Ο κ. Γεωργουσόπουλος είναι μελίρρυτος ρήτωρ και συναρπαστικός γραφιάς. Χρόνια τώρα διακονεί την κριτική αλλά και το θέατρο. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της έδρας Θεατρολογικών Σπουδών, μαζί με τον φίλο του, εκλεκτό κ. Σπύρο Ευαγγελάτο, ο οποίος συχνά πυκνά ανεβάζει έργα μεταφρασμένα από τον κ. Γεωργουσόπουλο. Προσωπικά τιμώ τον κ. Γεωργουσόπουλο κι έχω προτείνει μάλιστα στην Πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ να του απονεμηθεί ο τίτλος του Επίτιμου Μέλους. Ως εδώ καλά.
Με αφορμή όμως ένα πρόσφατο ολοσέλιδο αφιέρωμα- ύμνο στον τεθνεότα φίλο του, Μηνά Χρηστίδη, όπου ο Χρηστίδης αναγορεύεται σε… ύψιστο ηθοποιό και κριτικό, πρέπει να ειπωθούν κάποιες αλήθειες. Αλήθειες που θα βοηθήσουν ίσως τον κ. Γεωργουσόπουλο να μάθει τι λέγεται πίσω του, από ανθρώπους που δεν τολμούν να τα πουν μπροστά του, γιατί τρέμουν την ισχύ των ΝΕΩΝ και την οργή τής πέννας του. Δεδομένου ότι, το μόνο που τον υπονομεύει είναι ο απόλυτος υποκειμενισμός του, που αγγίζει το όριο της αυθεντίας. Κάτι, απόλυτα δογματικό και αντιεπιστημονικό.
Ο κ. Γεωργουσόπουλος είναι φιλόλογος και ως τέτοιος κατατρύχεται από την εμμονή του χώρου του, που θέλει ντε και καλά να χειραγωγήσει το θεατρικό πεδίο, σε βάρος των θεατρολόγων. Ένα φαινόμενο που παρατηρείται στις θεατρολογικές Σχολές σήμερα, και που κρατά γαντζωμένους στην κορυφή τους φιλόλογους. Κάποτε όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ήρθε η ώρα να παραμερίσουν… Να παραμερίσουν διότι, όπως από τη οικοτεχνία φτάσαμε στη βιομηχανία, έτσι εξελίχθηκαν και οι θεατρολογικές σπουδές ανά τον κόσμο.
Οι φιλόλογοι υπηρέτησαν το θέατρο με συγκινητική αφοσίωση, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους. Έλα όμως που όπως εξελίσσεται η επιστήμη, το ίδιο ισχύει και για το θέατρο!
Σήμερα διαθέτουμε διαπρεπείς θεατρολόγους, που κατέχουν ακαδημαϊκή έδρα, που μιλάνε πάνω από δυο γλώσσες συν τη μητρική τους, που έχουν διαρκή ενημέρωση για όσα συμβαίνουν έξω από τη μίζερη γειτονιά μας και έχουν αξιόπιστη παρουσία στο εξωτερικό.
Κάποιους απ αυτούς, ο κ. Γεωργουσόπουλος χαρακτηρίζει ως «μειράκια» αν και διαθέτουν αξιόλογους επιστημονικούς τίτλους και ξεχωρίζουν στον ευρύτερο ακαδημαϊκό χώρο με τις έρευνες και τις ανακοινώσεις τους. Θα πρέπει λοιπόν κάποτε ο κ Γεωργουσόπουλος να συμφιλιωθεί και να αποδεχθεί το νέο, γιατί αυτός είναι κανόνας της ζωής και της επιστήμης.
Δεν είναι δυνατόν στην εποχή του Οστερμάγερ να μιλάμε με όρους μπουλουκιού. Απαιτείται απόλυτα τεκμηριωμένη επιστημονική ανάλυση και κριτική.
Έτσι, δεν επιτρέπεται να αφορίζεται με τρόπο δογματικό ο,τι συνδέεται με το χώρο του μεταμοντέρνου. Δεν είναι δυνατόν να αγνοεί κανείς ότι ο Τερζόπουλος αποτελεί διδακτέα ύλη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, πλάι στον Πίτερ Μπρουκ κι άλλους σπουδαίους, κι εδώ να αντιμετωπίζεται με απόλυτη ελαφρότητα! Και να εξυμνείται ο… Χρηστίδης! Ήταν αυτός μάλιστα ένας λόγος ένεκεν του οποίου ο Τερζόπουλος απαγόρευσε την είσοδο στο θέατρο Άττις, στον κ. Γεωργουσόπουλο.
Όπως δεν φαντάζει απόλυτα δεοντολογικό να διατηρείς στήλη κριτικής στη μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας, ενώ ταυτόχρονα είσαι μεταφραστής έργων και κατά τεκμήριο επαινείς όσους κατά διαστήματα τίμησαν τις μεταφράσεις σου.
Δεν είναι επίσης και τόσο δεοντολογικό, ενώ είσαι κριτικός να κατέχεις ταυτόχρονα σειρά θέσεων σε οργανισμούς, ή να συνδέεσαι με ιδιωτικές πρωτοβουλίες, όπως πχ. οι Δεσμοί της κυρίας Κονιόρδου. Και ταυτόχρονα, ενώ είσαι διευθυντής Σπουδών στο Εθνικό, να φιγουράρεις με άλλες περσόνες σε διαφήμιση του… ΙΕΚ ΑΚΜΗ, του Ροδόπουλου και άλλων δραματικών σχολών.
Να χαρακτηρίζεις ως «μειράκια» σημαντικούς επιστήμονες του χώρου και να μηρυκάζεις μόνιμα την θεατρική ιδιοφυΐα του Μινωτή, ο οποίος σε σκληρές εποχές για τη χώρα, υπήρξε ο απόλυτος δικτάτορας του Εθνικού, καθότι προνομιούχος συνδαιτυμόνας του εθνάρχη, και ισόβιος.. Οιδίπους, αλλά και για ελάχιστα λεπτά… υπηρέτης του Ολιβιέ, στη γνωστή ταινία.
Παράλληλα όμως να κατακεραυνώνεται ο Λούκος, που κατάφερε να ανοίξει αυτό το έρμο Φεστιβάλ που έμοιαζε νεοκλασικό με οσμή μούχλας από την κλεισούρα…
Και τώρα, ήρθε το κερασάκι στη τούρτα! Ένας ύμνος στο Χρηστίδη, που υπήρξε μια απόλυτη μετριότητα ως ηθοποιός αλλά και ως κριτικός. Μα όποιον κι αν ρωτήσεις δεν θυμάται απ αυτόν ούτε ΕΝΑΝ ρόλο στο θέατρο. Έχει μείνει μόνο ως ένας μέτριος Βενιζέλος στην ταινία του Βούλγαρη, που χάρη στη μετριότητά του κατάφερε το ακατόρθωτο! Να καταστήσει συμπαθή το βασιλιά Κωνσταντίνο, που ερμήνευε έξοχα ο Βόγλης. Μα και ως κριτικός έμεινε στην απόλυτη μετριότητα, με γνώσεις επιδερμικές και επιφανειακές προσεγγίσεις, που ενίοτε περνούσαν στην περιοχή της εμπάθειας, όπως συμβαίνει πάντα με ανειδίκευτους του χώρου. Καθότι η επιστημονικά τεκμηριωμένη κριτική δεν αφήνει περιθώρια στην εμπάθεια.
Όσο για την κριτική του στην τηλεόραση, σε καμιά περίπτωση δεν συγκρίνεται με το επίπεδο κριτικής της Μαρίας Παπαδοπούλου στα ΝΕΑ, η οποία παραμένει ως τα σήμερα αξεπέραστη.
Μα εδώ υπάρχει κι ένα παράπονο. Εξυμνείται ο Χρηστίδης, μα δεν έγινε ποτέ καμιά αναφορά στο Βασίλη Ραφαηλίδη, που υπηρέτησε την κριτική με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, ενώ ταυτόχρονα υπήρξε πολυγραφότατος, διάγοντας βίο λιτό.
Αυτά, τα ολίγα…
