Φουντώνει μέσα μου ολάνθιστη μυρτιά
η αμφιβολία
Γοητευμένος, νιώθω τα άνθη της να χαϊδεύουν
το πρόσωπό μου
Ασάλευτος παραμένω κι όταν τα κλαδιά της
μʼ αγγίζουν
Επιμένω εγωιστικά στην απίθανη εκδοχή
μιας συνομιλίας
Μαγεμένος από την απόκοσμη ομορφιά
δεν αντιλαμβάνομαι, στα πόδια μου,
το πληγωμένο περιστέρι, ταχυδρόμο
που την αποστολή του, δεν ολοκλήρωσε
Η μυρτιά
επιμένει με τον αμφίβολο
ερωτισμό της να χαϊδεύει τα όνειρά μου,
προσμένοντας την ανταπόκριση
Πανέμορφα τα άνθη της, φουντώνουν
την αμφιβολία
Αναρωτιέμαι, ποια δύναμη με κρατά αιχμάλωτο
στην ομορφιά που αντικρίζω
Νάναι, ο Θάνατος ευνοϊκός
με χέρια απλωμένα σʼ όλα εκείνα
που δεν έγιναν
Ή ο αλλοπρόσαλλος Έρωτας, που χαιρετά
εκείνα που έγιναν…
………………………….
( Ο πίνακας είναι του Μάρκ Σαγκάλ. “Οι ιπτάμενοι εραστές”)
