Του είχε υποσχεθεί ένα αντίδωρο. Τη μέρα της γιορτής του Πατέρα θα το λάμβανε. Δεκαοχτώ Ιουνίου, 2023.
Έβλεπε πως ο δεκαεννιάχρονος γιος, ο Suleman, είχε πάθος με την ιστορία του Τιτανικού. Είχε παρακολουθήσει πολλές φορές την ταινία, είχε διαβάσει δεκάδες πληροφορίες σχετικά με το ναυάγιο.
« Να μεγαλώσεις, να ενηλικιωθείς και θα το κάνουμε αυτό το ταξίδι στο βυθό», θα του είχε υποσχεθεί ο Βρετανός πια, Πακιστανός πριν στην καταγωγή, Shahzada Dawood.
Έτσι, ο Suleman, θα άφησε για λίγο τις σπουδές του στη Γλασκώβη, θα τακτοποίησε τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, βιβλία που λάτρευε από πολύ μικρός. Πιθανόν, λίγο πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι, θα έπαιξε και βόλει , με την ομάδα του πανεπιστημίου.
« Αφήστε αυτό το ταξίδι για μια άλλη φορά, γιατί δεν κατεβαίνουμε στη Σαντορίνη, στο φως του ήλιου;», θα είπε η βρετανίδα Κριστίν, σύζυγος και μητέρα.
«Το ένα δεν εμποδίζει το άλλο, θα πάμε και στο Αιγαίο», θα της απάντησε ο πάμπλουτος σύζυγος, ο οποίος μάλλον θα αγνοούσε πως λίγες ημέρες πριν, ένα πλοιάριο με εκατοντάδες, ταλαιπωρημένες ψυχές, είχε καταποντιστεί στα γαλάζια νερά, εκεί κάτω στη Μεσόγειο.
Titan, έτσι ονομαζόταν το υποβρύχιο- κάψουλα , με το οποίο θα ταξίδευαν στο βυθό.
Πέντε άνθρωποι κι αυτοί μετά βίας χώραγαν.
Θα αποχαιρέτησαν τους αγαπημένους τους, θα χώθηκαν με λαχτάρα στην καμπίνα, ίσως και να γνώριζαν πως τίποτα δεν είναι απόλυτα ασφαλές για ένα τέτοιο ταξίδι. Αλλά η δύναμη του χρήματος, θα έσβησε τη σκέψη για το κακό.
Πεντακόσιες χιλιάδες δολάρια κόστισε το, λίγων ωρών, ταξίδι στο βυθό.
Θα είχε να το λέει ο δεκαεννιάχρονος στις παρέες του. Πως είδε από κοντά τον Τιτανικό. Ίσως να έγραφε κι ένα βιβλίο, ναι, θα έγραφε ένα βιβλίο, σαν αυτά που του άρεσε να διαβάζει.
Όταν ξεκίνησε η κατάδυση, θα χτυπούσαν οι καρδιές αλλιώς! Και τα μάτια, ορθάνοιχτα θα άρμεγαν με λαχτάρα τον κόσμο του βυθού.
Λίγες ώρες θα κρατούσε αυτή η περιπέτεια, ύστερα, όταν ανέβαιναν στην επιφάνεια θα είχαν να αφηγούνται για το ξεχωριστό βύθισμα. Ενδεχομένως θα έκαναν σχέδια για ένα άλλο ταξίδι, στο διάστημα τούτη τη φορά. Καλή η γη, αλλά αν σου περισσεύουν τα λεφτά, δεν σε χωράει. Φαντάζει πολύ μικρή για όλους αυτούς.
Όχι, δεν ήταν αλαζόνες, απλά δεν γνώριζαν πως το κόστος αυτού του ταξιδιού, για εκατομμύρια άλλους στη γη, ισοδυναμούσε με ένα σπίτι, έναν γιατρό, την καθημερινή διαβίωση, τις σπουδές των παιδιών, ένα τριήμερο σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο στη Χαλκιδική.
Όχι, δεν θα ήταν υβριστές, απλά δεν γνώριζαν πως κάποιοι μακρινοί συμπατριώτες Πακιστανοί, ανέβασαν τα παιδιά τους, κακήν κακώς, σε ένα πλεούμενο, για να σωθούν από το βέβαιο θάνατο εκεί στη χώρα τους.
Όταν αντίκρισαν το ναυάγιο του Τιτανικού, θα πρόλαβαν, άραγε, να φωτογραφίσουν το οξειδωμένο κουφάρι του; Που τώρα πια αποτελεί μια σπάνια όαση ζωής για θαλάσσιες ανεμώνες, γαρίδες και καβούρια.
Θα άκουσαν το κάλεσμα χιλιάδων ψυχών, που τόσα χρόνια περιφέρονται στο βυθό;
Θα πρόλαβαν να σκεφτούν πως κάτι δεν πάει καλά, όπως είχαν προλάβει οι επιβάτες τον Απρίλη του 1912;
Ο νεαρός Πακιστανός, στην καταγωγή, ο πάμπλουτος Suleman, θα πρόλαβε, άραγε, να στείλει μήνυμα της μάνας του, όπως είχε στείλει ο μακρινός, πάμφτωχος συμπατριώτης του, λίγες μέρες πριν όταν χανόταν στα νερά του Αιγαίου;
«Υγρός τάφος μάνα σε αφήνω, προσευχήσου για μένα»
Και η ύβρις παρέα με τη Νέμεση, τι να έλεγαν εκεί στο βυθό, παρέα με τον Ποσειδώνα; Κανείς δεν θα μάθει.
Γλυκερία Γκρέκου
