«Πόσο τιμάται η Ζωή, άραγε;» / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

Ένα κορίτσι και ένα αγόρι γεννήθηκαν πριν λίγες μέρες…

Δύο πλασματάκια αθώα, τόσο πολύ αθώα, που μονάχα η παρουσία τους σε συγκινεί, και συγχρόνως σε ευαισθητοποιεί κάνοντάς σε, έστω και για λίγο, καλύτερο άνθρωπο…

Πόσο σπουδαία είναι η ζωή;

Πόσο τιμάται η Ζωή άραγε;

Η ζωή ξεκινάει από ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο μέσα στη ζεστή φωλιά της γυναίκας.
Εννέα μήνες κυοφορεί το έμβρυο που συνεχώς εξελίσσεται με τρόπο θαυμαστό…

Κομμάτι της ύπαρξής της και η ευθύνη της μεγάλη για την ασφάλειά του, την υγεία του…

Και έρχεται η ώρα που με το πρώτο κλάμα χαιρετίζει το φως της μέρας, έρχεται η στιγμή που ο πόνος περνά στη λήθη. Γίνεται απερίγραπτη χαρά, έκπληξη και φόβος μαζί…

Φόβος για το άγνωστο ταξίδι , συνοδοιπόρος κι αυτή με το θείο δώρο που άλλαξε τόσο σύντομα τη ζωή της…

Η άγνωστη μέχρι πριν λίγο ζωούλα, μόλις πήρε θέση σε αυτόν τον αβέβαιο κόσμο…

Δεν υπάρχει πιο αισιόδοξο μήνυμα, πιο θαυμαστό επίτευγμα, από την γέννηση ενός παιδιού…

Ενός παιδιού που έρχεται από το υγρό και ασφαλές περιβάλλον του μητρικού πλανήτη για να ζήσει στο φως…

Να ζήσει τη ζωή που δικαιούται και με το παραπάνω, αφού άλλοι αποφάσισαν για αυτό το ταξίδι χωρίς τη δική του συναίνεση.

Με χνούδι στο κεφάλι, με μάτια λαίμαργα, ανυποψίαστα, αφημένο στις αγκαλιές,  αναδύει την πραγματική ευτυχία που διαγράφεται σε αβίαστα, λαμπερά χαμόγελα, σε πρόσωπα με υγρά μάτια που δεν μπορούν να πιστέψουν ακόμη σε αυτό το θαύμα !

Η ζωή!
Πόσο αξίζει η ζωή;

Η ζωή είναι ένα τίποτα, λένε κάποιοι…

Η ζωή είναι υπέρτατο αγαθό λένε πολλοί!

Η ζωή είναι άδικη, λένε άλλοι και σκληρή!

Η ζωή μου δεν έχει νόημα, λέμε συχνά και με μεγάλη ευκολία, όταν αρχίζουν οι υπαρξιακές ανησυχίες.

Ρώτησε ένας καθηγητής της φιλοσοφίας στους φοιτητές του, τι θα έκαναν, αν για κάποιο λόγο φυλακίζονταν και έπρεπε να περάσουν το υπόλοιπο μέρος της ζωής του στη φυλακή…

Οι φοιτητές τον κοίταζαν αποσβολωμένοι!

Θα αυτοκτονούσα, ακούστηκε η δυνατή φωνή ενός φοιτητή…

Γιατί ρώτησε ο καθηγητής.

Μπορείς να μου το εξηγήσεις;
Επειδή δεν θα βλέπω την οικογένειά μου. τους φίλους μου τον σκύλο μου, δεν θα μπορώ να κάνω τα χόμπι μου.

Η ζωή μου απλά δεν θα έχει κανένα νόημα…

Συμφώνησαν οι περισσότεροι με τον συμφοιτητή τους…

Ωραία είπε ο καθηγητής, θα ήθελα τώρα να κλείσετε όλοι τα μάτια σας, να πάρετε μία βαθιά ανάσα και  να εκπνεύσετε όταν εγώ σας πω.

Οι φοιτητές ακολούθησαν τις οδηγίες του, αλλά η ώρα περνούσε και άρχισαν να νιώθουν άβολα και δυσφορία, καθώς ο καθηγητής αργούσε να δώσει το έναυσμα για την εκπνοή…

Κάποια στιγμή, μη αντέχοντας άλλο, άνοιξαν τα μάτια τους και πήραν ανάσα…

Στράφηκε τότε  προς τον φοιτητή που  μίλησε πριν και τον ρώτησε…

«Όση ώρα περίμενες να πάρεις  την επόμενη  ανάσα σου, σκεφτόσουν την οικογένεια σου, τους φίλους σου κλπ.;»

«Όχι», απάντησε εκείνος.

«Σκεφτόμουν την επόμενη ανάσα!

«Βλέπετε, συνέχισε ο καθηγητής,  είναι εύκολο να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι οι φίλοι, η οικογένεια, τα χόμπι, οι σύντροφοί μας. Όμως η ζωή είναι πέρα από όλα αυτά. Η ζωή δεν εξαρτάται από αυτά που είναι έξω από εμάς. Η ζωή είναι μια εσωτερική διεργασία και είναι αυτοσκοπός. Όταν λοιπόν θα συναντήσετε δυσκολίες εκεί έξω και αρχίσετε να σκέφτεστε “Η ζωή μου δεν έχει νόημα”, απλά πάρτε μια βαθιά ανάσα και κρατήστε την όσο μπορείτε. Με αυτόν τον τρόπο θα υπενθυμίζετε στον εαυτό σας την πραγματική αξία της ζωής και ότι αξίζει να αγωνιστείτε και να κάνετε το καλύτερο δυνατό υπό όλες τις συνθήκες.»

Όμως, από τη θεωρία στην πράξη υπάρχει μία απόσταση που επηρεάζεται από αστάθμητους παράγοντες τους οποίους διαμορφώνει ο άνθρωπος και η παρωδία του.
Είναι ένα ολόκληρο σύστημα που φτιάχνεται δήθεν για την ειρήνη, για τη ζωή, αλλά το ίδιο αυτό σύστημα την ακυρώνει, τη βεβηλώνει.
Χιλιάδες αθώα θύματα ανάμεσά τους παιδιά, πολλά παιδιά αφανίζονται καθημερινά από πείνα.
Αφανίζονται σε πολέμους μίσους από άπληστους και μισαλλόδοξους ανθρώπους που έχουν τους δικούς τους ψυχρούς κανόνες και αποφασίζουν ερήμην  μας…

Μας στερούν την ελπίδα, απαξιώνοντας τη ζωή πείθοντας μας ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, αφού τα χρωματοσώματα του Κάιν είναι το πιο παλιό μας DNA…

Ανθρώπινες ζωές χάνονται στα νοσοκομεία λόγο έλλειψης φαρμάκων , λόγο έλλειψης εξειδικευμένου προσωπικού.
Χάνονται λόγω καθυστέρησης των ασθενοφόρων, που δεν επαρκούν …

Χάνονται ζωές σε ένα σύστημα υγείας που το νοσοκομείο διώχνει τον ασθενή με τη δικαιολογία ότι τελειώνει σε λίγο η εφημερία , άρα πρέπει να πάει άλλου…

Χάνονται ζωές, άδικα, πολλές ζωές από διάφορες αιτίες που ενορχηστρώνονται με τρόπο τυχοδιωκτικό.

Δεν είναι και τόσο απλό να χάνεται μία ζωή!

Μάλλον όλα τα έχουμε συνηθίσει…

Υπάρχει μία τρέλα εκεί έξω!

Η ζωή που χάνεται γίνεται είδηση που πουλάει ακριβά!

Για όλα έχουμε μία εξήγηση που μας καθησυχάζει

Πώς μπορούμε αλήθεια;

καλή εβδομάδα με υγεία!

Ει. Δα.