“Ανθισμένες ροδακινιές – Johatsu” από το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Παράσταση με τον νέο κώδικα του Θεάτρου Έρευνας

Δήμητρα Σμυρνή

Μετά από δέκα χρόνια το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας ανεβάζει μια δική του επαγγελματική παραγωγή, πέρα από την Παιδική Σκηνή του που εξακολουθεί να υπάρχει, κρατώντας μαζί με τις αξιόλογες ερασιτεχνικές του Θεατρικές Ομάδες ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού της πόλης.

Η πρώτη αυτή παραγωγή, οι «Ανθισμένες ροδακινιές – Johatsu», ήταν αφιερωμένη στο Θέατρο Έρευνας, κάτι που είναι άγνωστο στο πλατύ κοινό και που ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ, ο Γιάννης Παρασκευόπουλος, γνώστης ο ίδιος αυτού του Θεάτρου, θεώρησε πως έπρεπε να δοθεί ως μια νέα θεατρική οπτική και στην πόλη.

Έτσι, οι «Ανθισμένες ροδακινιές» από τη μια πήραν το θέμα τους από την ίδια την πόλη της Βέροιας, και τον χρυσοφόρο κάποτε κάμπο της, κι από την άλλη εισήγαγαν τον θεατή σε μια νέα θεατρική συμπεριφορά, όπου η προσωπική δημιουργία και δράση από τη μεριά των ηθοποιών, τον έφερε αντιμέτωπο με το καινούριο γενικότερα.

Όσο για το νήμα που συνδέει τον κάμπο της Βέροιας και τις ανθισμένες ροδακινιές του με τις ανθισμένες κερασιές της Ιαπωνίας, κατά την δραματουργική θεώρηση του έργου κοινό δεν είναι μόνο η ομορφιά που συνδέει τους δύο πυρήνες, αλλά και η συμπεριφορά των ανθρώπων των δύο χωρών μέσα από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ομορφιά, την επιτυχία ή την αποτυχία, τη μνήμη ή τη λήθη.

Αν δει κανείς την παράσταση συνολικά, τότε θα πει πως η πρωτοτυπία της και η δικαίωση του όρου «Θέατρο Έρευνας» είναι δεδομένα με τον καλύτερο τρόπο. Αν όμως ξεκινήσει από τη ραχοκοκαλιά κάθε έργου, όσο μοντέρνο κι αν είναι, που είναι το κείμενο, τότε, μένοντας αρχικά σ’ αυτό, δεν μπορεί παρά να εκφράσει  επιφυλάξεις.

Οι «Ροδακινιές» είναι έργο θεματικών αντιθέσεων. Συγκρούονται σ’ αυτό η μνήμη με τη λήθη, η αλήθεια με το ψέμα, η αποτυχία με την επιτυχία – όπως οι όροι σηματοδοτήθηκαν εννοιολογικά εδώ και πολλά χρόνια- η επιφάνεια με το βάθος.

Με  λεκτικούς αυτοσχεδιασμούς από τη μεριά των ηθοποιών – σύνηθες στο Θέατρο Έρευνας –  δημιουργήθηκε ένα κείμενο που την ευθύνη του είχε η Κορίνα Βασιλειάδου, το οποίο παρέπεμπε στο πρόσωπο της πόλης, όπως χτίστηκε από τους κατοίκους της, με αναφορά στην κύρια πλουτοπαραγωγική του πηγή, τον κάμπο της.

Ενώ τα πρόσωπα κινούνται πάνω στη σκηνή, το κείμενο αναδεικνύει από τη μια την ομορφιά αυτού του κάμπου, καθώς ανθίζει ή καρποφορεί, αλλά από την άλλη φωτίζει την αλλοτρίωση που επιφέρει στους κατοίκους του τόπου η εκμετάλλευσή του από επιτήδειους, που με μόνο γνώμονα το κέρδος παραδίδονται στην κάθε είδους αντιπαροχή κτισμάτων και ψυχών, παρασέρνοντας και το σύνολο, δημιουργώντας τις πόλεις και την Ελλάδα του σήμερα.

Και βέβαια, αν αυτό έγινε αντιληπτό σωστά μέσα από το κείμενο, ο στόχος είναι ενδιαφέρων, ο τρόπος όμως με τον οποίο δόθηκε είχε μια τέτοια αποσπασματικότητα και ασυνέχεια, χωρίς να χτίζει έναν μύθο, έστω κομματιασμένο, που κάθε τόσο αποπροσανατόλιζε το θεατή από την αρχική του προσλαμβάνουσα.

Επιπλέον, για όσους παρακολούθησαν τη συνεργασία του ΔΗΠΕΘΕ με την ΕΦΑ Ημαθίας, στο εξαιρετικό Θεατρικό Αναλόγιο “Κι όλα μια λύπη και μια ομορφιά», οι υπόγειες διαδρομές οδηγούσαν σε κείνα τα κείμενα και σε ανάλογους στόχους, που τότε αναδείχτηκαν ανάγλυφα, στη χθεσινή όμως παράσταση το λεκτικό τοπίο δυστυχώς δεν έπειθε.

Ο Χάρης Πεχλιβανίδης, που επωμίστηκε σκηνοθετικά το βάρος ενός τέτοιου κειμένου, δημιούργησε με βάση τη στέρεα γνώση του πάνω στο Θέατρο Έρευνας. Κίνησε τους ηθοποιούς του με βάση τους κανόνες αυτής της νέας οπτικής, αναδεικνύοντας την πλαστικότητα των σωμάτων τους μέσα από τα παιχνίδια του σκοταδιού με το φως, αφαιρώντας τις μάσκες της κοινωνικής μεταμφίεσης και παραδίδοντάς τους στους θεατές γυμνούς με κάποιες ίσως  υπερβολές στην έκφραση.

Όλοι οι ηθοποιοί του, λειτουργώντας μέσα στους κανόνες της συλλογικότητας, αλλά και ταυτόχρονα της προσωπικής ανάδειξης των χαρακτήρων, έπεισαν με τη σωστή τους ένταξη στο παιχνίδι του καινούριου, όπου η σωματοποίηση του λόγου παίζει τον κυρίαρχο ρόλο.

Με την υποβλητική ηλεκτροακουστική μουσική των Underwater Chess, μια κατάθεση κατά της δυτικής παγκόσμιας ομοιομορφίας να λειτουργεί ατμοσφαιρικά, και τους εξαιρετικούς φωτισμούς του Νίκου Βλασόπουλου να τονίζουν τις αντιθέσεις, εκείνο που έκλεψε κυριολεκτικά την παράσταση ήταν η σκηνογραφική άποψη του Τάσου Πρωτοψάλτου.

Ο σκηνογράφος και ενδυματολόγος της παράστασης, επίκουρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Φλώρινας, δεν έκανε ένα απλά λειτουργικό σκηνικό, έκανε ένα εμπνευσμένο και εντυπωσιακό εικαστικό έργο, που μαζί με τα μελετημένα κοστούμια της παράστασης υπέβαλαν συναισθηματικά το θεατή.

Αν καταθέσουμε και την εντυπωσιακή ανατροπή των ρόλων στον θεατρικό χώρο, καθώς ξεκινούσε το έργο, με τους ηθοποιούς αρχικά στο χώρο των θεατών και τους θεατές επί σκηνής, τότε δεν μπορούμε να πούμε πως η παράσταση δεν μάς επικοινώνησε με την ουσία του Θεάτρου Έρευνας, όσο κι αν αυτή η πρώτη επαφή μάς ξάφνιασε.

Είμαστε και πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στο καινούριο. Απλά όλες οι μορφές Τέχνης απευθύνονται στον αποδέκτη τους, το κοινό, και μαζί του διαμορφώνεται η πορεία προς το αύριο.

(Η παράσταση ανέβηκε με τη στήριξη του Τουριστικού Ομίλου Βέροιας. Στο φουαγιέ του Χώρου Τεχνών τους θεατές υποδέχεται έκθεση φωτογραφίας του ΤΟΒ με θέμα τις ανθισμένες ροδακινιές του κάμπου της Ημαθίας.)

Το πρόγραμμα των επόμενων παραστάσεων μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ

 Φωτογραφίες: faretra.info

Συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία: Χάρης Πεχλιβανίδης
Δραματουργία: Κορίνα Βασιλειάδου
Σκηνικά-Κοστούμια: Τάσος Πρωτοψάλτου
Μουσική: Underwater Chess
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χάρις Σερδάρη
Βοηθοί Σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Δημήτρης Γεωργόπουλος – Δήμητρα Κατσιαγιάννη
Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου
Επικοινωνία: Κατερίνα Γρηγοριάδου

Παίζουν: Γιώργος Αντωνόπουλος, Μαρία Αποστολακέα, Πενυ Ελευθεριάδου, Δημήτρης Κουστολιδης,  Δημήτρης Ροΐδης, Αθηνά Συκιώτη, Εύα Φρακτοπούλου.