Γιώργος Σιώμος “Ανθρώπων έργα και προθέσεις”
26 Ιουνίου α’
Λένε πως η βλακεία είναι ανίκητη. Και το κακό, θα πρόσθετα. Αναποδογυρίζει την αλήθεια και μοστράρει το ψέμα ως την καινούργια αλήθεια.
Ο φαφλατάς διδάσκει το ήθος, ο κατηγορούμενος απειλεί τη λογική με φυλάκιση.
Σε κοίτες χειμάρρων στριμώχνονται άνθρωποι, δίχως δέντρα να κρύψουν το κεφάλι τους στη σκιά, για να πάρουν το μάθημα ότι κακώς ήρθαν στη χώρα του Ιουγούρθα.
Κι άλλα τέτοια πολλά και δυσάρεστα, για να πληρωθούν οι στίχοι του Βύρωνα Λεοντάρη, ότι:
“Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο/βολεύτηκε σ’ αυτήν την προσφυγιά/
πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων/
όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά..”.
26 Ιουνίου β’
Το αυγό που από καιρό κλωσούσαμε, έσκασε.
Της έχιδνας το έμβρυο, κρύο, γλοιώδες κι απαίσιο το πήραν στο τσίρκο, όπου ειδικοί ερπετολόγοι το τάισαν και το πότισαν με χολή και χούφτες λογιών λογιών δηλητήρια.
Ακροβάτες, κλόουν, θηριοδαμαστές και σαλτιμπάγκοι, πρόβαλαν σε γιγάντιες οθόνες για ομορφιά την αποκρουστική όψη του. Ύστερα άνοιξαν την πόρτα και το αμόλησαν να σουλατσάρει αναίσχυντα μέσα στον κόσμο, να βγάζει έξω τη διχαλωτή γλώσσα του και να εκτοξεύει το φαρμάκι του, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.
27 Ιουνίου
Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν με την καρδιά τους. Θέλουν να μοιράζονται αυτό που έχουν. Ένα μήλο, κυδώνια, μπακλαβάδες, ακόμη και χρήματα.
Ο βιοπαλαιστής ξεκόβει ένα δεκάευρο από τις ανάγκες του, για να το δώσει στον άστεγο στη γωνία. Οι νέες μαμάδες, πλένουν, σιδερώνουν και συσκευάζουν σε όμορφα κουτιά τα ρουχαλάκια του μωρού τους που μεγάλωσε και τα δίνουν για το μωρό μιας άλλης νέας μαμάς. Δεν έχουν τέλος οι αφορμές, για να δώσουν ό, τι μπορούν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς ανταμοιβή. Χορταίνουν χαρά κι αγάπη που δίνουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν αυτό που τους περισσεύει. Το δίνουν σε άλλους για να μην το πετάξουν.
Υπάρχουν, τέλος, κι εκείνοι που προτιμούν τα πεπόνια να σαπίσουν στον κήπο τους, τα κεράσια να τα φάνε οι τζιντζηραίοι, τα αγγούρια να κρέμονται μέχρι να γίνουν κολοκύθες, παρά να δώσουν κάτι από το έχει τους. Θα τρέμει το χέρι τους, όταν θα κληθούν από τον χάρο να πληρώσουν τον οβολό τους, για να τους περάσει απέναντι.
28 Ιουνίου
Το ψέμα μπορεί να έχει κοντά ποδάρια, όπως λένε, αλλά έχει μια γλώσσα να! Πριονοκορδέλα, ραπτομηχανή, φιδίσια γλώσσα διχαλωτή, φαρμακερή που δηλητηριάζει όποιον σημαδέψει. Την ακονίζουν αδίστακτοι μηχανορράφοι ασύστολα, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή, ξετσίπωτα εντελώς, αδιάντροπα.
Σε εργαστήρια και λινοτυπεία, σε κανάλια και οθόνες, σε γήπεδα και μάντρες, σε κύματα ερτζιανά και σε σαλόνια, νυχθημερόν, ράβουν, ξηλώνουν, συκοφαντούν, μετέρχονται κάθε μέσο θεμιτό και αθέμιτο. Δεν τους μένει χρόνος για δουλειά.
Είναι να τους λυπάσαι, για την κατάντια και την κατρακύλα τους.
Τόση αγάπη για το χρήμα πια;…
1 Ιουλίου
Οι γιατροί είναι θεοί. Είναι οι σωτήρες μας. Μας ανακουφίζουν από τον πόνο, παρατείνουν τη ζωή μας, πολλές φορές μας σώζουν και από αυτόν ακόμα το θάνατο.
Αναγνωρίζουμε την προσφορά τους και τους προσφωνούμε ” γιατρέ”(μερικοί πιο δουλικοί “γιατρέ μου”). Βάζουμε την ιδιότητά τους πάνω από το όνομά τους. Έχουμε την ανάγκη τους.
Επόμενο είναι να ασκούν μια εξουσία επάνω μας. Βγάζουν λεφτά μπόλικα κι αγοράζουν ακίνητα κι αυτοκίνητα ακριβά.
Ξεφεύγουν από το πλήθος των απλών ανθρώπων, μας βλέπουν από ψηλά και ρέπουν προς την αλαζονεία.
Το ταβάνι της αλαζονείας είναι η αναλγησία.
Οι γιατροί νιώθουν θεοί κι εμείς χρειαζόμαστε τους θεούς.
