Μπούλινγκ: «Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, επειδή έτσι θέλω …» γράφει η Σοφία Παυλίδου
«Με λένε Αγάπη! Τι ειρωνεία κι αυτή…»
«Μέσα στο φόβο, μέσα στο φόβο πέρασε η ζωή μου. Κι όλοι οι δρόμοι μου φαίνονταν αδιάβατοι σαν το αγέννητο τραγούδι. Η ζωή στο σχολείο δεν έμοιαζε με παιχνίδι για τα παιδιά! Ούτε με τριαντάφυλλα. Μα … τ’ αγκάθια τα ένιωθα. Μου τρυπούσαν το όνειρο, την ψυχή, την ελπίδα. Σαν να θέλαν να μου πάρουν και την στερνή κραυγή του τρόμου μου. Οι ευαισθησίες μου γίνηκαν η κόλασή μου …»
(Από το παραμύθι της Σοφίας Παυλίδου, που γράφτηκε για το Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας)
Η κόλασή σου είναι οι άλλοι, των πρωτογέννητων καιρών άνθρωποι – άνθρωποι αγρίμια κι «όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονάς, μπορούν με χίλιους τρόπους».
Πέντε παιδιά εναντίον ενός! Τι να σου κάνει αυτό το παιδί; Θύμα ξυλοδαρμού, λεκτικής βίας, ειρωνείας… Όποιος και να φωνάξει «βοήθεια» από κει μέσα δεν θα ακουστεί.
Έχεις νιώσει τη βία στο πετσί σου; Έχεις νιώσει ανήλικα να δέρνουν, να απειλούν και να κάνουν δύσκολη τη ζωή σου; Παιδί κι εσύ, σαν κι αυτά. Πνίγεσαι απ’ τα άκρως επιθετικά βλέμματα. Και πώς να τολμήσεις ν’ αντισταθείς; Σε υποχρεώνουν σε σιωπή, σε χτυπούν, κάποτε σε σκοτώνουν… και στο τέλος σε ενοχοποιούν.
Γιατί τα παιδιά σαγηνεύονται από τη δύναμη;
Γιατί μαγεύονται από την άνομη βία;
Ο σχολικός εκφοβισμός, η χρήση βίας καλά κρατεί. Η κουλτούρα του καταναλωτικού ναρκισσισμού βασιλεύει. Οι άνθρωποι μικροί και μεγάλοι παρασύρονται σ’ ένα πέλαγος εντυπώσεων, συγκρίσεων και ανταγωνισμού χωρίς υπόσταση, χωρίς μέτρο. Νοσηρός οδηγός ως προς την ανατροφή των παιδιών. «Φουσκωμένο» το «εγώ».
«Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, επειδή έτσι θέλω …» Αυτοπεποίθηση και διάθεση απάνθρωπης κυριαρχίας του δυνατού πάνω στον αδύναμο και ευαίσθητο.
Αυτό το «προνόμιο» αποτελεί και την συνθήκη που τρέφει το ψευτονταηλίκι και το μετατρέπει σε κοινωνικό φαινόμενο. Κι εκεί το νταηλίκι κάρβουνο γίνεται και φωτιά.
Κι ενώ εσύ στάζεις ιδρώτα και δάκρυα, «κάποιοι» σε υποχρεώνουν να κάνεις με τη βία κάτι που δεν θέλεις, χειρονομίες, σπρωξιές, φραστικές επιθέσεις, απειλές, προσβολές. Σαν την αράχνη υφαίνουν πάνω από το κεφάλι σου τρόμο κι ανατριχίλα μέσα στην άρνηση και το θυμό!
Το θύμα είσ’ εσύ, που δεν κλέβεις την ελπίδα και το όνειρο κανενός. Είσ’ εσύ που πορεύεσαι αντίθετα απ’ τους άλλους, που δεν υποβαθμίζεις κανενός το συναίσθημα . Είσ’ εσύ που έμαθες πια να ερμηνεύεις το βράχνιασμα της φωνής, τα υγρά μάτια, τα μισά χαμόγελα. Είσ’ εσύ που η φλέβα στο μέτωπό σου πάλλεται. Εσύ! Με τα φοβισμένα μάτια και το θλιμμένο βλέμμα!
Δεν αγγίζεις εκτός απ’ την ευαισθησία σου, κανέναν άλλον εσύ! Εσύ που κλαις τις νύχτες στον ύπνο σου, που δυσκολεύεσαι να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Τέλειο θύμα για την επαναλαμβανόμενη και απρόκλητη παρενόχληση, εξύβριση, ταπείνωση, εξευτελισμό απ’ τους ψευτονταήδες που σε περιβάλλουν.
Είσαι μόνος εσύ, με τα όνειρα και τις προσδοκίες της ηλικίας σου, εσύ με την κακοποιημένη σου ψυχή! Κι απέναντί σου είναι ο «δυνατός», ο χωρίς όρια και κανόνες. Που έπεσε στην παγίδα της ανάρμοστης συμπεριφοράς. Η ανάγκη του για κυριαρχία απόρροια διογκωμένης αυτοεικόνας. Αυτός «ο δυνατός» επιδιώκει να κυριαρχεί στους άλλους γι’ αυτό διαλέγει σαν θύματά του άτομα πιο αδύναμα απ’ αυτόν. Ίσως για να κρύψει έτσι τις ανασφάλειές του ή και το φθόνο. Μια λογική που παροξύνει τον ανταγωνισμό και την επίδειξη ισχύος, αίγλης και σαγήνης. Μια ροπή για απόλαυση της βίας.
Τι κάνει ο πολιτισμός, η κοινωνία και η διαπαιδαγώγηση, ώστε οι ροπές αυτές να εξημερωθούν;
Επιστροφή στον Άνθρωπο. Αυτό πρέπει να καλλιεργηθεί. Η τέχνη της ανθρώπινης σχέσης και της αξίας της ανθρωπιάς. Να καλλιεργηθεί ξανά η ανθρώπινη σχέση σε επίπεδο αγαπημένων προσώπων, οικογένειας, φίλων, γειτονιάς, κοινωνίας, ανθρωπότητας.
Εσύ μη φοβάσαι… Γίνε εσύ ο πραγματικά δυνατός…
Μπούλινγκ! Τόσα παιδιά χαμένα… Μπούλινγκ! Τόσα παιδιά, τόσα μισά όνειρα! Τόσα παιδιά που δεν μίλησαν!
Μίλα, εσύ μίλα! Μίλα! «Μην τους φοβάσαι. Στο φόβο σου ποντάρουν.» Γίνε δυνατός, πάλεψε για τα όνειρά σου
Μην τους φοβάσαι …
……………………………….
(Η Σοφία Παυλίδου είναι εκπαιδευτικός)