Η Συμφορά της Μικρασίας

Μύθοι και πραγματικότητες

Γράφει ο “Μακρυγιάννης”

Κύλισαν επάνω από εβδομήντα έτη από τη συμφορά της Μικρασίας, τη μεγαλύτερη στη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού. Οι πληγές έχουν επουλωθεί και η επιθυμία της λήθης φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που ακόμη αντιστέκονται, αποτελούν όμως πλέον οπισθοφυλακές, που δίνουν τη μάχη για την τιμή των όπλων. Οι εκδηλώσεις χαρακτηρίζονται από τη νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες, τις οποίες ολοένα και περισσότεροι απόγονοι των θυμάτων της γενοκτονίας και των προσφύγων επισκέπτονταν μέχρι πρόσφατα χάρη στην οικονομική ευμάρεια. Όμως από την άλλη η ευμάρεια είναι που έκανε πολλούς περισσότερους να αποζητούν τη λήθη και να αποδεχθούν τα τετελεσμένα φθάνοντας να εξισώνουν θύτη και θύμα με την υποστήριξη της ανιστόρητης νεοταξικής θέσης ότι και οι Έλληνες διέπραξαν γενοκτονία. Ας εξετάσουμε κάποια στοιχεία της τραγωδίας.

Εμφανίζονται κάποιοι «προοδευτικοί», οι οποίοι δηλώνουν ότι η τραγωδία οφείλεται στον εθνικισμό, που κυριαρχούσε κατά την περίοδο εκείνη στην ελληνική κοινωνία! Ασφαλώς και είναι της μόδας η καταδίκη του εθνικισμού και πέραν αυτού και του πατριωτισμού. ΟΙ δύο όροι συγχέονται τεχνηέντως ώστε ο Νεοέλληνας να καταντήσει άπατρις και υπέρμαχος του οποιουδήποτε διεθνισμού. Ποιοι υπήρξαν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων από ελληνικής πλευράς; Οι Ελευθέριος Βενιζέλος και Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ. Όλοι οι άλλοι, που με οποιονδήποτε τρόπο συμμετείχαν στις εξελίξεις υπήρξαν δευτεραγωνιστές. Ήσαν οι πρωταγωνιστές εθνικιστές; Αφελές το ερώτημα. Και οι δύο υπήρξαν όργανα των ισχυρών της περιόδου εκείνης, των Άγγλων ο πρώτος, των Γερμανών ο δεύτερος. Ότι έπραξαν, το έπραξαν προς εξυπηρέτηση των σχεδίων των προστατών τους. Η σύμπτωση συμφερόντων ελληνικών και αγγλικών για κάποιο διάστημα δεν σημαίνει ότι η πολιτική του Βενιζέλου ήταν εθνική πόσο μάλλον εθνικιστική. Αρχή της συμφοράς υπήρξε η προώθηση των ελληνικών στρατευμάτων πέραν της αρχικής γραμμής με προφορικές υποδείξεις (διαταγές;) των Άγγλων, καθώς Ιταλοί και Γάλλοι δεν έκρυβαν τα εχθρικά προς την Ελλάδα αισθήματα!

Κάποιοι υπερακοντίζουν τους καταγγέλλοντες τον δήθεν εθνικισμό υποστηρίζοντας ότι η εκστρατεία ήταν επεκτατική (ιμπεριαλιστική) και ότι ο ελληνικός στρατός δεν είχε λόγο παρουσίας στη Μικρά Ασία! Άραγε μελέτησαν ποτέ απογραφές πληθυσμού, για να αποφαίνονται με τόση βεβαιότητα. Ο αγώνας για την απελευθέρωση υποδούλων αδελφών, που αποτελούν πλειοψηφία σε κάποια περιοχή υποδουλωμένη από κατακτητή προ αιώνων είναι κίνηση κατακτητική; Αλλά μήπως έτσι δεν εκφράζονται κάποιοι πουλημένοι και για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, επειδή εκεί επικρατούσε το εβραϊκό στοιχείο, που είχε εγκατασταθεί ελέω κατακτητού και στήριζε την πολιτική του; Ασφαλώς κατακτητική ήταν η τελική κίνηση προς την Άγκυρα, η οποία οδήγησε στον όλεθρο. Ο Κωνσταντίνος ολοκλήρωσε τα σφάλματα του Βενιζέλου.

Η Ελλάδα υπέστη τη συμφορά πρωτίστως εξ αιτίας της παρασπονδίας των «συμμάχων» τους, δευτερευόντως εξ αιτίας της υποτέλειας στους ξένους των κυβερνώντων τη χώρα. Οι Ιταλοί ήσαν από την αρχή εχθρικοί. Οι Γάλλοι όμως μέτρησαν τα συμφέροντά τους και είδαν ότι έπρεπε να ταχθούν με το μέρος του Μουσταφά Κεμάλ εκχωρώντας την Κιλικία και εφοδιάζοντάς τον με σημαντικές ποσότητες οπλισμού. Τους αρκούσαν η Συρία

και ο Λίβανος. Πέραν αυτού ο αφανισμός των Ρωμηών ήταν διακαής πόθος του Βατικανού, το οποίο διαπραγματεύτηκε με το λαϊκό κράτος της Γαλλίας τη συντριβή τους έναντι ειδικού καθεστώτος για τους καθολικούς της Αλσατίας. Τέλος οι Μπολσεβίκοι στήριξαν ολόθερμα τον Κεμάλ, για να τιμωρήσουν τους Έλληνες, που είχαν το θράσος να εκστρατεύσουν εναντίον τους στην Ουκρανία. Και επειδή οι Μπολσεβίκοι τάχθηκαν με τον Κεμάλ, έπρεπε και οι ομοϊδεάτες τους να συμβάλουν στη διάλυσή του ελληνικού στρατού! Αλλά τί να έκανε ο Βενιζέλος, αφού οι «σύμμαχοι» μας εκβίαζαν τονίζοντας ότι αλλιώς η Θράκη θα παραμείνει βουλγαρική; Από τότε και ως σήμερα μπουχτήσαμε από «φίλους», «συμμάχους» και «εταίρους»!

Οι καθώς πρέπει «ειρηνοποιοί», που δεν έριξαν ούτε μία κανονιά στα παράλια της Ιωνίας και του Πόντου, για να περιορίσουν τις σφαγές αμάχου πληθυσμού και έκαναν τον Αμερικανό πρόξενο Χόρτον να αισθανθεί ντροπή, επειδή ανήκε στο ανθρώπινο είδος, αποφάσισαν να συζητήσουν το ελληνοτουρκικό ζήτημα στην άκρως φιλειρηνική και ουδέτερη χώρα της Ελβετίας, της παγκόσμια αναγνωρισμένης κλεπταποδόχου! Εκεί στη Λωζάνη «λύθηκε» το πρόβλημα με την απόφαση ανταλλαγής των πληθυσμών με βάση το θρήσκευμα! Ούτε ο Βενιζέλος ούτε ο Κεμάλ ούτε οι μεσολαβητές είχαν κάποια σχέση με την πίστη των δύο λαών. Και όμως εφ’ όσον αποφασίστηκε η ανταλλαγή, το κριτήριο ήταν ορθό. Η πίστη είναι το πλέον στερεό γνώρισμα ενός λαού όχι η γλώσσα. Στη δυτική Ευρώπη την από τότε μεταχριστιανική ίσως να πρυτάνευαν άλλα κριτήρια για την εξασφάλιση της εθνικής καθαρότητας στα πλαίσια του εθνικισμού που εκεί μεσουρανούσε. Όμως ούτε οι Ρωμηοί της Ρωμανίας ούτε οι Οθωμανοί κατακτητές είχαν ποτέ συλλάβει την εθνική καθαρότητα. Η γενοκτονία συντελέστηκε, όταν κάποιοι Τούρκοι μαθήτευσαν κοντά σε «πολιτισμένους» Ευρωπαίους, δασκάλους στις γενοκτονίες! Και επειδή δεν ήταν απολύτως βέβαιοι για την επιτυχία του σχεδίου τους προσέλαβαν ως πολεμικούς συμβούλους Γερμανούς!

Το κεμαλικό καθεστώς διατηρήθηκε επί ογδόντα περίπου έτη στην εξουσία. Πόσο επιτυχής απέβη η πολιτική του εκτουρκισμού; Οι συνεργοί στη γενοκτονία Κούρδοι απέκτησαν εθνική συνείδηση και μάχονται με πείσμα για την ανεξαρτησία τους. Και δεν είναι μόνον αυτοί. Οι μνήμες παραμένουν στην πανσπερμία των λαών της σύγχρονης Τουρκίας, στην οποία υπάρχουν και θρησκευτικές διαφοροποιήσεις (Αλεβίτες, κρυπτοχριστιανοί). Θα έχει το όλο εγχείρημα παταγώδη αποτυχία κατά το προηγούμενο του διεθνιστικού σοβιετισμού στην ΕΣΣΔ, ο οποίος πυροδότησε τον πιο άγριο εθνικισμό, που εκδηλώνεται σήμερα σε ευρωπαϊκό έδαφος (Ουκρανία). Εμείς πάντως καυχόμαστε για την εθνική καθαρότητα, τώρα που η έννοια του έθνους δεν έχει κανένα απολύτως νόημα και η χώρα μας έχει κατακλυστεί από μουσουλμάνους, οι οποίοι σύντομα θα τιμωρήσουν την Ευρώπη για τα μύρια όσα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Ο Βενιζέλος προχώρησε στη σύναψη συνθήκης ελληνοτουρκικής φιλίας με τον Κεμάλ, έφθασε μάλιστα να προτείνει τον σφαγέα του μικρασιατικού ελληνισμού για βραβείο Nobel ειρήνης! Έκτοτε η ελληνική πολιτική έναντι της Τουρκίας υπήρξε άκρως ενδοτική: Απέλαση των Παλαιοτούρκων της Δυτικής Θράκης, εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στην εκπαίδευση των Πομάκων, συνεχείς υποχωρήσεις στην προκλητικότητά τους στο Αιγαίο με αποκορύφωμα τα Ίμια, παράδοση της μισής Κύπρου. Και όλα αυτά υπό την πίεση των «συμμάχων» μας! Δεν πιστεύω όμως να μας πίεσαν να καταθέσουμε και στεφάνι

στο μνημείο του Κεμάλ. Αυτή η ενέργεια υπήρξε αυθόρμητη, για να δείξουμε την ανωτερότητα των ευτελών Νεοελλήνων. Επίκεντρο της πολιτικής έναντι της Τουρκίας ήταν η διασπορά του φόβου για τυχόν επάνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία. Και ήρθαν αυτοί και ο τουρκικός λαός άρχισε να κινείται κάπως πιο ελεύθερα.

Τελικά τα σχέδια των ισχυρών δεν θα περάσουν και οι λαοί δεν θα υποταχθούν στους ολετήρες του πλανήτη. Εμείς όμως είναι καιρός να συνέλθουμε από το λήθαργο, στον οποίο μας έφερε πολιτική άκρως υποτελής απάτριδων και με ελάχιστο σεβασμό στην πίστη του λαού μας.