Πέντε μέρες βαδίζοντας στα μαγευτικά μονοπάτια του Αγίου Όρους (Μέρος Α’)
Περιγραφή: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος, Αθανάσιος Συργιάννης
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, πραγματοποιήσαμε άλλη μία επίσκεψη στην υπερχιλιετούς ζωής αυτόνομη και αυτοδιοικούμενη περιοχή που εκτείνεται σχεδόν σε ολόκληρη την ανατολική χερσόνησο, από τις τρείς της Χαλκιδικής, καταλαμβάνοντας το ακροτελευταίο τμήμα της.
Το Άγιον Όρος, τον τόπο της σιωπής και του μυστηρίου, είχαμε την τύχη να τον περπατήσουμε για μία ακόμη φορά, βαδίζοντας στα γεμάτα από μυστήριο και απερίγραπτης φυσικής ομορφιάς μονοπάτια του και να φιλοξενηθούμε σε Μοναστήρια και Σκήτες ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα τους.
Την περιοχή αυτή για να τη γνωρίσει κάποιος και για να μπορέσει να δεί την κρύφια ομορφιά της και το ταπεινό της μεγαλείο, πρέπει να την επισκεφτεί πάμπολλες φορές. Τόσες, όσες θα του είναι αρκετές για να ικανοποιήσει το επιθυμητό για τον ίδιο επίπεδο γνώσης.
Ο κάθε επισκέπτης του Αγίου Όρους συλλαμβάνει ό,τι μήνυμα καταλαβαίνει, από τα πολλά που «εκπέμπει» ο τόπος αυτός.
Εδώ, ο καθένας ακούει και βλέπει ό,τι μπορεί και όσο δύναται, αφού ο τόπος αυτός ικανοποιεί τους πάντες και προοδευτικά τους «ανεβάζει» από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα επίπεδα γνώσης για την αυτοδιοικούμενη αυτή περιοχή.
Για μας, που το επισκεπτόμαστε εδώ και αρκετά χρόνια, η περιέργεια ως ανθρώπου που ήθελε να γνωρίσει το διαφορετικό και το παράξενο έχει ικανοποιηθεί με την πρώτη επίσκεψή μας στο Όρος.
Με την παραμονή μας σε όλες τις Μονές και στις περισσότερες Σκήτες, καθώς και από τις ζωντανές αφηγήσεις των μοναχών μάθαμε για την ιστορία της κάθε μιάς από αυτές.
Στον ελεύθερο χρόνο μας, επισκεπτόμενοι τα διάφορα σημεία των Μονών και των γύρω περιοχών τους ικανοποιήσαμε σε ένα μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον μας για την πολιτιστική κληρονομιά. Μοναδικά μεσαιωνικά μνημεία αρχιτεκτονικής και ναοδομίας, καθώς και τα άλλα τα ιστορικά, όπως: Ναοί, κελλιά μοναχών, πύργοι, καμπαναριά, τείχη, αρσανάδες, πέτρινα πηγάδια, στοές, πύλες, τοιχογραφίες, ιερές εικόνες, βιβλία κ.α., υπάρχουν παντού.
Εμείς που αγαπάμε τη Φύση, περπατώντας στα υπάρχοντα μονοπάτια και στους δασικούς δρόμους που αντικατέστησαν πολλά από αυτά, σε κάθε μας περιπλάνηση-εξόρμηση μένουμε κάθε τόσο έκπληκτοι αντικρίζοντας την ομορφιά του αγιορείτικου τόπου.
Η έκπληξή μας γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν ανακαλύπτουμε στο διάβα μας κάτι καινούργιο, κάτι πρωτόγνωρο.
Η διαμόρφωση του Όρους είναι μαγευτική. Με τα ακρωτήρια και τους κολπίσκους του, με τις χαράδρες και τους βράχους του, με την πλούσια βλάστηση και την ερημιά του, με την θαλάσσια διαδρομή του, με τα παραδοσιακά καλντερίμια του και με τα χορταριασμένα μονοπάτια του, μας προκαλεί να το γνωρίσουμε ακόμη περισσότερο και μας προσκαλεί παράλληλα να το επισκεφτούμε για πολλές ακόμη φορές.
Φτάσαμε μετά από τόσα χρόνια, εγώ και ο συνοδοιπόρος μου, να γίνουμε αναζητητές.
Αυτό που επιθυμούμε τελευταία, είναι: να βρούμε στο διάβα μας ασκητές που «κρύβονται» για να ζήσουν την πραγματική ελευθερία και την ειρήνη του πνεύματος.
Αυτούς που μένουν στα Ησυχαστήρια, στα ασκηταριά τους.
Που μένουν μόνοι τους σε καλύβες κτισμένες σε δάση, σε ερημικές περιοχές και μέσα σε διαμορφωμένες σπηλιές πάνω σε απόκρημνους βράχους, που στο αντίκρισμά τους φαίνονται σαν απομονωμένες αετοφωλιές.
Είναι τόσα πολλά που θέλουμε να δούμε ακόμη, είναι τόσες πολλές οι διαδρομές που θέλουμε να κάνουμε, κάτι που δεν μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη. Θέλουν το χρόνο τους.
Έτσι και φέτος, εγώ και ο Θανάσης, δύο μέλη της ορειβατικής ομάδας Βέροιας «Τοτός», που ανήκουμε σε αυτούς που αναζητούν το άγνωστο, το διαφορετικό, το καινούργιο, που αποζητούν την περιπέτεια, την εξερεύνηση, τη γνώση και την ιστορία μιας περιοχής, που αγαπάνε τη φύση και θέλουν να ζήσουν τη μαγεία της από κοντά, που επιθυμούν να βαδίσουν και σε άλλα μονοπάτια, που αποζητούν κάποιες ώρες ηρεμίας, κάποιες μέρες απομάκρυνσης από την άχαρη καθημερινότητα και να βρεθούν μακριά από το βομβαρδισμό των μπλαμπλτζίδων των ΜΜΕ, προγραμματίσαμε μία 5θήμερη εξόρμηση στο αγιορείτικο τόπο με σκοπό να πραγματοποιήσουμε έναν συνδυασμό παλιών και καινούργιων διαδρομών και να επισκεφτούμε Ι. Μονές και Ι. Σκήτες που βρίσκονται και από τις δύο πλευρές του Όρους.
Αφού καταλήξαμε στην ημερομηνία, αρχίσαμε την γνωστή για μας, εδώ και χρόνια
Επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά με το Γραφείο Προσκυνητών της Θεσσαλονίκης για να εξασφαλίσουμε τα «διαμονητήρια», το απαραίτητο έγγραφο εισόδου, κυκλοφορίας και 4ήμερης διανυκτέρευσης στο Όρος.
Μετά το «ΟΚ» από το Γραφείο Προσκυνητών, ξεκινήσαμε την διαδικασία τηλεφωνικών επικοινωνιών με τις Μονές – Σκήτες που επιθυμούσαμε να μας φιλοξενήσουν ή με fax, για να μάθουμε εάν είχαν αυτή τη δυνατότητα.
Σε πολλές Μονές – Σκήτες γίνονται διάφορες εργασίες συντήρησης, επισκευών, αναστηλώσεων και για τους λόγους αυτούς αδυνατούν να φιλοξενήσουν προσκυνητές.
Αφού τακτοποιήθηκαν όλα τα παραπάνω άρχισε η προετοιμασία μας
Καταρτίσαμε το πρόγραμμα των εξορμήσεων, των προσκυνημάτων, των επισκέψεων, των πορειών μας.
Μελετήσαμε στο χάρτη της περιοχής όλους τους συνδυασμούς διαδρομών που, ανάλογα με τις επικρατούσες καιρικές συνθήκες, μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε ή να τροποποιήσουμε.
Απαραίτητη ήταν και η καθημερινή ενημέρωση, μέσω διαδικτύου, για τις προγνώσεις του καιρού στο διάστημα που θα βρισκόμασταν στον αγιορείτικο τόπο.
Όταν έφτασε η προγραμματισμένη μέρα, Τετάρτη 25-10-2017, εγώ και ο φίλος μου Θανάσης, φύγαμε στις 03.00΄ τα ξημερώματα από τη Βέροια με προορισμό την Ουρανούπολη Χαλκιδικής.
Πήραμε την Εγνατία Οδός με κατεύθυνση προς Καβάλα.
Στην έξοδο για «Βρασνά – Ασπροβάλτα», στο σημείο υπάρχει και μια άλλη πινακίδα με την ένδειξη «Άγιον Όρος», βγήκαμε από την Εγνατία και ακολουθήσαμε τον περιφερειακό ασφαλτόδρομο με κατεύθυνση προς τη Ρεντίνα.
Στα φανάρια, και ακολουθώντας τις ενδείξεις των πινακίδων, στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση προς το Σταυρό Χαλκιδικής.
Περάσαμε με σκοτάδι από το Σταυρό, στη συνέχεια από την Ολυμπιάδα, από το Στρατώνι, από την Ιερισσό που ακόμη κοιμόταν, από τη Νέα Ρόδα με το Λιμάνι και τα ferry δεμένα (η μοναδική συγκοινωνιακή επικοινωνία με το νησάκι της Αμμουλιανής).
Στη συνέχεια περάσαμε από το σημείο της «Διώρυγας του Ξέρξη» που δεν φαίνονταν πουθενά, μόνο η πινακίδα που υπάρχει στο σημείο εκείνο υπενθυμίζει στον επισκέπτη την ύπαρξή της.
Στην Ουρανούπολη, τον προθάλαμο του Αγίου Όρους, την πιο δημοφιλή πύλη εισόδου στο αγιορείτικο τόπο, φτάσαμε στις 05.30΄ π.μ. διανύοντας οδικά μία απόσταση 220 χλμ.
Έξω σκοτάδι, η κωμόπολη ακόμη κοιμόταν. Άνθρωποι ελάχιστοι, μόνο κάποιοι σαν και μας να πίνουν το πρωινό τους καφεδάκι περιμένοντας το καραβάκι.
Εμείς, έχοντας λίγο χρόνο ακόμη, κάναμε τη βολτούλα μας να ξεμουδιάσουμε και στη συνέχεια πήγαμε στο αυτοκίνητο για να πάρουμε τα βαριά σακίδιά μας.
Φορέσαμε τα αδιάβροχα παντελόνια μας για να μην δυσκολευτούμε να τα βάλουμε την τελευταία στιγμή, γιατί η πρόγνωση του καιρού έδινε βροχές στο χρονικό διάστημα που θα βρισκόμασταν στο μονοπάτι.
Μέσα στα σακίδιά μας, πάνω-πάνω, βάλαμε τις μεμβράνες και τα αδιάβροχα για να τα έχουμε έτοιμα ανα πάσα στιγμή.
Στις 06.00΄ π.μ., πήγαμε προς το λιμάνι με το χαρακτηριστικό Πύργο του Προσφορίου, το σήμα κατατεθέν της Ουρανούπολης, που στέκεται μεγάλος, σιωπηλός και επιβλητικός πάνω από την άσπρη αμμουδιά της παραλίας. (φωτ. 1)
Εκεί παραλάβαμε από τον υπάλληλο του Γραφείου Προσκυνητών τα «διαμονητήριά» μας και επιβιβαστήκαμε μετά τον απαραίτητο έλεγχο στο miniferry «Αγία Άννα».
Στις 06.30΄ το ταχύπλοο απέπλευσε από το λιμάνι της Ουρανούπολης και άρχισε το θαλάσσιο ταξίδι του για το λιμάνι του Όρους, τη Δάφνη.
Έξω ακόμη σκοτάδι. Όταν άρχισε δειλά-δειλά να ξημερώνει, βγήκαμε στο κατάστρωμα να βγάλουμε καμιά φωτογραφία. Κάτι καταφέραμε.
Ο ουρανός συννεφιασμένος. Τα σύννεφα έδειχναν κατάμαυρα και «βαριά», γεμάτα βροχή.
Πρώτη αποβίβαση προσκυνητών στον Αρσανά της Ι. Μ. Δοχειαρίου (φωτ.2), δεύτερη στον Αρσανά της Ι. Μ. Ξενοφώντος ( φωτ 3), τρίτη στον Αρσανά της Ι. Μ. Παντελεήμωνος (ρώσικο, φωτ. 4) και στις 08.00΄ π.μ. φτάσαμε στον προορισμό μας, το λιμάνι της Δάφνης ( φωτ. 5).
Κίνηση ελάχιστη, κάποια μαγαζάκια δεν είχαν ανοίξει ακόμη.
Αποβιβαστήκαμε και από το σημείο αυτό άρχισε η δική μας περιπλάνηση στο Όρος.
Όλες οι μετακινήσεις μας από δω και πέρα θα γίνονταν με τα πόδια, μέσα από μονοπάτια και τους δασικούς δρόμους.
Είναι η δική μας απόφαση ετών, να μη χρησιμοποιούμε κανένα μεταφορικό μέσον από τη πρώτη κιόλας στιγμή που θα πατήσουμε στο αγιορείτικο τόπο.
Δραστηριότητες 1ης μέρας. Τετάρτη 25-10-2017.
Στο λιμάνι δεν καθυστερήσαμε καθόλου, γιατί μας περίμενε μια δύσκολη και πολύωρη προγραμματισμένη πορεία της μέρας.
Μετά από ολιγόλεπτο χάζεμα στα μαγαζάκια που είχαν ανοίξει, αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε για την πορεία μας από Δάφνη μέχρι την Ι. Μ. Διονυσίου.
Για όσους γνωρίζουν πολύ καλά την περιοχή θα κατάλαβαν πως πρόκειται για μια διαδρομή με πολλά δύσκολα περάσματα.
Γεμίσαμε τα παγούρια μας και αφού φορτωθήκαμε τα πολύ βαριά σακίδιά μας, ξεκινήσαμε (φωτ.6).
Η πορεία μας, αρχικά, πάνω στο πολύ καλό, αλλά χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον, χωματόδρομο που οδηγούσε στην Ι. Μονή Σίμωνος Πέτρας.
Από δεξιά μας τα καταγάλανα νερά του Σιγγιτικού Κόλπου ( Κόλπου του Αγίου Όρους) και από αριστερά μας οι πλαγιές με χαμηλή βλάστηση. (φωτ. 7)
Ο καιρός συννεφιασμένος, κατάλληλος όμως για μια τέτοια πορεία στο κομμάτι της διαδρομής χωρίς ψηλή βλάστηση.
Στο βάθος και δεξιά μας βλέπαμε το μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής, αυτό της Σιθωνίας.
Δεν περπατήσαμε παραπάνω από 1 ώρα και 20 λεπτά, άρχισε να ψιχαλίζει και όσο περνούσαν τα λεπτά η βροχή δυνάμωνε. (φωτ. 8)
Φορέσαμε τα πάνω αδιάβροχά μας και προχωρήσαμε.
Χρειαστήκαμε 1 ώρα και 40 λεπτά πορείας, από τη Δάφνη, για να αντικρίσουμε από ψηλά την επιβλητική επταώροφη Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, το τολμηρότερο οικοδόμημα του Όρους, ένα θαύμα μοναστηριακής αρχιτεκτονικής. (φωτ. 9, 10)
Φωτογραφίες και μια ολιγόλεπτη στάση για να τη θαυμάσουμε έτσι όπως στεκόταν κυριολεκτικά σκαρφαλωμένη πάνω σε ένα απότομο βράχο και να αγναντεύει με όλη την επιβλητικότητά της τη θάλασσα της νοτιοδυτικής πλευράς της χερσονήσου.
Φτάνοντας, δεν καθυστερήσαμε καθόλου. Η βροχή όσο θα καθυστερούσαμε θα δυνάμωνε και θα μας δυσκόλευε στο πέρασμά μας από το βραχώδη και με μεγάλες κλίσης μονοπάτι.
Εξ’ άλλου τη Μονή αυτή την είχαμε επισκεφτεί πέρσι. ( φωτ. 11)
Στην έξοδο του Μοναστηριού, πήραμε το κατηφορικό καλντερίμι που στη συνέχειά του γίνεται μονοπάτι και οδηγεί στην Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου. (φωτ. 12,13)
Από δω και πέρα οι εικόνες που αντικρίζαμε ήταν διαφορετικές από τις προηγούμενες.
Η πορεία μας γινόταν πάνω σε πετρώδες μονοπάτι που περνούσε από χαράδρες και σε πολλά κομμάτια του μέσα από ψηλούς θάμνους-δένδρα. Ήθελε πολύ προσοχή στο πέρασμά του, γιατί οι πέτρες ήταν βρεγμένες και γλιστρούσαν. Μια απροσεξία θα μπορούσε να επιφέρει κάποιο ανεπιθύμητο τραυματισμό. (φωτ. 14)
Μετά από προσεκτική πορεία μιάς ώρας, από την Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας, φτάσαμε βρεγμένοι στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, που είναι κτισμένη πάνω σε θαλασσόβραχους που ορθώνονται πάνω ακριβώς από τη θάλασσα.
Πήγαμε στο Αρχονταρίκι, που βρίσκεται εκτός Μονής, για να ξαποστάσουμε και να απαλλάξουμε από πάνω μας, για λίγο, τα βρεγμένα.
Μας υποδέχτηκε ο αρχοντάρης και μας πρόσφερε καφέ, τσίπουρο, λουκούμι, νερό. Το χαρακτηριστικό κέρασμα της φιλοξενίας κάθε Μονής.
Ολιγόλεπτη ξεκούραση και συνεχίσαμε την πορεία μας. (φωτ. 15)
Περάσαμε έξω από το Μοναστήρι και προχωρώντας μπορέσαμε να το δούμε από κάποιο ψηλό σημείο του μονοπατιού. (φωτ. 16)
Βρισκόμασταν σε μονοπάτι που περνούσε μέσα από άγριας ομορφιάς φαράγγια, είχε πολλά σκαμπανεβάσματα με πολύ απότομες κλίσεις.
Είναι ένα μονοπάτι που θέλει πολύ προσοχή και απαιτεί αρκετή προσπάθεια, όχι μόνο λόγω των μεγάλων κλίσεων, αλλά και λόγω της πετρώδους κατασκευής του που ο φθοροποιός χρόνος το έχει καταστρέψει σε τέτοιο βαθμό που οι πέτρες διάφορων μεγεθών να δυσκολεύουν πολύ το πέρασμά του.
Στη δική μας περίπτωση, το πέρασμά μας από το μονοπάτι αυτό το δυσκόλευαν ακόμη περισσότερο οι πέτρες αυτές, γιατί ήταν βρεγμένες και μια απροσεξία θα μπορούσε να επιφέρει έναν ανεπιθύμητο τραυματισμό. (φωτ. 17)
Σε κάποιο κομμάτι της διαδρομής, περάσαμε από την περιοχή που βρίσκεται ο καταρράκτης «Γραβανιστής».
Κοιτώντας προς τη μεριά του, μπορέσαμε να δούμε μέσα από την αραιή ομίχλη το λιγοστό νερό που έπεφτε από ψηλά, σχεδόν «γλύφοντας» τους κάθετους βράχους. (φωτ. 18)
Φωτογραφίες δεν μπορούσαμε να βγάλουμε, λόγω βροχής.
Από το μονοπάτι, την ώρα που το περπατούσαμε, ήταν αδύνατον να δούμε την γύρω περιοχή. Δεν μας το επέτρεπε η ομίχλη.
Κάποια στιγμή, όμως, από κάποιο ψηλό σημείο του μονοπατιού μπορέσαμε να δούμε μέσα από την αραιή ομίχλη την Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου να ορθώνεται κτισμένη πάνω σε ένα στενό και απόκρημνο βράχο, 80 περίπου μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. (φωτ. 19)
Μετά από μια δύσκολη πορεία μιάς ώρας και 50 λεπτών, και κάτω από καταρρακτώδη βροχή, φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας της πρώτης μέρας, στην Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου. (φωτ. 20)
Στο Αρχονταρίκι της Μονής μας υποδέχτηκε ο αρχοντάρης, ο οποίος μας πρόσφερε τσίπουρο, λουκούμια, νερό.
Στη συνέχεια μας οδήγησε στο δωμάτιό μας.
Η πρώτη μας κίνηση μετά από ένα 4ωρο κάτω από βροχή, ήταν: να απαλλαγούμε, από τα βρεγμένα και να φορέσουμε, επιτέλους, τα στεγνά ρούχα.
Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας, απλώσαμε τα βρεγμένα και ξαπλώσαμε λιγάκι μέχρι την ώρα του Εσπερινού.
Ακολουθώντας πιστά την απόφασή μας, που είναι: όσο βρισκόμαστε στο Όρος να παρακολουθούμε όλες τις λειτουργίες των Μονών-Σκητών από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό τους, ξεκινήσαμε στις 17.00΄ για τον Εσπερινό.
Στις 18.20΄ είχε Τράπεζα. Σε 15 περίπου λεπτά, όσο δηλ. διαβάζει ο μοναχός αποσπάσματα από τις πράξεις των αγίων, φάγαμε φακή, ελιές, ψωμί, σταφύλια.
Μετά παρακολουθήσαμε τον απόδειπνο και προσκυνήσαμε τα άγια λείψανα.
Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας.
Έξω επικρατούσε σκοτάδι.
Πέσαμε νωρίς για ύπνο γιατί ήμασταν ήδη από τις 03.00΄ π.μ. στο πόδι και έπρεπε την επόμενη μέρα να σηκωθούμε στις 02.30΄ τα ξημερώματα για να πάμε στην λειτουργία του Όρθρου.
Απολογισμός δραστηριοτήτων 1ης μέρας.
Διαδρομή: Δάφνη – Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρα – Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου – Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου
(δρόμος+μονοπάτι).
Διάρκεια πορείας: 5 ώρες και 30 λεπτά (συνολικός χρόνος με στάσεις).
Δραστηριότητες 2ης μέρας. Πέμπτη 26-10-2017.
Ξυπνήσαμε στις 02.15΄ τα ξημερώματα και αφού ετοιμαστήκαμε πήγαμε στην εκκλησία για να παρακολουθήσουμε την λειτουργία που άρχιζε στις 03.00΄ π.μ.
Η λειτουργία τελείωσε στις 07.00΄ π.μ.
Αμέσως μετά μας πρόσφεραν, στο χώρο φιλοξενίας: τσαϊ, ελιές, χαλβά, ψωμί.
Στη συνέχεια πήγαμε στο δωμάτιό μας να ετοιμαστούμε για τη δραστηριότητα της καινούργιας μέρα.
Ο καιρός έδειχνε πολύ καλύτερος της προηγούμενης μέρας
Ο ουρανός με ελάχιστα σύννεφα.
Βγαίνοντας στο μπαλκόνι και κοιτάζοντας προς τα πάνω, προς τον «Αντιάθωνα», είδαμε στα ψηλά να έχει πυκνή συννεφιά και μέχρι ένα σημείο είχε ομίχλη.
Αυτό μας προβλημάτισε.
Ο αρχικός μας σχεδιασμός ήταν να μπούμε στο ρέμα «Αεροχείμαρος», που ξεκινούσε από τα 800 μ. υψόμετρο, από ένα σημείο δηλαδή του αυχένα «Αντιάθωνα» (υψ. 1.038 μ.) – «Άθωνα» (υψ. 2.033 μ.).
Είχαμε σκοπό να ανηφορίσουμε προς τα πάνω, περπατώντας ένα μονοπάτι τελείως άγνωστο για μας, και στα 800 μ. υψόμετρο να κατηφορίσουμε από την άλλη πλευρά του Όρους, με προορισμό την Σκήτη Αγίου Δημητρίου ή «Λακκοσκήτη».
Το μονοπάτι υπάρχει σχεδιασμένο σε χάρτη που είχαμε μαζί μας. Είχαμε διαβάσει, επίσης, και κάποιες περιγραφές ορειβατών που κάποτε το είχαν περπατήσει.
Σύμφωνα με τις περιγραφές αυτές, το συγκεκριμένο μονοπάτι περνούσε μέσα από πυκνή βλάστηση και είχε κάποια δύσκολα κομμάτια στα περάσματά του και μάλιστα κοντά στους απότομους βράχους.
Βλέποντας την ομίχλη και τη γύρω βρεγμένη περιοχή και μη γνωρίζοντας καθόλου το μονοπάτι, αποφασίσαμε να τροποποιήσουμε τον αρχικό μας σχεδιασμό, για να μη ταλαιπωρηθούμε στο άγνωστο και για να μη δυσκολευτούμε ψάχνοντας μέσα στην ομίχλη.
Σκεφτήκαμε να κάνουμε μια μεγαλύτερη, αλλά, πιο σίγουρη διαδρομή, χωρίς να μας προβληματίσει η αστάθεια του καιρού.
Αφού καταλήξαμε στην απόφασή μας, φορτωθήκαμε τα βαριά μας σακίδια και στις 08.20΄π.μ. ξεκινήσαμε για το συνδυασμό γνωστών και άγνωστων διαδρομών. Διαδρομών, που θα ήταν ακίνδυνες όποιες καιρικές συνθήκες κι αν επικρατούσαν. ( φωτ. 21)
Βγαίνοντας από την Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου μπήκαμε στο καλντερίμι, που στη συνέχειά του γίνεται μονοπάτι, με προορισμό την Ι. Μ. Αγίου Παύλου. (φωτ. 22)
Βαδίζαμε πάνω στο γνωστό για μας μονοπάτι, που έχει και αυτό, σε κάποια σημεία του, περάσματα που είναι πιστή σχεδόν αντιγραφή εκείνων του προηγούμενου και πολύ δύσκολου που περπατήσαμε την προηγούμενη μέρα από την Ι. Μ. Γρηγορίου προς Ι. Μ. Διονυσίου. (φωτ.23).
Είχαμε περάσματα με πολλά ανεβοκατεβάσματα και αμέτρητες εναλλασσόμενες εικόνες.
Ρεματιές, πυκνή βλάστηση, από τα αριστερά μας οι βραχώδεις πλαγιές και από τα δεξιά χαμηλά το απέραντο γαλάζιο του Σιγγιτικού Κόλπου και ακόμη πιο πέρα, στο βάθος, το μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής, η Σιθωνία. ( φωτ. 24)
Από κάποιο ψηλό σημείο, μπορέσαμε να δούμε τον Αρσανά της Ι. Μ. Αγίου Παύλου.
Χρονιά με χρονιά διαπιστώνουμε πως στο κομμάτι εκείνο της παραλίας, γίνονται πολλές αλλαγές προς το καλύτερο.
Η αμμώδης παραλία έχει μεταμορφωθεί σε καταπράσινους καταπληκτικούς κήπους με διάφορες καλλιέργειες και απ’ ότι είδαμε, οι εργασίες διαμόρφωσης συνεχίζονται ακόμη και σήμερα. (φωτ.25)
Σε κάποιο σημείο το μονοπάτι βγάζει στο παραλιακό χωματόδρομο, που περνά από τον Αρσανά της Ιεράς Μονής.
Εκεί, μας υποδέχτηκε ένα απρόσμενο τετράποδο. Ήταν ένα γατάκι από το πουθενά. (φωτ. 26)
Συνεχίσαμε περπατώντας δίπλα στην θάλασσα και στη συνέχεια πήραμε τον ανηφορικό χωματόδρομο που οδηγούσε προς την Ι. Μ. Αγ. Παύλου. ( φωτ. 27)
Μετά από χαλαρή πορεία μιάς ώρας και 20 λεπτών φτάσαμε στην είσοδο της Μονής. (φωτ. 28)
Φωτογραφίες, ολιγόλεπτη στάση και συνεχίσαμε την πορεία μας πραγματοποιώντας, αυτή τη φορά, μια πρωτόγνωρη για μας διαδρομή.
Βαδίζοντας περιμετρικά το πανύψηλο πέτρινο τοιχίο του Μοναστηριού, μπήκαμε στη συνέχεια στο πολύ καλό χωματόδρομο που περνούσε λίγο πιο πάνω από αυτό.
Ο δρόμος που ακολουθούσαμε ήταν ανηφορικός και οδηγούσε στον αυχένα, για να διασταυρωθεί και με άλλους δασικούς χωματόδρομους. (φωτ. 29)
Από κάποιο σημείο του δρόμου είδαμε από ψηλά την Ι. Μ. Αγίου Παύλου, από άλλη αυτή τη φορά γωνία. (φωτ. 30)
Ο δρόμος ανηφορικός, με πολλές στροφές, χωρίς ψηλή βλάστηση. Περπατούσαμε κάτω από το καυτό ήλιο, χωρίς κανένα σημείο με σκιά.
Εικόνες ενδιαφέρουσες δεν μπορούσαμε να αντικρίσουμε. Το μόνο που βλέπαμε ήταν το γαλάζιο που απλώνονταν στο βάθος χαμηλά. Σε κάποια σημεία μπορέσαμε και είδαμε την κορυφή του «Άθωνα». Η ανηφορική πορεία μας, πάνω σε δρόμο χωρίς πολλά ενδιαφέροντα, διήρκεσε 2 ώρες και 10 λεπτά. Φτάνοντας, επιτέλους, στα 800 μ. υψόμετρο αντικρίσαμε μια τελείως διαφορετική εικόνα.
Στα αριστερά μας ο «Αντιάθωνας». Μπροστά μας, στο βάθος, το Αιγαίο και ακόμη πιο πέρα η Θάσος. Κοιτάζοντας χαμηλά βλέπαμε την δασώδη πλαγιά με την πολυχρωμία των φύλλων των λογής-λογής δένδρων- θάμνων.
Από τα δεξιά μας ο «Άθωνας» με τα ελατοδάση του και πίσω μας ο Κόλπος του Αγίου Όρους και στο βάθος η Σιθωνία.
Ολιγόλεπτη στάση για ανάσα, χάζεμα της θέας από ψηλά. Πολύ νερό, μπάρες δημητριακών, σοκολάτα και συνέχιση της πορείας. Η διαδρομή από δώ και πέρα ξεκούραστη. Περπατούσαμε πάνω σε πολύ καλό και κατηφορικό δασικό δρόμο.
Βρισκόμασταν συνέχεια μέσα σε καστανοδάση. Τα κάστανα πεσμένα αριστερά – δεξιά του δρόμου να κάνουν τη διαφορά. (φωτ. 31)
Η πολυχρωμία των καστανόδενδρων «χρωμάτιζε» την εικόνα που αντικρίζαμε γύρω μας. (φωτ.32).
Κατηφορίζοντας το δασικό δρόμο, καταφέραμε, από κάποιο άνοιγμα, να αντικρίσουμε κάποια σκορπισμένα Κελλιά, που βρίσκονταν μέσα στο ρέμα περιτριγυρισμένα από λογής-λογής δάση. (φωτ. 33)
Ήταν τα Κελλιά της Σκήτης του Αγίου Δημητρίου ή «Λακκοσκήτης».
Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. (φωτ. 34)
Μετά από πορεία 5 ωρών και 30 λεπτών, με εναλλασσόμενες διαδρομές και εικόνες, φτάσαμε στο Κελλί της Σκήτης που μας θα μας φιλοξενούσε. ( εικ. 35)
Μας υποδέχτηκε ο αντικαταστάτης του Αρχοντάρη. Μας πρόσφερε τσίπουρο, καφέ, μπισκότα, λουκούμι, νερό και στη συνέχεια μας οδήγησε στο δωμάτιό μας.
Μας ενημέρωσε πως ο Εσπερινός άρχιζε στις 17.00΄ και μετά το πέρας του είχε Τράπεζα.
Είχαμε πολύ χρόνο να ετοιμαστούμε με την ησυχία μας, να ξεκουραστούμε, να ξεναγηθούμε. (φωτ. 36).
Όλα ήταν χαλαρά.
Μόλις πλησίασε η ώρα, πήγαμε στο εκκλησάκι να παρακολουθήσουμε τον Εσπερινό.
Οι ψαλμοί στα ρουμάνικα. Οι 20 προσκυνητές ήταν από Ρουμανία και εμείς οι δύο μοναδικοί Έλληνες.
Σε κάποια σημεία της ακολουθίας τα τροπάρια εναλλάσσονταν: ένα στα ρουμάνικα, το άλλο στα ελληνικά κ.ο.κ.
Μετά τον Εσπερινό, στις 18.15΄, πήγαμε είχε Τράπεζα.
Μας πρόσφεραν μακαρονάδα με κομματάκια από τυρί, πιπεριές τουρσί, κρασί, ψωμί, μήλο.
Είχε επίσης ξηρά κρεμμύδια και σκόρδα, τα οποία δεν αγγίξαμε.
Έξω άρχισε να σκοτεινιάζει. Κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιό μας και ξαπλώσαμε. Πήραμε κάποια βιβλία και αρχίσαμε να τα διαβάζουμε μέχρι να μας «πάρει» ο ύπνος.
Το πρωί η λειτουργία άρχιζε στις 06.00΄ και εμείς έπρεπε να σηκωθούμε στις 05.15΄ για να ετοιμαστούμε για τον Όρθρο.
Απολογισμός δραστηριοτήτων 2ης μέρας.
Διαδρομή: Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου- Ι.Μ. Αγίου Παύλου- αυχένας, στα 800μ υψόμετρο- κατηφορικός
δασικός δρόμος, από την άλλη πλευρά του Όρους- Σκήτη Αγίου Δημητρίου ή
«Λακκοσκήτη».
Διάρκεια πορείας: 6 ώρες (συνολικός χρόνος με στάσεις).
(Συνέχεια στο επόμενο)
