Ηλίας Τριανταφυλλίδης: “Ο θείος μου Βλαδίμηρος Τριανταφύλλωφ, δάσκαλος του Στρατάρχη Ζούκωφ, ενταφιασμένος στο τείχος του Κρεμλίνου” / συνέντευξη στη Δήμητρα Σμυρνή

Ο Ηλίας Τριανταφυλλίδης, φιλόλογος καθηγητής στη Βέροια για πάρα πολλά χρόνια, με γενιές παιδιών να έχουν περάσει από τα χέρια του, αφήνοντας σ’ αυτά τις καλύτερες αναμνήσεις, αφιέρωσε χρόνο και πάθος για να κάνει το πορτρέτο του θείου του, Βλαδίμηρου Τριανταφύλλωφ, μιας μορφής που σημάδεψε την Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Τριανταφύλλωφ είναι ενταφιασμένος στο Τείχος του Κρεμλίνου, εκεί που πολύ λίγοι είχαν τη μέγιστη τιμή να ταφούν…

Εδώ, σε μας, είναι άγνωστος. Και ίσως έτσι θα έμενε, αν ο ανιψιός του Ηλίας Τριανταφυλλίδης δεν ένιωθε όχι την ανάγκη αλλά το χρέος να κάνει γνωστό έναν άνθρωπο, που πρόσφερε την ευφυΐα του σε μια τεράστια χώρα και σε ταραγμένους καιρούς, έναν δικό μας άνθρωπο, έναν απλό Πόντιο, γιο αγρότη, που ο μεγάλος Στρατάρχης  Ζούκωφ τον ονόμασε δάσκαλό του.

Τα βιβλία του Τριανταφύλλωφ, με σημαντικότερο το «Ο χαρακτήρας των επιχειρήσεων των σύγχρονων στρατιών», όχι απλά κυκλοφορούν στη ρωσική γλώσσα, αλλά εξακολουθούν να μεταφράζονται και σε άλλες, να πουλιούνται ακόμη και σήμερα και να αποτελούν σταθμό στα εγχειρίδια της Πολεμικής Τέχνης. ” Η φύση των πράξεων των σύγχρονων στρατών” από V. K. Triandafillov  – 15 εκδόσεις που δημοσιεύθηκαν μεταξύ 1926 και 1994 σε 3 γλώσσες και κατέχονται από 114 μεγάλες βιβλιοθήκες σε όλο τον κόσμο.

Η  Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 33^ος, σελίδα 222, γράφει γι αυτόν: «Ανώτατος αξιωματικός και στρατιωτικός θεωρητικός της Σοβιετικής Ένωσης (…)

Ασχολήθηκε ευρύτατα με τη θεωρία του πολέμου. Στα έργα του εξετάζει την ανάπτυξη των στρατιών μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επεξεργάζεται θέσεις για το χαρακτήρα της προετοιμασίας και της διεξαγωγής του μέλλοντος πολέμου και των επιχειρήσεων(…)

Τιμήθηκε με το παράσημο της Κόκκινης Σημαίας. Σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα.»

Και στον Α’ τόμο του βιβλίου «Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος», του Υπουργείου Άμυνας της ΕΣΣΔ, σελίδα 164, σημειώνεται: «Μεγάλη κατάκτηση της σοβιετικής στρατηγικής ήταν η μελέτη και η θεμελίωση της επιστημονικής θεωρίας για την επιθετική και αμυντική σε βάθος επιχείρηση ομάδας στρατιών και στρατιάς. Τις βάσεις της θεωρίας αυτής τις έθεσε ο Β. Κ. Τριανταφύλλωφ.»

Η ζωή του Τριανταφύλλωφ μοιάζει με συναρπαστικό ανάγνωσμα. Επιστρατεύεται το 1916 στον τσαρικό στρατό, ένας απλός δάσκαλος από το Καρς του Καυκάσου.

Πώς βρέθηκε από το Καρς στη Μόσχα, σ’ εκείνους τους τόσο ταραγμένους καιρούς, πώς αποφοίτησε από την Στρατιωτική Ακαδημία της  έχοντας προσχωρήσει στους επαναστάτες  και πώς τον Δεκέμβριο του 1917, σε ηλικία τότε μόλις 23 ετών, τον διορίζουν αυτοί Διοικητή στο Επιτελείο Επιχειρησιακής Διοίκησης και τέλος πώς –ύστερα από την συμμετοχή του σε πολλές μάχες και τραυματισμούς-  το 1928, σε ηλικία 34 ετών, έφτασε να είναι Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Κόκκινου Στρατού;

Η ευφυΐα του στα θέματα της Πολεμικής Τέχνης τον οδηγεί στη συγγραφή σειράς έργων, με αποτέλεσμα να θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους θεμελιωτές της μοντέρνας Στρατιωτικής Επιστήμης.
Ο Στρατάρχης  Ζούκωφ αφιερώνει στον Τριανταφύλλωφ περισσότερες σελίδες και περισσότερα εγκώμια απ’ ό,τι στον θρυλικό Φρούνζε.

Το 1931, στα 37 του χρόνια, ο Τριανταφύλλωφ σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα. Ο Ζούκωφ, ο ταλαντούχος μαθητής του που αποφοιτά το 1930, τον αποκαλεί στα απομνημονεύματά του «δάσκαλό» του, επισημαίνοντας πως σ’ αυτόν η ΕΣΣΔ χρωστούσε την πρωτοπορία της στον πιο καίριο τομέα, στις μηχανοκίνητες στρατιωτικές μονάδες, παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Για το θείο του, που δεν γνώρισε, είναι όμως τόσο ζωντανός μέσα του από τις αφηγήσεις του παππού του που ζούσε κοντά τους, αλλά και από τα διαβάσματα που έχει κάνει γύρω απ’ αυτόν, ο Ηλίας Τριανταφυλλίδης καταθέτει στη faretra τις γνώσεις του, μετά από έρευνα πολλών χρόνων γύρω από Β. Κ. Τριανταφύλλωφ, αλλά και τα συναισθήματά του, αφού είχε την τιμή να είναι ο αδελφός του πατέρα του, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Πώς ο παππούς σας, ο πατέρας του θείου σας, του Βλαδίμηρου Τριανταφύλλωφ, βρέθηκε στην Ελλάδα μαζί με τον πατέρα σας;

Ήρθαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922. Αποβιβάστηκαν στο λιμάνι του Πειραιά. Έχω ένα χαρτί από τότε με τη φωτογραφία του παππού μου. Φοράει ένα απ’ αυτά τα ρώσικα καπέλα, τα «παπάχ», και ακολουθεί ένα κείμενο σαν πιστοποιητικό, σαν ταυτότητα. «Ο φέρων το παρόν τυγχάνει πρόσφυξ εκ Ρωσίας και παρακαλείται ο οιοσδήποτε εις τον οποίον αποταθεί να του προσφέρει κάθε δυνατή βοήθεια…». Εκεί φαίνεται να είναι 56 ετών.

Πώς χωρίστηκε ο παππούς από το γιο του τον Βλαδίμηρο;

Ο παππούς ήταν στον Καύκασο, στο Καρς. Ήδη είχε γίνει η Ρωσική Επανάσταση, οπότε ο Βλαδίμηρος ήταν αξιωματικός καριέρας. Σαφώς και θα ήθελαν να τον κρατήσουν οι Ρώσοι, αλλά και ο ίδιος δε θα εγκατέλειπε την ήδη ξεκινημένη καριέρα του, για να πάει στο άγνωστο.
Ο παππούς μου έρχεται λοιπόν πρόσφυγας στην Ελλάδα και ο πατέρας μου, το τρίτο παιδί στη σειρά, αδελφός του Βλαδίμηρου, ήταν τότε 12 ετών.

Από πότε νιώθατε ότι στην οικογένειά σας είχατε έναν ξεχωριστό άνθρωπο;

Πάντοτε. Συχνά αναφέρονταν και στην «Πατρίδα» -μην ξεχνάμε ότι ένιωθαν ξεριζωμένοι – αλλά και σ’ αυτόν, που ήδη ήξεραν ότι είχε φτάσει ψηλά στρατιωτικά.

Θυμάμαι πως, όταν μικρός απομονωνόμουν σε μια γωνιά, για να διαβάσω, ο παππούς ερχόταν πάνω από το κεφάλι μου λέγοντας στα ποντιακά: «Τέρεν κι ομοίασον τον Βλαδιμέρ» ( Κοίτα να μοιάσεις στο Βλαδίμηρο). Είχε συναίσθηση ο παππούς ποιος ήταν ο γιος του, γιατί ήδη το ’22 ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της στρατιωτικής ιεραρχίας.

Είχαν φέρει και φωτογραφίες του μαζί τους οι δικοί μου, οπότε και για μας τους μικρότερους δεν ήταν κάτι ασαφές και ακαθόριστο. Πηγαίναμε, βλέπαμε τη φωτογραφία του σ΄ ένα περίοπτο σημείο του σπιτιού και νιώθαμε όλοι περήφανοι γι αυτόν. Αλλά και οι ξένοι, οι συγχωριανοί μας, οι γείτονες, μάς αντιμετωπίζανε με κάποιο σεβασμό, με κάποιο δέος, αφού ήξεραν πως η οικογένειά μας είχε αναδείξει έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο.

Και πολύ αργότερα, όταν ταξίδεψα μεγάλος πια στη Ρωσία, συγκινήθηκα πάρα πολύ από το πώς τον έβλεπαν εκεί, μετά από τόσα χρόνια. Βρέθηκα σε μια παρέα με ομογενείς κι ένας μου λέει με ενθουσιασμό: « Περίμενε, αφού είσαι ανιψιός του Τριανταφύλλωφ, να σου φέρω ένα βιβλίο» και μου φέρνει τα «Απομνημονεύματα» του Ζούκωφ, γραμμένα στα ρωσικά. Είχε υπογραμμίσει σε πέντε σημεία του βιβλίου τις αναφορές που έκανε ο Ζούκωφ στον Τριανταφύλλωφ, σε διάφορες σελίδες. Και πρόσθεσε « Εμείς εδώ οι Πόντιοι όχι μόνο τον γνωρίζουμε, αλλά τον έχουμε, όπως εσείς στην Ελλάδα έχετε τον Κολοκοτρώνη»!

Τι εκτίναξε τον Βλαδίμηρο τόσο ψηλά, γιατί ήταν πολύ νέος, όταν ανέλαβε μια τόσο μεγάλη στρατιωτική θέση. Η στρατιωτική του ευφυΐα ή οι συγκυρίες της εποχής εκείνης;

Θεωρώ ότι ήταν γεννημένος για στρατιωτικός. Από το ‘16 υπηρετούσε στο στρατό του Τσάρου. Ξεκίνησε ως σκαπανέας του Μηχανικού τότε.

Αργότερα, με την Επανάσταση, κι αφού πολέμησε σε διάφορες μάχες, όπου διακρίθηκε και τραυματίστηκε και κάποιες φορές, βλέποντας ότι ξεχωρίζει από τους άλλους, τον κάλεσαν στη Μόσχα, για να φοιτήσει στη Στρατιωτική Ακαδημία. Εκεί έπαιρνε το ένα πτυχίο μετά το άλλο και ενώ ήταν σε πολύ νεαρή ηλικία, το 1929 εκδόθηκε το βιβλίο του «Ο χαρακτήρας των εκτεταμένων χερσαίων πολεμικών επιχειρήσεων». Το βιβλίο αυτό είχε πολλές εκδόσεις, πολυμεταφράστηκε και κυκλοφορεί ακόμα. Σ’ αυτό το βιβλίο αναφέρεται ο Ζούκωφ, όταν αποκαλεί τον Τριανταφύλλωφ δάσκαλό του.

Η σπουδαιότητα του βιβλίου έγκειται στη χρήση των αρμάτων μάχης. Οι πρώτες λοιπόν μηχανοκίνητες μεραρχίες ήταν ιδέα δική του. Μάλιστα αναφέρει ο Ζούκωφ ότι, όταν ανέπτυξε αυτήν την άποψη σ’ ένα ανώτατο στρατιωτικό συμβούλιο, οι περισσότεροι τον θεώρησαν τρελό, πολλοί λίγοι τον υποστήριξαν. Δοκιμάζοντας όμως στη συνέχεια τα τανκς, διαπίστωσαν τη φοβερή για την εποχή εκείνη δύναμή τους. Γι’ αυτό και  πολύ σύντομα υιοθετήθηκε η χρήση τους απ’ όλον τον κόσμο.

Εκεί που ξετύλιξε το ταλέντο του είναι ότι ο νους του μπορούσε να συλλάβει το πώς πρέπει να στήσει τις υπό τις διαταγές του στρατιωτικές μονάδες. Οι στρατιωτικοί του σχεδιασμοί μοιάζανε με κινήσεις δεινού σκακιστή.

Όπως εκείνος απλώνει τα πιόνια του, για να πολιορκήσει τον αντίπαλο και να τον νικήσει, αυτό, μεταφερόμενο στο πολεμικό πεδίο, σήμαινε να δώσει τέτοιες θέσεις στις μονάδες τις στρατιωτικές, ώστε λογαριάζοντας υπό ποιες καιρικές, εδαφολογικές ή κλιματικές συνθήκες, με ποια ποσοστά συμμετοχής τους η καθεμία, με ποιους μπροστά, ποιους βοηθητικούς,  πότε εξαπολύοντας την επίθεση, θα μπορέσει να κάμψει την αντίσταση των αντιπάλων. Εφεδρείες, πιθανές απώλειες, όλα έπρεπε να υπολογιστούν με την κάθε δυνατή λεπτομέρεια. Ήταν το αγαπημένο παιδί του Βοροσίλωφ αλλά με το φιλολαϊκό προφίλ του τον αγαπούσε και ολόκληρος ο ρωσικός λαός. Οι Ρώσοι βιογράφοι του λένε ότι δεν έχασε καμιά αναμέτρηση.

Είχε αναχθεί στην τέταρτη βαθμίδα της στρατιωτικής ιεραρχίας της Ρωσίας. Ήταν Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Ο ανώτατος βαθμός ήταν Υπουργός Άμυνας. Ναι, αλλά ο Υπουργός Άμυνας, ο Βοροσίλωφ, ήταν πολύ πιο ηλικιωμένος, ενώ αυτός ως Υπαρχηγός ήταν μόλις 34 ετών. Μετά τον Βοροσίλωφ ήταν ο Μιχαήλ Τουχατσέφσκυ, ο Αλεξάντερ Γιεγκόρωφ, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου και μετά ο θείος μου. Ο Γιεγκόρωφ μάλιστα εκφώνησε τον επικήδειό του στις 14 Ιουλίου του 1931, όπως αναφέρει η εφημερίδα « Πράβδα». Την εφημερίδα την είχαμε κρυμμένη σ’ ένα σεντούκι. Άσχημα χρόνια τότε εδώ στην Ελλάδα…

Βέβαια, ίσως βοήθησαν και οι συγκυρίες πέρα από τις ικανότητες. Γιατί σε τέτοιες ταραγμένες εποχές τα ταλέντα μπορούν και αναδεικνύονται, ενώ άλλοι τα ψάχνουν ακόμη περισσότερο, έχοντάς τα απόλυτη ανάγκη. Κάποιες φορές όμως μπορεί να συμβεί και το αντίθετο, να χαθούν ταλέντα, μέσα στην ταραχή των γεγονότων.

Ήταν μια εποχή ταραγμένη, μεταβατική, αν σκεφτούμε ότι εφαρμοζόταν σε παγκόσμιο επίπεδο ένα πολιτικό και κοινωνικό πείραμα, η εγκαθίδρυση ενός νέου συστήματος, που έφερε τις περισσότερες χώρες στην Ευρώπη εναντίον της Ρωσίας. Αντίπαλος μεγάλος και η Αμερική. Και η Ελλάδα ακόμη είχε στείλει δύο στρατιωτικά τμήματα, καθοδηγούμενη απέξω, για να πολεμήσει τη Ρώσικη Επανάσταση.

Πέρασε πάρα πολύ δύσκολες φάσεις η Επανάσταση. Πολεμήθηκε σκληρά και από μέσα, από το στρατό του Τσάρου, Κοζάκους, Ουκρανούς, αλλά και απέξω, από Δύση και Ανατολή. Ανατολικά την πολεμούσαν οι Ιάπωνες. Και φυσικά οι επαναστάτες ήταν σχεδόν άοπλοι.

Εκείνο όμως που συχνά κρίνει τους πολέμους είναι το ηθικό. Ο λαός, αν και άοπλος, είχε πολύ υψηλό πολεμικό φρόνημα και εκεί πρέπει να αποδοθεί η νίκη των επαναστατικών λαϊκών δυνάμεων.

Δεν θα έπρεπε το σημερινό Ελληνικό Κράτος ή οι διάφορες Εστίες Ποντιακού Ελληνισμού που υπάρχουν εδώ να θυμηθούν και κατ’ επέκταση να τιμήσουν έναν τέτοιο Έλληνα, που οι Ρώσοι ενταφίασαν στο Τείχος του Κρεμλίνου, πίσω ακριβώς από το Μαυσωλείο του Λένιν;

Θίγετε ένα θέμα λεπτό και δύσκολο. Να σας πω ότι ο πατέρας μου καταταλαιπωρήθηκε, μόνο και μόνο επειδή είχε έναν αδελφό εξέχοντα στρατιωτικό παράγοντα στη Σοβιετική Ένωση; Έφτασαν να τον χτυπήσουν τόσο πολύ, ώστε του σπάσανε τα κόκκαλα. Κόντεψε να πεθάνει. Ένα μήνα περίπου τον είχαμε ετοιμοθάνατο, περιβλημένο με τομάρι νεοσφαγμένου πρόβατου. Τον μεγάλο μου αδελφό τον φέρανε, ενώ ήταν στρατιώτης, σκοτωμένο στο σπίτι.

Κι όσο για μένα, έχοντας τελειώσει τη Φιλολογία σε νεαρή ηλικία, όταν περνούσα από επιτροπές στο Στρατό, προκειμένου να γίνω αξιωματικός, ενώ με καλούσαν, και μάλιστα τρεις φορές, στο τέλος με απέκλειαν. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Θυμάμαι και κάποιες ταπεινώσεις και κρατητήρια.

Δυστυχώς εκείνη την εποχή οι άνθρωποι που είχαν εξουσία στον τόπο μας δεν μπορούσαν να κρίνουν με σωφροσύνη και μετριοπάθεια. Όλα είχαν τη σφραγίδα του κομματικού κράτους. Ας είναι όμως! Δεν κρατώ κακία σε κανέναν. Τότε συνέβαιναν αυτά και μακάρι να μην ξανασυμβούν. Τώρα να στρέψουμε τα βλέμματά μας όλοι ενωμένοι, όσο πιο πολύ μπορούμε, στο  μέλλον της πατρίδας μας.

Τώρα, αυτό που θα ήθελα ως ανιψιός του να φανεί είναι το ότι ένας τόσο σπουδαίος άντρας για τους Σοβιετικούς ήταν ένας δικός μας Έλληνας και Πόντιος. Ήταν ένας ανόθευτος γνήσιος Έλληνας, γιος του παππού μου του Κυριάκου, της γιαγιάς μου της Αναστασίας κι όχι μόνο ένας εξέχων στρατιωτικός, που δέχθηκε τόσες τιμές από τους ξένους αλλά δεν τον γνωρίζουν οι δικοί του.

Ο παππούς μου και πατέρας του Βλαδίμηρου ήταν άνθρωπος με δημοκρατικές αρχές και έτσι γαλούχησε κι εκείνον, όπως και τ’ άλλα του παιδιά και τα εγγόνια του. Συχνά σε ιστορίες και παραμύθια που μας έλεγε ο παππούς δεν παρέλειπε να τονίσει τα αντιμοναρχικά του αισθήματα. Και χριστιανός ορθόδοξος όμως ένιωθε και αυτό το αποδεικνύει κι αυτή η παμπάλαια και βαριά εικόνα που κουβαλήσαν απ’ τον Πόντο και την έχω τώρα εγώ. ( Πίσω του μια μεγάλη εικόνα επισφραγίζει με την επιβλητικότητά της τα λόγια του.)

Ίσως εδώ θα πρέπει να προσθέσω πως ενώ το Ελληνικό Κράτος τότε μας τιμώρησε με έμμεσο τρόπο για τη συγγένειά μας με τον Βλαδίμηρο, αντίθετα το Ρωσικό Κράτος έψαξε και βρήκε τον πατέρα του, τον παππού μου, εδώ στην Ελλάδα και τον τίμησε έμπρακτα.

Στο τέλος της δεκαετίας του ’50, ο Ρώσος Πρέσβης, ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη να εγκαινιάσει το τουριστικό περίπτερο της τότε ΕΣΣΔ, ήρθε στο χωριό μας στη Νέα Ζωή (τώρα Λουδίας), για να δει τον παππού μου, που ρώτησαν και έμαθαν πως έμενε εκεί.

Καθώς ο παππούς μου καθόταν κάτω από τα δέντρα της αυλής, όπου έπινε τον καφέ του με τους άλλους γέροντες γείτονες, ο Πρέσβης, που νομίζω λεγόταν Σεργκέιεφ, αν θυμάμαι καλά, τον αγκάλιασε, δάκρυσαν, είπαν κάτι στα ρωσικά –θυμόταν ο παππούς μου τα ρωσικά – έδειξε πολύ χαρούμενος ο πρέσβης που γνώρισε τον πατέρα του Τριανταφύλλωφ και φρόντισε να παίρνει ο παππούς μου μια σύνταξη, καλή για κείνα τα χρόνια. Μ’ αυτήν χτίσαμε ένα άλλο καλύτερο σπίτι, γιατί το παλιό που μέναμε ήταν από πλιθιά, ανθυγιεινό και στενόχωρο.

Και δεν ήταν η μοναδική τιμή από την πλευρά του ρωσικού κράτους. Μάθαμε πως έδωσαν αργότερα το όνομα του Τριανταφύλλωφ σε πυρηνικό υποβρύχιο και το όνομά του σε πολύ κεντρικό δρόμο της πρωτεύουσας της Οσετίας, στο Βλαντικαυκάς, που λέγεται «Ούλιτσα Τριανταφύλλοβα». Έχουμε πολλούς Πόντιους σ’ αυτήν την πόλη κι έχουμε και συγγενείς μας.

Μια τέτοια χαρισματική προσωπικότητά, μ’ ένα τέτοιο συγγραφικό έργο-γιατί πρόλαβε και έγραψε και άλλα βιβλία – χάνεται σ΄ ένα αεροπορικό δυστύχημα σε ηλικία μόλις 37 ετών. Ποια θα ήταν ίσως η συνέχεια, αν δεν είχε συμβεί αυτό;

Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί μια ελάχιστη πιθανότητα, όπως ακούστηκε από κάποιους, ότι ίσως δεν επρόκειτο για αεροπορικό δυστύχημα… Αλλά εγώ δεν δέχομαι αυτήν την εκδοχή, γιατί δεν στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα.

Είναι ο μόνος μη Σοβιετικός που είχε την τιμή να ενταφιαστεί στο Τείχος του Κρεμλίνου. Αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί σε καμιά περίπτωση, αν είχε περιπέσει σε δυσμένεια. Το κύριο άρθρο της «Πράβδα» την ημέρα της κηδείας του είχε τον τίτλο «Η ζωή σταμάτησε», που ήταν και ο επικήδειος του Γιεγκόρωφ. Επιπλέον εξακολουθούν να εκδίδουν τα βιβλία του, με κορυφαίο το πρώτο του ’29, του οποίου τη θεωρία εφάρμοσε ο Στρατάρχης  Ζούκωφ, ο μαθητής του, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν συνάδουν λοιπόν όλ’ αυτά με μια πιθανή δυσμένεια.

Επομένως, ανεξάρτητα από το τι θα είχε συμβεί, αν δεν είχε πεθάνει τόσο νέος, και μ’ αυτήν την σύντομη ζωή του αναδείχτηκε σε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, που ανήκει όχι μόνο στην Σοβιετική αλλά στην Παγκόσμια Ιστορία.

Και ήταν για μένα πραγματικά μεγάλη χαρά να μπορέσω να μιλήσω γι αυτόν.

…………………