Πρόσφυγας της Μόριας: “Κρατάμε την ελπίδα ζωντανή. Θα επιβιώσουμε ενωμένοι!”

Η επιστολή που ακολουθεί είναι νεαρού πρόσφυγα από το Ιράκ που ζει στη Μυτιλήνη έχοντας νομιμοποιήσει  την παραμονή του στη χώρα μας. Ο Γιούσεφ Αλσουέιλι, ο οποίος έζησε για πολλούς μήνες στη Μόρια περιγράφει ανάγλυφα τη ζωή των προσφύγων εκεί, οι οποίοι στερούνται τα στοιχειώδη, για τα προβλήματα ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζουν πολλοί  από αυτούς,  αλλά και τους καθημερινούς τους κινδύνους γενικότερα, στους οποίους προστίθεται τώρα και αυτός του ιού. ” Όταν ο ιός θα έρθει στο στρατόπεδο, δεν θα υπάρχει τρόπος να σταματήσουμε το κύμα των θανάτων και αυτό σίγουρα, εκτός από λίγους, κανείς δεν θα φροντίσει να το σταματήσει”.

Όμως η ελπίδα του νεαρού πρόσφυγα για ένα καλύτερο αύριο παραμένει άσβεστη. “Στις σκοτεινές στιγμές υπάρχει πάντα μια αχτίδα φωτός”.  Ο Γιούσεφ Αλσουέιλι  καταγράφει  με το φωτογραφικό του φακό τη ζωή των προσφύγων μέσα σ’ αυτές τις αντίξοες συνθήκες, θέλοντας ταυτόχρονα  από το φωτογραφικό του υλικό να διαφαίνεται η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Γράφει:

Στον καταυλισμό της Μόρια, γυναίκες και κορίτσια εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν ακραίο κίνδυνο και βία. Κάθε μέρα οι γυναίκες πρέπει να ζουν με φόβο, πρέπει να εξαρτώνται από άλλα μέλη της οικογένειας για απλά πράγματα, όπως να εφοδιαστούν νερό ή να πάνε στο μπάνιο.

Η Ευρώπη ήταν ανέκαθεν πρωτοπόρα στα δικαιώματα των γυναικών και στις 8 Μαρτίου θα ήθελα οι άνθρωποι στην Ευρώπη να αφιερώσουν χρόνο για να προβληματιστούν για τα δικαιώματα των εκπληκτικά ανθεκτικών γυναικών προσφύγων από την Μόρια.

Οι γυναίκες αυτές δεν πρέπει να υπολείπονται στον σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Όλοι πρέπει να σταθούμε με μια ενιαία φωνή, για να ενημερώσουμε την Ευρώπη αρκετά. Είμαστε όλοι ανθρώπινοι όντα. Φωτογραφία 11 των «Παιδιών του Κήπου Ελιάς» που ελήφθη στις 02/03/2020 στους ελαιώνες του καταυλισμού της Μόρια,

Φωτογραφία που ελήφθη κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών κατά των νέων νόμων περί χορήγησης ασύλου , Φεβρουάριος του 2020.

Καθημερινά κάποιος έχει κάποια βλάβη στην ψυχική του υγεία. Καθημερινά κάποιος άλλος υφίσταται ένα ψυχολογικό τραύμα , κυλάει στην απόγνωση.  Είμαστε εγκλωβισμένοι σε χώρες που είναι γνωστές για την προάσπιση των ανθρωπίνων ελευθεριών . Χάνουμε όλα τα δικαιώματά μας  στις χώρες αυτές που γεννήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Είμαστε νέοι και εντούτοις ζούμε τις ζωές μας σαν συνταξιούχοι ηλικιωμένοι. Περιμένουμε τον  χρόνο να περάσει, όταν αισθανόμαστε πεινασμένοι, καθώς πρέπει να περιμένουμε ώρες για να πάρουμε λίγο κακής ποιότητας  φαγητό, όταν η ενέργεια μας εξαντλείται. Χάνουμε όλες τις ελπίδες μας σε λιγότερο χρόνο από ότι θα έπρεπε, για να σκεφτούμε ένα σχέδιο, για να τις κάνουμε πράξη.  “Πρέπει να ξέρετε ότι είστε στην κόλαση του Καταυλισμού της Μόρια”.

Επειδή φτάσαμε μόνοι στην Λέσβο ήμασταν πάντα τελευταίοι. Αν ήμασταν  πεινασμένοι,  ήμασταν  οι τελευταίοι που προμηθευόντουσαν φαγητό, εάν ήμασταν άρρωστοι, ήμασταν οι τελευταίοι άνθρωποι που θα  πήγαιναν να επισκεφτούν γιατρούς αν ζητούσαμε ραντεβού.

Στις συνεντεύξεις μας για την χορήγηση ασύλου η απάντηση ήταν μια ημερομηνία συνέντευξης σε δύο ή περισσότερα χρόνια . Αν θέλαμε να μάθουμε το αποτέλεσμα αυτής της συνέντευξης, ήμασταν οι τελευταίοι άνθρωποι που θα γνώριζαν την μοίρα τους.  Τόσοι πολλοί από εμάς έφτασαν μόνοι τους και άφησαν τους φίλους τους. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, κάποιες οικογένειες δεν είχαν αρκετά χρήματα, για να πληρώσουν δύο άτομα, για να περάσουν τα σύνορα και τη θάλασσα… Άλλοι χάσαμε τις οικογένειές μας στον πόλεμο, μερικοί από μας δεχτήκαμε απειλές από την ίδια την οικογένειά μας.

Όλοι μας είχαμε όνειρα και πολλή ενέργεια για να τα κάνουμε πραγματικότητα. Μερικοί από εμάς ήταν γιατροί, κάποιοι από εμάς καλλιτέχνες, δάσκαλοι, μηχανικοί και τόσα πολλά άλλα πράγματα. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μας έδωσε ούτε μια ευκαιρία να δείξουμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε. Να δείξουμε ποιοι είμαστε, όταν ενωθούμε μαζί για να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Αντίθετα, μας δολοφόνησαν αργά ή γρήγορα μέσα από την κατάσταση που δημιούργησαν στη Μόρια (μέχρι τότε κανείς δεν νοιάστηκε πραγματικά για μας).”Το τραγούδι του λαού μου”, εικόνα νο1 από την “Άλλη πλευρά της Λέσβου”,  τραβηγμένη στις 03/06/2020 στην Μυτιλήνη της Λέσβου.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να επικεντρωθούμε στις όμορφες, θετικές, θαυμάσιες πτυχές του νησιού και τους κατοίκους της Λέσβου. Στις σκοτεινές στιγμές υπάρχει πάντα μια αχτίδα φωτός και αυτή υπάρχει παντού, στους ντόπιους , στους πρόσφυγες στις ΜΚΟ και αλλού.

Καθ ‘όλη τη διάρκεια των δύο τελευταίων εβδομάδων βρισκόμασταν σ’ αυτήν την κατάσταση παράνοιας με τις πρώτες επιθέσεις εναντίον των προσφύγων και των ΜΚΟ. Τότε ενέσκηψε και η απειλή του Covid19 πάνω μας.  Η λέξη που περιγράφει σ’ όλη αυτή την περίοδο τον λαό της Μόρια είναι η Ανθεκτικότητα. Μέσα από τις φρικαλεότητες, τα ανθρώπινα δικαιώματά τους είναι ανύπαρκτα, οι συνθήκες διαβίωσης άθλιες, η ασφάλειά τους σε κίνδυνο καθημερινά.

Τώρα συνειδητοποιούμε ότι όταν ο ιός θα έρθει στο στρατόπεδο, δεν θα υπάρχει τρόπος να σταματήσουμε το κύμα των θανάτων και αυτό σίγουρα, εκτός από λίγους, κανείς δεν θα φροντίσει να το σταματήσει. Ίσως είναι ότι οι λίγοι στηρίζουν τους υπόλοιπους, ίσως είναι η απίστευτη αντοχή τους, ίσως ένας συνδυασμός και των δύο.

Το πιο σημαντικό είναι ότι οι καταπληκτικοί άνθρωποι της Μόρια αντιστέκονται και βοηθούν ο ένας τον άλλον, τα παιδιά που είναι παγωμένα και βρώμικα χαμογελούν τόσο φωτεινά, που ζεσταίνονται όλοι όσοι είναι αρκετά τυχεροί να βρίσκονται γύρω τους. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί μέσα σε αυτές τις συνθήκες  θα διατηρήσουν την ελπίδα ζωντανή. Έχουν επιβιώσει από τον πόλεμο, έχουν επιβιώσει από τις πολιτοφυλακές, έχουν επιβιώσει και διασχίσει τη θάλασσα, έτσι και τώρα θα επιβιώσουν ενωμένοι.