“Τα τροχιοδεικτικά πυρά στη Ρω – Ένα βήμα πριν τη θερμή αναμέτρηση” γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
Τα τροχιοδεικτικά πυρά που εξαπέλυσε η ελληνική φρουρά στην νησίδα Ρω κατά τουρκικού ελικοπτέρου που επιχείρησε χαμηλή πτήση πάνω από το νησί δείχνουν ακριβώς το σημείο στο οποίο βρίσκονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις: ένα βήμα πριν τη θερμή αναμέτρηση.
Στο τραπέζι βρίσκονται ήδη όλα εκείνα τα υλικά που μπορούν ανά πάσα στιγμή να πυροδοτήσουν την σύγκρουση:
Συνεχείς εμπρηστικές πολιτικές τοποθετήσεις οι οποίες προετοιμάζουν την κοινή γνώμη και των δύο χωρών για μια μάχη περί «κυριαρχικών δικαιωμάτων»
Καταγεγραμμένες με λεπτομέρεια απαιτήσεις για αναθεώρηση της κατάστασης στο καθεστώς του Αιγαίου
Καθημερινές εχθροπραξίες στον αέρα και τη θάλασσα
Το σημαντικότερο στοιχείο ωστόσο που υποδηλώνει ότι η πορεία προς κάποιου είδους ελληνοτουρκικής σύγκρουσης έχει δρομολογηθεί είναι η αρραγής (σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο) τουρκική αντίληψη ότι η Ελλάδα παράνομα κατέχει όσα από τις Διεθνείς Συνθήκες της έχουν δοθεί στο Αιγαίο.
Η τουρκική κοινή γνώμη θεωρεί ότι η Ελλάδα με τις πλάτες των μεγάλων εχθρών της Τουρκίας (των δυτικών και κατά κύριο λόγο των Αμερικανών) εργάζεται για να εμποδίσει την ανάδειξη των νέο-οθωμανικού μεγαλείου. Το τουρκικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του είναι παγιδευμένο σ αυτήν ακριβώς τη λογική που το ίδιο καλλιέργησε και κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση πλειοδοτούν σε επιθετικότητα σε βάρος της Ελλάδας η οποία εμφανίζεται να εκπροσωπεί τον δυτικό εχθρό.
Το επεισόδιο πάνω από τη νησίδα Ρω, δυτικά του Καστελόριζου, δηλαδή εκεί ακριβώς όπου παίζεται ένα μεγάλο παιχνίδι για την διανομή της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο μας δείχνει ακριβώς το σημείο στο οποίο βρίσκονται σήμερα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και κυρίως πόσο κοντά βρίσκεται το σημείο ανάφλεξης.
Κάτι ακόμη που δείχνουν τα τροχιοδεικτικά πυρά που εξαπολύθηκαν χτες είναι η δυσμενής θέση της ελληνικής κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί σε αυτό το επικίνδυνο όπως εξελίσσεται ελληνοτουρκικό παιχνίδι δεν έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων αλλά είναι υποχρεωμένη να μελετά το κόστος των απαντήσεών της στις τουρκικές κινήσεις. Επιπρόσθετα, η Αθήνα συνειδητοποιεί ότι όποια απάντηση κι αν επιλέξει έχει βαρύ κόστος: η σιωπή για παράδειγμα στην τουρκική χαμηλή πτήση στη Ρω θα εκλαμβάνονταν ως αδυναμία και ως παγίωση τετελεσμένων ενώ τα πυρά (τροχιοδεικτικά αυτήν τη φορά) είναι προφανές ότι μπορούν κάλλιστα να προκαλέσουν το ατύχημα που προφήτευσε ο Αμερικανός πρεσβευτής.
Σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα που προκύπτει απ όλα αυτά είναι οδυνηρά απλό: η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο παιχνίδι το οποίο παίζεται στο έδαφός της με κανόνες που ορίζουν άλλοι οι οποίοι έχουν και την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Κάτι που επίσης ως υποσημείωση έχει την σημασία του είναι ότι η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά αποτελεί στην «άγνωστη μεταβλητή» του πολιτικού αφηγήματος (τέλος των μνημονίων κλπ) της ελληνικής κυβερνησης…
