“Σεισμός: Ο Θυμός ή ο Πόνος της Φύσης;” γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος
Ο σεισμός (από το σείω…) μπορεί να φοβίζει, να προκαλεί δέος, να φέρνει καταστροφές και θανάτους, αλλά δεν εκδικείται. Δεν είναι, όπως οι πλημμύρες μία προειδοποίηση της Φύσης.
Ο σεισμός είναι μία υ γ ι ής λειτουργία του συστήματος εδώ και εκατομμύρια χρόνια.Ο άνθρωπος συμβιβάστηκε μαζί του, αλλά δεν συμφιλιώθηκε. Προσπαθεί να τον προβλέψει ή να μετριάσει τις απώλειες.
Ο σεισμός δεν μπορεί να αξιολογηθεί ως κάτι καλό ή κακό.Ό,τι συμβαίνει στη φύση θεωρείται ν ο μ ο τ έ λ ε ι α. Η φυσική αναγκαιότητα επιβάλλει την αποδοχή της. Μπορούμε να την ερμηνεύσουμε, αλλά δεν μπορούμε να την ακυρώσουμε.Η αποδοχή της συνιστά το αναγκαίο στάδιο για την ε λ ε υ θ ε ρ ί α μας (Έγελος) .
Ο σεισμός μάς δ ι δ ά σ κ ε ι πως η Γη συνεχώς πάλλεται και προσπαθεί να βρει την ισορροπία της. Δεν είναι ένα στατικό σύστημα. Αλλάζει και υπακούει στον Ηρακλείτειο νόμο της συνεχούς αλλαγής. Ο Παρμενίδης ίσως να μην συμβιβάστηκε ποτέ με τους νόμους της α λ λ α γ ή ς.
Ο σεισμός (Εγκέλαδος) φέρνει μαζί του την αγριότητα και τη δύναμη του πατέρα του (Τάρταρος) αλλά και την ισορροπία και την ευαισθησία της μητέρας του της Γης. Είναι το σύμβολο της αρμονίας μέσα από τις συγκρούσεις. Η γνωστή “Π α λ ί ν τ ο ν ο ς α ρ μ ο ν ί α” του σκοτεινού φιλοσόφου.
Ο σεισμός ως φυσικό φαινόμενο δεν υπακούει στις ανθρώπινες σκοπιμότητες. Γι αυτό όσοι επενδύουν στη δύναμή του σφάλλουν. Η γνωστή θεωρία περί “διπλωματίας των σεισμών” προκαλεί θυμηδία. Κι αυτό γιατί δεν μπορείς να θεμελιώσεις την Ειρήνη και τη συνεννόηση στον Θυμό και τον Πόνο που είναι οι μόνιμοι συνοδοί του σεισμού.
Εξάλλου η “Φ ύ σ ι ς κ ρ ύ π τ ε σ θ α ι φ ι λ ε ί”. Μπορεί με τους κλυδωνισμούς και τα τραντάγματα να δείχνει τη μικρότητα του ανθρώπου, αλλά σίγουρα προετοιμάζει τη νέα κατάσταση της γ ή ι ν η ς κ α τ ο ι κ ί α ς μας. Δεν ζητά την συγκατάθεσή μας. Επιβάλλει τις δικούς του νόμους.
Ποιος ξέρει τι καινούριο κόσμο θα γεννήσει ο σεισμός. Το σύμπαν κινείται στους δικούς του ρυθμούς. Αυτό που ο άνθρωπος θεωρεί το τ έ λ ο ς μπορεί να είναι η αρχή. Κι αυτό γιατί ο Χρόνος του Σύμπαντος είναι “άχρονος” .Ούτε μπορούμε να ξέρουμε πως οι εκρήξεις του πειθαρχούν σε μια απόλυτη α ι τ ι ο κ ρ α τ ί α (Αϊνστάιν ) ή είναι προϊόν μιας απόλυτης τυχαιότητας και απροσδιοριστίας, όπως την όρισε ο Χάιζενμπεργκ.
Εμείς ζούμε στην αγωνία και στην αβεβαιότητα. Η Ε ν τ ρ ο π ί α των σεισμικών δονήσεων είναι δύσκολο να μετρηθεί .
Ίσως ο ποιητής να είχε δίκαιο όταν διακήρυξε,πως: ” Κι ο σ ε ι σ μ ό ς β α θ ύ τ ε ρ η τη χ τ ί σ η θ ε μ ε λ ι ώ ν ε ι,/τ ι ο ζ ω ν τ α ν ό ς π α λ μ ό ς της γ η ς που π λ α θ ε ι ε ί ν α ι κ ρ υ φ ό ς”. (Σικελιανός).
