Έντονη συγκίνηση προκάλεσε η παρουσίαση του βιβλίου της Άννας Σελίδου “Πώς τον λένε τον Θεό σας”, στη Βέροια
Όλοι έχουμε παρακολουθήσει παρουσιάσεις βιβλίων, με το δικό της χαρακτήρα η καθεμιά, ανάλογα με το συγγραφέα και την οπτική του παρουσιαστή της. Στη σημερινή όμως παρουσίαση του βιβλίου της Άννας Σελίδου, που έγινε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέροιας, όλα ήταν διαφορετικά.
Κατάθεση ψυχής ενός έντονα συναισθηματικού ανθρώπου, κατάθεση προσωπικής εμπειρίας πάνω στο προσφυγικό, κι ένα ταλέντο που μπορεί να μιλά με τη γλώσσα των παιδιών αβίαστα και φυσικά, λέγοντας όμως αλήθειες κοφτερές χωρίς φόβο, όλα αυτά μαζί είναι η Άννα Σελίδου, μια επιστήμων που έκανε την αγάπη για τον άνθρωπο τρόπο ζωής. Και το βιβλίο της είναι ένα βιβλίο αγάπης, αγάπης χωρίς φράχτες και σύνορα.
Η παρουσίαση οργανώθηκε από τον «’Έρασμο», το Σύλλογο Κοινωνικής Παρέμβασης της Βέροιας, με την υποστήριξη της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Η βραδιά έδειξε την ιδιαιτερότητά της στο ξεκίνημά της, καθώς πιάνο, κλαρινέτο και μια φωνή γεμάτη συγκίνηση, γέμισαν το χώρο με τον καημό ενός δημοτικού τραγουδιού της ξενιτιάς…
Ξένος εγώ
θα πάρω έναν ανήφορο
να βγω σε κορφοβούνι
να πω τα μαύρα ντέρτια μου
Τα τρία νεαρά παιδιά, ο Κωνσταντίνος και ο Χρήστος Παπαδόπουλος και η Τζίνα Μιξαφέντη, δημιούργησαν με το τραγούδι το συναισθηματικό καμβά, για να αποδοθεί το βιβλίο.
Εκπροσωπώντας τον «Έρασμο» η Σοφία Ζεϊμπέκη είπε προλογίζοντας:
«Το βιβλίο δεν επιλέχθηκε τυχαία. Εκφράζει τους στόχους του συλλόγου μας, αναδεικνύοντας τον πλούσιο ψυχικό κόσμο της Άννας Σελίδου.
Σε μια τέτοια εποχή σαν αυτήν που ζούμε, είναι απαραίτητος ο καθαρός λόγος των πνευματικών ανθρώπων. Τολμηρή και καθαρή η θέση της συγγραφέως, μας βοηθά να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών.»
Ο Προϊστάμενος της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Διονύσης Διαμαντόπουλος, παίρνοντας το λόγο σχολίασε για το Προσφυγικό:
«Υπάρχει μια μειοψηφία, που αντιδρά με ακρότητες. Ευτυχώς υπάρχει και ο αντίποδας. Το βιβλίο έρχεται σε μια δύσκολη συγκυρία. Έχουμε ανάγκη από τέτοια κείμενα.»
Ο Πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Νίκος Μαυροκεφαλίδης σχολίασε, όταν κλήθηκε να μιλήσει, για τον «‘Έρασμο»:
« Ο σύλλογός σας τιμά με τις δράσεις του την πόλη. Οι κοινωνικές του παρεμβάσεις είναι πάντα σημαντικές και γι αυτό είμαι ευτυχής, που είμαι απόψε μαζί σας.»
Η Ευθυμία Γώτη, Σύμβουλος Προσχολικής Αγωγής Ημαθίας, είπε για το βιβλίο:
«Διαβάζοντας το βιβλίο ταξιδεύουμε στο όνειρο και στην αλήθεια (…) Ένα βιβλίο που ήδη στην εισαγωγή του αποκαλύπτει τον κόσμο των συμφερόντων που απαξιώνουν τον άνθρωπο (…) Προβληματιζόμαστε, γιατί η Ευρώπη επωάζει ξανά το αυγό του φιδιού, κατοχυρώνοντας δήθεν τα δικαιώματα των παιδιών, υψώνοντας όμως ταυτόχρονα συρματοπλέγματα.»
Μιλώντας για το βιβλίο και τους ήρωές του, καθώς και για τον τρόπο γραφής της Σελίδου, κατέληξε χαρακτηρίζοντάς το «συναρπαστικό ταξίδι στην ανθρώπινη ψυχή».
Ο Κωνσταντίνος Μίζας, Επιμελητής Ανηλίκων, χαρακτήρισε το βιβλίο καθρέφτη μέσα στον οποίο μπορούμε να δούμε το πρόσωπό μας.
Ο παρουσιαστής, θέτοντας με ρεαλισμό ερωτήματα όπως «είμαστε το ίδιο φιλόξενοι κι όταν ο ξένος γίνει γείτονάς μας;» ή προβληματισμούς όπως «πόσο εύκολη είναι η αλληλεγγύη, όταν ο λαός που φιλοξενεί αντιμετωπίζει τη φτώχεια», κατέληξε «το βιβλίο της Σελίδου είναι τροφή για να παραμείνουμε άνθρωποι».
Η συγγραφέας, η Άννα Σελίδου, ξεκίνησε με μια σημαντική υπογράμμιση στα γεγονότα του Προσφυγικού:
«Δυο πράγματα μπορούν να συμβούν στην παιδική ψυχή. Ή να μείνει για πάντα μέσα της η φρίκη των πνιγμένων ανθρώπων, ή, το χειρότερο, να συνηθίσουν τα παιδιά τη φρίκη!»
Αποκαλύπτοντας πως ένας από τους πρωταγωνιστές της, ο Αμπντούλ Ραχμάν, υπήρξε πραγματικό πρόσωπο, που γνώρισε στην Ειδομένη, (ένας ξανθός Σύριος μικρούλης με μπούκλες), κατέθεσε την προσωπική της εμπειρία από εκείνον το χώρο, συγκινώντας το ακροατήριό της.
Μιλώντας για τα παγκόσμια παιχνίδια εξουσίας που προκαλούν τους πολέμους και διαχειρίζονται το φόβο των αδύνατων είπε:
«Δεν πρέπει να τους φοβόμαστε, γιατί κατά βάθος οι δυνατοί είναι ανασφαλείς και πιο φοβισμένοι από μας!
Θέλησα το βιβλίο μου να κλείνει αισιόδοξα. Βάζω τον ήρωά μου να ελπίζει ότι θα ξαναγυρίσει στο σπίτι του, εκείνο το σπίτι που ισοπέδωσαν οι βόμβες, και που κάποτε είχε χτίσει ο παππούς του».
Κάνοντας γέφυρες τα τραγούδια ανάμεσα στους ομιλητές, φόρτισαν συναισθηματικά την ατμόσφαιρα , για να οδηγήσουν στην τελική φόρτιση με την παρουσία δύο νεαρών Σύριων που τους ζητήθηκε να ανέβουν στη μικρή σκηνή της Βιβλιοθήκης.
Με την άσπρη μαντήλα της στο κεφάλι η μικρή Αμάρ, μαθαίνοντας τη γλώσσα μας από τον περασμένο Απρίλιο που ήρθε εδώ, είπε μ’ ένα όλο εμπιστοσύνη χαμόγελο, σε σπασμένα Ελληνικά «Σας ευχαριστώ που μας καταλαβαίνετε». Κι ο μεγαλύτερος αδελφός της πρόσθεσε στα Αγγλικά «οι άνθρωποί μου πέθαναν μπροστά στα μάτια μου, έπρεπε να φύγω για να συνεχίσω να ζω και ίσως για να μπορέσω να συνεχίσω και τις σπουδές μου».
Πάνε κι έρχονται καράβια
φορτωμένα προσφυγιά
είναι τα πανιά τους μαύρα
τα κατάρτια τους μαβιά…
Μας ακολουθούσαν για πολλή ώρα, καθώς φεύγαμε, οι στίχοι του Πυθαγόρα και η μουσική του Απόστολου Καλδάρα από τη «Μικρά Ασία» τους, τραγουδισμένοι από τη δακρυσμένη Τζίνα. Κάπου εκεί, μέσα σ’ αυτούς τους στίχους, σ’ αυτήν τη μουσική, ανάσαιναν οι παππούδες μας…
Φωτογραφίες: faretra.info
