“Ακάνθινος Απρίλης. Μπορούμε όμως να ελπίζουμε” γράφει η Σοφία Παυλίδου
Τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες
τίποτα, μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς
Νίκος Καρούζος
Σοφία Παυλίδου
“Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον” ικετεύει ο Ιωσήφ Αριμαθαίας τον Πόντιο Πιλάτο να του παραδώσει το σώμα του εσταυρωμένου. Να το φροντίσει με έλαια και αρώματα για να τον τοποθετήσει στον προορισμένο για τον εαυτό του τάφο, καθώς ο νους του δε χωρά πως … ο «ἐν δρακὶ τὸν κόσμον κρατήσας» αντιμετωπίστηκε ως ξένος κι απορρίφθηκε φανατικά απ’ την κοινή γνώμη.
Αυτήν, που εμπιστεύονται και σήμερα οι δημοσκοπήσεις και σφυγμομετρούν τις τάσεις και τις διαθέσεις μας. Μόνο που η αλήθεια είναι πολλές φορές βαριά και δεν την αντέχουμε, την χαρακτηρίζουμε ξένη προς εμάς. Καταδικάζουμε το πιο κοινό γνώρισμα στην ιστορία μας, την μετανάστευση, τη μετακίνηση, τη συνάντηση. Μόνο που αυτά τροχοδρομούν τον άνθρωπο και τις ποιότητές του. Μέσα σ’ αυτόν τον παράξενο Απρίλη, λοιπόν, έρχεται ένας ιός, εχθρός και ξένος κι αυτός, να φιλοξενηθεί ως – ξενιστής- στο ανθρώπινο σώμα.
Πιο πριν πού φιλοξενούνταν; Σε έντομα, σε έμβια κ.ο.κ. Τώρα γιατί δεν τα επισκέπτεται; Γιατί απλώς δεν υπάρχουν. Τα σάρωσε όλα ο άνθρωπος, τα ‘καψε και μη βρίσκοντας τρόπο να κατοικήσει, ήρθε σ’ αυτόν. Πολύ ειρωνικό και παράδοξο, ένας εχθρός να σου υποδεικνύει πόσο σημαντική είναι η συνοχή και η αλληλεγγύη.
Η αλληλεγγύη λοιπόν είναι εκείνη η αρετή, ίσως και η μόνη που υπόκειται στην παγκοσμιοποίηση. Κι αν αύριο ο τρόμος είναι ο μόνιμος τρόπος ζωής, η αλληλεγγύη μπορεί να δράσει ως καταλυτικό για αφύπνιση, για αντίσταση. Μέσα στη χαρμολύπη των ημερών που αντανακλάται στο βάρος της απώλειας, αλλά και στην ελπίδα της προσδοκίας της Ανάστασης, μπορούμε πάντα να ελπίζουμε. Υπό τον όρο ότι η αξία για τη ζωή του καθενός ορίζεται από το νόημα που αποδίδουμε σ’ αυτήν την απώλεια, σ’ αυτόν τον ξένο, τον κατά – δικό μας.
Ακούγοντας την καμπάνα βαριά, πιο βαριά σαν άλλες και … διαβάζοντας Καρούζο…
Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.
Είχε συνάξει λίγα φύλλα
ένα κλαδί γεμάτο φως
είχε πονέσει.
Και τώρα χάθηκε…
Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος
αγγίζει νέους ουρανούς
η προσευχή του μάχη.
Έαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο
————————
Η Σοφία Παυλίδου είναι εκπαιδευτικός
