Βέροια – ΑποΜνημοΝεύματα της Μνήμης / Κώστας Παναγιωτίδης “Ουράνια συνάθροιση”

17/12/2023, 11:16

Ουράνια συνάθροιση

Η συζήτηση έχει πάρει φωτιά. Αγαπημένες φιγούρες, ισχυρές προσωπικότητες παλεύουν να ολοκληρώσουν τη σκέψη τους επί ματαίω. Χρόνος υπάρχει πολύς, ωστόσο όλοι θέλουν να καταθέσουν πρώτοι την εμπειρία τους στην άτυπη αυτή ουράνια συνάθροιση.

Προεδρεύει δικαιωματικά ο Κώστας. (Τι στέκι διανόησης διεύθυνε, εξάλλου, εν ζωή;) Και βάζει και τη δική του πινελιά σε κάθε τοποθέτηση. Προεδρεύων με άποψη, σοσιαλιστική και βαρύνουσα. Και αρκούντως πρωτότυπη και πολύχρωμη, παρότι ο ίδιος επί χρόνια ασπρόμαυρες φωτοτυπίες έβγαζε στην οδό Κεντρικής.

Ο «Ζίγδης» δείχνει να χαίρεται όταν ο προεδρεύων συμφωνεί μαζί του. Ακόμη κι όταν διαφωνεί και τον διακόπτει, όμως, λάμπει το πρόσωπό του. Είναι φανερό ότι αποσκοπεί στο να του πουλήσει μια ακόμη τετράδα λαχείων. Καλή η πολιτική, αλλά σαν το μεροκάματο δεν έχει.

Ο Μπάμπης ο «δήμαρχος» μιλά τηλεγραφικά, φαίνεται ότι βιάζεται. Έχει βλέπετε ραντεβού με ανώτερα πρόσωπα, παρότι κλητήρας ο ίδιος. Άνθρωπος που τελειώνει δουλειές στο δημαρχείο, έχει βάλει σκοπό να εντάξει όσα έργα περισσότερα μπορούσε στο «Αντώνης Τρίτσης». Τρίτο σύννεφο δεξιά.

Δεν θέλει διακοπές όταν παίρνει τον λόγο ο κυρ Νίκος, από τα αριστερά της παρέας. Δεν χάνει ποτέ τον ειρμό του, ωστόσο προτιμά να ολοκληρώνει τη σκέψη του. Πάντα συγκροτημένη και χρήσιμη, ως εκ των εμπειριών του. Μη δημόσιο, αλλά πολύ καλό σχολείο η Αντίσταση.

Η πιο ζωηρή γωνιά της παρέας έχει τη δική της πρωταγωνίστρια. Η κ. Κατερίνα έχει πάντα τελάρα με φρούτα και κερνά τους πάντες. Ποιος να πει όχι; Αλλά ακόμη πιο νόστιμα είναι τα πειράγματά της. Σωστή πριονοκορδέλα το στόμα της! Ξέρει ολωνών τα τρωτά σημεία και τους χτυπά εκεί που πονούν, προκαλώντας δυνατά γέλια. Κι ας είναι δυνατότερος ο δικός της πόνος.

«Φιλιππάρα ολέ!» φωνάζει όλη αυτήν την ώρα ένας αεικίνητος περιφερόμενος νεαρός. Δεν κάθεται πουθενά. Περνά δίπλα από τις παρέες και κάνει τη χάρη να σταθεί λιγάκι σε όσες μιλούν αθλητικά. Κυρίως για τον Φίλιππο, το κόσμημα της πόλης. Τη μεγάλη του αγάπη, Αγάπιος γαρ.

Σε μια γωνιά όρθιος, νέα άφιξη, ο Δημήτρης ο ποιητής. Σοβαρός, κομψός, ευθυτενής, σωστός αριστοκράτης. Έχει εκτάκτως προσκληθεί να καταγράψει τη συνάντηση. Συγκαταβατικός και ευγενής, δεν αρνήθηκε το έργο που του πρότειναν. Το είχε έτσι κι αλλιώς στον νου του, από τα χρόνια του στεκιού του Σερεμέτα, απλώς για μερικά χρόνια αργότερα.

Η κουβέντα ζωηρή. Κι όταν κάποιοι σιωπούν, είναι για να ακούσουν τις ασταμάτητες γλυκές και ταυτόχρονα τραχιές μελωδίες του Τσάρτυλου. Πώς τα καταφέρνει;

Άυλος χρόνος, χαρά της φλυαρίας. Συζητούν όλοι για τα παλιά, τα καλά, γιατί πέρασαν. Για τη Βέροια που έφυγε για πάντα, αλλά και γι’ αυτήν που για πάντα θα έρχεται από το μέλλον. Αυτό που είναι δήθεν χειρότερο, ωστόσο, ίσως αλλάζει προς το καλύτερο όταν το αντιμετωπίσεις σαν το σήμερα και το αύριο που αξίζει στο παιδί σου, στο εγγόνι σου. Κι οφείλεις να συνδράμεις κι εσύ γι’ αυτό το μέλλον, των αξιών, των προκλήσεων, των ευκαιριών.

Οι άνθρωποι φεύγουν, η αγάπη τους όμως μένει πίσω. Ειδικά αυτών που διαθέτουν πολλή αγάπη και περισσεύει. Δεν περνά τα σύνορα και μένει πίσω, στα μαγαζιά, στα σοκάκια, στις αγαπημένες γωνιές της πόλης. Αν σταματήσεις ένα βράδυ στην αγορά, κλείσεις τα μάτια και αφουγκραστείς το απρόσμενο, θα τη νιώσεις αυτήν την αγάπη. Είναι τόσο ζεστή και οικεία. Θα ακούσεις τα λόγια των απόντων, τα γέλια, τα κλάματα, τη σοφία τους. Θα σε αγκαλιάσει η καλή τους προαίρεση, η θετική τους αύρα. Αυτή που τους έκανε να ξεχωρίζουν. Αυτή που τους έκανε μέρος της ιστορίας της πόλης. Μιας παράλληλης, μικρής ιστορίας, που έχει γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι στην ψυχή των ανθρώπων της.