Ήταν αυτό που λέμε “ευγενής”. Όχι με την έννοια του ευγενικού, ούτε του αριστοκράτη. Η πρώτη έννοια ενυπήρχε στην προσωπικότητά του, η δεύτερη δεν είχε σχέση με τον πλούτο ή την καταγωγή, αλλά με τον αέρα του απέπνεε.
Ήταν η παιδεία που ολοφάνερα διέθετε αυτός ο άνθρωπος και τον προσδιόριζε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του.
Αρχιτέκτονας – μηχανικός με άποψη και καλλιτεχνική οπτική πάνω στη δουλειά του, (απ’ όσα λέγανε οι ειδικοί), είχε την τύχη να είναι και παιδί του Θωμά Βαφείδη. Το από πού προέρχεσαι, ιδιαίτερα αν αυτό το “από πού” σε προσδιορίζει πνευματικά και αισθητικά, φαίνεται στη συνέχεια της ζωής σου.
Και ο πατέρας του, ο Θωμάς Βαφείδης, ζωγράφος και γλύπτης της Βέροιας, που ζωγράφισε τα σοκάκια και τα σπίτια της παλιάς πόλης και παράλληλα έκανε το αντίγραφο της “Κόρης της Βέροιας”, (γλυπτό στην Πλατεία Ελιάς, που κλάπηκε από τους Γερμανούς στην Κατοχή) και στην ίδια πλατεία το γλυπτό του αντάρτη σε στάση αγωνιστική, ήταν από τους ανθρώπους που η Βέροια τους οφείλει.
Σ’ αυτήν την οικογένεια μεγάλωσε ο Ντίνος, από τις πιο παλιές και γνωστές της Βέροιας και έγραψε τη δική του ιστορία και επαγγελματικά και πολιτικά και κοινωνικά.
Εκλέγεται για χρόνια στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης και επί της Δημαρχίας Βλαζάκη είναι αντιδήμαρχος. Εκείνο που τον χαρακτηρίζει είναι οι χαμηλοί τόνοι και το ήθος. Δεν αφήνει περιθώρια για αρνητικούς χαρακτηρισμούς.
Τα δυο παιδιά του, η Αντιγόνη και ο Θωμάς, διακρίνονται από τα ίδια χαρακτηριστικά. Η Αντιγόνη σήμερα διαπρέπει στον δικηγορικό στίβο της Αθήνας και ο Θωμάς, μόλις στα 37 του χρόνια, έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας στον πατέρα Ντίνο τραύμα ανεπούλωτο.
Ο Ντίνος Βαφείδης έφυγε από τη ζωή στα 81 του χρόνια. Αθόρυβος, χωρίς πυροτεχνήματα λεκτικά και κοινωνικά, άνθρωπος της ουσίας και της παιδείας, αφήνει πίσω του την εικόνα ενός από τους ανθρώπους, που χαρακτήριζαν την καλύτερη πλευρά της πόλης.
………………………
