Πώς μπορεί μια λέξη που έχει εννοιολογικό βάρος τόσο αρνητικό , όπως η λέξη “διαφθορά”, να επαναλαμβάνεται στη ζωή και να χάνει το αντίκρυσμά της σε νόημα, χωρίς η συχνότητα της επανάληψής της να μας κάνει πια εντύπωση;
Φαινόμενα των καιρών! Τόσο συχνά, που πια τα συνηθίσαμε. Κι αυτό, όπως πολλές φορές επισημάνθηκε, είναι το χειρότερο.
Διαφθορά στην κοινωνία, διαφθορά στην πολιτική. Διαφθορά αποκαλύφθηκε χθες και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που υποτίθεται πως είναι ο θεματοφύλακας των θεσμών!
Και πίσω και απ’ αυτήν τη συγκεκριμένη περίπτωση, πάλι μια επανάληψη συμμετοχής και εμπλοκής στο σκάνδαλο κάποιας ισχυρής ΜΚΟ, που εδράζεται στην Ιταλία και φαίνεται πως έχει σχέσεις με το καθεστώς του Κατάρ, και τη δική μας Αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την Εύα Καϊλή. Όλα αυτά, βέβαια, ερευνώνται και θα προκύψουν ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Το θέμα, όμως, είναι άλλο. Η απώλεια της εμπιστοσύνης σε όλους και σε όλα και ειδικά στους θεσμούς.
Όταν με την “Κιβωτό του Κόσμου” δόθηκε το πιο πρόσφατο χτύπημα στην εμπιστοσύνη του κόσμου σε θεσμό, που είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία και προκαλούσε το θαυμασμό, ακολουθεί το καινούριο σκάνδαλο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Όταν πρόσωπα “λαμπερά”, όπως ο πατήρ Αντώνιος, βραβευμένος από την Πολιτεία για το έργο του, ή η Εύα Καϊλή, πρώτη σε ψήφους στις εκλογές στη Θεσσαλονίκη και μετά Αντιπρόεδρος στο Ευρωκοινοβούλιο, κατηγορούνται για διαφθορά, δεν πλήττονται μόνο τα άτομα, πλήττονται οι θεσμοί.
Και πού να πιστέψει πια κανείς σ’ έναν κόσμο που κλυδωνίζεται; Η απάντηση ίσως φαίνεται απλοϊκή είναι όμως μία, στην ίδια τη δύναμη του λαού, που πρέπει πια να πιστέψει στον εαυτό του.
far
