«Όταν όλα φαίνονται να είναι εναντίον σου, θυμήσου ότι το αεροπλάνο απογειώνεται κόντρα στον άνεμο.» ( Henry Ford)
Περιγραφή – φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Μέσα Φλεβάρη.
Ξημέρωσε άλλη μία μέρα Κυριακής.
Ξημέρωσε μία ακόμη καινούργια μέρα με όνειρα που έπρεπε να πραγματοποιηθούν και θετική διάθεση για ζωή που έπρεπε να αποδειχτεί στην πράξη.
Στο ημερολόγιο έγραφε: 13-02-2022.
Το αρχικό πρόγραμμα απόδρασης της ορειβατικής μας ομάδας προέβλεπε: «Ανάβαση με χιόνια στην κορυφή ‘‘Μικρή Τζένα’’ του ορεινού όγκου που ορθώνεται στα Ελληνοσκοπιανά σύνορα.»
Το Σάββατο, όμως, ο Θανάσης, ο «μετεωρολόγος» της ομάδας μας, μάς πληροφόρησε ότι το διήμερο θα επικρατούν άστατα καιρικά φαινόμενα σε ολόκληρη την Κεντρική Μακεδονία.
«Στο Νομό Πέλλας που σκοπεύουμε να πάμε θα βρέχει συνέχεια από το απόγευμα και θα χιονίζει ασταμάτητα στα ορεινά. Στο ήδη παλιό χιόνι θα προστεθεί και εκείνο, το φρέσκο της Κυριακής, που θα μάς δυσκολέψει αρκετά στην ανάβασή μας από μία καινούργια διαδρομή που θέλουμε να ‘‘χαράξουμε’’. », μάς είπε.
Έτσι, καταλήξαμε να αποδράσουμε, γι ακόμη μια φορά, στον ορεινό όγκο της «έδρας μας», με όποιες καιρικές συνθήκες και αν επικρατούσαν στην περιοχή μας.
Αποφασίσαμε τελικά να ξεδιπλώσουμε την ορειβατική μας δραστηριότητα στο τμήμα εκείνο του Βερμίου που ορθώνεται πάνω από το χωριό Γεωργιανοί.
Εκεί, δηλαδή, που δεν υπάρχουν χαραγμένα ορειβατικά μονοπάτια, παρά μόνο αμέτρητα περάσματα άγριας πανίδας.
Θέλαμε, με την απόφασή μας αυτή, να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας και τις δυνατότητές μας σε μια περιοχή με φρέσκο απάτητο χιόνι «χαράζοντας» ένα ‘‘δικό μας’’ μονοπάτι.
Το τελικό, πλέον, πρόγραμμα της κυριακάτικης ορειβατικής μας δραστηριότητας περιελάμβανε: «Ανάβαση από ΄΄δικό μας μονοπάτι΄΄ στην χιονισμένη κορυφή ‘‘Φούρκα’’, ξεκινώντας από τα ‘‘Λατομεία εξόρυξης μαρμάρου’’ που λειτουργούν λίγο πιο πάνω από το χωριό Γεωργιανοί.» [φωτ. 1(φωτογραφία Sakis Triantafyllou και φωτ. 2 (παλαιότερη)].
Το πρωινό ξύπνημα Κυριακής ευχάριστο μεν, αλλά….;;!!
Ευχάριστο, γιατί μάς περίμεναν δραστηριότητες της μέρας που θα μάς δίνανε νόημα στην ύπαρξή μας και ακόμη περισσότερο την ευχαρίστηση της φυγής από την άχαρη καθημερινότητα.
Αλλά, ο καιρός με τα…παιχνίδια του…«προσπαθούσε» να μάς «κρατήσεις» στα σπίτια μας.
Έξω η απόλυτη μουνταμάρα.
Μετά την ασταμάτητη βροχή της νύχτας συνέχιζε να ψιχαλίζει και τις πρώτες πρωϊνές ώρες.
Κοιτάζοντας από το παράθυρο πέρα στα ορεινά έβλεπα να επικρατεί η ομίχλη.
Όλη αυτή η εικόνα που αντίκριζα, όμως, δεν με πτόησε καθόλου. Δεν με «έριξε» κάτω.
«Θα ακολουθήσω την ομάδα μου, την ομάδα ‘‘παντός καιρού’’. Στα χαμηλά μπορεί να ψιχαλίζει, στα ψηλότερα όμως υψομετρικά επίπεδα θα χιονίζει.», σκέφτηκα.
Εγκατέλειψα τη ζεστασιά του κρεβατιού και ακολούθησα πιστά όλες εκείνες τις μηχανικές κινήσεις που κάνω, με τη σειρά, πριν από την κάθε μου ορειβατική εξόρμηση.
Έφτασε η ώρα του καφέ.
Στην κούπα που κρατούσα το: « Ευτυχία δεν είναι ο προορισμός, είναι ο τρόπος ζωής», ήταν όλη η σοφία της…ΖΩΗΣ!!
Με αυτή τη σοφή συμβουλή «Καλημέρισα» τους δικούς μου, που ακόμη χουχούλιαζαν στη ζεστασιά της κουβέρτας, και άρχισα να ετοιμάζομαι για τον δικό μου…«τρόπο ζωής».
Τελευταία ματιά στο σακίδιο.
Όλα τα απαραίτητα για μια δραστηριότητα με αντίξοες συνθήκες ήταν στη θέση τους.
Με περίμεναν οι συνοδοιπόροι μου, μέλη της Ορειβατικής Ομάδας Βέροιας «Τοτός», για μία ακόμη φυγή στη Φύση.
Κόντευε η ώρα του ραντεβού μας.
Τα λεπτά της ώρας κύλησαν γρήγορα.
Φορτώθηκα το σακίδιό μου και ξεκίνησα.
Συναντηθήκαμε στο προκαθορισμένο σημείο συνάντησης.
Όλοι συνεπείς στην ώρα του ραντεβού και με θετική διάθεση για δράση.
Έριχνε ψιλόβροχο. Δεν ήταν να καθυστερούμε περισσότερο.
Οι κινήσεις μας γρήγορες.
Φορτώσαμε τα σακίδιά μας στο τζιπ και ξεκινήσαμε.
Τα ρολόγια εκείνη τη στιγμή δείχνανε: 08.00΄ π.μ.
Η Βέροια μόλις που έμπαινε στους κυριακάτικους ρυθμούς της [φωτ. 3 (φωτογραφία Sakis Triantafyllou)].
Ακολουθήσαμε το δρόμο που οδηγεί στην ορεινή Καστανιά (Παναγία Σουμελά) και στη συνέχειά του στο Νομό Κοζάνης (παλιά Εθνική Οδός).
Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο χωριό Γεωργιανοί με τα σπίτια του να είναι κτισμένα κατά μήκος του δρόμου-«μακρινάρι» [φωτ. 4 (φωτογραφία Sakis Triantafyllou)].
Το πέρασμά μας σύντομο.
Δεν απομακρυνθήκαμε πολύ από το τελευταίο σπίτι και συναντήσαμε έναν δευτερεύοντα δρόμο στα δεξιά που οδηγεί στο ‘‘Λατομείο εξόρυξης μαρμάρου’’ και στη συνέχειά του στο ‘‘Αιολικό Πάρκο’’.
Τον ακολουθήσαμε.
Ασφάλτινος στην αρχή του και στη συνέχειά του χωμάτινος.
Ανηφορικός και με πολλά στροφηλίκια.
Προσπεράσαμε τον υποσταθμό συγκέντρωσης της αιολικής ηλεκτρικής ενέργειας και στη συνέχεια το σημείο με την καλύβα των κυνηγών, στα δεξιά μας [φωτ. 5 και 6 (παλαιότερες)].
Συνεχίσαμε.
Η μεταλλική πινακίδα που συναντήσαμε στην οδική διαδρομή μας μάς πληροφορούσε ότι τον χωμάτινο δρόμο που ακολουθούσαμε οδηγούσε στο «Αιολικό Πάρκο ‘‘Ερεσού-Ύψωμα-Φούρκα’’».
Όσο ανεβαίναμε το ψιλόβροχο γινόταν σπυρωτό χιονάκι.
Κάποια στιγμή συναντήσαμε τον χωμάτινο δρόμο, στα αριστερά μας, που οδηγεί στο ‘‘Λατομείο’’.
Εκεί αποφασίσαμε να σταθμεύσουμε το τζιπ.
Στα 908 μέτρα υψόμετρο αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την ορειβατική μας δραστηριότητα.
Οι κινήσεις μας γρήγορες.
Μπροστά μας η πλαγιά που θα ανηφορίζαμε.
Ταξιδέψαμε τη ματιά μας από τη θέση που βρισκόμασταν προς τα ψηλότερα επίπεδα της πλαγιάς και εκείνο που είδαμε ήταν η πυκνή ομίχλη να έχει καλύψει όλον τον ορεινό όγκο από ένα σημείο και πάνω.
Από το σημείο εκείνο και προς τα πάνω δεν φαινόταν τίποτα.
Μέσα σε αυτό το μουντό σκηνικό θα ανηφορίζαμε το χιονισμένο τοπίο με οδηγό την…εμπειρία… του αρχηγού μας και τη βοήθεια του ορειβατικού πλοηγού.
Ενεργοποιήσαμε τα GPS’s, συντονίσαμε τους ασυρμάτους, «οπλίσαμε» τις ψηφιακές μας μηχανές, φορτωθήκαμε τα σακίδιά μας και περιμέναμε το νεύμα του 84χρονου αρχηγού μας.
Με το: «Πάμε !!» του Τοτού, ξεκινήσαμε.
Μπροστά ο αρχηγός και τελευταίος εγώ, ο αποκαλούμενος από την ομάδα μας «δημοσιογράφος».
Ο ανηφορικός χωμάτινος δρόμος καθαρός από χιόνια.
Φτάσαμε στο ‘‘Λατομείο’’.
Περάσαμε δίπλα από εξορυγμένους μη επεξεργασμένους όγκους μαρμάρου που είχαν τοποθετηθεί στη σειρά.
Στο αντίκρισμά τους νομίζαμε ότι περνούσαμε μέσα από μία…μαρμάρινη πολιτεία με τα αριθμημένα σπίτια της (φωτ. 7).
Βγαίνοντας από τον χώρο του λατομείου ο αρκετά ανηφορικός χωμάτινος δρόμος έδειχνε να είχε εγκαταλειφθεί εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν μπορούσαμε να δούμε την γεωμορφολογία του γιατί το κάλυπτε το χιόνι.
Τα λυγερόκορμα δενδρύλλια, που τα βλέπαμε να ξεπετάγονται στη μέση του δρόμου, μαρτυρούσαν την αχρηστία του.
Τα κλαδιά των δενδρυλλίων αυτών ήταν «στολισμένα» με σταγονίδια βροχής, σαν κρεμασμένες κρυστάλλινες μπιλίτσες, που στο παραμικρό τους ακούμπημα ήταν έτοιμα να απαλλαγούν από αυτά και να τα «φορτώσουν» στα μπουφάν μας.
Ανηφορίζοντας τα αποφεύγαμε όσο μπορούσαμε.
Κάποια στιγμή ο αρχηγός μας βγήκε από το χιονισμένο δρόμο και μπήκε στην πλαγιά ακολουθώντας τον…«ορειβατικό πλοηγό της εμπειρίας του».
Μονοπάτι δεν υπήρχε. Υπήρχαν μόνο δεκάδες περάσματα αγριμιών
Ακολουθήσαμε τον Τοτό χαράζοντας «δικά μας περάσματα», κάνοντας δηλαδή μία «δικιά μας διαδρομή».
Το χιόνι όσο ανεβαίναμε γινόταν όλο και περισσότερο.
Ποιοτικά δεν μας βοηθούσε καθόλου. Ήταν φρέσκο, δεν πρόλαβε να παγώσει.
Σε πολλά σημεία της διαδρομής το πόδι μας βυθίζονταν μέχρι το γόνατο.
Ίχνη από ορειβατικό άρβυλο ή πατήματα κυνηγών απουσίαζαν.
Υπήρχαν μόνο εκείνα της άγριας πανίδας.
Αρχίσαμε να εφαρμόζουμε την τακτική των εναλλαγών στη δημιουργία «πατημάτων».
Μια τακτική που ξεκούραζε τον προπορευόμενο.
Τον αρχηγό που προχωρούσε μπροστά τον αντικατέστησε ο Θανάσης, αρκετά πιο πάνω μπήκε ο επόμενος και πάει λέγοντας.
Έτσι, όλοι μας συμμετείχαμε σε όλη αυτή την προσπάθεια της απαιτητικής ανάβασης.
Η ομίχλη με τα παιχνιδάκια της. Αραίωνε στιγμιαία και μετά πάλι πύκνωνε.
Στα στιγμιαία εκείνα…ανοίγματα…εύρισκα την ευκαιρία να «αιχμαλωτίζω» με ένα ‘‘κλικ’’, του κλείστρου της ψηφιακής, τις εικόνες που μπορούσα να αντικρίσω την κατάλληλη εκείνη στιγμή στο όλο χιονισμένο τοπίο (φωτ. από 8 έως και 15).
Τα δένδρα και οι θάμνοι άρχιζαν να αραιώνουν
Μπαίναμε στο γυμνό από θαμνώδη βλάστηση κομμάτι του ορεινού όγκου.
Το σπυρωτό χιονάκι, που προσπαθούσε να «τρυπήσει» τα ακάλυπτα σημεία του προσώπου μας, άρχισαν να το διαδέχονται οι νιφάδες χιονιού.
Όταν επικρατούσε γύρω μας η πυκνή ομίχλη τότε όλα φαίνονταν…όμοια στο ολόλευκο τοπίο.
Ήταν πολύ εύκολο να αποπροσανατολιστεί κανείς με τέτοιες συνθήκες.
Εδώ χρειαστήκαμε την..βοήθεια του «από μηχανής θεού».
Σε κάποια σημεία της διαδρομής συμβουλευόμασταν τους…δορυφόρους, που μάς «παρακολουθούσαν» από τα ψηλά και «κατέγραφαν» την πορεία μας στο GPS βήμα-βήμα.
Ένα χρήσιμο βοήθημα σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Συνεχίζαμε απτόητοι. Ανηφορίζαμε υψομετρικά.
Στα 1.400 μέτρα υψόμετρο εγκαταλείψαμε το «δικό μας μονοπάτι».
Μπήκαμε επιτέλους στο ‘‘Ευρωπαϊκό’’, το ‘‘Ε4’’.
Κοντεύοντας στο διάσελο της ‘‘Φούρκα’’ συναντήσαμε χιονοστιβάδες, όγκους δηλαδή χιονιού που είχαν κατηφορίσει την πλαγιά και κάλυψαν το ‘‘Ε4’’.
Συνεχίζαμε με προσοχή, με επιμονή και υπομονή, πατώντας απάτητο χιόνι που σε πολλά κομμάτια της διαδρομής ήταν μαλακό.
Τα πόδια μας βούλιαζαν μέχρι το γόνατο. Το πέρασμα από τα κομμάτια εκείνα απαιτούσε δύναμη στα πόδια και αρκετό σωματικό κουράγιο.
Τα βήματά μας αργά και οι ανάσες μας βαθιές (φωτ. από 16 έως και 20).
Φτάνοντας στο διάσελο βγήκαμε από το ‘‘Ευρωπαϊκό μονοπάτι’’ και ανηφορίσαμε την ολόλευκη πλαγιά στα δεξιά μας.
Κοντεύαμε στην κορυφή του κυριακάτικου προορισμού μας.
Δεν άργησε να φανεί. Καταφέραμε να τη διακρίνουμε μέσα από την ομίχλη.
Φτάσαμε.
Χρειαστήκαμε 3 ώρες και 15 λεπτά συνεχούς ανηφορικής πορείας, με αντίξοες συνθήκες, για να βρεθούμε από το ‘‘Λατομείο’’ στην κορυφή ‘‘Φούρκα’’ (φωτ. 21 και 22).
Στα 1.548 μέτρα υψόμετρο δεν καθυστερήσαμε καθόλου.
Φυσούσε αεράκι, η ομίχλη κάλυπτε όλο το γύρω τοπίο. Δεν υπήρχε κανένας λόγος καθυστέρησης.
Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε.
Ολιγόλεπτη σύσκεψη και καταλήξαμε να επιστρέψουμε από τον χωμάτινο δρόμο που έχει διανοίξει η Εταιρία εκμετάλλευσης της Αιολικής ηλεκτρικής ενέργειας.
Δεν θέλαμε να ξαναμπούμε στην περιπέτεια αναζήτησης περασμάτων σε μια πλαγιά με απάτητο χιόνι, αφού υπήρχε η ευκολία της επιστροφής από το καθαρό από χιόνια χωματόδρομο.
Η επιστροφή μας ξεκούραστη, χαρούμενη και με…παιχνιδάκια (φωτ. 23, 24 , 25).
Η χαλαρή κατηφορική πορεία της επιστροφής μας ήταν διάρκειας μιάς μόλις ώρας και 15 λεπτών!!
Καλά κάναμε που τροποποιήσαμε τη διαδρομή της επιστροφής μας και έτσι, φτάσαμε στο τζιπ ξεκούραστα και χωρίς την ανάγκη να μπαίναμε στην διαδικασία των εναλλαγών για το «άνοιγμα πατημάτων» στο 40ποντο χιόνι.
Και λογικά πράξαμε που τροποποιήσαμε το αρχικό μας κυριακάτικο πρόγραμμα.
Γιατί θα ήμασταν ακόμη στον ορεινό όγκο της ‘‘Τζένας’’ αντιμετωπίζοντας τις ακραίες καιρικές συνθήκες και το αρκετό φρέσκο απάτητο χιόνι στα Ελληνοαλβανικά σύνορα.
Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την οδική επιστροφή μας.
Στο σημείο αυτό έχει φτάσει στο τέλος της η τροποποιημένη κυριακάτικη δραστηριότητά μας.
Άλλη μία ακόμη ορειβατική εξόρμηση συμπληρώθηκε στο «Ορειβατικό βιογραφικό μας».
Η δραστηριότητά μας αυτή μάς έδωσε την ευκαιρία να βιώσουμε μία διαφορετική εμπειρία, να αισθανθούμε κι άλλα συναισθήματα, να μετρήσουμε τις δυνατότητές μας και να αξιολογήσουμε τις ικανότητές μας.
Τελικά, άξιζε τον κόπο.
Θα καταγραφεί και αυτή η δραστηριότητα στο «Ημερολόγιο δράσεων της Ορειβατικής ομάδας Βέροιας ‘‘Τοτός’’».
Εξακολουθούσε να ψιχαλίζει και όλη η ατμόσφαιρα μουντή, με την ομίχλη να μη λέει να υποχωρήσει.
Μπήκαμε στο τζιπ και ξεκινήσαμε για την οδική επιστροφή στα σπίτια μας.
«Η αδράνεια τρέφει την αμφιβολία και τον φόβο. Η δράση τρέφει την αυτοπεποίθηση και το θάρρος.» (Άγνωστος)
Απολογισμός :
Διαδρομή: ‘‘Λατομείο εξόρυξης μαρμάρου’’, λίγο πιο πάνω από χωριό Γεωργιανοί (υψ. 908 μ.) – «δικό μας μονοπάτι» – ‘‘Ε4’’ – διάσελο ‘‘Φούρκας’’- κορυφή ‘‘Φούρκα’’ (υψ. 1.548 μ.) – επιστροφή από τον χωμάτινο δρόμο του «Αιολικού Πάρκου» ‘‘Ερεσού –Υψωμα-Φούρκας’’»
Υψομετρική διαφορά : 640 μέτρα (με ανεβοκατεβάσματα)
Απόσταση : 11,300 χλμ. (GPS)
Χρόνος : 4 ώρες και 50 λεπτά (συνολικός χρόνος)
