Γιώργης Έξαρχος: Διαδρομές… αυτογνωσίας… 7 / “Ο Νίκων ο Μετανοείτε… οι Αθρικοί και Μιληγγοί και οι Μυρμιδόνες…”

ΓΙΩΡΓΗΣ Σ. ΕΞΑΡΧΟΣ – ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ… ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ… 7

Ο «ΝΙΚΩΝ Ο ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ» (τέλη 10ου αι.) … ΟΙ ΑΘΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΙΛΗΓΓΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΡΜΙΔΟΝΕΣ …

«…Τελχίνες τινες και βάσκανοι δαίμονες εξόρμησάν ποτε ενίους των την χώραν λαχόντων των Αθρικών, ους δη και Μιληγγούς καλείν ειώθασιν αντί Μυρμιδόνων οι εγχώριοι, άνδρες αιμορφείς και φόνιον πνέοντες, πόδας τε κεκτημένοι εις κακίαν τρέχοντες και μηδέν άλλο ειδότες ή μόνον το ληστεύειν αεί και τα αλλότρια επισπάσθαι αρπαλέως, εφ’ ω κατήλθον εν τω μνημονευθέντι μετοχίω της μονής, και τα εκείσε θρέμματα της μονής διάρπαγμα ποιήσαι έσπευδον…»

Η ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΗ «ΠΡΩΙΜΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΛΑΒΩΝ» ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ…

——————

Γιώργης Έξαρχος

    Το έχουμε ξαναγράψει ότι ο Ηρόδοτος της Αράβικης Ιστοριογραφίας AL–MAS’UDI [Al–Mas‘udi] (896-956), στο έργο του Notices et Extraits des Manuscrits de la Bibliotheque Imperiale et Autres Bibliotheques, Publies par l’Institut de France: Faisant suite ayx Notices et Extraits lus au Comite etabli dans l’Academie des Inscriptions et Belles–lettres, Tome Huitieme [8], A Paris MDCCCX [1810], έχει γράψει ότι στα χρόνια του πατριάρχη Φώτιου και του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου οι Γραικοί ονόμαζαν την Ελλάδα Αρμανία! «Les Grecs, ajoute-t-il [Al-Mas’udi], nomment leur pays Armania [lisez Romania], et ils donnent aux contrees de la Syrie et de l’Irak qu’habitent aujourd’hui les Muslmans, le nom de Souria [Syrie].» (Ό.π., σ. 180). – «Οι Γραικοί, λέει [ο Al-Mas’udi], αποκαλούν τη χώρα τους Αρμανία (σημ. σ. 1810: διαβάστε Ρωμανία), και έχουν δώσει στις περιοχές της Συρίας και του Ιράκ που κατοικούνται σήμερα από Μουσουλμάνους, το όνομα Σουρία (Συρία)»

Κατά την ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΕΟΦΑΝΗ (10ος αι.) – Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Vol. 45, Theophanes Continuatus, Ioannes Cameniata, Symeon Magister, Georgius Monachus, Ex Recognitione Immanuelis Bekkeri, Bonnae MDCCCXXXVIII [1838] – Χρονογραφία συγγραφείσα εκ προστάγματος Κωνσταντίνου του φιλοχρίστου και πορφυρογεννήτου δεσπότου, υιού Λέοντος του σοφωτάτου δεσπότου και αυτοκράτορος… αρχομένη όπου έληξε Θεοφάνης… τω βασιλεί Μιχήλ υιού Θεοφίλου του Κουροπαλάτου, ήγουν από της βασιλείας Λέοντος του Αρμενίου…, καποιες πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες, σχετικές με το θέμα μας:

• «ορμάσθαι φησι τον Θωμάν εξ ασήμων τε γονέων και πενιχρών, άλλως δε και Σκλαβογενών, των πολλάκις εγκισσευθέντων κατά την Ανατολήν.» (Ό.π., σ. 50).

• «Κατά δε τον αυτόν καιρόν ο τε χαγάνος Χαζαρίας και ο Πεχ προς τον αυτοκράτορα Θεόφιλον [813-842, βασ. 829-842] έπεμπον πρεσβευτάς, το κάστρον όπερ ούτω Σάρκελ κατονομάζεται αυτοίς κτισθήναι εξαιτούμενοι, όπερ ερμηνεύεται μεν Λευκόν οίκημα, έστι δε κατά τον Τάναϊν ποταμόν, ος τους τε Πατζινακίτας εντεύθεν και αυτούς διείργει τους Χαζάρους εκείθεν, ένθα και Χαζάρων ταξεώται καθέζον-ται τριακόσιοι κατά χρόνον εναλλασσόμενοι.» (Ό.π., σ. 122-123).

• «τον μεν Αποστύππην μετά των Θρακών τε και Μακεδόνων κατά το δεξιόν μέρος αγωνιζόμενον κρατείν των εχθρών και πολύν φόνον εργάζεσθαι, τον δε Προκόπιον μετά των Σκλαβηνών τε και δυτικών κατά το έτερον μέρος αντιταττόμενον υπό των εναντίων πιέζεσθαι.» (Ό.π., σ. 306).

• «Τόπος τις έστι κατά Πελοπόννησον ου μακράν Μονεμβασίας διεστηκώς, καθ΄ ην ο Ρωμαϊκός στόλος ηυλίζετο, Έλος προσαγορευόμενος, από της περί αυτόν δασείας και συνηρεφούς ύλης το όνομα κληρωσάμενος. Εν τούτω τοίνυν δαιμονία τις εφήδρευε δύναμις, η και υπό των εκείσε νεμόντων ποιμένων πολλάκις εθεραπεύετο, ως αν ασινή δήθεν εκ τούτων τα νεμόμενα διαφυλάττοιτο θρέμματα.» (Ό.π., σ. 310-311).

• «Στεφάνου δε πατριάρχου τον βίον απόλιπόντος, Αντώνιος ο την επωνυμίαν Καυλέας [ο κατά τον αχαιότερο Συναξαριστή ονόματι Βλαχέας] πατριάρχης αντ’ αυτού προχειρίζεται….» Ό.π., σ. 357).

• «Όθεν ο αυτοκράτωρ Ρωμανός [Ρωμανός Β΄: 939-963, βασ. 959-963] ζήλω θείω κινηθείς, τη συμβουλή και ευβουλία του παρακοιμωμένου Ιωσήφ, εκ παντός τόπου ναυς και πλοία πολεμικά συναθροίσας μετά υγρού πυρός και επιλέκτου στρατοπέδου Θρακικών Μακεδονικών και Σθλαβησιάνων εις Κρήτην εκπέμψαι έδοξεν.» (Ό.π., σ. 474).

• «Επεί δε ταύτα συνέστησεν [Νικηφόρος Φωκάς: 912-969, βασ. 963-969], των ταγμάτων και των θεματικών αρχόντων και Αρμενίων και Ρως και Σθλαβησιάνων και Θρακών επελθείν τω κάστρω εκέλευσεν.» (Ό.π., σ. 481).

Το Χρονικό συνέχεια του Χρονικού του Θεοφάνη, δίνει γεγονότα της περιόδου 813-961, που πιστοποιούν την εγκατάσταση στη Χερσόνησο του Αίμου, και δη σε Θράκη, Μακεδονία, Βουλγάρων και Χρωβάτων και Σέρβλων, Πατζινάκων, Σκλαβηνών, Σθλαβησιάνων. Δίνει στοιχεία για τις επιδρομές των Κρητών στην Πελοπόννησο, για την ανάμιξη των Τούρκων σε πράγματα της Ρωμανίας και των Ρωμαίων, για την κατάληψη της Κρήτης από τους Ρωμαίους και τον εποικισμό της με Μακεδόνες, Θράκες, Σθλαβησιάνους. Φαίνεται μάλιστα ότι κατά τον 10ο αιώνα οι Βούλγαροι μιλούσαν και τη γλώσσα των Ρωμαίων (βυζαντινά ελληνικά), όπως και οι βασιλείς αυτών. Εκείνη την περίοδο μεγάλη μοναστική πολιτεία υπήρχε στον Όλυμπο της Βιθυνίας, και τότε άρχισε να ιδρύεται και η μοναστική πολιτεία στον Άθωνα.

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΜΕΝΙΑΤΗΣ (10ος αι.) – Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Vol. 45, Theophanes Continuatus, Ioannes Cameniata, Symeon Magister, Georgius Monachus, Ex Recognitione Immanuelis Bekkeri, Bonnae MDCCCXXXVIII [1838] – Ιωάννου Κληρικού και Κουβουκλεισίου του Καμενιάτου, Εις την Άλωσιν της Θεσσαλονίκης., έργο σπουδαίο για την ιστορία της Θεσσαλονίκης, μας δίνει και τις εξής πληροφορίρες:

• «Διήκει δε την ηλίου δύσιν αποσκοπούν, έως τινών άλλων ορέων υψηλών και μεγάλων παρατεινόμενον, ένθα και πόλις τις Βέρροια καλουμένη κατώκισται, και αυτή περιφανεστάτη τοις οικήτορσι τε και πάσι τοις άλλοις οις αυχεί πόλις την σύστασιν. Εμπεριέχει δε τω διά μέσου χώρω το πεδίον τούτο και αμφιμίκτους τινάς κώμας, ων αι μεν προς τη πόλει τε-λούσι, Δρουγουβίταί τινες και Σαγουδάτοι την κλήσιν ονομαζόμενοι, αι δε τω συνομορούντι των Σκυθών έθνει ου μακράν όντι τους φόρους αποδιδόασι. Πλην γειτνιάζουσιν αλλήλαις αι κώμαι την οίκησιν, και έστι και τούτο προς τοις άλλοις Θεσσαλονικεύσιν ου μικρώς συμβαλλόμενον, το προς τους Σκύθας διά των εμπορικών μεθόδων συναναμίγνυσθαι, και μάλισθ’ όταν έχωσι προς αλλήλους καλώς και μη κινώσιν όπλα την μάχην εξαγριαίνοντα· ο δη και πολλώ τινί τω πάλαι χρόνω παρ’ εκατέρων μελετηθέν, κοινότητα ζωής τας χρείας αλλήλοις αμείβουσι, θαυμασίαν τινά και βαθείαν ειρήνην εν εαυτοίς συντηρούμενοι. Ποταμοί δε τινες παμμεγέθεις εκ της Σκυθών εξορμώμενοι και το προλεχθέν πεδίον καθ’ εαυτούς διελόμενοι πολλήν δαψίλειαν και αυτοί τη πόλει παρέχονται ταις τε χορηγίαις ταις από των ιχθύων και ταις δι’ αυτών από της θαλάσσης των νηών αναδρομαίς, δι’ ων επινοείται ποικίλη τις πρόσοδος των χρειών των υδάτων εκείνων συγκαταρρέουσα.» (Ό. π., σ. 495-496).

• Ενώ οι Αγαρηνοί εισέρχονται στην πόλη της Θεσσαλονίκης από διάφορες πύλες (πόρτες) και σκοτώνουν, καίνε, σφάζουν κ.λπ., από την Λιταία πύλη «οι των Σκλαβήνων ηγούμενοι, πάλαι προμελετήσαντες τούτο και τας κλείδας των πυλών εκείνων προϋφελόμενοι. […] πρόφασιν τινά δολίαν πλασάμενοι, ως ου προς φυγήν εκτρέπονται, προς υποδοχήν δε μάλλον των Στρυμονιτών συμμάχων, του στρατηγού δήθεν προστάξαντος τούτο.» (Ό.π., σ. 545 -546).

Ο Ιωάννης Καμενιάτης (10ος αι.), γράφοντας για την άλωση της Θεσ-σαλονίκης, το έτος 904 μ.Χ., από τους Αγαρηνούς (Ισμαηλίτες, Αιθίοπες κ.ά.), μας πληροφορεί και για την ύπαρξη Σκλαβήνων, Σαγουδάτων και Σκυθών πέριξ της Θεσσαλονίκης, κατά μήκος του Στρυμόνα ποταμού και έως την πόλη Βέρροια, για τους οποίους έχουν εκφρασθεί από τους ιστορικούς ποικίλες απόψεις με κυρίαρχες αυτές που τους θέλουν Σλάβους ή σλαβόγλωσσους. Ο Προκόπιος στα γραπτά του αφήνει να διαφανεί ότι οι Σκλαβήνοι ήταν λατινόγλωσσοι.

Ας δούμε και την περίοδο του γνωστού «αγίου» με την προσωνυμία «Νικών ο Μετανοείτε»!

Πηγή: Νέος Ελληνομνήμων 3, 1906, σ. 129-228.

Στο έργο «Ο βίος Νίκωνος του Μετανοείτε» αναφέρονται και τα εξής:

«Αλλά συντετάχθω τω λόγω και θαύμα έτερον αξιάκουστον· έχει γαρ μετά του φοβερού και το χάριεν. Τελχίνες τινες και βάσκανοι δαίμονες εξόρμησάν ποτε ενίους των την χώραν λαχόντων των Αθρικών, ους δη και Μιληγγούς καλείν ειώθασιν αντί Μυρμιδόνων οι εγχώριοι, άνδρες αιμορφείς και φόνιον πνέοντες, πόδας τε κεκτημένοι εις κακίαν τρέχοντες και μηδέν άλλο ειδότες ή μόνον το ληστεύειν αεί και τα αλλότρια επισπάσθαι αρπαλέως, εφ’ ω κατήλθον εν τω μνημονευθέντι μετοχίω της μονής, και τα εκείσε θρέμματα της μονής διάρπαγμα ποιήσαι έσπευδον. Και δή, πορευθέντες οι μάταιοι, το του θείου φάναι Ιερεμίου, οπίσω των ενθυμημάτων της καρδίας αυτών της πονηράς, ομόσε εχώρουν προς το έργον, και πλήθος σύμμικτον και νέοι δυσκάθεκτοι ταις ορμαίς, επιστάντες λογχοφόροι τοις οίκοις και τοις αιπολίοις, όσον το εις εκείνους ήκον, εις πέρας ήγαγον το πονηρόν βούλευμα, και, τα θρέμματα ληστρικώς αφελόμενοι, προς την σφων πατρίδα και χώραν απήγαγον δίκην αγρίων θηρών, σπαράξαι ταύτα βουλόμενοι.» (Ό.π., σ. 200-201).

Τούτοι οι Μιληγγοί θεωρούνται από τους ιστορικούς Σλάβοι! Όμως, δεν ονομάζονται έτσι από τον συναξαριστή του Νίκωνος· ονομάζονται Μυρμιδόνες! Η λ. Μυρμιδόνες οδηγεί στον χρονογράφο Μαλάλα (6ος αι.), που έχει γράψει: «των λεγομένων Μυρμιδόνων τότε, νυνί δε λεγομένων Βουλγάρων». Και στον Κεκαυμένο (11ος αι.), που έχει γράψει για Βουλγαρία, χώρα που αποτελούσε θέμα της Ρωμανίας (Βυζαντίου), που στα 1040 μ.Χ. εκτεινόταν σε εδάφη της νυν πΓΔΜ ή της νότιας πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας και περιείχε τις πόλεις Βελιγράδι, Ναϊσό, Σκόπια και την Άνω Μακεδονία. Οδηγεί στην Άννα Κομνηνή (1083 έως μετά το 1148), που έχει γράψει ότι «οπόσοι εκ Βουλγάρων τον νομάδα βίον είλοντο (Βλάχους τούτους καλείν οίδεν η κοινή διάλεκτος)…» Και στον συγγραφέα Νικήτα Ακομινάτο – Χωνιάτη που έχει γράψει για «τους κατά τον Αίμον το όρος βαρβάρους, οι Μυσοί πρότερον ονομάζονο, νυνί δε Βλάχοι κικλήσκονται…» Οδηγεί στον χρονογράφο Παχυμέρη (1242-1310), που έχει γράψει «τους γαρ το παλαιόν Έλληνας, ους ο Αχλλεύς ήγε, Μεγαλοβλαχίτας καλών επεφέρετο…». Οδηγεί στον ιστορικό Λαόνικο Χαλκοκονδύλη (15ος αι.), που έχει γράψει ότι οι Βλάχοι ονομάζονταν και «Βλάκοι» ή «Βράχοι» και οι οποίοι «διέσπαρται ανά την Ευρώπη [= Βαλκάνια], πολλαχή ώκησαν, άλλη τε δη και εν τινι της Πελοποννήσου χώρας τε της Λακωνικής ες το Ταΰγετον όρος και ες το Ταίναρον ωκημένοι. Ω δη και από Δακίας επί Πίνδον το ες Θετταλίαν καθήκον ενοικήσαν έθνος Βράχοι δε αμφότεροι ονομάζονται…», και λέει ότι «Και το τε Πίνδον όρος – Βλάκοι δ’ ενοικούσιν αυτό.»

Ο Νίκων ο Μετανοείτε, ήταν μοναχός του 10ου αι., έζησε στα χρόνια του Νικηφόρου Φωκά (963-969), εργάστηκε για τον εκχριστιανισμό των Σαρακηνών της Κρήτης, και αργότερα μετέβη στην Πελοπόνησο –στη Σπάρτη–, από όπου έδιωξε τους Εβραίους και εκχριστιάνισε τους ‘εθνικούς’ Μανιάτες. Το 998 ίδρυσε μεγαλοπρεπές μοναστήρι στη Σπάρτη, όπου και ετάφη, και είναι ο πολιούχος άγιος της πόλης και της Λακεδαίμονος.

Στο περιοδικό Νέος Ελληνομνήμων 5, 1908, σ. 304^α, έχει γραφτεί ότι Ο Βαρβερινός κώδικας έχει τη διατύπωση: «των εθνικών ην δη και Μιλιγγούς καλείν». – Σε αυτή την περιοχή της Λακωνίας, στον Ταΰγετο, στον Μυστρά/Μυζηθρά, είχαν εγκατασταθεί οι Σκλαβήνοι/Σκλαβινοί, που ήταν, σύμφωνα με τους Χρονογράφους και τους Ιστορικούς (π.χ. Σιμοκάττης, πατριάρχης Φώτιος), από το γένος των Γετών, άρα «ελληνολατινόγλωσσοι» αναμφίβολα. Όσοι παραβλέπουν τις πηγές… τους εκ Μυρμιδόνων καταγόμενους Μιληγγούς του Ταΰγετου τους μεταλλάσσουν σε… Σλάβους!

Προσθέτω εδώ ότι το όνομα «Μιληγγοί» των δήθεν Σλάβων του Μοριά, δίνεται με τις εξής διατυπώσεις και ορθογραφίες από τις πηγές:

α) «ο Ζυγός του Μελιγκού, είναι λόγγος πολλά μεγάλος, και είχε δυναταίς κλεισούραις, και Χώραις μεγάλαις, και ανθρώπους υπερηφάνους, κακούς, φονιάδες και ληστάδες, άρπαγας, και Θεόν δεν φοβούνται, Αφέντην δεν τιμούν, ου δε προσκυνούν, μόνον είναι ακέφαλοι, οι οποίοι είναι οι Μανιάτες, οπού είναι μέσα εις την Μάνην, εις εκείνους τους κακούς και σκληρούς τόπους.» (Δωρόθεος Μονεμβασίας, Βιβλίον ιστορικόν περιέχον εν συνόψει διαφόρους και εξόχους ιστορίας, Ενετίησιν 1798, σ. 480)·

β) «Zigo e Melingo» (Καρόλου Χοπφ, Chroniques gréco-romanes, 1873, σ. 426)·

γ) «του Μελιγγού του δρόγγου» (John Schmitt, The Chronicle of Morea, 1904, στ. 5025 κ.ά.)·

δ) «των Σκλαβών ο δρόγγος» (Ό.π., στ. 4605)· «εδούλωσεν τα Σκλαβικά κ’ εκαταδούλωσέ τα» (Ό.π., στ. 3040, η χώρα εκαλείτο Σκλαβικά)·

ε) «(χώρα) Σκλαβωνία» (G. L. Tafel und G. M. Thomas Urkunden zur Alteren Handels und Staatsgesichte der Republic Venetig mit Besonderen Besi-ehung auf Byzanz und die Levante von IX-XV, Vienne 1857, Bd III, S. 232, 234)·

στ) «Σεπτεβρίου α-ῃ τοῦ νέου ἔτους εὐεργετήθην τὸ κεφαλατίκιον τοῦ Μυζηθρᾶ μετὰ καὶ πάντων τῶν περὶ αὐτόν, ἤγουν Κουλᾶ, Ἑβραϊκῆς, Τρύπης, Τζεραμίου, Πακοτῶν καὶ Σκλαβοχωρίου καὶ μετὰ πάντων τῶν εἰσοδημάτων αὐτῶν» (Γεωργίου Φραντζή, Χρονικόν, Chronicon sive Minus, σ. 19)·

ζ) «κατά τα μέρη της Λακωνικής, πλησίον ώνπερ είχε της αυτής πατρικής κληρονομίας και προικός, αι εισιν αι κάτω γεγραμμέναι χώραι και πόλεις και κώμαι, Άστρον, άγιος Πέτρος, άγιος Ιωάννης, Πλαταμόνας, Μελίγον, Προάστειον, Λεωνίδας, Κυπαρισσία, Ρέοντας και Σίτανας …» (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae… Georgius Phrantzes, Ioannes Cananus, Ioannes Anagnostes, Bonnae MDCCCXXXVIII [1838], σ. 159).

Αρκούμαι σε αυτά  τα παραδείγματα, και η διαπίστωση είναι ότι οι όροι αυτοί: Σκλάβοι, Σκλαβήνοι/Σκλαβινοί, Σκλαβωνία κ.λπ., και οι ανήκοντες στα γένη των Σκλαβηνών Μηλιγγοί και Εζερίτες, όπως και οι Σκλαβήνοι των άλλων ελληνικών χωρών (π.χ. Βλαχορρηχίνοι, Σαγουδάτοι κ.λπ.), από τους ιστοριογραφούντες γίνονται (ή εκλαμβάνονται) σαν Σλάβοι! Ή αγνοούν ή διαστρέφουν τις πηγές, που ξεκάθαρα γράφουν ότι οι Σκλάβοι/Σκλαβήνοι ήταν Γέτες, ομόγλωσσοι και ομοεθνείς με τους Δάκες και άρα δεν ήταν Σλάβοι! (Βλ. και Μηλιγγοί και Εζερίται Σλάβοι εν Πελοποννήσω, υπό Περικλέους Γ. Ζερλέντου, Εν Ερμουπόλει, Τύποις Νικολάου Γ. Φρερή, 1922. Και D. J. Georgacas, The Mediaeval Names Melingi And Ezeritae Of Slavic Groups In The Peloponnesus, Byzantinische Zeitschrift, Volume 43, Issue 2 – Jan 1950, p. 301-333).

Αναγκαίες παρατηρήσεις, για τους όρους «Τελχίνες» και «Αθρικοί»:

α) «Τελχίν, –ίνος (ο), β. της Σικυώνος, υιός του Εύρωπος και πατήρ του Άπιδος, ον εφόνευσε κατά τινας.» (Ανέστης Κωνσταντινίδης, Λεξικόν Κυρίων Ονομάτων, Μυθολογικο – Ιστορικο – Γεωγραφικό, Αθήνα 1900, σ. 474).

β) «Τελχίνες (οι), αρχαίοι κάτοικοι της Ρόδου, ελθόντες εκ Κρήτης, εννέα τον αριθμόν, πρώτοι επινοήσαντες την χώνευσιν του χαλκού και του σιδήρου, πρώτοι κατασκευάσαντες το δρέπανον του Κρόνου, την τρίαιναν του Ποσειδώνος και θεών αφγάλματα.» (Ό.π., σ. 474-475).

γ) «Τελχινία (η), αρχαιότερον όνομα της Κρήτης.» (Ό.π., σ. 475).

δ) «Τελχινίς (η), αρχαιότερον όνομα της Ρόδου.» (Ό.π., σ. 475).

ε) «Αθρικών»· φρονώ ότι είναι γενική πληθυντικού της λ. «άθριξ»· αντιγράφω: «Το θριξ γέγονεν ή από το θερίζω, θερίξω, Δωρικώς, θέριξ και συγκοπή θριξ· ή από του τρέχω, τρέχιξ, και κατά συγκοπήν τριξ, και τροπή του τ εις θ θριξ, τα γουν παρ’ αυτό πάντα δια του ι· οίον άθριξ· εύθριξ· πολύθριξ· ουλόθριξ.» (Anecdota Graeca E Codd. Manuscriptis Bibliothecarum Oxoniensium, Descripsit J. A. Cramer, S.T.P. Aulae Novi Hospitii Prin-cipalis, Necnon Academiae Orator Publicus, Vol. II, Oxonii, E Typogra–pheo Academico, MDCCCXXXV [1835], σ. 85).

Τι εννοεί ο συγγραφέας με τη λ. Τελχίνες; Κρήτες, Ροδίους ή Σικυώνιους; Δεν είναι πιο λογικό, μιας και αναφέρεται σε γεγονότα του Μοριά, να εννοεί με τη λ. Τελχίνες τους Σικυώνιους; Ο Σχολιαστής του Ιωάννη Τζέτζη μας πληροφορεί ότι Σικυώνιοι είναι οι Βλάχοι, οι τότε ονομαζόμενοι Ελλαδικοί! Οπότε, έτσι έχουμε απάντηση ότι Τελχίνες = Σικυώνιοι = Βλάχοι, και δη από εκείνους που είχαν κουρεμένες τις τρίχες των κεφαλιών, εκ των αθρικών/Αθρικών!

Η λ. Μηλιγγοί, ή… Μιληγγοί, σημαίνει προβατάρηδες! Τέτοιοι ήταν οι Βλάχοι οι ανήκοντες στους Σκλάβους/Σκλαβήνους/Σκλαβινούς, τουτέστιν οι Γέτες! Όχι οι… Σλάβοι, όπως ισχυρίζονται οι εκουσίως ή ακουσίως οπαδοί του πανσλαβισμού…

Οι Μιληγγοί Του βίου Νίκωνος του Μετανοείτε είναι Μυρμιδόνες, ή κατά τους Τζέτζη, Ερμονιακό, Παχυμέρη, είναι οι οπλίτες του Αχιλλέα, και κατ’ αυτούς τους συγγραφείς, πάντα, Μυρμιδόνες = Βλάχοι!

Κατά το ΛΕΞΙΚΟ του Σουΐδα ή της Σούδας (10ος. αι.) – Suidae Lexicon, Graece & Latine, Tribus Voluminis Tomus I, Tomus II, Tomus III – Suidae Lexicon, Graece & Latine, Textum Graecum cum Manuscriptis, Codicibus collatum a quamplurimis mendis purgavit, Notisque petretuis illustratit: Versi–onem Latinam Aemilii Porti innumeris in locis correxit; Indisesque Auctorum & Rerum adjecit Ludolphus Kusterus, Professor bumaniorum literarum in Gymnasio Regio Berolinensi, Cantabrigia, Typis Acsdemicis MDCCV [1705], είναι σαφές: «Ότι τους Αβάρις οι Βούλγαροι κατακράτος άρδην ηφάνισαν…» – «Ότι τους Αβάρις κατακράτος άρδην ηφάνισαν οι αυτοί Βούλγαροι…» Επίσης, μαθαίνουμε ότι: «Γραικοί. οι Έλληνες. από κώμης τινός. ή από Γραικού τινος. εκ του Γραιξ, Γραικός.» – «Δάκες. οι νυν Πατζινακίται λεγόμενοι. Η ευθεία δάκος. τω δάκει· δάκη, και δάκετα, θηρία ιοβόλα ερπετά. και δακέτας, ομοίως.» – «Ημαθία. η το παλαιόν Παιονία προσαγορευομένη. και Ημαθίαν, Ημαθίανος, όνομα κύριον.» – «Σκλαβηνόν. έθνος το πέραν του Ίστρου.»

—————–

Σε επόμενες ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ… ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ…, περισσότερα για το θέμα: ΣΚΛΑΒΟΙ, ΣΚΛΑΒΗΝΟΙ ή ΣΚΛΑΒΙΝΟΙ – Η ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΗ «ΠΡΩΙΜΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΛΑΒΩΝ» ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ…, αφού οι Σκλαβίνοι/Σκλαβηνοί ή Σκλάβοι (κι οι πολυώνυμες φυλές τους) ήταν Γ έ τ ε ς, οι οποίοι κατά τις παλαιές πηγές ήταν Έλληνες!…

————————————–

*Γιώργης Σ. Έξαρχος /  Συγγραφέας – Ερευνητής / Βιογραφικό – Κάνετε κλικ

———————

Σημείωση Φαρέτρας: Όλα τα κείμενα / εργασίες του Γιώργη Έξαρχου μπορείτε να τα διαβάζετε κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο ΕΔΩ

————————————-