“ΝΑΙ” στην Ανοιχτή Κοινωνία, του Στ. Καλπάκη
Πριν μερικές ημέρες, πριν την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος και με αφορμή την διαπραγμάτευση που τότε βρισκόταν σε εξέλιξη, έγγραφα για τον κ. Τσίπρα ότι «αν πάει σε ρήξη, το ζήτημα “ευρωπαϊστές – αντιευρωπαϊστές” θα τεθεί εκ των πραγμάτων και όλοι θα πρέπει να τοποθετηθούμε με ειλικρίνεια. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην αναζητά ακόμη μία φορά κάποιους ανατροπείς της Αριστεράς. Μόνος του θα έχει ανοίξει και θα έχει εγκλωβιστεί στην παρένθεση των εύκολων λύσεων, των ιδεολογημάτων και των αντιφάσεων. Και πολύ φοβάμαι ότι από τον ενθουσιασμό του “Πρώτη φορά Αριστερά” θα περάσουμε στο “Πρώτη φορά και τελευταία”, με ό, τι αυτό σημαίνει για την προοδευτική προοπτική της χώρας και τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας.». Λίγες ημέρες αργότερα βλέπω πια τις ανησυχίες μου να επιβεβαιώνονται και οφείλω να τοποθετηθώ με ειλικρίνεια.
Έχουμε μία κυβέρνηση η οποία εκλέχθηκε τάζοντας 11 δις παροχές και μία εναλλακτική πορεία για την Ελλάδα και την Ευρώπη, διαβεβαιώνοντας ότι «θα είναι μέρα μεσημέρι» όταν θα τα δεχτούν οι εταίροι, γιατί δεν θα μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Μετά από 5 μήνες κυβερνητικών παλινωδιών αλλά και συντηρητικών εμμονών από κύκλους των εταίρων, είμαστε πλέον στο σημείο μηδέν και καλούμαστε σε ένα δημοψήφισμα, με αμφισβητούμενη ως τελεσίγραφο, μία πρόταση-προϋπόθεση για την παράταση ενός προγράμματος που εδώ και λίγες μέρες έχει λήξει!
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στο ερώτημα «Αν συμφωνούμε ή όχι» με την πρόταση των εταίρων, την ώρα που η κυβερνητική πρόταση τίθεται εντέχνως εκτός του κάδρου, δημιουργώντας την εντύπωση ότι από τη μία έχουμε το απόλυτο κακό, την κόλαση που προτείνουν οι ξένοι κι απ’ την άλλη ίσως τον παράδεισο, το απόλυτο καλό και όχι μια άδικη, φορομπηχτική, φιλοσυντεχνιακή κυβερνητική πρόταση των 8 δις, ένα νέο Μνημόνιο δηλαδή.
Και λογικά θα πει ο πολίτης: «Είναι δυνατόν να είμαι με τους ξένους; Να είμαι με τους κακούς; Όχι βέβαια, εγώ είμαι Έλληνας, είμαι πατριώτης!». Οδηγείται δηλαδή, δια της αρνήσεως σε κάτι που δεν υπάρχει, σε κάτι που παίζεται, που σε κάθε περίπτωση είναι ρευστό, να αποδεχθεί άθελά του ως πατριωτική επιλογή την παταγώδη διαπραγματευτική αποτυχία της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα. Τα 8 δις μέτρα δηλαδή, που δεν προέκυψαν απλά από εξωτερικές πιέσεις αλλά από τις αντικειμενικές ανάγκες μίας οικονομίας που από το Μάη του 2014 δεν χρηματοδοτείται αλλά ταυτόχρονα πληρώνει κανονικά όλες τις δόσεις.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί την προσγείωση στην πραγματικότητα αλλά την ίδια ώρα αγωνιά να διατηρήσει το μοναδικό συγκροτητικό στοιχείο της παράταιρης συμμαχίας ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς γεμάτου αντιφάσεις με την εθνικιστική δεξιά, που δεν είναι άλλο από τον εθνικιστικό λαϊκισμό! Το εθνικιστικό αφήγημα ότι η μοίρα των Ελλήνων είναι να λέει όχι στους αιώνιους εχθρούς του έθνους.
Με αυτόν τον τρόπο διακινδυνεύεται η παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη, η οποία είναι πιο απομονωμένη από ποτέ άλλοτε από τις υπόλοιπες χώρες της Ένωσης αλλά και από τη διεθνή κοινότητα, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την έκβαση της διαπραγμάτευσης. Ταυτόχρονα, δημιουργείται ένα πρωτοφανές κλίμα διχασμού της κοινωνίας σε πατριώτες του «ΟΧΙ» και σε προδότες του «ΝΑΙ» και ενοχοποίησης κάθε πολίτη, κάθε πολιτικού, κάθε κόμματος και άποψης που κινείται έξω από τα όρια μιας σύγχρονης εθνικοφροσύνης του 21ου αιώνα. Μακριά από εμένα επικίνδυνες κι ανιστόρητες ταυτίσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, αλλά έτσι όπως τίθεται το ερώτημα βάζει τους φασίστες και πάλι στο παιχνίδι και διακινδυνεύει μία νομιμοποίηση της ιδεολογίας της «κλειστής κοινωνίας» που ζει με φαντάσματα εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών.
Αναμφισβήτητα, πρόκειται για δημοψήφισμα παρωδία. Υπάρχει ο κίνδυνος γελοιοποίησης μιας κορυφαίας μορφής δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών, χάριν μικροκομματικών συμφερόντων. Ωστόσο, κατά την άποψή μου οφείλουμε να συμμετέχουμε μαζικά και να πούμε ένα τεράστιο «ΝΑΙ» στη διαφύλαξη της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. και να συμβάλουμε στην προοδευτική της αλλαγή, που δειλά-δειλά αρχίζει. Οφείλουμε να πούμε ένα τεράστιο «ΝΑΙ» στο δικαίωμά μας να ζούμε σε μια ανοιχτή κοινωνία και να τη θωρακίσουμε από το φάντασμα του νεοεθνικισμού που τη σκιάζει απειλητικά. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα οφείλουμε να καταδικάσουμε τις μικροκομματικές σκοπιμότητες του κ. Τσίπρα και την επικοινωνιακή διαχείριση της διαπραγμάτευσης που σε τίποτα δε βοηθάει στην επίλυση των προβλημάτων των φτωχών, των ανέργων και των νέων, των ομάδων δηλαδή που θεωρητικά θα έπρεπε να υπερασπίζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Στέργιος Καλπάκης, ευρωπαίος νέος
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ.
