Βέροια

Κ. Αμπατζόγλου – Όταν η Τέχνη διδάσκει… ποιότητα ζωής!

24/12/2014, 08:09

Προτάσεις τοπικής αγοράς από τη Faretra.info

Ένας μικρός αλλά πολυκύτταρος οργανισμός παραγωγής παιδείας και πολιτισμού, με αποκλειστικά εργαλεία του την αγάπη και το σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο και τις ανάγκες του, και υλικά του τα πρωτογενή και εν πολλοίς απαξιωμένα από τη σύγχρονη καταναλωτική μας ζωή, στοιχεία της φύσης, επανανοηματοδοτεί το περιεχόμενο της Τέχνης σε κάθε εικαστική της έκφανση.

Πρόκειται για το οικογενειακό εργαστήρι διδασκαλίας και εικαστικών εφαρμογών της Κωνσταντίας Αμπατζόγλου, που στεγάζει αυτή τη μοναδική και δυσεύρετη, όχι για τα τοπικά μόνο δεδομένα της πόλης μας, πολυποίκιλη δραστηριότητα , στο κέντρο της Βέροιας, στην οδό Καρατάσου 26, που απαριθμεί επτά συναπτά χρόνια ζωής και εκατοντάδες έργα χειροποίητης τέχνης, δοσμένα μέσα από μια σπάνια συλλογικότητα. Αυτής της ανεπιτήδευτης συνεργασίας της δασκάλας με τους μαθητές της.

Μιας διαδικασίας που μέσα από το διάλογο και την αναζήτηση, οδηγεί στην καλλιτεχνική αυτογνωσία, αφού η πορεία για την κυοφορία μιας δημιουργίας, ξεκινά από τη σπερματική σύλληψη της πρωταρχικής ιδέας, που βήμα – βήμα μέχρι και το τελικό αποτέλεσμα, μαζί με τους μαθητές, αποκτά σάρκα και οστά, όπως ακριβώς ξεδιπλώνεται ένα μυθιστορηματικό σενάριο, με τη … «σκηνοθετική» πάντα επίβλεψη και καθοδήγηση της έμπειρης δασκάλας.

Στο πλαίσιο ενός κύκλου παρουσίασης προτάσεων από την τοπική μας αγορά, η Faretra.info επισκέπτεται το εργαστήρι της Κωνσταντίας Αμπατζόγλου, για να μας ξεναγήσει η ίδια, μαζί με την κόρη και συνεργάτιδά της Δέσποινα Αμπατζόγλου – Τσαβδαρίδου, στα μυστικά της δουλειάς τους, παρουσιάζοντάς μας παράλληλα ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από την πλούσια γκάμα των έργων τέχνης αλλά και των ειδών δώρων που μπορεί κανείς να βρει σε προσιτές για την δύσκολη εποχή μας τιμές.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΜΑΖΙ…

Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, η κ. Αμπατζόγλου, είναι για 23 χρόνια κάτοικος Βεργίνας και από το 2005 διδάσκει στη Βέροια. Αρχικά στην Αντωνειάδειο Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Δήμου, ενώ από το 2007 λειτουργεί το δικό της εργαστήριο.

Διδάσκει Βιτρό, ψηφιδωτό, ζωγραφική, αγιογραφία, μαριονέτα, φελτ, κόσμημα με χάντρες και διάφορα άλλα υλικά, αργυροχρυσοχοΐα, ζωγραφική στο μετάξι, φιούζινγκ, όπως και πολλές άλλες κατασκευές, είναι κάποια από τα αντικείμενα διδασκαλίας λαϊκής επιμόρφωσης για παιδιά και μεγάλους, στη μόνη σχολή στη Βόρεια Ελλάδα που διδάσκει τόσες κατασκευές με τόσα ετερόκλιτα υλικά.

Μαθητές ηλικίας από 4,5 έως και 67 χρονών πλαισιώνουν τα εξαμελή τμήματά της, καθώς όπως σημειώνει η ίδια, ο μικρός αριθμός μαθητών εξασφαλίζει την αμεσότητα στην επαφή και την επικοινωνία, αλλά και την ευελιξία, ώστε να επιτευχθεί το ποθούμενο αποτέλεσμα.
«…Θα μπορούσα να νοικιάσω – και μου το λένε πολλές φορές – έναν μεγάλο χώρο ή ένα υπόγειο. Αλλά το μάθημα το θέλω διαπροσωπικό, ώστε να υπάρχει σχέση δασκάλου και μαθητή. Αυτό που κάνει ο κάθε μαθητής είναι τελείως προσωπικό και βγαίνει μετά από μια συζήτηση που γίνεται μεταξύ μας. Πχ ένα βιτρό με επιπλέον κάποιες συνθέσεις, η μια θαλασσογραφία, ή μια προσωπογραφία, ή τι «ρεύμα» του αρέσει, ποια γραμμή; Ο κυβισμός, η αναγέννηση… οτιδήποτε.
Άρα πρέπει να γίνει αυτή η συζήτηση, αφού το εξακριβώσουμε και το… ονειρευτούμε μαζί, μπορούμε να έχουμε ένα ωραίο αποτέλεσμα…», λέει χαρακτηριστικά.

ΤΕΧΝΗ ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗ ΖΩΗ

Ερέθισμα της κ. Αμπατζόγλου για να ασχοληθεί με την Τέχνη, όπως η ίδια αποκαλύπτει, είναι οι ανάγκες της ίδιας της ζωής. Για οικογενειακούς λόγους βρίσκεται την τριετία 1990 -93 στη Γερμανία, όπου μέσα από μια προσωπική συγκυρία, ανακαλύπτοντας τη δυσλεξία του γιού της, μπαίνει σε μια αναζήτηση λύσεων δια της Τέχνης, επηρεασμένη παράλληλα και από τις επιδράσεις της γνωστής Μοντεσσοριανής Σχολής που διαποτίζουν την εκεί καθημερινότητα.

«…Στη Γερμανία ανακάλυψα τη Μοντεσσοριανή Σχολή (πήρε το όνομά της από τη Μ. Μοντεσσόρι που έβαλε τις βάσεις για την παιδική ψυχολογία) και διαπίστωσα ότι κάπως έτσι έπρεπε να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Στην πορεία, μετά την επιστροφή μου στη Βεργίνα, θέλησα να ασχοληθώ προσωπικά με το θέμα, αναζητώντας μια φόρμα δραστηριοτήτων για την αντιμετώπιση των μαθησιακών δυσκολιών των παιδιών γενικότερα. Στην προσπάθειά μου να στήσω έναν σύλλογο, όσον αφορά αυτά τα παιδιά, διαπίστωσα ότι με τις διάφορες τεχνικές που έκανα στο παιδί μου, το βοηθούσα στο να λυθεί το θέμα του στην πράξη. Έτσι άρχισα να έχω και τους πρώτους μου μαθητές.
Οι γονείς τους με παρότρυναν να το κάνω και είχε μεγάλη επιτυχία…», είπε επί λέξει.

Ωστόσο η ίδια φρόντισε εξαρχής να σπουδάσει και να μελετήσει τον πολυδιάστατο χώρο των εικαστικών εφαρμογών, ώστε να συνδυάσει ορθά τα δημιουργικά της ένστικτα και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες με τις επαγγελματικές προδιαγραφές της γνώσης και των τεχνοτροπιών του χώρου: «…Όταν γύρισα από τη Γερμανία συνειδητοποίησα ότι στην Ελλάδα θα έρθει μια πολύ δυνατή κρίση. Βλέποντας την πορεία της Παιδείας κατάλαβα ότι οι άνθρωποι παραμένουν …άτεχνοι. Έτσι αποφάσισα καταρχήν να σπουδάσω εγώ η ίδια. Παρακολούθησα τρία χρόνια ελεύθερο σχέδιο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, τέσσερα χρόνια Αγιογραφία στη Δοβρά, ένα χρόνο βιτρό και ψηφιδωτό στη Θεσσαλονίκη, στη σχολή «Χελιδόνης».
Επιπλέον παρακολούθησα γύρω στα 80 σεμινάρια σε επιμέρους ειδικότητες, όπως ζωγραφική στο μετάξι, φέλτ κλπ…», συμπληρώνει.

Ερωτώμενη για την αποδοχή του έργου της από την κοινωνία της Βέροιας, σημειώνει: «… Ο κόσμος της πόλης αγκαλιάζει κάθε τι γνήσιο κι αυθεντικό, και ειδικότερα όταν είναι δοσμένο με αληθινή αγάπη, κάτι που αποτυπώνεται μοναδικά στην Τέχνη.
Από εκεί και πέρα, όπως σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πάντα υπάρχουν και εκείνοι, λίγοι ευτυχώς, που εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες και τα πάθη μιας μικρής κοινωνίας…».

ΑΓΑΠΗ – ΠΑΘΟΣ – ΦΑΝΤΑΣΙΑ – ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Αναφερόμενη ειδικότερα στο Παιδικό Τμήμα, το οποίο χαρακτηρίζει ιδιαίτερα αξιόλογο, αποκαλύπτει: «Οι παιδικές κατασκευές δίνουν εξαιρετικές δυνατότητες στο παιδικό μυαλό, στο πώς να χειρίζεται τα υλικά και ν’ αντιλαμβάνεται τους όγκους.

Η φάτνη, επί παραδείγματι, έχει… πάμπολλα υλικά. Έφτιαξαν τα παιδιά ένα πάζλ με ετερόκλιτα σχήματα από κλαδιά, με ξύλο, άμμο, υφάσματα κλπ. Μ’ ενδιαφέρει πάρα πολύ η λεπτή κινητικότητα των παιδιών, διότι μέσα από αυτή δίνει εντολή ο εγκέφαλος στο χέρι. Είναι μια σύνθετη διαδικασία, που ωστόσο, με τον τρόπο που λειτουργεί σήμερα το εκπαιδευτικό σύστημα, τα παιδιά δεν παίρνουν αυτές τις γνώσεις και για αυτό υπάρχουν τόσα σοβαρά προβλήματα μαθησιακών δυσκολιών. Παράλληλα θέλω να πω ότι ένα ερέθισμα είχα πάρει από την Ευγενία Φακίνου που έλεγε ότι ούτε ένα κομμάτι κέικ δε γίνεται χωρίς αγάπη, πάθος και φαντασία. Αυτά είναι τρία συστατικά που πρέπει να έχει καταρχήν κάθε δάσκαλος, για να μπορέσει να επιτύχει να κάνει τον μαθητή του να απολαμβάνει το μάθημα. Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι ως δασκάλα, πρέπει να γίνω το σκαλοπάτι, ώστε να μπορέσει ο μαθητής να ανέβει, να κατακτήσει τη γνώση αλλά ως καθαρά δική του, ξεκάθαρη επιλογή. Εγώ θα τον οδηγήσω στο τελικό αποτέλεσμα…».

Χαρακτηριστικά είναι και τα λόγια της Δέσποινας που συμπληρώνει:
«…Εγώ και ως μαθήτρια εδώ, αυτό που έχω αποκομίσει και έχω διδαχθεί είναι η εξέλιξη μιας ιστορίας, που γίνεται έργο και συνεχίζει την ιστορία του. Ο πίνακας με το χταπόδι, για παράδειγμα, είναι σαν ένα βιβλίο. Δεν έχουμε προαποφασίσει πως θα ολοκληρωθεί. Κάνουμε την αρχή με τους μαθητές και τους αφήνουμε να πρωταγωνιστήσουν οι ίδιοι σ’ αυτή την ιστορία, να πάρουν πρωτοβουλίες. Οι πίνακες μας γίνονται αντικείμενα συζήτησης και προβληματισμού για τον κόσμο…».

ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

«…Μας ενδιαφέρει πάρα πολύ να περάσει η λαϊκή παράδοση μέσα σε κάθε σπίτι, διότι ένας λαός χωρίς παράδοση δεν έχει ιστορική μνήμη.
Η παράδοση είναι ζωντανή ιστορία σε έναν λαό και επειδή δυστυχώς από πολλά χρόνια πριν, από τότε που ήμουν στη Γερμανία, αντιλήφθηκα τις κακές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, έδωσα μεγάλη βαρύτητα σε αυτήν. Η σβούρα, πχ, είναι ένα παιχνίδι που έπαιζαν τα παιδιά από αρχαιοτάτων χρόνων. Καθότι είμαστε οικογενειακή επιχείρηση, συμμετέχουμε όλοι αυτό το κομμάτι.

Ο σύζυγός μου κάνει τις σβούρες, και τα παιδιά μου τις ζωγραφίζουν…», λέει η κ. Αμπατζόγλου, για να προσθέσει η Δέσποινα ότι όλα αυτά τα υλικά, δοσμένα σε μια κατασκευή, από χαρτί, ξύλο, γυαλί, μαλλί, πηλό, έχουν δυστυχώς απαξιωθεί στο βωμό του κέρδους και της ατέρμονης πλαστικοποίησης των καιρών του καταναλωτισμού και της βιομηχανικής υπερπαραγωγής: «… Όλα πια έγιναν… πλαστικοποιημένα. Εμείς θέλουμε να περάσουμε στον κόσμο την αγάπη για τα φυσικά υλικά…», δηλώνει.

ΕΙΔΗ ΔΩΡΩΝ – ΕΥΡΕΙΑ ΓΚΑΜΑ ΠΟΙΚΙΛΙΑΣ & ΤΙΜΩΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Εστιάζοντας κανείς στη βιτρίνα του εργαστηρίου της Κωνσταντίας Αμπατζόγλου, μπορεί με μια πρώτη ματιά να εντοπίσει μικρά και μεγαλύτερα χειροποίητα έργα, φτιαγμένα με πολλή αγάπη και φαντασία.

Εκ πρώτης σχεδιασμένα ως σύλληψη από την ίδια και στην τελική τους εκδοχή ως αποτέλεσμα της συλλογικής δουλειάς που προαναφέρθηκε.Δακτυλίδια, κοσμήματα, καρφίτσες, σκουλαρίκια, γούρια, διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα για το σπίτι, είναι κάποια από τα πολλά είδη δώρων που μπορεί κανείς να αγοράσει με φιλικές τιμές για κάθε πορτοφόλι.
Χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι το σχόλιο της Δέσποινας που συμπληρώνει: «…Επειδή ο κόσμος δεν έχει πολλά χρήματα, προσπαθούμε να περάσουμε τον πολιτισμό σε κάθε σπίτι από το… παράθυρο»!

Να αναφέρουμε ενδεικτικά ότι στο εργαστήρι της κ. Αμπατζόγλου μπορεί κανείς να βρει δωράκια από 3 και 6 ευρώ, όπως σβούρες, δακτυλίδια κ.α. μέχρι και πίνακες από 50 ευρώ.
«…Αν σκεφτεί κανείς ότι θέλουν ώρες, μέρες ή και εβδομάδες για να γίνουν κάποια από αυτά τα έργα τότε συνειδητοποιεί και την αξία τους…», καταλήγει η Κωνσταντία Αμπατζόγλου.