(μετά από την παράσταση “Ο Δράκος” του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας)
Μια σειρά από, ευτυχείς όπως αποδείχθηκε, συμπτώσεις με έφερε στην παράσταση της πρώτης μέρας του χειμώνα. Το θέαμα που απόλαυσα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, καθώς παρακολούθησα, έκπληκτη όσο και ευτυχισμένη, μια παράσταση που πατάει μεν σε δυο βάρκες, γλυτώνει, όμως, από την δυσοίωνη πρόβλεψη της λαϊκής ρήσης.
Το έργο πατάει ταυτοχρόνως στο καινούριο και το παλιό. Στο καινούριο σε ό,τι αφορά στα μέσα του ανεβάσματος, την διαδραστικότητα, το λεξιλόγιο, τη μουσική και την έξυπνη και ολοζώντανη σκηνοθεσία, αλλά το παλιό σε ό,τι αφορά στα μηνύματα που περνάει με επιτυχία και μιλούν για την αγάπη, τον αγώνα όπου τίποτα δεν πάει χαμένο, την αλληλεγγύη, την ελπίδα και πάνω απ’ όλα για τη βεβαιότητα πως όσο δεν αναλαμβάνει το άτομο την ευθύνη του για τον εαυτό του, ανοίγει την πόρτα σε κάθε μορφής δικτατορία.
Εύκολα μπορεί ένα παιδί να αναγνωρίσει πάνω στο σανίδι τις εξουσίες, τα παιχνίδια τους και τον γλυκά χαυνωτικό τρόπο με τον οποίο αυτά οδηγούν στον εφησυχασμό, την ανάθεση ως α-πολιτική στάση και -τελικά- την εθελοδουλία. Κέντρο του έργου δεν είναι τόσο η ιστορία του επαναστάτη (αγνού ή όχι το έργο διαλέγει να μην διαλέξει), όσο η αδίστακτη κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, τα αντίδωρά της που την συντηρούν, οι εκμαυλισμένοι άνθρωποι που την κανακεύουν, και η μοιρολατρία που την διαιωνίζει.
Γρατζουνώντας μια σταλίτσα την επιφάνεια των λέξεων και των σκηνών φαίνονται τα κάλπικα μέσα επικοινωνίας που κατασκευάζουν πανομοιότυπους ανθρώπους, η δίψα για δύναμη που υποκαθιστά κι αυτό ακόμα το γονεϊκό συναίσθημα, το εκπαιδευτικό σύστημα που διδάσκει ποιον να μισούμε και από ποιον να νιώθουμε απειλούμενοι, αλλά και ο φόβος μπροστά στην ελευθερία, ένας φόβος που μασκαρεύεται πως τάχα είναι προσήλωση στην κανονικότητα, και που –κατά τη γνώμη μου- είναι τελικά ο δράκος.
Ο θεατής αφήνει την αίθουσα με την πολύτιμη επίγνωση πως ό,τι είδε τον αφορά και του ζητά να δράσει και να δρα. Μονάχη ένστασή μου η απόδοση της «τρέλας» του δημάρχου στο πρώτο μέρος του έργου: ο τρόπος που παρουσιάζεται η ψυχική νόσος (ο οποίος στην παράσταση που είδα προκαλεί σκόπιμα το γέλιο) δεν πρέπει στις μέρες μας να είναι πια προσηλωμένος στο στερεότυπο που ταιριάζει σε άλλες εποχές και την αισθητική τους, πόσω μάλλον που το έργο γράφτηκε για να μπολιάσει παιδικές ψυχές και να αφυπνίσει παιδικά μυαλά.
Ο σκηνοθέτης Πάνος Δεληνικόπουλος με την θαρραλέα επιλογή του έργου αυτού τόλμησε να φέρει στο φως τον σκοτεινό δράκο που παραμονεύει να κλέψει τις ψυχές και να καρφώσει στη θέση τους κάτι παγωμένο, στείρο και πλαστικό. Τον ευχαριστώ από την καρδιά μου, όπως και όλους τους συντελεστές της γοητευτικής αυτής παράστασης.
Φωτογραφίες: faretra.info
