Κάποιες άλλες, πάλι, μπορούν να αποδειχθούν τοξικές για τους μεγαλύτερους.
Ατελείωτα ξενύχτια, ποτάρες, απερίσκεπτη συμπεριφορά, κακή διατροφή και ο κατάλογος δεν έχει τέλος…
Στο σημείο αυτό, έρχεται η κυβέρνηση με ένα ολιστικό πρόγραμμα διατήρησης της υγείας και του αισθήματος νεότητας.
Εμπνευστής του προγράμματος ήταν η τρόικα (σσσ, κακές λέξεις), ακολούθησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις (δεν συμμορφώνεσαι, διαπιστώνω) και το τελικό στάδιο (του προγράμματος ή το δικό μας) υλοποιείται εδώ και περίπου τρία χρόνια.
Ασχέτως της εποχής ή της κοινωνικής τάξης, οι περισσότεροι θυμούνται το πολυθρύλητο χαρτζιλίκι που διεκδικούσαν και πολλές φορές έπαιρναν, μικρότεροι.
Αυτό είναι και το μυστικό του προγράμματος: Να παίρνεις χαρτζιλίκι.
Φρεσκαδούρα σκέτη θα αισθάνεσαι. Αιώνιος έφηβος.
Και ο εργοδότης σου, είτε είναι ιδιώτης είτε το κράτος, μετατρέπεται αυτομάτως σε πατρική φιγούρα.
Η λέξη «χαρτζιλίκι» στα τουρκικά σημαίνει άμεσο δάνειο και στα αραβικά απαντάται ως δαπάνη.
Στα ελληνικά, όμως, χρησιμοποιείται για να περιγράψει «μικροποσό χρημάτων που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους ή που απαιτείται για τα καθημερινά μικροέξοδα κάποιου». Αυτό αναφέρει το Βικιλεξικό.
Μακροχρονίως άνεργοι, παγιδευμένοι σε επίσχεση εργασίας, χαμηλόμισθοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, συνταξιούχοι στην αναμονή, συνταξιούχοι των οποίων το αίτημα για σύνταξη απερρίφθη χωρίς ακρόαση, συνταξιούχοι οι οποίοι πήραν fast track σύνταξη με λανθασμένο υπολογισμό που θα διορθωθεί (;) εντός τριετίας ή και πενταετίας και δικαιούχοι κοινωνικών επιδομάτων.
Όοοολοι αυτοί ζουν με χαρτζιλίκι ή -σωστότερα- προσπαθούν να επιβιώσουν με χαρτζιλίκι και φοβούνται ότι από Σεπτέμβρη έρχονται χειρότερα.
Παρά τις διακηρύξεις σε… ματζόρε της εκάστοτε κυβέρνησης, οι Έλληνες το ζουν από το 2010 σε ζεϊμπέκικο ή και αμανέ, κατά περίπτωση.
Επειδή, όμως, διανύουμε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο (αν και η κυβέρνηση διαψεύδει) και πρέπει σιγά -σιγά να περάσουμε από τα εννέα όγδοα του ζεϊμπέκικου σε κάτι πιο εύθυμο και ελπιδοφόρο, μπλεχτήκαμε στα ακόρντα της δημιουργικής λογιστικής (επιστροφή στα κλασσικά, δηλαδή).
Κυβερνητικοί παράγοντες μας διαφωτίζουν σε λούπα για τα 10 δις ευρώ που διέθεσαν ώστε «να κρατηθεί η κοινωνία όρθια κατά την πανδημία» (χαρτζιλίκι για κάθε εργαζόμενο).
Για την ενίσχυση των συνταξιούχων, την οποία πήραν πίσω μέσω της φορολόγησης και έμεινε (σωστά μαντέψατε) χαρτζιλίκι.
Μας μιλούν για τη στήριξη των χαμηλόμισθων, μέσω της αύξησης του κατώτατου μισθού.
Η «καθαρή» αύξηση αντιστοιχεί σε 42 ευρώ το μήνα, δηλαδή 1,5 ευρώ τη μέρα Μην υπολογίσουμε την αύξηση με βάση 25 ημέρες, ως είθισται. Ο μήνας έχει 30 ή 31 μέρες και μετά τις 25 από αυτές, ο εργαζόμενος δεν τοποθετείται σε θάλαμο κρυογονικής, αλλά συνεχίζει να έχει τρέχουσες ανάγκες. Καθημερινά.
Και ας μην ξεχνάμε την ενίσχυση των δικαιούχων κοινωνικών επιδομάτων, με 4,7 δις ευρώ όπου παρατηρείται το γνωστό πλέον φαινόμενο πολλοί να παίρνουν από λίγα. Και είναι πολλοί, χάρη στο «πρόγραμμα οικονομικής σωτηρίας της χώρας», το οποίο ούτε πρόγραμμα είναι ούτε την οικονομία έσωσε…
Όσο για τους ανέργους, περίπου το 10% λαμβάνει το ελάχιστο κρατικό επίδομα, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των μακροχρονίως ανέργων περιμένει χαρτζιλίκι από γονείς, συγγενείς και φίλους.
Έτσι, μέσα στα πολλά δις ευρώ, αλλοιώνεται η πραγματικότητα.
Εγκλωβιζόμαστε στους «μέσους όρους» συνυπολογίζοντας τους λίγους υψηλά ή έστω ικανοποιητικά αμειβόμενους εργαζόμενους με τους πολλούς χαμηλόμισθους.
Βάζοντας αντάμα τους πολλούς χαμηλοσυνταξιούχους με τους ελάχιστους που λαμβάνουν υψηλότερη σύνταξη.
Τοποθετώντας τους μεγαλοκαταθέτες στο ίδιο καλάθι με την δραματικά οικονομικά συμπιεσμένη μάζα των φτωχών νοικοκυριών.
Και όταν, τελικά, έρθει ο λογαριασμός για όλα αυτά, πάλι χαρτζιλίκια θα μετράμε. Πιθανότατα χρησιμοποιώντας ως τεφτέρι καρτ ποστάλ τοπίου της Ελβετίας ή του Μονακό…
