Περί Ποίησης / Βραζιλία: Márcia Batista Ramos, η ποιήτρια της ζωής και του θανάτου
Μετάφραση – Παρουσίαση Ξανθή Χονδρού – Χιλλ
Η Márcia Batista Ramos γεννήθηκε στη Βραζιλία, στην Πολιτεία Rio Grande do Sul, τον Μάιο του 1964. Κατέχει πτυχίο φιλοσοφίας από το Universidade Federal de Santa Maria (UFSM) – RS, της Βραζιλίας. Σήμερα ζει στη Μπολιβία, στην πόλη Ορούρο. Ετκός από την αγάπη της στην ποιήση ασχολείται επαγγελματικά με το γραπτό λόγο γιατί είναι συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας και εκδότης του περιοδικού Conexión Norte Sur Magazzín Internacional στην Ισπανία.
Δεν αρκείται όμως με την δημοσιογραφία σε ένα μόνο κράτος αλλά αρθρογραφεί σε διάφορα ισπανόφωνα κράτη στον κόσμο όπως στο περιοδικό Inmediaciones, στο La Paz, στην Μπολιβία, όπως επίσης και στο περιοδικό Periódico Binacional Exilio, Puebla, στο Μεξικό, και επίσης στο Mandeinleon Magazine, στην Ισπανία, Archivo.e-consulta.com, Μεξικό, Barbante Magazine, Βραζιλία, El Mono Gramático, Ουρουγουάη. Ως πολιτιστικός μάνατζερ διοργανώνει και πολιτιστικές εκδηλώσεις!
Επιπλέον, συνεργάζεται περιστασιακά με πολιτιστικά περιοδικά σε δεκατέσσερις χώρες (Ρουμανία, Βολιβία, Μεξικό, Κολομβία, Ονδούρα, Αργεντινή, Ελ Σαλβαδόρ, Ισπανία, Χιλή, Βραζιλία, Περού, Κόστα Ρίκα, και ΗΠΑ).
Έχει δημοσιεύσει μέχρι σήμερα 10 βιβλία στα ισπανικά, μεταξύ τους είναι διηγήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια, βιογραφίες, χρονικά, δράματα, αφήγηση, επιστημονική φαντασία αλλά γράφει και ποίηση. Οι συμμετοχές της σε ανθολογίες και οι δημοσιεύσεις σε περιοδικά είναι αμέτρητες.
Τα ποιήματα της Μάρσια είναι μικρά, αλλά η δύναμη με την οποία φτάνουν στον αναγνώστη είναι εκπληκτική. Η γραφή της είναι απλή και ξεκάθαρη. Παρόλα αυτά αιφνιδιάζει με τις συνδέσεις των συνειρμών που επιχειρεί.
Τίποτα
Καθρέφτης και μνήμη
Όλα παραλύουν.
Λόγος και σιωπή
Νυχτερινό καταφύγιο.
Ψευδαίσθηση και μυστήριο
Βουβές υπάρξεις.
Κρύσταλλο και ξυράφι
Εξίσου θανάσιμα.
Περιγράφει με λίγες λέξεις τις καταστάσεις και τις εμπειρίες της, και αφήνει να διαφαίνεται ότι η ζωή στη χώρα που ζει δεν είναι εύκολη. Είναι όμως ταυτόχρονα και γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους δίπλα της, για την οικογένειά της. Οι χαρακιές εμφανίζονται παντού στη γραφή της και είναι αυτό που παραμένει με τον αναγνώστη, ακόμη και όταν αφήσει το βιβλίο της.
Επιζών
Όλοι πέθαναν
πριν γεννηθώ εγώ:
Η γιαγιά Αντουανέτα
H γιαγιά Νεγρίτα
Ο παππούς Καισαρίων
Η γιαγιά Λεοντίνα
Ο παππούς Ιγνάτιος
…
Οι θείες
Οι συγγενείς
…
Σήμερα είμαι ζωντανή
Ολοκληρωμένη εξ αιτίας των νεκρών!
Η ζωή και ο θάνατος είναι ένα από τα μεγάλα της θέματα που εμπνέουν την ποίηση της, τόσο πολύ βγαλμένα από το θάνατο, όσο και από την ίδια την ζωή. Η παράδοση παραμένει και κυριαρχεί όχι μόνο την πολιτιστική και βιολογική κληρονομιά της αλλά και το ύφος της φωνής και της γραφής της. Δικαιώματα, θρησκείες, πολιτικές σκοπιμότητες, πόλεμοι και ψευδαισθήσεις κάνουν την ποίηση της να είναι αυθεντική και ειλικριννής μέχρι το κόκκαλο. Δεν ψάχνει σωτήρες να πιαστεί. Δεν ζητάει έλεος από το Θεό, γιατί οι απογοητεύσεις δεν ήταν λίγες, αλλά συνεχόμενες.
Τέλος των θεογονιών
Ο κόσμος φαινόταν μεγάλος
Πόλεμοι διεξήχθησαν
Θάνατοι και θάνατοι
Μεταναστεύσεις
Ξύπνησαν ψευδαισθήσεις
Σπάνιες θεογονίες
Στεκόμαστε
Στη μέση του κόσμου
Ο κόσμος έγινε ένα
Γέφυρες
Συνεχείς προσεγγίσεις
Διεξήγαγαν έναν άλλο πόλεμο
Θάνατοι και θάνατοι
Ομοιώματα και απογοητεύσεις
Χωρίς θεογονίες
Στεκόμαστε όρθιοι
στη μέση του κόσμου
Πόλεμοι
Παράξενη ζωή
Συνεχείς απογοητεύσεις
Ο Θεός είναι Θεός!
Είθε να φυλάξει τα παιδιά μας!
Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει πια
Τέλος των θεογονιών
Ο θάνατος των ανθρώπων όμως δεν φαίνεται να μοιάζει μάταιος, γιατί κάποιες φορές αφήνει ένα ποίημα όπως αυτό της Αλεχάνδρα! Ενσωματώνει και πάλι το θάνατο σε ποίημα. Ίσως είναι ένα είδος ενσάρκωσης του πνεύματος στο λόγο και αφήνει κατά αυτόν τον τρόπο το νόημα της ζωής του.
Τα ποιήματα της Alejandra
(Στη μνήμη της Alejandra Pizarnik)
Ο χρόνος συσσωρεύτηκε από μια θλιβερή παιδική ηλικία
σε ό,τι είχε απομείνει από τις μέρες.
Τα χιλιάδες μικρά κομμάτια που γέμιζαν τις μέρες και τις νύχτες της,
είχαν όνομα και επώνυμο,
ονομάζονταν θλίψη και φόβος.
Mπορούσε και τα αντίκριζε πρόσωπο με πρόσωπο
στο δωμάτιο όταν ήταν μόνη της.
Έσταζαν από το ταβάνι στους τοίχους
και όλοι ήρθαν προς το μέρος της σαν πειθαρχημένα μυρμήγκια.
(Ακόμη και ο αργός ρυθμός τους ήταν αξιαγάπητος).
Όταν την έφτασαν, έκαναν το μικρό της σώμα να τρέμει,
τσαλάκωσε τότε τα κοντά μαλλιά της και άνοιξε τα παραισθητικά της μάτια πιο πλατιά.
Έψαχνε τρόπο να ξεφύγει….
Και μισοπαράλυτη, και νιώθοντας ότι δεν μπορούσε πλέον να το κάνει,
και γιατί γνώριζε ότι ο πόνος απορροφούσε ό,τι είχε απομείνει από τη λογική της:
έγραψε ένα ποίημα.
Ίσως για να σώσει τον εαυτό της.
Ακόμη και η ερωτική της ποίηση δεν έχει διεξόδους, έχει όμως φωτεινά σημεία που έρχονται σε επαφή με το όνειρο, το ιδεατό, το όμορφο. Μπορεί ο έρωτας, το τέλειο να μην έρχεται για να παραμείνει δίπλα ως σχέση, αλλά είναι μία ευχάριστη πραγματική διακοπή από τα προβλήματα και ας μην οδηγήσει ποτέ στο “για πάντα μαζί” ή έστω στην μία νύχτα… Οδηγεί όμως στο όνειρο, στο καταφύγιο, στη σχεδία που είναι απαραίτητη για να επιζήσει ο άνθρωπος.
Χωρίς Φτερά
Έφτασε χωρίς φτερά (για να μην αναγνωριστεί).
Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι.
Μιλήσαμε για τα πάντα και για το τίποτα.
Μετά έβρεξε. Ανάψαμε τη φωτιά για να ζεστάνουμε τη νύχτα.
Χωρίς κλειδί για να ανοίξουμε την πόρτα (της αγάπης) είπαμε καληνύχτα.
Ξαπλώσαμε σε άλλα κρεβάτια.
Δίπλα σε άλλα σώματα.
Με τα μάτια μας καρφωμένα στο σκοτάδι.
Τα κεφάλια μας σε άλλα μαξιλάρια.
Ονειρευόμαστε το ίδιο όνειρο.
Αφήνει τα βαθιά της σημάδια η ποίηση της Μάρσια Μπατίστα Ράμος στην σύγχρονη εποχή μας, που όλο και περισσότερο βάζει το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο, αφήνοντας πίσω τον άνθρωπο!
Είναι ποίηση που έχει βαθιά κριτική και βάζει ερωτήματα στον αναγνώστη που πρέπει να απαντηθούν. Όσο διαβάζει την Μάρσια, τόσο περισσότερο θέλει να διαβάσει, να δει κι άλλες πτυχές, κι άλλες εικόνες, κι άλλες εμπειρίες που βρέθηκαν στον δρόμο της…
Σημείωση: Μάρσια ήταν τιμή μου που μου εμπιστεύτηκες τα έργα σου, γιατί μιλάνε με ειλικρίνεια, με βαθιά νοήματα και σκέψεις! Σε ευχαριστώ πολύ!
Οι τίτλοι των Βιβλίων της είναι οι ακόλουθοι:
– Ο Άγγελος μου κι εγώ (Διήγημα, 2009),
– The Dolly Doll – Η κουκλίστικη κούκλα (Μυθιστόρημα, 2010),
– Consideraciones sobre la vida y los cuernos – Σκέψεις για τη ζωή με κέρατα (Δοκίμιο, 2010),
– Patty Barrón De Flores: La Mujer Chuquisaqueña Progresista Del Siglo XX (Βιογραφία, 2011),
– Tengo Prisa Por Vivir (Νεανικό μυθιστόρημα, 2011 και 2020),
– Escala de Grises – Primer Movimiento (Χρονικά, 2015),
– Ντουέτο (Δράμα, 2020),
– Τα πρόσωπα της κακοποίησης στην κοινωνία μας – Βία κατά των γυναικών. (Δοκίμιο, 2020),
– Άμεσο Σύμπαν (Microfiction, 2020),
– Time Threading Life from the South (Αφήγηση, 2021).
Συμμετοχή σε ανθολογίες:
– Márcia Batista Ramos: El alma adolorida de Cesar Verduguez Gómez, σελ. 233 στο Lo escrito Escrito Está (50 años de Trayectoria Literaria de César Verduguez Gómez, 2016),
– Περιλαμβάνεται στο DICCIONARIO CULTURAL BOLIVIANO,
– Παράρτημα στο Diablo- Diablada De Oruro Al Mundo – Antonio Revollo Fernández (2019),
– Ιστορία: Ένας κοινός άνθρωπος, στο “Η Ονδούρα ως Επίκεντρο – Παγκόσμια Ανθολογία Συγγραφέων σε Καραντίνα”, Chaco de La Pitoreta. Ed. AteA (2020),
– Ανθολογία “Compendio Literario pro Casa Melchor Pinto”, Colectivo Poético, Santa Cruz de La Sierra (2020),
– BREVIRUS Antología de minificciones”, Lilian Elphick Latorre. Περιοδικό Brevilla, Σαντιάγο της Χιλής (2020),
– Ποίημα: “Cómplice”, Ανθολογία: LA ESPERA INFINITA II. Chaco de la Pitoreta. Ed. AteA, Ονδούρα (2020),
– Χρονικά: “Las tijeras de prunar rosas” και “Regresando al pasado”, Ampulheta@: Crônicas futuristas. Christina Ramalho -I. ed. -Natal/RN: Lugraf (2020),
– Microrrelato: “Natal” in: “Campanadas – Microrrelatos navideños”. Lorena Escudero Sánchez και Rony Vásquez Guevara. Quarks Ediciones Digitales, 2020. Λίμα, Περού.
– Ποιήματα στο: “5 Antologías Cadáver Nómada”. Jorge Canales; editorial Shushikuikar, 2021 – Σαν Σαλβαδόρ, Ελ Σαλβαδόρ,
– Ποίημα στο: Fanzine Centro Cultural Mexico, Google Drive, Σάντα Άνα, Καλιφόρνια, ΗΠΑ.2021.
– Ανθολογία “O DUPLO – encontros com os outros eus”, Christina Ramalho, I. ed. -Natal/RN: Lugraf, Βραζιλία (2021),
– Antología Voces Violeta – Editorial Voces Indelebles. Morelos, Μεξικό (2021).
-Brevestiario Antología de minificciones”, Lilian Elphick Latorre. Περιοδικό Brevilla, Σαντιάγο της Χιλής (2021),
Δημοσιεύσεις σε περιοδικά, εφημερίδες και ιστολόγια:
Revista Regatul Cuvantului, Ρουμανία- Revista Dominical, Periódico La Patria, Oruro, Βολιβία- Revista Inmediaciones, La Paz Βολιβία- Faro Cultural Santa Cruz, Santa Cruz, Βολιβία- Revista Oxímoron, Sucre, Βολιβία- Abrelatas literario, Santa Cruz, Βολιβία- Revista Plaza Catorce, Cochabamba- Revista Culturel, Ελ Σαλβαδόρ- Letras Itinerantes, Κολομβία- Musuq Nuna, Βολιβία- Diario Co LATINO, Ελ Σαλβαδόρ, Centro Cultural Francisco Solano, Αργεντινή- Revista Tabaquería, Μεξικό- Revista poética “Azahar”, Ισπανία- Periódico Paréntesis, Μεξικό- Piedra y Nido, Αργεντινή- La Literatura del Arte, Παρίσι, Γαλλία- Mi habitación, Chiapas, Μεξικό- Revista Relieves, Αργεντινή- Revista Brevilla, Χιλή- Movimiento Poético Riba-Turia, Ισπανία- Exilio, Μεξικό- Leamos cuentos y crónicas BLOSSPOT. COM, Αργεντινή- Plumas Latinoamericanas, Χιλή- Bajootroscielos, Βαρκελώνη, Ισπανία- El Espectador, Μπογκοτά, Κολομβία- Revista Barbante, Βραζιλία- Búho negro, Περού- Revista Km0, Αργεντινή- Contra cultura, Ονδούρα- Apialdelapalabra, Αργεντινή- Bloghemia, Αργεντινή, Punto de encuentro, Ελ Σαλβαδόρ- Revista Archivo Del Sur, Αργεντινή- Revista kametsa, Περού- SENDERO BLOG, Μεξικό- El Dorado, Revista mixturas, Βραζιλία- Nube Cónica, Χιλή- Revista Íkaro, Κόστα Ρίκα- Nosotras, que escribimos, Ισπανία- Periódico La Voz Hispana de New York, ΗΠΑ- SENENDEREZO. COM, Ρουμανία- ENPOLI Magazine, Μεξικό- Anaquel literario de mujeres poetas, Centro Cultural de México. Santa Ana, Καλιφόρνια, ΗΠΑ- Tu Radio Valencia, Ισπανία- Brújula Digital newspaper, Βολιβία- Proezia Magazine – Ρουμανία- Saladeprensa Word pres.com, Μεξικό- Mandeinleon Magazine, Ισπανία- Revista Literaria Trinando, Μεξικό- Campos de Plumas, Μεξικό- Sephatrad, Ελβετία- El el elefante azul, Αργεντινή- REVISTA RUPANÍ, Περού- Cisne Revista Digital, Μεξικό- Valle de Vástagos, Μεξικό, Voces del Viento, Αργεντινή- Revista Co. Incidir, Χιλή.
Márcia Batista Ramos, the poetess of life and death
Márcia Batista Ramos was born in Brazil, in the State of Rio Grande do Sul, in May 1964. She holds a degree in philosophy from the University Federal de Santa Maria (UFSM) – RS, in Brazil. She currently lives in Bolivia, in the city of Oruro. In addition to her love for poetry, she is professionally involved in the written word because she is a writer and literary critic and editor of Conexión Norte Sur Magazzín Internacional in Spain. However, she is not just fond of journalism in only one state, but she is a columnist in different Spanish-speaking states around the world, such as Inmediaciones Magazine, La Paz, Bolivia, as well as in Periódico Binacional Exilio, Puebla, Mexico, and also in the Mandeinleon Magazine, in Spain, Archivo.e-consulta.com, in Mexico, Barbante Magazine, in Brazil, and last but not least El Mono Gramático, in Uruguay. As a cultural manager she also finds the time to organize cultural events!
In addition to all the above, she occasionally collaborates with cultural magazines in fourteen countries (like Romania, Bolivia, Mexico, Colombia, Honduras, Argentina, El Salvador, Spain, Chile, Chile, Brazil, Peru, Costa Rica, and USA).
She has published ten books in Spanish to date, including short stories, novels, essays, biographies, chronicles, dramas, narratives, science fiction, but he also writes poetry. Her contributions to anthologies and her publications in magazines are countless. Marcia Batista Ramos is a multi talent in writing, as she shows that she is not afraid to try new forms of expression. Every one of her books is representing a different form of writing, and that makes it very exciting.
POETRY
Marcia’s poems are short, but the power with which they reach the reader is astonishing. Her writing is simple and clear. Yet, she surprises with the connections of associations she attempts.
Nothing
Mirror and memory
Everything is paralyzed.
Speech and silence
Night shelter.
Illusion and mystery
Buff beings.
Crystal and razor
Equally deadly.
She describes her situations and experiences in a few words, and lets it be known that life in the country she lives in is not easy. But she is also full of love for the people around her, for her family. The etchings appear everywhere in her writing and it is what stays with the reader even after she puts the book down.
Survivor
Everyone died
before I was born:
Grandma Antoinette
Grandma Negrita
Grandfather Caesarion
Grandma Leontina
Grandfather Ignatius
…
The aunts
The relatives
…
Today I am alive
Complete because of the dead!
Life and death is one of the great themes that inspire her poetry, as much drawn from death as from life itself. Tradition remains and dominates not only her cultural and biological heritage but also the style of her voice and writing. Rights, religions, political agendas, wars and illusions make her poetry authentic and honest to the core. She is not looking for saviors to get saved. She does not ask God for mercy, for the disappointments have been not few, but continuous.
END OF THE THEOGONY
The world seemed big
Wars were fought
Deaths and deaths
Migrations
Illusions were awakened
Rare theogony
We stand
In the middle of the world
The world became one
Bridges
Continuous approaches
They waged another war
Deaths and deaths
Dummies and disappointments
Without theogony
We stand up
In the middle of the world
Wars
Strange life
Constant disappointments
God is God!
May He keep our children!
No one can save us anymore
The end of the theogony
But the death of men does not seem to seem futile, for sometimes it leaves a poem like that of Alejandra! She incorporates death into this poem,too. Perhaps it is a kind of incarnation of the spirit in the word, and in this way Alejandra left her meaning of life.
Alejandra’s poems
In memory of Alejandra Pizarnik
Time accumulated from a sad childhood
into what was left of a few days.
The thousands of small pieces that filled her days and nights,
had a name and a surname,
called grief and fear.
She could see them face to face
in the room when she was alone.
They dripped from the ceiling onto the walls
and they all came towards her like disciplined ants.
(Even their slow pace was endearing).
When they reached her, they made her small body shake,
then she ruffled her short hair and opened her delusional eyes wider.
She was looking for a way to escape….
And half-paralyzed, and feeling like she could no longer do it,
and because she knew that the pain was sucking away what was left of her sanity:
She wrote a poem.
Perhaps to save herself.
Even her love poetry has a pragmatic side, but it has bright spots that come into contact with the dream, the ideal, the beautiful. Maybe love, the perfect thing doesn’t come to stay around as a relationship, but it’s a pleasant real break from problems and it may never lead to “together forever” or even one night… But it does lead to the dream, the refuge, the raft that is necessary for survival.
Without Wings
He arrived without wings (so as not to be recognized).
We sat at the same table.
We talked about everything and nothing.
Then it rained. We lit the fire to warm the night.
Without a key to open the door (of love) we said good night.
We lay down in other beds.
Next to other bodies.
With our eyes fixed on the darkness.
Our heads on other pillows.
We dream the same dream.
The poetry of Marcia Batista Ramos leaves its deep marks in our modern age society, which increasingly puts profit before people, leaving humanity behind! It is poetry that is deeply critical and poses questions to the reader that need to be answered. The more the reader finds out about Marcia’s poems, the more grows the desire to read a few poems more. We want to read more about her aspect of life, to see other places where things are different, other images, and other experiences that came her way…
Note: Marcia it was an honor to be entrusted with your works, because they speak honestly, with deep meanings and thoughts! Thank you very much!
