Κοσμοπολίτης, με καταγωγή από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ο Κωνσταντίνος Παρθένης, διανοούμενος, μεγάλος δάσκαλος στη Σχολή Καλών Τεχνών, μετά από σημαντικές σπουδές στην Ευρώπη, επιστρέφει συμπυκνώνοντας στο εικαστικό του έργο τον Ελληνισμό.
Ακόμη κι όταν τοποθετείται στη θέση του Καθηγητή στη Σχολή δε διστάζει να συγκρουστεί με το κατεστημένο της εποχής του διεκδικώντας δρόμους για την Τέχνη και τον καλλιτέχνη στην Ελλάδα, που τους θεωρεί αυτονόητους.
Για άλλους εκείνο που τον χαρακτηρίζει είναι η έμπνευση από τη Μυθολογία, που μετατρέπεται σε μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική κατάθεση, για άλλους από τη Ιστορία, που της δίνει μια διαφορετική οπτική γωνία και για άλλους από τη Θρησκεία, την οποία βιώνει στο έργο του με βαθιά κατανυκτική διάθεση.
Ειδικά στους πίνακές του που είναι εμπνευσμένοι από τη θρησκευτική πίστη οι δρόμοι του που ξεκινούν από τη βυζαντινή αγιογραφία και περνούν στον Θεοτοκόπουλο απομακρύνονται βαθμιαία, οδηγώντας σ΄αυτό που ο ίδιος χαράζει, τον δικό του δρόμο.
Αν για όλους μας οι δυνατότερες στιγμές κατάνυξης για τον Θεοτοκόπουλο είναι τα δακρυσμένα μάτια του Πέτρου και της Μαγδαληνής, στον Παρθένη είναι τα δακρυσμένα μάτια του Ιησού που κοιτάζουν ψηλά, καθώς η μορφή του βυθίζεται στις έντονες διαβαθμίσεις του μπλε…
Δυνατός πίνακας. Το ίδιο σημαντικοί, όχι τόσο ως προς την ένταση, αλλά ως προς τη γαλήνη ή το πάθος που αναδίδουν αντίστοιχα, είναι ο “Ευαγγελισμός” του ή ο” Θρήνος” της Παναγίας.
Γραμμές σταθερές αλλά σχεδόν αόρατες, ντυμένες με αρμονικά αέρινα χρώματα, σε τρυφερές διαβαθμίσεις, συνθέτουν τις θρησκευτικές του στιγμές, εκεί που η κατάνυξη συναντά την Τέχνη.
…………………….
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρεν-θέσεις.
