“Τα Μουσικά Σχολεία δεν χρειάζονται μεταρρύθμιση, χρειάζονται στήριξη!” γράφει η Αγγέλικα Σαπουνά
Το επίμαχο άρθρο που προσωρινά αποσύρθηκε προκειμένου να αναδιατυπωθεί και να ψηφιστεί, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας της 22 Νοεμβρίου 2018, τροποποιεί δραστικά τη λειτουργία, ακόμη και τη σκοποθεσία των Μουσικών Σχολείων.
Απαριθμούμε εν τάχει:
-
Αφαιρείται από την σκοποθεσία ο στόχος «της κατάρτισης των νέων που επιθυμούν να ακολουθήσουν την επαγγελματική κατεύθυνση της μουσικής», ενώ απαλείφεται ταυτόχρονα ο προσδιορισμός ότι τα Μουσικά Σχολεία είναι Γυμνάσια και Λύκεια
-
Καταργείται η καλλιτεχνική επιτροπή του Υπουργείου, αποτελούμενη από μουσικούς εγνωσμένου κύρους και εν ενεργεία εκπαιδευτικούς των σχολείων αυτών, που έχει γνωμοδοτικές μεν αλλά κρίσιμες αρμοδιότητες τόσο ως προς τη διαμόρφωση των προγραμμάτων όσο και ως προς τη στελέχωση από εκπαιδευτικούς με τις απαιτούμενες καλλιτεχνικές ειδικότητες.
-
Απαλείφεται η υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει εξοπλισμό και μουσικά όργανα για όλα τα διδασκόμενα μαθήματα.
-
Καταργούνται τα προαιρετικά προγράμματα μουσικής εκπαίδευσης σε δημοτικά σχολεία, οργανωμένα από τα αντίστοιχα Μουσικά Γυμνάσια των περιοχών τους
και μερικά ακόμη στο ίδιο πνεύμα.
Είχαν προηγηθεί πέρυσι ορισμένες αλλαγές στους κανονισμούς λειτουργίας των σχολείων αυτών, με πλέον παράλογη, νομίζω, την απαγόρευση των μετακινήσεων / εκδρομών των μουσικών συνόλων. Πρόκειται για τις μικρές ορχήστρες που αποτελούνται από μαθητές όλων των τάξεων, ανάλογα με το όργανο στο οποίο ειδικεύονται, και οι οποίες εξ ορισμού είναι αδύνατον να αντιστοιχούν στα τρία τέταρτα του πληθυμού κάθε τάξης, ώστε να εκπληρώνεται η προϋπόθεση εκδρομής που ισχύει για τα υπόλοιπα δημόσια σχολεία. Αυτό, βέβαια, σημαίνει –και όντως έτσι συχνά συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο– ότι όμορφες εκδηλώσεις που όλοι έχουμε καμαρώσει, όπως συναυλίες σε ιδρύματα, πολιτιστικές εκδηλώσεις σε πλατείες ή σε θέατρα, κάλαντα σε γιορτές και σε δημόσια πρόσωπα όπως φερ’ ειπείν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.α δεν επιτρέπονται ή όταν γίνονται, γίνονται παράτυπα και με την προσωπική ευθύνη των εκπαιδευτικών που συνοδεύουν!
Διαφαίνεται ότι πρόθεση του Υπουργείου είναι μια μεταρρύθμιση των Μουσικών Σχολείων. Το ερώτημα, βέβαια, είναι τι χρειάζεται αυτή τη στιγμή μια τέτοια μεταρρύθμιση, για δημόσια σχολεία τόσο δημοφιλή και καταξιωμένα, ώστε η ζήτησή τους από γονείς και μαθητές να έχει εκτιναχθεί. Είναι δε κοινό μυστικό ότι το θελκτικό σχολικό κλίμα –σχολεία που οι μαθητές τους υπεραγαπούν και χαίρονται να συχνάζουν στους χώρους τους για εξάσκηση, δραστηριότητες κλπ και στις ημέρες των αργιών!– αλλά και οι εξαιρετικές μουσικές επιδόσεις των εφήβων τους οφείλονται κατεξοχήν στις αγωνιώδεις προσπάθειες των μουσικών εκπαιδευτικών, που δεν επαρκούν αριθμητικά και κατά ειδικότητες εδώ και πολλά χρόνια, ελλείψει πόρων.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η έλλειψη πόρων εξαναγκάζει σε επιλογές και ιεραρχήσεις ειδικοτήτων (επιστημονικά και παιδαγωγικά αθεμελίωτες, σε κάθε περίπτωση) ως προς τις προσλήψεις αναπληρωτών και ωρομισθίων κυρίως.
Αφού, όμως, αυτό γίνεται ούτως ή άλλως, χρόνια τώρα, κι αφού η κυβέρνηση προσδοκά αργή αλλά σταθερή βελτίωση των δημοσίων δαπανών της για την παιδεία, γιατί να υποθηκευτεί θεσμικά, σήμερα, ένα μέλλον που κανείς, σε ότι αφορά τα Μουσικά και Καλλιτεχνικά Σχολεία, δεν θέλει να το βλέπει παρά μόνον θετικά;
Γιατί να διατυπώνονται, σε δημόσια ακροατήρια, εκ μέρους φορέων του Υπουργείου – όχι στο γραπτό κείμενο του νομοσχεδίου – προτάσεις που υπονομεύουν την ποιότητα των προσφερομένων σπουδών, όπως η θεσμική κατάργηση της εξατομικευμένης διδασκαλίας μαθημάτων οργάνων όπως το πιάνο ή το βιολί, και η αντικατάστασή τους με ομαδική διδασκαλία (αδύνατη για τα αντικείμενα αυτά), κάτι που επιβεβαιώνει τους φόβους ότι ο υπόρρητος στόχος της νομοθετικής παρέμβασης είναι η συρρίκνωση του έργου τους και του πληθυσμού τους;
Τέλος, γιατί όλ’ αυτά να συμβαίνουν τη στιγμή που επίκειται μια σημαντικότατη, επιστημονικά άρτια και με δημοκρατικό στίγμα, μεταρρύθμιση στο λύκειο, η οποία ήδη έχει δεχθεί σφοδρές επιθέσεις, ακραιφνώς συντηρητικού χαρακτήρα, δεν έχει κατατεθεί ακόμη σε σχέδιο νόμου και το μόνο που δεν χρειάζεται είναι μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς στους δρόμους κόντρα στο Υπουργείο Παιδείας;
Τα Μουσικά και Καλλιτεχνικά Σχολεία είναι καμάρια της δημόσιας παιδείας. Αν χρειάζονται κάτι είναι γερή ενίσχυση από την Πολιτεία και όχι αιφνιδιαστικά πυροτεχνήματα, ελαφρώς τρομακτικά. Οι όποιες σκέψεις για αλλαγές επί τα βελτίω, προϋποθέτουν νηφάλιο, δημόσιο και εξαντλητικό διάλογο με όλους, το Υπουργείο, το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, τα Πανεπιστήμια, τους συντελεστές της σχολικής κοινότητας, μάλιστα δε τους εκπαιδευτικούς, πρωταγωνιστές όχι μόνον στη θεωρία αλλά στην πράξη.
* Η Αγγέλικα Σαπουνά είναι εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας και Πολιτικής της Εκπαίδευσης, Αντιπεριφερειάρχης Έργων και Υποδομών Αττικής
Πηγή: Εφημερίδα «Η Εποχή»
