Βέροια Γράμματα & Τέχνες Μουσική Πολιτισμός Ρεπορτάζ

Βέροια Εύηχη Πόλη 2024: Μανώλης Λιδάκης – Σαββέρια Μαργιολά / Μια συναυλία ποιότητας και αλήθειας

20/06/2024, 16:14

Δεύτερη μέρα για την Εύηχη Πόλη 2024 η χθεσινή, που έκλεισε με τη συναυλία του Μανώλη Λιδάκη και της Σαββέριας Μαργιολά, στην Πλατεία Ωρολογίου.

Ο κόσμος πολύς, η αναμονή μεγάλη. Στον ουρανό της πόλης ήδη βγήκε το φεγγάρι. Οι προβολείς, η εξέδρα μπροστά από τα Παλιά Δικαστήρια της πόλης, που αποτελούν από τη φύση τους ένα σκηνικό, είναι όλα έτοιμα.

Πρώτη εμφανίζεται η εξαμελής ορχήστρα. Ο Κώστας Ρίζος, πρόεδρος της ΚΕΠΑ, ενημερώνει το κοινό πως ο Θοδωρής Κοτονιάς, που ήταν προγραμματισμένο να είναι κι αυτός στη συναυλία, αρρώστησε. Ήδη όμως η παρουσία το Μανώλη Λιδάκη και της ανερχόμενης με πολύ γρήγορους ρυθμούς Σαββέριας Μαργιολά, θα υπάρξει, όπως αποδεικνύεται, πλήρης.

Ο Μανώλης Λιδάκης ανεβαίνει στη σκηνή. Είναι εμφανές πως υπάρχει πρόβλημα υγείας, άλλωστε το δηλώνει αργότερα. Τίποτα, όμως δεν μπορεί να σταματήσει αυτόν τον Κρητικό από το Ηράκλειο, που αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό και συνέδεσε τη φωνή του με μεγάλες επιτυχίες και συνθέτες.

Η φωνή του είναι χαρακτηριστική. Την αψάδα της τη σπάζει ο ήχος της φυσαρμόνικας του τραγουδιού, που μ’ αυτό ξεκινά.

Κάτι ήδη από τα πρώτα λεπτά σε κερδίζει και δεν είναι το ότι είναι πετυχημένος και διάσημος. Μάλλον είναι το ότι είναι αληθινός.

Μιλά για τον καινούριο του δίσκο ¨Κυρίες μου, τα σέβη μου”. Αναφέρεται στις μεγάλες κυρίες του Λαϊκού Τραγουδιού, τραγουδά τραγούδια τους, της Αλεξίου, της Μοσχολιού.

Δεν είναι καθόλου τυχαία επιλογή το τραγούδι του Μίκη “Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά”. “Ναι, ρε, μας κυνηγούν” φωνάζει στο τέλος, αφήνοντας τον καθένα να εννοήσει τους δικούς του διώκτες.

Συνεχίζει. Η Σαββέρια Μαργιολά ανεβαίνει στη σκηνή. Λεπτή φιγούρα, φωνή δουλεμένη και δωρική. Τραγουδά μόνη ή μαζί του κι εκείνος της κάνει, πριν ξεκινήσει, το πορτρέτο της.

Της δείχνει θαυμασμό. Εκείνη τον εισπράττει με φυσικότητα. Τραγουδούν μαζί. Δένουν. Τραγούδια παλιότερα και νέα.

Η ορχήστρα είναι εξαιρετική. Ο Λιδάκης αποκαλύπτει πως ο καθένας τους ξεχωριστά δεν είναι έξοχος μόνο ως μουσικός, αλλά και ως τραγουδιστής.

Η αλήθεια των λόγων του αποδεικνύεται από τον κιθαρίστα, τον μπασίστα και τον πιανίστα – ακορντεονίστα της ορχήστρας, που τραγουδούν. “Εγώ δεν είμαι ποιητής” θα τραγουδήσει τρυφερά ο τελευταίος, μετά από τους δύο εξαιρετικούς πρώτους, που ακούστηκαν. Τους νιώθει οικογένειά του. Ο ίδιος γενναιόδωρος.

Η συναυλία συνεχίζεται με μια αίσθηση αλήθειας σε ό,τι λέγεται ή γίνεται. Το παρελθόν είναι παρόν, οι μεγάλες λαϊκές επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη.

Τα “Μάτια παλάτια” του Τσιτσάνη συνοδεύονται από τη “Χαλκίδα”. Ο “Γλάρος” είναι… παραγγελιά από το κοινό. Το τραγουδά έχοντας μια μοναδική επικοινωνία με το κοινό του. Κι εκείνο το καταλαβαίνει κι ανταποκρίνεται.

Κάτω, μπροστά από την εξέδρα κάθονται στο τσιμέντο πολύ μικρά παιδιά. Δεν αφήνει να τα σηκώσουν. Τα χαίρεται και τα κοιτάζει γλυκά, καθώς λικνίζονται στους ήχους των τραγουδιών του.

“Άλλοι μάς πολεμούν με τα λεφτά τους, άλλοι με το πιστόλι της εξουσίας, κι εμείς όλοι τους πολεμάμε με την αγάπη μας” θα πει.

Το χειροκρότημα επισφραγίζει τα λόγια του. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν ψηλότερα. “Να μας έχει ο Θεός καλά, πάντα ν’ ανταμώνουμε” είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος με το τραγούδι του. Κι αυτός το τραγουδάει μαζί με τον κόσμο της πόλης, χαιρετώντας τον.

Το φεγγάρι έχει ανέβει ψηλά. Η συναυλία τελειώνει. Μια συναυλία ποιότητας και αλήθειας, χωρίς καμιά επιτήδευση…

……………….