“Αδιαπραγμάτευτη υπεράσπιση των συνόρων στον Έβρο – Σκληρή καταστολή των φασιστών” γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος
Σε κατάσταση πολιτικού παραλογισμού ζει η χώρα ενόσω εξελίσσεται η διαπραγμάτευση του Ερντογάν με την Ευρωπαϊκή Ένωση για την κατάργηση ή αναθεώρηση ή επαναδιατύπωση της περίφημης Κοινής Δήλωσης Ε.Ε. – Τουρκίας, την οποία όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές θεωρούν είτε νεκρή είτε μη λειτουργική.
Η πολιορκία του Έβρου από μετανάστες πλήρως ελεγχόμενους από την Άγκυρα, η οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναλαμβάνει σε κοινή θέα την καθοδήγησή τους και την «τεχνική υποστήριξη» των προσπαθειών κατάλυσης των ελληνικών συνόρων, είναι η αφορμή για να αναβιώσει η κλασική διαμάχη μεταξύ των οπαδών της άποψης για κλειστά σύνορα και αυτών που τα θέλουν ανοιχτά για πρόσφυγες και μετανάστες.
Η διαμάχη αυτή ωστόσο έχει κάποιες ιδιαιτερότητες συγκριτικά με τους τρόπους εκδήλωσής της σε λίγο παλαιότερες εποχές, καθώς έρχεται:
● Πρώτον, εν μέσω μιας πρωτοφανούς απόπειρας κατάλυσης των συνόρων με υπαίτιο την Άγκυρα, άρα δεν είναι κυρίως θεωρητική, όπως συνέβαινε συνήθως τα προηγούμενα χρόνια.
● Δεύτερον, την ώρα που έχει δρομολογηθεί η αναθεώρηση τόσο της Κοινής Δήλωσης Ε.Ε. – Τουρκίας όσο και του συστήματος απονομής ασύλου στην Ε.Ε. («Δουβλίνο 3»).
● Τρίτον, σε κλίμα κορεσμού όλων των υπαρχουσών δομών υποδοχής και ταυτοποίησης.
● Τέταρτον, εν μέσω εσωτερικής πολιτικής κρίσης λόγω της άρνησης των νησιών να υποδέχονται και να φιλοξενούν αιτούντες άσυλο.
Αυτοί οι παράγοντες βάζουν την πολιτική διαμάχη σε νέα βάση. Κυρίως όμως περιγράφουν μια πρωτοφανή κατάσταση, η οποία αναμένεται να παγιωθεί και, άρα, να απαιτήσει μια αντιμετώπιση που θα εκτείνεται σε βάθος χρόνου. Επομένως κάποιες επισημάνσεις είναι μάλλον απαραίτητες.
Διασφάλιση της κυριαρχίας
Κατ’ αρχάς η χώρα έχει ανάγκη από μια σαφή ιεράρχηση προτεραιοτήτων, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται η διασφάλιση της κυριαρχίας της, που δεν είναι νοητή χωρίς τον πλήρη έλεγχο των συνόρων της. Η Ελλάδα, όπως κάθε άλλη χώρα στον πλανήτη, είναι αρμόδια να κρίνει όχι μόνο ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από τα σύνορά της, αλλά και ποιος – με αποφάσεις της Δικαιοσύνης – δικαιούται άσυλο.
Επιπλέον κάθε εισερχόμενος σε αυτήν οφείλει να τηρεί τους νόμους της χώρας, σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να αντιμετωπίζει τις προβλεπόμενες συνέπειες. Συνεπώς η όποια απόπειρα παράνομης – στην περίπτωση του Έβρου και βίαιης – εισόδου στην Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με όρους διαφορετικούς από αυτούς της νομιμότητας.
Στην ίδια αυτή νομιμότητα όμως υπάγονται και όσοι αυτόκλητοι «κυνηγοί κεφαλών» αναλαμβάνουν παρακρατική δράση με πρόσχημα την προστασία των συνόρων, για την οποία ωστόσο μόνες αρμόδιες είναι οι αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές. Κανείς άλλος. Ακόμη και οι εθνοφύλακες είναι υποχρεωμένοι να δρουν μόνο υπό την πλήρη εποπτεία του στρατού και μόνο αν αυτό κριθεί απαραίτητο από τη στρατιωτική ηγεσία. Άλλο πράγμα η λαϊκή συμπαράσταση και άλλο το «κάνω ό,τι μου κατέβει».
Συνεπώς, όσο αναγκαία και υποχρεωτική είναι η υπεράσπιση των συνόρων από μια καταφανώς καθοδηγούμενη απόπειρα παραβίασής τους, άλλο τόσο αναγκαία και υποχρεωτική είναι και η σκληρή καταστολή παρακρατικών και φασιστικών ομάδων, των οποίων η δράση πρέπει να αντιμετωπίζεται χωρίς ίχνος δισταγμού από την κυβέρνηση. Με πιο απλά λόγια, εξαιρέσεις από τη νομιμότητα για λόγους… πολιτικούς ή ιδεολογικούς δεν μπορεί να είναι ανεκτές.
Χωρίς ημερομηνία λήξεως
Επιπλέον είναι αδιαμφισβήτητο ότι η κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στον Έβρο αποτελεί μια επιθετική επιλογή της Τουρκίας, κάτι που, ευτυχώς, είναι ξεκάθαρο και στην Ευρώπη, της οποίας οι ηγεσίες τονίζουν τον εκβιαστικό χαρακτήρα των τουρκικών ενεργειών. Υπ’ αυτήν την έννοια η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει ζητήματα αμφισβήτησης των ενεργειών αποτροπής που έχει υιοθετήσει.
Μοναδική πηγή κινδύνου – και επιθυμία της Τουρκίας, προς ενίσχυση των τερατωδών ισχυρισμών της περί ελληνικού «Άουσβιτς» στον Έβρο – είναι η δράση παρακρατικών και φασιστικών ομάδων, αλλά και αυτόκλητων «τιμωρών».
Ακόμη εμφανέστερο είναι ότι η κατάσταση αυτή δεν έχει ημερομηνία λήξεως. Η Άγκυρα θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί μουσουλμανικούς μεταναστευτικούς πληθυσμούς ως πολιορκητικό κριό, ο οποίος ενδεχομένως δεν θα ρίξει τα ελληνικά σύνορα, αλλά θα αποπειράται να φθείρει σε βάθος χρόνου την αντοχή των δυνάμεων άμυνας και τάξης και, κυρίως, της κοινωνίας.
Ο πολύμορφος πόλεμος που έχει ατύπως αρχίσει η Άγκυρα κατά της Αθήνας θα διεξάγεται ταυτοχρόνως στο έδαφος (Έβρος), στη θάλασσα (διακίνηση μεταναστευτικών προσφυγικών πληθυσμών, επιθετικές κινήσεις του τουρκικού Λιμενικού και Ναυτικού) και στον αέρα (παραβάσεις του FIR και παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου) με στόχο την καταπόνηση της άμυνας της χώρας σε όλα τα επίπεδα.
Είναι δε ήδη προφανές – από τις εθνικότητες όσων συλλαμβάνονται για παράνομη είσοδο στη χώρα – ότι η Τουρκία προτιμά να κρατάει στο έδαφός της τους προσφυγικούς πληθυσμούς των Σύρων με δύο στόχους:
● Να τους χρησιμοποιεί για την ώρα ως εργαλείο διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους διατηρώντας το στάτους της χώρας που συμβάλλει περισσότερο από κάθε άλλη στη διαχείριση του προσφυγικού προβλήματος. Και κυρίως να εκβιάζει για ανταλλάγματα σε πολλά μέτωπα: κοινοτικά κονδύλια, νοτιοανατολική Μεσόγειος, Συρία, Λιβύη και όπου αλλού έχει συμφέροντα.
● Να επιτύχει στο μέλλον την επανεγκατάστασή τους στη Συρία, στο πλαίσιο της ανοικοδόμησης από τουρκικές εταιρείες, με ευρωπαϊκά κεφάλαια, με τελικό στόχο την εγκατάσταση των – κυρίως σουνιτών – προσφύγων σε κουρδικά εδάφη, ώστε να επιτευχθεί, μεταξύ όλων των άλλων, και η διάσπαση της εδαφικής συνέχειας των κουρδικών πληθυσμών της περιοχής.
Κατά συνέπεια προς την Ελλάδα θα προωθούνται κατά βάση μετανάστες άλλων εθνικοτήτων, όπως ήδη γίνεται, ώστε αφενός να κατευναστεί η ήδη εκδηλούμενη δυσαρέσκεια της τουρκικής κοινωνίας και αφετέρου να ασκηθεί ισχυρή πίεση προς τη χώρα μας με μη εντάξιμους πληθυσμούς, των οποίων το πατρονάρισμα έχει ήδη αναλάβει η Άγκυρα – η κατάσταση στον Έβρο είναι άκρως αποκαλυπτική.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες το επόμενο διάστημα αναμένεται η Ελλάδα να χρειαστεί τη μέγιστη εσωτερική συναίνεση και – καλώς ή κακώς – υπεύθυνη για την επίτευξή της θα είναι πρωτίστως η κυβέρνηση. Οι υπόλοιποι οφείλουν να έχουν συνείδηση του προβλήματος και της κρισιμότητάς του και να πράττουν αναλόγως…
