“Τα άνθη του κακού στις κλυδωνιζόμενες κοινωνίες της ανοχής” / γράφει η Νικολέτα Θάνου

Ο βασικός εγκληματίας είναι η ανοχή. Η ανοχή απέναντι στη δημιουργία του “υπερανθρώπου” της εξουσίας, του ανελεύθερου, φτηνού και ασήμαντου υπηρέτη της υλιστικής νοοτροπίας και της ανηθικότητας , ο οποίος  γίνεται σημαντικός, όταν ασελγεί στο συνάνθρωπο, όταν  βιάζει και παραβιάζει, όταν εξευτελίζει και ποδοπατεί. Όταν εν έτει 2022 μιλάμε για γόνους , απογόνους και ειδική αντιμετώπιση σημαίνει ότι η δημοκρατία μας πατρονάρεται  και οδηγείται  η ίδια στο εδώλιο του κατηγορουμένου από τα θλιβερά εξαμβλώματά της.

Νικολέτα Θάνου*

Τελευταία,  έχει πάψει να αποτελεί  έκπληξη τόσο η  βαθιά σήψη της κοινωνίας όσο και η έωλη ηθική της.. Σε συνδυασμό με την ανοχή ημών των υπολοίπων, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό. Έχουμε γείρει  αναπαυτικά στη χαμεύνη της συνείδησής μας και απολαμβάνουμε τα δρώμενα  συνοδεία κάποιων σκόρπιων θυμοειδών εκρήξεων του λαβωμένου συναισθηματικού μας κόσμου στο βήμα  που μας παρέχουν τα  social. Λογικές οι εκρήξεις θυμού, οι αντιδράσεις και οι εκδηλώσεις συμπαράστασης. Δεν συνιστούν όμως τη δαμόκλειο σπάθη που επικρέμαται επί της κεφαλής  του εγκλήματος οργανωμένου ή μη.

Με αφορμή  το πρόσφατο  και αποτρόπαιο περιστατικό βιασμού, που έχει προκαλέσει την οργή της κοινής γνώμης,  ανοίγονται δύο θύρες προβληματισμού, με άμεση στόχευση  την αποφυγή του συναισθηματικού ντελίριου αφενός, και  τον αναλογισμό των ευθυνών που μας αναλογούν αφετέρου. Ευθύνες που επιμελώς κρύβουμε κάτω από το χαλάκι της εφησυχασμένης συνείδησής μας. Η πρώτη  και, φρονώ,  η  πιο σημαντική, αφορά την επιτακτική ανάγκη θωράκισης των νέων με “αντίληψη” , που συνιστά το αλεξιφάρμακο της  δηλητηριώδους εποχής  που διανύουμε,  και η δεύτερη,  την ανάγκη εξυγίανσης και απολύμανσης της κοινωνίας από την αυθαιρεσία που γεννά  η ισχύς του χρήματος με όλα τα περιττώματα που αφήνει στο πέρασμά της. Ο πυρήνας του προβλήματος είναι βαθιά πολιτικός.

Ζούμε στην εποχή της αποθέωσης της εικόνας , της αυτοειδωλοποίησης μέσα από μια καθοδηγούμενη αντίληψη, που ουδεμία σχέση έχει με την αυτόβουλη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Και πώς άλλωστε, αφού η νέα οντότητα  που διαμορφώνεται υπό την επίδραση της σύγχρονης τηλεοπτικής και ψηφιακής πραγματικότητας είναι αυτή  που πληροί όλες τις προϋποθέσεις της εύκολης αναγνωρισιμότητας,  με όπλα απλά την εξωτερική εμφάνιση και τον αριθμό των κοινωνικών επαφών, που η δυναμική τους μπορεί να εξαντλείται στα εφήμερα “πολλά” και τα ουσιαστικά “λίγα”.

Η διαμόρφωση αντίληψης δε σχετίζεται με την ηθική, οι σπόροι της οποίας εμφυτεύονται νωρίς και δίνουν καρπούς άμεσα.  Η  διαμόρφωση αντίληψης συνιστά έναν αέναο αγώνα, που οφείλει να διεξάγει ο άνθρωπος από τη γέννησή του μέχρι το αναπόδραστο τέλος. Η λάξευση  του ανθρώπου με αντιληπτική ικανότητα συνιστά ένα δυσεπίτευκτο στόχο. Και είναι δυσεπίτευκτη,  γιατί απαιτεί καταβολή προσωπικού μόχθου, ο οποίος έχει εξοβελιστεί από τις σύγχρονες κοινωνίες των αποχαυνωμένων συνειδήσεων και της άκοπης ανάδειξης. Είναι ακόμα θέμα σωστής καθοδήγησης και οργανωμένης και  στοχευμένης  προς την κατεύθυνση αυτή εκπαιδευτικής προσπάθειας, ώστε οι νέοι να ενεργοποιηθούν πνευματικά έγκαιρα και να συνειδητοποιήσουν ότι οι κοινωνίες στις οποίες καλούνται να επιβιώσουν δεν είναι αγγελικά πλασμένες , αλλά αλλοτριωμένες και στρωμένες με επικίνδυνα ζιζάνια, που οι  ανάλγητες και εξωνημένες αρμόδιες αρχές  δε μερίμνησαν  -εκ προθέσεως – να ξεριζώσουν.

Ζιζάνια, που θεριεύουν επικίνδυνα και αρχίζουν ένα αλισβερίσι με την εξουσία, που φασιστικά παγιώνει την ανομία, καθιστώντας αναλώσιμο παρία  τον αδύναμο και  -θα τολμήσω να πω- τον καλοπροαίρετο  αφελή.  Τον καλοπροαίρετο αφελή νέο που γίνεται βορά των προτύπων που υιοθετεί, χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Που χάνει προσανατολισμό χωρίς να το αντιλαμβάνεται, που εκπλήσσεται δυσάρεστα από τους ανθρώπους και δεν υποψιάζεται  τον κρυφαῖον δόλον, διότι  δεν αντιλαμβάνεται. Που αδυνατεί να αξιολογήσει καταστάσεις…γιατί δεν αντιλαμβάνεται. Οι νέοι εισέρχονται  στις κοινωνίες της διαφθοράς  και των ποικίλων αδιεξόδων με όνειρα μπολιασμένα με αρκετή δόση μοναξιάς και απογοήτευσης,  τα οποία διοχετεύουν  ελλείψει αναγκαίων εφοδίων σε άθλιες επιλογές. Απλά δε φέρουν ευθύνη…

Αυτό που συμβαίνει σε τούτη τη χώρα δεν είναι πρωτόγνωρο. Δε χρειάζεται κάθε φορά να μένουμε άναυδοι από πραγματικότητες που διαμορφώνουμε με την παθητική στάση και τη σιωπή. Ο βασικός εγκληματίας είναι η ανοχή. Η ανοχή απέναντι στη δημιουργία του “υπερανθρώπου” της εξουσίας , του ανελεύθερου, φτηνού και ασήμαντου υπηρέτη της υλιστικής νοοτροπίας και της ανηθικότητας , ο οποίος  γίνεται σημαντικός, όταν ασελγεί στο συνάνθρωπο, όταν  βιάζει και παραβιάζει, όταν εξευτελίζει και ποδοπατεί. Όταν εν έτει 2022 μιλάμε για γόνους , απογόνους και ειδική αντιμετώπιση σημαίνει ότι η δημοκρατία μας πατρονάρεται  και οδηγείται  η ίδια στο εδώλιο του κατηγορουμένου από τα θλιβερά εξαμβλώματά της.

Αυτός είναι ο νέος κόσμος που αναδύεται στα θεμέλια του παλιού. Ένας κόσμος καθημαγμένος, που μας βυθίζει σε μια χαμαίζηλο αλαλία, με όλους εμάς να αδυνατούμε να ξεριζώσουμε οριστικά τα τοξικά άνθη του κακού,  που αναρριχώνται επικίνδυνα γύρω από τα σώματα των παιδιών μας απομυζώντας τους δημιουργικούς χυμούς τους. Η αδύναμη προσαρμογή σε τέτοια νοσηρά περιβάλλοντα, αλλά και η  επακόλουθη ηδύπνοος  λήθη συνιστά συνενοχή. Και, αναπόφευκτα, διαιωνίζει την αυτοκτονική μας κατάσταση.

—————————————-

Σημείωση Φαρέτρας: Η Νικολέτα Θάνου* είναι Φιλόλογος. Δημοσιεύει άρθρα της σε ιστότοπους φιλολογικούς και όχι μόνο. Ζει και εργάζεται ως ιδιώτης εκπαιδευτικός στα Τρίκαλα.