Η Φρίντα Κάλο και η ζωγραφική. Η επαναστατική της φύση και ο πόνος πηγή δημιουργίας
Έχουν γραφεί τόσα πολλά για τη Φρίντα Κάλο, τη Μεξικάνα ζωγράφο με τη θυελώδη ζωή, που είναι πια πασίγνωστη. Η εξαιρετική ταινία που γυρίστηκε γι’ αυτήν και θεατρικά έργα, μαζί με άπειρα δημοσιεύματα, φρόντισαν γι’ αυτό.
Η Φρίντα, που γεννιέται το 1906, έχει δύο πυρήνες στη ζωή της, που καθορίζουν τη σύντομη πορεία της – πέθανε μόλις 47 ετών. Ο ένας ήταν ο αφόρητος σωματικός πόνος, που την καταβαράθρωνε, και ο άλλος το ταλέντο της στη ζωγραφική με την προσωπική της σφραγίδα, που της έδινε οξυγόνο, για να συνεχίσει.
Χτυπημένη από την πολιομυελίτιδα στα έξι της χρόνια, ζει με την αναπηρία που της επιφέρει σωματικά και με στραπατσαρισμένη την ψυχολογία της, όταν στα 18 το λεωφορείο στο οποίο επιβαίνει συγκρούεται με τραμ και της προκαλεί τραυματισμό στην σπονδυλική στήλη με αλλεπάλληλες εγχειρίσεις και με πόνους, κάποτε αφόρητους, σ΄όλη τη μετέπειτα ζωή της.
Το πείσμα της και η επαναστατική της φύση την κάνουν να αντιστέκεται και από τον πόνο να πηγάζει η ζωγραφική της , που τη χαρακτηρίζει ως προσωπικότητα, αλλά και ως καλλιτέχνιδα.
Το βίωμα περνά συχνά στα έργα της είτε ως αυτοπροσωπογραφία, είτε ως συμβολιστική κατάθεση, όπως στο “πληγωμένο ελάφι”, πίνακα που συμβολίζει την ίδια, πληγωμένη από τα βέλη του πόνου.
Ως ζωγράφο τη χαρακτηρίζει, πέρα από τον συμβολισμό, ο ρεαλισμός και κάποτε ο υπερρεαλισμός, με χρώματα έντονα, που παραπέμπουν και στη μεξικάνικη παράδοση αλλά και στον εκρηκτικό χαρακτήρα της. Επιρροές έχει όμως δεχτεί και από άλλα παγκόσμια ρεύματα.
Η ερωτική της ζωή, από τον ζωγράφο γυναικά σύζυγό της Ντίεγκο Ριβέρα, που τον παντρεύεται και δεύτερη φορά μετά από το διαζύγιό τους, μέχρι τον δεσμό της με τον Τρότσκι, που κατέφυγε διωκόμενος στο σπίτι της, αποδεικνύουν μια φύση μυθιστορηματική, που έδωσε σενάρια για την καταγραφή της.
…………..
