Πάνος Σταθακόπουλος: “Ο πιο χαμογελαστός άνθρωπος του ελληνικού θεάτρου” συνέντευξη στον Άρη Ορφανίδη

«To ­­­­θέατρο είτε υπό το πρίσμα του ηθοποιού είτε υπό το πρίσμα του θεατή λειτουργεί ευεργετικά ως παιδευτική μέθοδος για αυτοέκφραση, δράση και απελευθέρωση της φαντασίας και των συναισθημάτων»

____________

Άρης Ορφανίδης

Ο Πάνος Σταθακόπουλος μεγάλωσε μια ανάσα από την περιοχή που κάποτε βρισκόταν η αρχαία Ήλιδα, η διοργανώτρια πόλη των Ολυμπιακών Αγώνων επί 1200 χρόνια. Σε αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο και στο αρχαίο θέατρο, όπου πήγαινε εκδρομή συχνά  με το σχολείο, έκανε τα πρώτα του θεατρικά όνειρα. Έπαιζε σκετς και διασκέδαζε τους συμμαθητές και τους δασκάλους του. Από τα πέντε του ξεπρόβαλε η καλλιτεχνική του φύση. Δεν μπορούσε να διανοηθεί να μην απαγγείλει ένα ποίημα σε μια σχολική γιορτή. Στα δεκατρία του κάνει την επανάστασή του. Δεν τον χωρά ο τόπος. Ο αδερφός του φεύγει από το σπίτι κι ο μικρός Πάνος δεν το αντέχει αυτό. Κι έτσι φεύγει για να γίνει παπάς στην ιερατική σχολή της Τήνου και τελικά μόνο παπάς δεν έγινε: Στη σχολή δε χάνει την ευκαιρία να υποδύεται ρόλους και να διασκεδάζει τους συμμαθητές του με την αβρή ανοχή και ενίοτε ενθάρρυνση των ιεροδιδασκάλων του. Από τότε διακονεί αδιαλείπτως -όχι ως παπάς την εκκλησία αλλά- το θέατρο.

Μιλά στον Άρη Ορφανίδη για τη faretra.info

Ποια η σχέση σας με τη Βέροια;

Έχω καλές αναμνήσεις. Έχω παίξει στη Βέροια με αρκετούς θιάσους όπως «Μαρία η πενταγιώτισσα» και «Ωχ Ηλέκτρα» στο καταπληκτικό ανοιχτό θέατρο σας. Με συνδέει με την περιοχή μια βαθιά φιλία από τον στρατό με τον Νίκο Γκόγκο, τον διευθυντή του δημοτικού σχολείου στη Βεργίνα, ο οποίος ήταν μέλος της ομάδας του Ανδρόνικου στις ανασκαφές κι όταν βρίσκομαι στην πόλη σας με ξεναγεί στον παγκόσμιας εμβέλειας αρχαιολογικό χώρο της Βεργίνας και στους βασιλικούς τάφους.

Τα απογεύματα περπατάμε στην παλιά πόλη της Βέροιας που μοιάζει με κινηματογραφικό σκηνικό, πηγαίνουμε για φαγητό και καφέ, καταλήγοντας πάντα να απολαμβάνουμε το υπέροχο ρεβανί σας. Όπως καταλαβαίνεις, νιώθω πολύ οικεία στην περιοχή σας.

Πότε και πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε τον δρόμο της υποκριτικής;

Από πολύ νωρίς είχα καταλάβει ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Τελειώνοντας λοιπόν το δημοτικό, ο αδελφός μου που είναι μεγαλύτερος, θα έφευγε να πάει στην Αθήνα σε μια σχολή. Εγώ επειδή ζήλευα τον αδελφό μου που θα έφευγε, έπρεπε να βρω έναν λόγο για να πείσω τους γονείς μου να φύγω κι εγώ απ’ το χωριό. Εκείνη την περίοδο ένας ξάδελφος μου, πήγαινε στην Πάτμο στην Ιερατική σχολή για να γίνει ιερέας. Από μικρό παιδί πάντα πήγαινα στην εκκλησία και βοηθούσα τον ιερέα του χωριού. Όμως ποτέ δεν είχα σκεφτεί να γίνω κληρικός. Έτσι λοιπόν σκαρφίστηκα να πω στους γονείς μου ότι ήθελα να ακολουθήσω τον ξάδελφο μου για να γίνω παπάς.

Φυσικά και είχαν αντιρρήσεις να με αφήσουν να φύγω σε τέτοια ηλικία και να πάω τόσο μακριά σε οικοτροφείο. Ήμουν όμως τόσο πεισματάρης, που τους είπα ότι αν δεν με άφηναν να πάω, δε θα πήγαινα καθόλου στο γυμνάσιο. Έτσι αναγκάστηκε ο πατέρας μου να με πάει στον Δεσπότη για να κανονίσει να πάω κι εγώ στην Πάτμο. Όμως οι θέσεις εκεί είχαν ήδη κλείσει και  μου πρότεινε να πάω στη σχολή της Τήνου. Χωρίς να σκεφτώ ότι θα πήγαινα μόνος μου  κάπου τόσο μακριά, είπα αυθορμήτως: “Ναι, θα πάω στην Τήνο”. Ετοίμασε η μάνα μου τη βαλίτσα με τα απαραίτητα και σε δύο μέρες έφυγα με τον πατέρα μου για την Αθήνα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στην Αθήνα. Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε στον Πειραιά και φύγαμε για την Τήνο. Πήγαμε στη σχολή, αφήσαμε τα πράγματα μου, ανεβήκαμε στην Παναγιά, προσκυνήσαμε και ο πατέρας μου έφυγε με το ίδιο καράβι για Πειραιά, πιστεύοντας ότι θα έπαιρνα τηλέφωνο για να έρθει να με πάρει. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή στενοχωριόμουν, αλλά δεν ήθελα και να γυρίσω πίσω. Έτσι έμεινα στην Τήνο πέντε χρόνια.

Ο λόγος που έγινα ηθοποιός, ήταν η ανάγκη μου να εκφράζομαι μπροστά σε κόσμο και να τους βλέπω να γελούν και να χαίρονται. Αυτό ξεκίνησε όταν ήμουν πέντε χρονών, σε μια σχολική γιορτή κι ενώ εγώ ακόμη δεν πήγαινα σχολείο, ανέβηκα στη σκηνή κι είπα ένα μεγάλο ποίημα, που μου είχε γράψει η μάνα μου. Σε όλο το δημοτικό, το μόνο που περίμενα, ήταν πότε θα μας δώσει ο δάσκαλος ποιήματα και σκετς. Έτσι λοιπόν από μικρή ηλικία ήξερα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, κι έγινε πραγματικότητα το 1990 που τέλειωσα τη δραματική σχολή.

Πώς ήταν τα χρόνια στην Τήνο;

Για έναν περίεργο λόγο, τα χρόνια που έμεινα στην Τήνο, τα έβλεπα σαν μια ταινία στην οποία ήμουν ηθοποιός και έπρεπε να παίξω έναν ρόλο. Συχνά διοργάνωνα παραστάσεις στη σχολή και διασκέδαζα με διάφορες μιμήσεις τους συμμαθητές μου. Ο διευθυντής της σχολής, αν και ήταν ιερομόναχος, ήταν πολύ ανοιχτόμυαλος και είχε διαβλέψει την αγάπη μου για το θέατρο. Έτσι με παρότρυνε να συνεχίσω να ετοιμάζω βραδιές με μιμήσεις και μονόπρακτα. Κάποια στιγμή μου είπε ότι καλό θα ήταν, αφού το αγαπάω πολύ το θέατρο, να πάω σε μια δραματική σχολή για να βρω τον δρόμο μου.

Θυμάμαι ακόμη πως τις Αποκριές, μου είπε: “Ντύσου ό,τι θέλεις κι έλα ξαφνικά στην τραπεζαρία, που θα τρώμε, να διασκεδάσεις τα παιδιά”. Ντύθηκα τσιγγάνα με ρούχα που είχα βρει, έβαλα κι ένα μαξιλάρι στην κοιλιά, κι εμφανίστηκα στην τραπεζαρία σαν εγκυμονούσα τσιγγάνα λέγοντας τη μοίρα σε καθηγητές και σπουδαστές. Με λίγα λόγια ήμουν η εύθυμη νότα στη σχολή για όλους. Μια άλλη χρονιά είχαμε παίξει τον “Ξάνθο τον Φιλικό” στο πνευματικό κέντρο της Τήνου και με τις εισπράξεις πήγε εκδρομή η τελευταία τάξη της σχολής στο Άγιο Όρος. Ακόμη και σήμερα κρατάω επαφές με δασκάλους μου και με συμμαθητές μου και χαίρονται που τελικά ακολούθησα το όνειρό μου.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε σε ρόλο;

Όταν ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, μετά από την παρωδία Άμλετ ο Β΄, μου εμπιστεύτηκε έναν δραματικό ρόλο στη “Φωλιά του Κούκου” όπου έπρεπε να πείσω πλέον ως δραματικός ηθοποιός.

Ποιους θεωρείτε δασκάλους σας στο θέατρο; Πώς σας επηρέασαν;

Από κάθε συνεργασία, μπορείς να επηρεαστείς από κάποιους ηθοποιούς. Θα ήθελα όμως να αναφέρω έναν σπουδαίο δάσκαλο που είχα στη σχολή, τον Θόδωρο Ανδριακόπουλο, που είχε απίστευτες γνώσεις και μου έμαθε πώς να δουλεύω ένα ρόλο αλλά και για το ήθος και τον επαγγελματισμό που πρέπει να έχει ο ηθοποιός.

Ο Ανδριακόπουλος ήταν ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν σεμνός ως άνθρωπος με απίστευτο χιούμορ, πέρα από τις γενικές γνώσεις και ειδικά τις γνώσεις του για το θέατρο. Ήξερε απ’ έξω πάρα πολλά έργα και ρόλους κι έβλεπα στο πρόσωπο του έναν σπουδαίο θεατράνθρωπο. Μου πρότεινε να διαβάσω έργα και ρόλους και πήγαινα στην βιβλιοθήκη του Εθνικού θεάτρου και τα δανειζόμουν. Ήταν αυτός που μου έμαθε να αγαπάω το θέατρο. Ήταν φυσιολάτρης, και με έπαιρνε κάποιες φορές και πηγαίναμε πάνω στον Διόνυσο, όπου έφτιαχνε μπουκέτα λουλούδια και τα έφερνε στις κοπέλες στη σχολή. Μας έμαθε πως να είμαι πάνω στη σκηνή, όταν μιλάω, αλλά κυρίως όταν δεν μιλάω και ότι πρέπει να σέβομαι τους συναδέλφους. Να είμαι ευγενικός και να πηγαίνω στο θέατρο πολύ πριν από την παράσταση. Κάποια μέρα μου είπε: «Πανάγο, εσύ είσαι από τους ηθοποιούς που θα κάνεις καριέρα και θα μείνεις στο θέατρο. Θα κάνεις και τηλεόραση διότι αξίζεις κι είσαι χρήσιμος ηθοποιός. Όμως, μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Όταν θα σου λένε: “Σε είδαμε στην τηλεόραση” θα απαντάς ευγενικά: “Ευχαριστώ”, αλλά μέσα σου θα λες: “Ε, και;” για να παραμένεις προσγειωμένος και ταπεινός.»

Ποιες συνεργασίες με σκηνοθέτες και ηθοποιούς νοσταλγείτε και θα θέλατε να ξανασυνεργαστείτε;

Ευτυχώς με τους περισσότερους σκηνοθέτες που συνεργάστηκα, μου έκαναν πρόταση και για άλλες θεατρικές παραστάσεις ή σειρές στην τηλεόραση. Πραγματικά είναι ευλογία να συνεργάζεσαι συχνά με σκηνοθέτες που σε εκτιμούν και σε πιστεύουν κι έχεις κοινούς κώδικες. Δυο από αυτούς με τους οποίους έχω καιρό να συνεργαστώ και θα το ήθελα, είναι ο Κώστας Τσιάνος κι ο Βασίλης Νικολαΐδης. Από ηθοποιούς νοσταλγώ την συνεργασία μου με την Κάτια Δανδουλάκη και τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο.

Με τον Κώστα Τσιάνο συνεργαστήκαμε στη «Μαρία Πενταγιώτισσα» όπως επίσης και στο Θεσσαλικό Θέατρο σε επιθεώρηση αλλά και στη «Φαύστα». Ήταν ένας σκηνοθέτης πολυεργαλείο. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά όλα τα είδη θεάτρου. Τον θαύμαζα γιατί συνέχεα σηκωνόταν στη σκηνή με απίστευτη ενέργεια και χαρά, για να μας δείξει κάποιες κινήσεις και χορευτικά. Κάναμε πρόβα και μετά πηγαίναμε για φαγητό και μας έλεγε ατέλειωτες ιστορίες για διάφορες συνεργασίες με πολύ χιούμορ.

Με τον Βασίλη Νικολαΐδη συνεργαστήκαμε πρώτη φορά το 2000 στο Εθνικό Θέατρο στην “Ειρήνη” του Αριστοφάνη. Κάναμε πρεμιέρα στην Επίδαυρο και μετά κάναμε περιοδεία και το 2008 στο ΔΗΠΕΘΕ του Αγρινίου στη «Λοκαντιέρα». Επίσης άνθρωπος με χιούμορ και γνώσεις. Και με τους δυο αυτούς  ανθρώπους γίναμε φίλοι κι έχω ζήσει μαζί τους μεγάλες επιτυχίες.

Με την Κάτια Δανδουλάκη συνεργαστήκαμε στο «Λεωφορείο ο πόθος» πριν 21 χρόνια και στη «Μήδεια» του Μποστ, με την οποία περιοδεύσαμε. Είναι κυρία με όλη της σημασία της λέξης. Απλή, γλυκύτατη, με τρομερό χιούμορ κι αυτοσαρκασμό και σε όλη την περιοδεία φερόταν με τη λαχτάρα και το πάθος μαθήτριας δραματικής σχολής.

Με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο συνεργάστηκα στο Εθνικό, δυστυχώς για μια φορά μόνο, άλλα είδα το μεγαλείο του ανθρώπου που ξέρει να σε καθηλώνει υποκριτικά.

Με ποιους δεν έχετε συνεργαστεί και θα θέλατε;

Φυσικά είναι πάρα πολλοί οι σκηνοθέτες με τους οποίους δεν έχω συνεργαστεί θεατρικά. Αναφέρω τον Γιάννη Μπέζο, τον Δημήτρη Λιγνάδη και τη Μιμή Ντενίση. Έχω δει δουλειές και των τριών και μου άρεσαν πολύ. Με τον Γιάννη Μπέζο έχω συνεργαστεί τηλεοπτικά και είδα από κοντά το ποσό καλό κλίμα δημιουργεί στα γυρίσματα και με αρκετό χιούμορ. Με τη Μιμή Ντενίση είχαμε συνεργαστεί στη δραματική σχολή που είχε, όταν με είχε καλέσει να διδάξω αυτοσχεδιασμό. Εκεί παρακολούθησα κάποια μαθήματα υποκριτικής που έκανε στην τάξη, και είδα ποσό πειστική και σωστή ήταν στην ανάλυση των ρόλων. Και μου άρεσαν πάρα πολύ οι τελευταίες παραστάσεις της, «Σμύρνη μου αγαπημένη» και «Από Σμύρνη…Σαλονίκη». Με τον Δημήτρη Λιγνάδη γνωρίζομαι από παλιά και βλέποντας παραστάσεις του στην Επίδαυρο, ομολογώ ότι θα ήθελα πολύ να ήμουν κι εγώ μέσα σ’ αυτές.

Ποια είναι τα δομικά συστατικά της κωμωδίας; Σε τι διαφέρουν από του δράματος;

 Στην κωμωδία και στο δράμα τα δομικά συστατικά πάνω-κάτω είναι τα ίδια. Ο μύθος, η ιστορία, τα πρόσωπα, η δράση, οι σχέσεις μεταξύ τους, η γλώσσα, ο ρυθμός, οι κινήσεις, ο χώρος, τα σκηνικά και τα κοστούμια. Η κωμωδία επικεντρώνει τη δράση της σε συγκρουσιακές περιπέτειες που μαρτυρούν εφευρετικότητα κι αισιοδοξία μπροστά στην αντιξοότητα, με χιούμορ, ανατροπές, κι ευτυχισμένο τέλος. Ενώ στο δράμα, ο άνθρωπος συγκρούεται με την ανάγκη, τη μοίρα, το θείο. Τα θέματα των έργων είναι πανανθρώπινα και διαχρονικά. Το τέλος είναι τραγικό, υπάρχουν απώλειες και στο τέλος επέρχεται η κάθαρση.

Με ποιο είδος κωμωδίας ταυτίζεστε περισσότερο;

Νομίζω με τη φαρσοκωμωδία. Ταυτίζομαι με τη φάρσα πιο πολύ σαν είδος, γιατί μ’ αρέσουν ως συγγραφείς ο Φεντό και ο Λαμπίς. Χρειάζεται ρυθμός, ταχύτητα και σωματική έκφραση. Οι υποθέσεις των έργων φαίνονται απλοϊκές, π.χ. απιστίες, παρεξηγήσεις, άλλα έτσι όπως ξετυλίγονται μέσα από συνεχείς ανατροπές, συμπτώσεις, μυστικά, αναποδιές και ψέματα, δίνουν στο φινάλε μια ευτυχή λύση και “τέλος καλά…όλα καλά”. Βέβαια δεν αποκλείω κανένα είδος. Χαίρομαι να υπηρετώ διαφορετικά είδη κωμωδίας, διότι μου αρέσει να εξελίσσομαι και να δοκιμάζω καινούργια πράγματα κάθε φορά.

Σε κάθε συνεργασία ξεκινάω χωρίς αποσκευές για ένα καινούργιο δημιουργικό ταξίδι, είτε είναι φάρσα, είτε κωμωδία καταστάσεων, ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες, συμπορευόμενος με τους συναδέλφους μου. Γιατί  το ταξίδι έχει σημασία.

Ποια είναι τα σημεία επαφής κωμωδίας και δράματος;

Θα έλεγα ότι τα σημεία επαφής είναι η αλήθεια και το μέτρο, που πρέπει να έχει ο ηθοποιός, ανεξάρτητα από το είδος του θεάτρου το οποίο υπηρετεί.

Από ποιους ηθοποιούς έχετε επηρεαστεί ή «κλέψει» στοιχεία είτε στον τρόπο εκφοράς του λόγου ,είτε στη γλώσσα του σώματος (μορφασμοί, κινήσεις);

Θαυμάζω πάρα πολύ ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, όπως τον Βασίλη Λογοθετίδη και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Σίγουρα λοιπόν, χωρίς αυτό να ήταν αυτοσκοπός, έχουν επηρεάσει τον τρόπο που παίζω και εκφράζομαι.

Όπως σου απάντησα Άρη, δεν ήταν αυτοσκοπός μου να αντιγράψω κανέναν μεγάλο κωμικό ηθοποιό, γιατί ο καθένας παίζει συμφώνα με ό,τι του είναι περισσότερο ταιριαστό σε κινήσεις ή σε ύφος. Αν έκλεβα κινήσεις και τρόπο παιξίματος, δεν θα ήμουν εγώ, άλλα ο άλλος. Όμως επειδή θαυμάζω κάποιους ηθοποιούς από τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, υποσυνείδητα κάποιες κινήσεις μου ή μορφασμοί να μοιάζουν. Είναι σαν το παιδί, που ενώ έχει τη δική του προσωπικότητα, ξαφνικά μια κίνηση η ένα γέλιο μπορεί να θυμίσει τον πατέρα του.

Εδώ θα θυμηθώ πάλι τον δάσκαλο μου τον Ανδριακόπουλο, ο οποίος απέφευγε να μας δείξει πώς να παίξουμε. Μας έδειχνε τα κλειδιά για να παίξουμε έναν ρόλο, μέσα από τα δικά μας βιώματα, τον δικό μας σωματότυπο και τα δικά μας εκφραστικά εργαλεία λέγοντας μας: «Δε σας δείχνω πώς να παίξετε τον κάθε ρόλο διότι δε θέλω να βγάλω Ανδριακοπουλάκια στο θέατρο. Θέλω και πρέπει να βγείτε εσείς με το προσωπικό σας στυλ κι όχι να λένε ότι μιμείστε κάποιον».

Αν δεν ήσασταν αυτός που είστε ποιος ηθοποιός θα θέλατε να ήσασταν;

Ο Πίτερ Σέλερς. Θα ήθελα να είμαι ο Πίτερ Σέλερς για τους αξεπέραστους ρόλους που έπαιξε. Έπαιξε στη «Λολίτα», που ήταν μεταφορά μυθιστορήματος. Έκανε διεθνή επιτυχία με την εμφάνιση του στον «Ροζ Πάνθηρα» και μετά στην κωμωδία «SOS: Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», παίζοντας τρεις διαφορετικούς ρόλους. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει «Το πάρτι», που φαίνεται εν πρώτοις μια ταινία με χαλαρή δομή, η οποία ουσιαστικά αποτελείται από μια σειρά στημένων φάσεων, αναδεικνύοντας το αυτοσχεδιαστικό ταλέντο του Σέλερς. Ήταν χαρισματικός ηθοποιός και σπουδαίος μίμος. Ήταν σε κάθε ρόλο που έπαιζε τελείως διαφορετικός, και δεν τυποποιήθηκε ποτέ. Επιζητούσε σοβαρούς ρόλους, για να αναδείξει το πολύπλευρο ταλέντο του.

Γιατί δε γράφονται μεγάλα έργα σήμερα;

Ίσως δε βοηθάνε οι εποχές και τα γεγονότα, ώστε να εμπνευστούν οι συγγραφείς. Ειλικρινά κανείς δεν ξέρει με σιγουριά ότι δε γράφονται μεγάλα έργα σήμερα. Σε κάθε εποχή υπάρχουν συγγραφείς που εμπνέονται από τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους και γράφουν. Ίσως κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε να γράφεται κάποιο σπουδαίο έργο που θα φανεί στον χρόνο.

Τι σας εκνευρίζει ή θλίβει στον χώρο της υποκριτικής;

 Με εκνευρίζει όταν δεν ακούω καθαρά την εκφορά του λόγου, από πλευράς ορθοφωνίας και  όταν οι ηθοποιοί λένε απλώς τα λόγια τους χωρίς να παίζουν με συναίσθημα με αποτέλεσμα να μην πείθουν τον θεατή. Με θλίβει όταν οι ηθοποιοί καταφεύγουν σε κοινοτοπίες και γίνονται καρικατούρες για να εκβιάσουν το γέλιο του θεατή.

Ποια πρέπει να είναι κατ’ εσάς η αποστολή του θεάτρου;

 Να ψυχαγωγεί και να προβληματίζει το κοινό, να το κάνει να σκέπτεται και με έναν άλλο τρόπο ώστε να βελτιώνεται. Τα οφέλη του θεάτρου είναι πάρα πολλά και στα παιδιά και στους εφήβους και στους ενήλικες. Εδώ και αρκετά χρόνια η πολιτεία έχει εντάξει τη θεατρική αγωγή στα δημοτικά σχολεία. Και πολλά ακόμη παιδιά έχουν επιλέξει σαν εξωσχολική δραστηριότητα το θέατρο. Βοηθάει τα παιδιά να κοινωνικοποιούνται, να δουλεύουν ομαδικά, να έχουν πειθαρχία, να έχουν ιδέες, να αυτοσχεδιάζουν και να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους. Τα παιδιά με την πειθαρχία, αποκτούν αυτοπεποίθηση και εμπιστεύονται τις ικανότητές τους. Τα μαθαίνει να συγκεντρώνονται και συγχρόνως μαθαίνουν να εκτιμούν και να καλλιεργούν την αισθητική. Δε μένουν παθητικά, αλλά δουλεύει ταυτόχρονα το μυαλό και το σώμα και τους ανοίγονται νέοι ορίζοντες. Τα συναισθήματα που νιώθουν τα παιδιά, θα τα βοηθήσουν αργότερα στη ζωή τους, γιατί θα έχουν μάθει να έχουν φαντασία και να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματά τους.

Το θέατρο απευθύνεται ανεξαιρέτως σε όλες τις ηλικίες. Για τους ενήλικες είτε ασχολούνται ενεργά σε ερασιτεχνικές ομάδες, είτε παρακολουθούν παραστάσεις, τους βοηθάει να καλλιεργούνται πνευματικά και να εκτονώνονται δημιουργικά, συμβάλλοντας στη μείωση του άγχους. Παρακολουθώντας θέατρο, ο άνθρωπος εξευγενίζεται ηθικά και εκλεπτύνεται αισθητικά. Το θέατρο λειτουργεί ευεργετικά: Λύνει προβλήματα. Λειτουργεί ως παιδευτική μέθοδος για αυτοέκφραση, δράση και απελευθέρωση της φαντασίας και των συναισθημάτων.

Το θέατρο και ο πολιτισμός δοκιμάζονται από τον κορωνοϊό. Η ίδια η ζωή μας και η ελευθερία μας. Πώς σχολιάζετε την κατάσταση;

 Ζούμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία σε όλο τον πλανήτη. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν αόρατο κι επιθετικό εχθρό. Σίγουρα το θέατρο κι ο πολιτισμός δοκιμάζονται περισσότερο από άλλα επαγγέλματα. Επειδή όμως έχει να κάνει με τη δημόσια υγεία, πρέπει να υπακούμε στα μέτρα και στους ειδικούς. Θα πρέπει παράλληλα η πολιτεία να μας στηρίξει οικονομικά, διότι τίθεται θέμα επιβίωσης. Να ευχηθούμε το συντομότερο να βγούμε νικητές.

Αν ήσασταν ήρωας της αρχαίας ελληνικής ιστορίας ή μυθολογίας, ποιος θα ήσασταν και γιατί;

Θα ήθελα να είμαι ο Οδυσσέας επειδή είναι ευρέως γνωστός για την εξυπνάδα και εφευρετικότητά του. Ήταν η αφορμή να εμπνευστεί ο Καβάφης το υπέροχο ποίημα: «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη…». Ήταν αυτός που τιμωρήθηκε περιπλανώμενος για δέκα χρόνια πριν φτάσει στην Ιθάκη. Ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος αλλά που στο τέλος τα κατάφερε. Σύμβολο επιμονής και αγωνιστικότητας.

Αν η ζωή ήταν ταινία ποιον τίτλο θα της δίνατε;

«Ταξίδι για το άγνωστο»

Αγαπημένα

Ταινία: Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών

Σκηνοθέτης: Αλέξης Δαμιανός

Βιβλίο: Ομήρου Οδύσσεια

Συγγραφέας: Τσέχωφ

Ρόλος: Ο Αμπιγιέρ (του Χάργουντ)

Τόπος: Αρχαία Ήλιδα

Εποχή (ιστορική περίοδος): Αναγέννηση

—————————————

Βιογραφικό σημείωμα

Γεννήθηκε στην Αμαλιάδα και αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή της Μ. Βογιατζή – Τράγκα. Πήρε μαθήματα βυζαντινής μουσικής και φωνητικής στο Εκκλησιαστικό Λύκειο Τήνου.

Πήρε μέρος στις εξής παραστάσεις:

Εθνικό Θέατρο:

-«Φον Δημητράκης» του Δ. Ψαθά, σκηνοθεσία Πάνος Παπαϊωάννου

-«Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Γ. Θεοδοσιάδης

-«Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» του Δ. Κορομηλά, σκηνοθεσία Γ. Θεοδοσιάδης

-«Η φάρμα των ζώων» του Τζ. Όργουελ, σκηνοθεσία Δ. Ποταμίτης

-«Η τιμή του Σούδερμαν» του Γ. Η. Ησαΐα, σκηνοθεσία Κ. Δαμάτης

-«Πλούτος» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Στ. Φασουλής

-«Η τρελή του Σαγιώ» του Ζιροντού, σκηνοθεσία Κοραής Δαμάτης

-«Ειρήνη» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Β. Νικολαϊδης

-«Η τρελή του Σαγιώ» του Ζιροντού, σκηνοθεσία Πέτρος Ζούλιας

-«Φεγγάρι από χαρτί» των Ρέππα-Παπαθανασίου

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ

*ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου: «Σφήκες» του Αριστοφάνη, σκην. Κ. Φαρμασώνης

*ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Πάτρας: «Μορμόλης» του Ράινερ Χάχφελντ, σκηνοθεσία Φ. Μπουντούρογλου

*ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κέρκυρας: «Δον Κιχώτης» του Μιγκέλ Θερβάντες, σκηνοθεσία Θ. Θεολόγης

* ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου, «Λοκαντιέρα» του Κάρλο Γκολντόνι  σκηνοθεσία Βασίλης Νικολαΐδης

*ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας, «Οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας», επιθεώρηση, σκηνοθεσία Κ. Τσιάνος

* ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας, «Φαύστα» του Μποστ, σκηνοθεσία Κ. Τσιάνος

Ελεύθερο Θέατρο

*Το όνειρο του Σκιάχτρου» του Ευγ. Τριβιζά, σκηνοθεσία Ν. Δαφνής

*«Η τούρτα στον ουρανό» του Τζιάνι Ροντάρι, σκηνοθεσία Γ. Ρεμούνδος

* «Τι είδε ο υπηρέτης» του Τζο Όρτον, σκηνοθεσία Δ. Κατρανίδης

*«Καραγκιόζ ντρημ» του Γ. Κακουλίδη, σκηνοθεσία Θ. Καρακατσάνης

*«Σκηνές του δρόμου» του Έλμερ Ράις, σκηνοθεσία Στ. Φασουλής

* «Λεωφορείο ο πόθος» του Τ. Ουίλλιαμς, σκηνοθεσία Στ. Φασουλής

* «Άμλετ ο Β!» του Σάμιουελ Μπόμπρικ, σκηνοθεσία Βλ. Κυριακίδης

*«2 ½ φόνοι κι ένα μπουλντόγκ» των Ρέππα-Παπαθανασίου

*«Η φωλιά του κούκου» του Ντέηλ Βάσερμαν, σκην. Βλ. Κυριακίδης

*«Φράνκενστάιν Ρεντίκολους» του Μ. Ντάουνινγκ, σκην. Βλ. Κυριακίδης

*«Ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας» του Ε Λαμπίς, σκην. Χάρης Ρώμας

*«Μαρία Πενταγιώτισσα» του Μποστ, σκηνοθεσία Κ. Τσιάνος

* «Φούστα – μπλούζα» των Ρέππα – Παπαθανασίου

*«Ζωή ποδήλατο» του Ντέιβ Φρήμαν, σκηνοθεσία Βασίλης Τσιβιλίκας

*«Ειρήνη» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Πέτρος Φιλιππίδης

*«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», κείμενο και σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια

*«Γκόλφω for ever» του Ντίνου Σπυρόπουλου, σκην. Βλ. Κυριακίδης

*«Ωχ Ηλέκτρα» του Αλέξη Καλλίτση, σκηνοθεσία Πέτρος Φιλιππίδης

*«Οι Τενόροι» (βασισμένο στο έργο «Ζητείται τενόρος» του Κεν Λούντβιχ), σκην. Βλ. Κυριακίδης

*«Το σώσε» του Μάικλ Φρέιν, σκηνοθεσία Βλ. Κυριακίδης

*«Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, σκηνοθεσία  Ρέππα-Παπαθανασίου

 Κινηματογράφος

-«Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», σκηνοθεσία Μ. Ρέππας-Θ. Παπαθανασίου

– «Στρέιτ Στόρι», σκηνοθεσία Ε. Μουρίκη- Βλ. Κυριακίδης

Τηλεόραση

Πήρε μέρος σε πολλά σίριαλ, μεταξύ των οποίων:

-«Μυρτώ», σκηνοθεσία Φρ. Κάραμποτ

-«Κωστής Παλαμάς», σκηνοθεσία  Κ. Τσώνος

-«Οι φρουροί της Αχαϊας», σκηνοθεσία  Γ. Διαμαντόπουλος

-«Εσύ αποφασίζεις», σκηνοθεσία  Χ. Παληγιανόπουλος

-« Το κλειδί» σκηνοθεσία,  Π. Φιλιππίδης

-«Για πάντα φίλες», σκηνοθεσία Βασίλης Νεμέας

-«Τζένη και Ευανθία», σκηνοθεσία Μάκης Πετρόπουλος

–«Safe sex», σκηνοθεσία Αν. Αγγελόπουλος-Κ. Αθανασίου

-«Οδός  Παραδείσου 7», σκηνοθεσία Δημήτρης Παπακωνσταντής

-«Πενήντα-πενήντα», σκηνοθεσία Βασίλης Θωμόπουλος

-«Amore mio», σκηνοθεσία Στέλλα Μανωλά

-«Λάκης ο γλυκούλης» σκηνοθεσία Νίκου Ζαπατίνα

-«Οι συμμαθητές» σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου-Πάνου Κούτρα

-«Έλα στη θέση μου» σκηνοθεσία Γιάννης Βασιλειάδης

-«Πέτα τη φριτέζα» σκηνοθεσία Ανδρέας Μορφονιός

-«Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» σκηνοθεσία Διονύσης Φερεντίνος

Άλλες δραστηριότητες:

Έχει διδάξει σε ΙΕΚ τεχνικές θεάματος, αυτοσχεδιασμό και θεατρικό παιχνίδι στο τμήμα Animation. Δίδαξε αυτοσχεδιασμό στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Melissa Art School». Επίσης, αυτοσχεδιασμό και υποκριτική στην Κεντρική Σκηνή της Μιμής Ντενίση και στον Πειραϊκό Σύνδεσμο.