Ανθρώπινα και Θεία Πάθη με τη σφραγίδα της μνήμης. Ένα ατμοσφαιρικό δρώμενο από την “Απάνοιξη”
Δήμητρα Σμυρνή
Πώς είναι δυνατόν μια ερασιτεχνική ομάδα να μεταφέρει μέσα από το λόγο και τη μουσική, σ’ένα παλιό ζαχαροπλαστείο, όλο το άρωμα και τις εικόνες από τις παιδικές μας μνήμες, παντρεύοντας θρησκευτικούς ύμνους με φωνές και ήχους καθημερινούς, περνώντας πάνω από ποιητές και πεζογράφους στην προσωπική απλή εξομολόγηση, και κάνοντας θέατρο πάνω στο παλιό μωσαϊκό, μπροστά στα τραπεζάκια ενός άφωνου κοινού, μόνο η «Απάνοιξη» μπορεί να το εξηγήσει…
Η «Κίνηση Πολιτών Κυριώτισσας» της Βέροιας δεν είναι η πρώτη φορά που δημιουργεί με τις δράσεις της ανάλογα συναισθήματα. Ίσως όμως αυτήν την στιγμή η ομάδα της, η «Απάνοιξη», να άγγιξε περισσότερο το στόχο της.
Προσεγγίζοντας και παλιότερα τις εποχές, με την ιδιαιτερότητα της κάθε μιας και με το αποτύπωμα τους στην ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία του Έλληνα – καθώς όλες συνδέονται και με γιορτές βαθιά ριζωμένες στην παράδοση- η «Απάνοιξη» προχώρησε αυτήν τη φορά σ’ ένα δρώμενο ατμοσφαιρικό, όπου το άρωμα της Άνοιξης χύθηκε μέσα από τα κείμενα και τη μουσική και έγινε θρήνος όχι τόσο για τον πάσχοντα Θεό, που πάντα τον προσμένει η Ανάσταση, όσο για τον πάσχοντα άνθρωπο…
Με φωνές που ζούσαν τη δύναμη των κειμένων, με παρουσίες λιτές και ουσιαστικές, με κείμενα που έσμιγαν σκέψεις και συναισθήματα μεγάλων δημιουργών αλλά και μικρών και καθημερινών ανθρώπων, όπως όλοι μας, το δρώμενο ξεκίνησε από μια εναλλαγή λόγου και μουσικής, για να καταλήξει σε συγκλονιστική θεατρική πράξη με τον τελευταίο του μονόλογο.
Σ’ ένα μακρύ τραπέζι, υποδηλώνοντας ίσως το « Μυστικό Δείπνο», στο φώς ενός κεριού, η ομάδα άγγιξε τη μνήμη που μπήκε ορμητική μέσα από το παράθυρο του λόγου, θυμίζοντας εικόνες για πάντα χαμένες… Η παλιά μικρή εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, ο γκιώνης που έκλαιγε μαζί με τη «θεία Κορνέλα», τη θεία που θρηνούσε όχι μόνο για το Χριστό μα και για τους δικούς της πεθαμένους… Τα καινούργια παπούτσια της Πασχαλιάς, που περιμέναμε όλοι σαν ήμασταν παιδιά, μαζί με τη λαμπάδα… Οι ύμνοι, οι μυρωδιές της Άνοιξης, τα πρώτα χελιδόνια…
«Τώρα οι εποχές άλλαξαν…» ειπώθηκε ξανά και ξανά, σαν μια σκληρή επωδός, που δυστυχώς λέει την αλήθεια. «Οι εποχές άλλαξαν, είμαστε στη εποχή του internet» ειπώθηκε για τρίτη φορά και το ξέρουμε όλοι πως είναι έτσι…
Όμως, αυτή η επικοινωνία που είχαμε εκεί, στο παλιό ζαχαροπλαστείο του «Σερεμέτα» που από μόνο του αποπνέει μνήμη, με τους ανθρώπους της «Απάνοιξης» που σέβονται την Τέχνη και ξέρουν να ξεφυλλίζουν τη μνήμη, που αντιστέκονται στο ρεύμα της εποχής προσφέροντας ποιότητα, ήταν μια μικρή νίκη κόντρα στο ισοπεδωτικό σήμερα…
Στίχοι του Διονυσίου Σολωμού και της Emily Dickinson, του T. S. Eliot και του Dylan Thomas, κείμενα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, με κεντρικό τους θέμα το σκότος του θανάτου και το φέγγος της Ανάστασης, έσμιξαν κατανυχτικά – με τη βοήθεια Ύμνων της Μεγάλης Εβδομάδας και Λατρευτικής Μουσικής- με αντίστοιχες αναμνήσεις, σκέψεις και όνειρα των μελών της «Απάνοιξης».
Θα μπορούσαμε να πούμε τη φράση «πήραν μέρος», αλλά προτιμούμε να πούμε «ερμήνευσαν», γιατί έτσι πραγματικά ήταν, οι:
Γιάννης Αγγέλογλου, Γιάννης Καισαρίδης, Μάγδα Καισαρίδου, Ρηνούλα Καρανίκα, Βίκυ Κατάκη, Ειρήνη Κωστοπούλου, Αργύρης Μπουρντένας, Βέρα Παπαδίνα, Γιάννης Σαββαΐδης, Γιώτα Σαββαΐδου, Δημήτρης Τσαφής, Βίκυ Τζιμηροπούλου, Μαίρη Τσίγκα.
Παρόλο που ο Γιάννης Καισαρίδης είναι ο άνθρωπος που αποτελεί το συνδετικό κρίκο της ομάδας και την κάνει αρραγή, εμπνέοντάς την με το μεράκι του και τις γνώσεις του πάνω στο λόγο και πάνω στη θεατρική πράξη, επιμένει να είναι αφανής και να μη θέλει να ξεχωρίσει από το σύνολο.
Όμως σ΄ αυτήν τη χθεσινή βραδιά ο Γιάννης δικαιούται έναν ακόμη μεγαλύτερο έπαινο, και ας αποφεύγει τους επαίνους συστηματικά, γιατί κατάφερε να πλάσει, πέρα από όλο το δρώμενο στο οποίο έδωσε πνοή, το τραγικό πρόσωπο της μάνας μέσα από έναν συγκλονιστικό μονόλογο, που ερμήνευσε με τις λεπτότερες αποχρώσεις η Ειρήνη Κωστοπούλου, εκπλήσσοντας με την εκφραστική της γκάμα!
Περιμένουμε την επόμενη δουλειά της «Απάνοιξης», με την προσδοκία και πάλι μιας εκδήλωσης ποιότητας και πρωτοτυπίας.
Φωτογραφίες: faretra.info
