Η γυναίκα από το κουκούλι της βίας οφείλει να βγει χρυσαλλίδα έτοιμη να πετάξει και όχι να αφανιστεί ικανοποιώντας συμπλεγματικούς ψυχισμούς. Το οφείλει στον εαυτό της, σα γυναίκα , το οφείλει στην ανθρωπότητα, σαν πηγή ζωής και δημιουργίας
Υπάρχει μια φωνή εξόριστη που επιμένει στα όνειρά μου… Βισέντε Ουιδόμπρο
Τι μπορείς να αντιτάξεις στη βία; Σίγουρα όχι τη σιωπή. Στην εποχή της συνειδητής αλαλίας, της εκκωφαντικής αφωνίας και της σκιώδους αντίστασης η ανθρώπινη φωνή επαναπροσδιορίζεται , νοηματοδοτείται και χρωματίζεται διαφορετικά. Αποκτά αξία.
Στις μέρες μας η σιωπή έχει πάψει να είναι χρυσός , καθώς ταυτίζεται με την υποχώρηση ή ακόμα και την υποταγή σε σκοτεινά ένστικτα και βίαιες παρορμήσεις. Κάποτε το «εν οίκω μη εν δήμω» αποτελούσε τον άγραφο νόμο του οικογενειακού καταστατικού χάρτη, ο οποίος καθόριζε ζωές και συμπεριφορές υπό το κράτος αθέμιτων πατερναλιστικών πρακτικών. Η βία νομιμοποιούνταν με τρόπο αυθαίρετο, ενώ η φωνή σιδηροδέσμια στα κάτεργα μιας ψυχής που υπέφερε , αδυνατούσε να βρει την έκφρασή της.
Η χρήση, ωστόσο, των παρελθοντικών χρόνων είναι άτοπη. Ακόμη και σήμερα οι βίαιες εκδηλώσεις εις βάρος των γυναικών, αποδεικνύουν το μέγεθος της παρακμής ενός πολιτισμού που ακόμα αναζητά πρόσημο. Ενός πολιτισμού με ταυτότητα πρωτογονική και συμπεριφορές αταβιστικές σε σημείο καθηλωτικό. Το οπλοστάσιο του ανθρωπισμού έχει ξεμείνει από ιδέες , ενώ οι θεσμοί μοιάζουν ανήμποροι να ανασχέσουν τα φαινόμενα σεξουαλικής κακοποίησης και βιαιοπραγίας εις βάρος των γυναικών, που σιωπούν , καθώς οι οικονομικές ή συναισθηματικές εξαρτήσεις υπαγορεύουν ανοχή. Ανοχή και άρρητο πόνο. Χιλιοειπωμένα ασφαλώς όλα, και χωρίς αποτέλεσμα.
Αναλογίζομαι πόση ποίηση άραγε πρέπει να παράγει αυτός ο τόπος για να αγαπηθεί επιτέλους η γυναίκα; Η μάνα, η σύζυγος, η ερωμένη, η γυναίκα που με την πρωτεϊκή της φύση και τις ψυχικές της αντοχές έχει φτάσει σε σημείο να θεωρείται απειλή. Η κατίσχυση του αντρικού προτύπου, που εξακολουθεί να καλλιεργείται στο δυστοπικό και ηθικά ολισθηρό πλέον περιβάλλον της σύγχρονης εξαθλιωμένης και άμουσης οικογένειας, πόση καλλιέργεια, πόσο πνεύμα οφείλει να καταναλώσει για να κατανοήσει την αξία της; Αφελής και ρομαντικός προβληματισμός; Μπορεί ναι, μπορεί όμως και όχι.
Για να μην πελαγοδρομούμε, σημασία έχει ότι η σύγχρονη γυναίκα που μετεωρίζεται μεταξύ αποδοχής και απόρριψης, που μοχθεί και αγωνίζεται για καταξίωση και σεβασμό, οφείλει να επιστρέψει από την αυτοεξορία της στη χώρα της σιωπής και να επιτρέψει στον εαυτό της το δικαίωμα στον αυτοσεβασμό. Η σιωπή στα κακοποιημένα γυναικεία σώματα και στις βιασμένες συναισθηματικά ψυχές πρέπει να πάψει να είναι η ταφόπλακα μιας ατυχούς επιλογής. Ο μισογυνισμός έχει βαθιές ρίζες, που το πέρασμα του χρόνου και οι απάνθρωπες συνθήκες ζωής τις συντηρούν και τις τρέφουν, παρ’ όλη την εξέλιξη.
Η βία οφείλει να έχει αντίλαλο, αντίλαλο αντάξιο της απεχθούς μορφής της , αντίλαλο ηχηρό, ανταποδοτικό, τιμωρητικό. Η γυναίκα από το κουκούλι της βίας οφείλει να βγει χρυσαλλίδα έτοιμη να πετάξει και όχι να αφανιστεί ικανοποιώντας συμπλεγματικούς ψυχισμούς. Το οφείλει στον εαυτό της, σα γυναίκα, το οφείλει στην ανθρωπότητα, σαν πηγή ζωής και δημιουργίας.
Σε λέω γυναίκα, λοιπόν, γιατί δεν είσαι αιχμάλωτη… Σε λέω γυναίκα γιατί έχεις φωνή.
25η Νοεμβρίου: Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών
