Η απόφαση του ηθοποιού Αρη Σερβετάλη να αποχωρήσει από θεατρική παράσταση («Ρινόκερος» στην «Κιβωτό») μετά τον αποκλεισμό των ανεμβολίαστων θεατών διχάζει. Οι περισσότεροι τον εγκαλούν γιατί άφησε χωρίς δουλειά τους συναδέλφους του και άλλους εργαζόμενους στο συγκεκριμένο θέατρο, αλλά κάποιοι τον υποστηρίζουν με πάθος γιατί αντιστάθηκε σε έναν διαχωρισμό που θεωρούν απαράδεκτο.
Το βέβαιο είναι ότι δημιουργείται όλο και μεγαλύτερη κοινωνική ένταση γύρω από το ζήτημα του εμβολιασμού με εμβολιασμένους να απαιτούν ακόμη πιο αυστηρά μέτρα περιορισμού για τους ανεμβολίαστους και ανεμβολίαστους να θεωρούν ότι παραβιάζονται τα δικαιώματά τους.
Οι αντιδράσεις σε διεθνές επίπεδο δείχνουν ότι δεν είναι ελληνικό φαινόμενο οι αντιδράσεις αυτών που στη χώρα μας τσουβαλιάζονται ως «ψεκασμένοι». Οι αντιφάσεις, οι παλινωδίες και ανακολουθίες που στιγμάτισαν τη διαχείριση της πανδημίας από τις κυβερνήσεις ενίσχυσαν την επιφυλακτικότητα και την καχυποψία πολιτών που δεν εμπιστεύονται εύκολα τις ελίτ και επομένως τις άνωθεν υποδείξεις.
Το ζήτημα είναι εξαιρετικά περίπλοκο για να αντιμετωπίζεται με γενικεύσεις και απλουστεύσεις, πόσο μάλλον με προσβολές και επιθέσεις.
Υπάρχουν παραδείγματα (πχ όσα προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος του 2015) που επιβεβαιώνουν ότι η αφ υψηλού κατήχηση, η ενοχοποίηση και στοχοποίηση των απείθαρχων, ο εκφοβισμός και η κινδυνολογία, δεν αποδίδουν. Κάποιες φορές, οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα γιατί η πόλωση συσπειρώνει.
Με αυτήν την έννοια η περίπτωση του Αρη Σερβετάλη είναι αποκαλυπτική. Το να τον βρίζει ή να τον χλευάζει κανείς δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Αντίθετα, τον ηρωοποιεί στα μάτια όσων τον τιμούν για την επιλογή του.
Το να τον έπειθε η ομάδα με την οποία συνεργαζόταν, το ΣΕΗ, φίλοι συνάδελφοί του, άνθρωποι του πολιτισμού τους οποίους σέβεται θα ήταν ωφέλιμο και ανακουφιστικό – όχι μόνο για όσους θα έβλεπαν το έργο του Ιονέσκο με τους ανθρώπους που μεταμορφώνονται σε Ρινόκεροι και τον έναν που δεν συνθηκολογεί…
