Ζούσε κάποτε στην μακρινή και λάγνα Ανατολή ένας σοφός Χαλίφης που αγαπούσε πολύ τη μουσική. Τόσο πολύ, που αποφάσισε να φτιάξει ένα μουσικό σχολείο, όπου τα παιδιά θα μάθαιναν να παίζουνε ζουρνάδες, τουμπερλέκια, ούτια και σαντούρια και να τραγουδούν σαν τα καλλικέλαδα αηδόνια κι ακόμη καλύτερα.
Έτσι αποφάσισε να χτίσει ένα σχολείο αντάξιο του πλούτου και της φήμης του και κάλεσε τα παιδιά ακόμη κι από τα πιο μακρινά μέρη του χαλιφάτου να έρθουνε στο μουσικό του σχολείο. Φώναξε μάλιστα τον καλύτερο αρχιμάστορα για να χτίσει το σχολείο και διέταξε την Μπας χανούμ να του στείλει τα πιο άξια παιδιά από τα πέρατα του χαλιφάτου και τον αρχικαμηλιέρη να ετοιμάσει τις καμήλες για την μεταφορά των μαθητών.
Όμως… υπήρχε ένα πρόβλημα!
Στη όμορφη χώρα όλα δουλεύανε ρολόι εκτός από τα… ρολόγια. Έτσι το ρολόι του αρχιμάστορα δεν δούλευε και το σχολείο αργούσε να τελειώσει, το ρολόι της χανούμ δεν δούλευε και δεν έστειλε στην ώρα της τον κατάλογο με τους μαθητές στον αρχικαμηλιέρη, το ρολόι του Χαλίφη δεν δούλευε και δεν πλήρωσε τον αρχικαμηλιέρη , το ρολόι του αρχικαμηλιέρη δεν δούλευε και δεν έστελνε τις καμήλες στην ώρα τους και τα παιδιά…
Τα παιδιά ξυπνούσανε στο άγριο χάραμα, περπατούσανε απίστευτα χιλιόμετρα κάθε μέρα στην έρημο και κάνανε μάθημα σε σκηνές περιμένοντας να λειτουργήσουν τα ρολόγια!
Ένα ακόμη σοφό παραμύθι της Ανατολής φτάνει στο τέλος του, χωρίς όμως να μπορέσουμε εκμαιεύσουμε προφανές δίδαγμα.
Τι μας νοιάζει άλλωστε… Τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στην χώρα μας. Εμείς ευτυχώς «ανήκωμεν εις την δύσην».
