Σε καραντίνα η “ελλειμματική ευθύνη” (αλλά μόνο των πολιτών…) γράφει η Μαριάνθη Τουτουντζίδου
Κάθε διάγγελμα του πρωθυπουργού με αναφορές στην ατομική ευθύνη, τη συλλογική ευθύνη, την οργανωμένη δημοκρατική πολιτεία και άλλα βαρύγδουπα και κοινότυπα θα έπρεπε να μας θυμίζουν την επικοινωνιακή τακτική των ιδίων αυτών στα χρόνια των μνημονίων, τα πολύ πρόσφατα αυτά χρόνια, αλλά και το τι ακολούθησε άρα και το τι έπεται και μετά την κρίση αυτή των ημερών.
Τότε που τα ίδια επιτελεία από τα ΜΜΕ ενοχοποιούσαν όλους μας για την κατάντια της χώρας και τη χρεοκοπία της , ενώ αν ποτέ η κουβέντα έφτανε στην ευθύνη για την κατασπατάληση και το σφετερισμό της δημόσιας περιουσίας , η απάντηση ερχόταν ακαριαία και πάντα η ίδια: «και τι ενδιαφέρουν τον κοσμάκη τα σκάνδαλα και όλα αυτά;» κατευθύνοντάς μας τότε η ίδια αυτή «οργανωμένη Δημοκρατική Πολιτεία» να μην ασχολούμαστε με ό τι και όποιον βλάπτει το δημόσιο συμφέρον παρά μόνο με ό τι αφορά αποκλειστικά την επιβίωση του καθενός.
Και όπως αποδείχτηκε από τα πράγματα η ατομική ευθύνη των ιθυνόντων είτε ακολούθησε το λαβύρινθο της απονομής δικαιοσύνης και χάθηκε μέσα σ΄ αυτόν, είτε εξανεμίστηκε χωρίς να χρειαστεί καθόλου «τη συνδρομή» του λαβύρινθου.
Η συλλογική ευθύνη χρησιμοποιούνταν συνεχώς για να κρυφτεί η ατομική ευθύνη όλων αυτών που σφετερίστηκαν αλύπητα το κράτος για να το ενοχοποιήσουν αργότερα και να προχωρήσουν στο δόγμα «κάνουμε την κρίση ευκαιρία».
Και την έκαναν…για τους λίγους σε βάρος των πολλών…
Τώρα επανέρχεται το μάθημα περί ευθυνών,αλλά αντίστροφα: τώρα η «ελλειμματική» ατομική ευθύνη κατά την ορολογία του διαγγέλματος βλάπτει σοβαρά το δημόσιο συμφέρον. Σωστά !!!
Μόνο που πάντοτε συνέβαινε αυτό και παρ’ όλ’ αυτά εμείς ασκούμασταν στο να κλείνουμε το μάτι ή και τα δυο μας μάτια στην «ελλειματική ατομική ευθύνη των ιθυνόντων» ενώ η «οργανωμένη Δημοκρατική Πολιτεία μας» εξασφάλιζε την ασυλία και ατιμωρησία τους.
«Οι τολμηρές και γρήγορες πρωτοβουλίες» που με περίσσιο σθένος εξαγγέλλονται, για να αντιμετωπιστεί τώρα η πανδημία,είναι όλες απαραίτητες και αναγκαίες σε μια χώρα που αποδείχτηκε ανοχύρωτη από τις πολιτικές που τη λεηλάτησαν και δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο δημόσιο σύστημα υγείας, το οποίο σήμερα δοκιμάζεται σκληρά, ενώ κρύβονται επιμελώς οι τρομερές του ελλείψεις.
Κι αυτούς που σήμερα παραινούν να τους χειροκροτούμε στα μπαλκόνια,την ίδια στιγμή που τους αφήνει η κυβερνητική ανευθυνότητα εκτεθειμένους σε θανάσιμους κινδύνους,είναι οι ίδιοι που και χθες λοιδωρούνταν για την κατάντια των νοσοκομείων και μετά το πέρας της κρίσης θα σηκώσουν το βάρος όχι μόνο της δικής τους ενδεχόμενης ευθύνης αλλά και όλου του επιτελείου που παρακινεί στην επιβράβευση με παλαμάκια και όχι με εξοπλισμό και εργασιακά δικαιώματα.
Γι αυτό όσοι επικαλούνται την ευθύνη του «απλού» κόσμου ή του «κοσμάκη» άλλοτε με μειλίχιο και άλλοτε με αυστηρό ύφος, άλλοτε με συμπονετικό βλέμμα και άλλοτε με αυταρχικό και βλοσυρό,ας αναλογιστούν πρωτίστως τις δικές τους ευθύνες, όταν «οι τολμηρές και γρήγορες πρωτοβουλίες»αποδεικνύονται ανεπαρκέστατες μπροστά σ’ αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν και δεν έκαναν, ενισχύοντας πρωτίστως και με κάθε μέσο τα δημόσια νοσοκομεία με γενναία χρηματοδότηση, σαν αυτή που ξοδεύουν τώρα με τρόπο σκανδαλώδη για τις ιδιωτικές κλινικές ώστε να κάνουν τα αυτονόητα.
Όλα τα «γενναία» μέτρα απαιτούν καταρχήν «γενναία» χρηματοδότηση,απαιτούν επίσης η ευφυία και η ευρηματικότητα να αναλώνεται για να σωθεί ο κόσμος και όχι το προφίλ της κυβέρνησης, για το οποίο φαίνεται πως δουλεύουν πυρετωδώς.
Γι αυτό ας ελπίσουμε να μην είναι τα μέτρα αυτά όπως εξήγγειλε ο πρωθυπουργός «το τελευταίο βήμα της οργανωμένης Δημοκρατικής Πολιτείας μας» αλλά να κάνει πολλά περισσότερα από την καραντίνα που την εφάρμοζαν εξάλλου και απ’ το Μεσαίωνα ως ύστατο μέσο.
«Μένουμε σπίτι» λοιπόν ως χρέος απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους, όχι όμως τρώγοντας ανεξέλεγκτα και ασυνείδητα ό τι μας σερβίρεται απ’ το επικοινωνιακό delivery των ΜΜΕ, γιατί έτσι θα χαθεί και θα χωνευτεί αμάσητη για άλλη μια φορά Η ΕΥΘΥΝΗ όλων αυτών που κατά κόρον τώρα την επικαλούνται.
