Δουλειά και… δουλεία!

«Ποτέ την Κυριακή», δεν ήταν απλώς ο τίτλος της κλασικής ταινίας με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη, αλλά και μια μακροχρόνια εμπορική φιλοσοφία και παράδοση, που στις συνειδήσεις των Ελλήνων εμπόρων και καταναλωτών ήταν ταυτόσημη της Κυριακής αργίας.

Μιας αργίας που σηματοδοτούσε όχι απλώς το αυτονόητο δικαίωμα στην ξεκούραση, άπαξ εβδομαδιαίως αλλά και μια στάση ζωής συνυφασμένη με τις παραδόσεις της πίστης ενός έθνους που υποστασιακά, στην πληθυσμιακή του πλειονότητα τουλάχιστον είχε την ενατένιση του στον ορθόδοξο τρόπο του «υπάρχειν» σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας.

Δεν είναι τυχαία η διατύπωση «είχε», αφού η σημερινή γενιά δε ζει ως επί το πλείστον αφενός τις παραδόσεις των παππούδων της και αφετέρου παραδόθηκε εργασιακά και αμαχητί στους όρους σκλαβιάς που υπαγορεύουν οι Ευρωπαίοι δυνάστες δια των κυβερνητικών ανθρώπων – «εργαλείων» τους.

Τα μνημόνια της καταδυνάστευσης εμπόρων και καταναλωτών ζητούν αδηφάγα, όλο και μεγαλύτερα ποσοστά παραγωγικότητας, μη σεβόμενα τις στοιχειώδεις ψυχοσωματικές ανάγκες του ανθρώπου και σταδιακά μετασχηματίζουν τη νομοθεσία προσαρμοσμένη πάντα στα … «δόγματα» της άκρατης πλεονεξίας.

Οι επτά – αρχικά – Κυριακές το χρόνο έγιναν, έστω και σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές της χώρας, όλες, με απόφαση του Υπουργείου Ανάπτυξης και έπεται και συνέχεια.
Απλώς πάγια τακτική τους είναι να αποκαλύπτονται τα «σχέδια επί χάρτου» σταδιακά.

Στην Νέα εποχή όμως, που οι ταχύτητες και η μαζικότητα διακίνησης της πληροφορίας είναι μεγέθη διακυβέρνησης του πλανήτη, όταν όλοι οι Έλληνες ζουν τη ζωή τους μέσω internet δεν δικαιολογούνται φαινόμενα αφελούς άγνοιας.
Δεν επιτρέπεται να μην οσμιζόμαστε ακόμα με ποιους έχουμε να κάνουμε.!!!