Η Κυπριακή Δημοκρατία αποφάσισε κατά τα φαινόμενα να αυτοκτονήσει, εκτελώντας τις σχετικές εντολές της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Πώς αλλιώς μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει το ότι τρεις ώρες πριν από την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας στη Νέα Υόρκη, ο πρόεδρος Αναστασιάδης, κατά τρόπο ήκιστα διπλωματικό, ακύρωσε την συνάντηση;
Η συνάντηση ήταν η σημαντικότερη στο πρόγραμμα του Κυπρίου προέδρου στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Η Ρωσία υπήρξε από ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας το κυριότερο διεθνές στήριγμα της Κύπρου, τόσο διπλωματικά, όσο και αμυντικά, ενώ ρωσικά κεφάλαια εξακολουθούν και σήμερα να αποτελούν βασικό πνεύμονα της κυπριακής οικονομίας. Και ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ θεωρείται από τους πλέον φιλικά διακείμενους προς την Κύπρο Ρώσους αξιωματούχους.
Πολιτικοί παρατηρητές στη Λευκωσία εκφράζουν την έκπληξή τους γιατί δεν έχουν στείλει ακόμα ευχαριστήριο μήνυμα προς τον κ. Αναστασιάδη ο πρόεδρος της Τουρκίας και ο πρόεδρος του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους (έτσι το λέμε εμείς, αλλά αυτό συμπεριφέρεται ως κανονικό κράτος και εμείς ως ψευδοκράτος). Ίσως βέβαια η κυπριακή ηγεσία να σκέφτηκε ότι χρειάζεται πολύ περισσότερο η Ρωσία την Κύπρο από ότι η Κύπρος τη Ρωσία.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό και από την απόφαση Αναστασιάδη, είναι ότι σχεδόν κανείς στην Κύπρο δεν βγήκε έως τώρα να την επικρίνει.
Τα μαθήματα της ιστορίας
Θυμίζουμε ότι η ΕΣΣΔ και οι σοσιαλιστικές χώρες υποστήριξαν το δικαίωμα του κυπριακού λαού στην αυτοδιάθεση, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, το Ισραήλ και την Τουρκία που το πολέμησαν λυσσασμένα.
Μετά το 1960, που ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, η ΕΣΣΔ και στη συνέχεια η Ρωσία ήταν το κύριο διπλωματικό στήριγμα της Κύπρου στον ΟΗΕ και χάρη στη δική της υποστήριξη εκδόθηκαν οι (ισχύουσες πάντα) αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας με τις οποίες αναγνωρίστηκε η νομιμότητα της κυπριακής κυβέρνησης και ζητήθηκε η άνευ όρων αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων από την Κύπρο.
Η Μόσχα απέτρεψε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1964 και ήταν αυτή που παρέσχε αμυντικό εξοπλισμό στην Κύπρο και πριν και μετά το 1974.
Όταν το 2004 οι Αγγλοαμερικανοί επεχείρησαν να δεσμεύσουν μέσω απόφασης του ΟΗΕ την Κύπρο στο σχέδιο Ανάν για διάλυση της Δημοκρατίας, παρά την αποδοκιμασία του από τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, η Ρωσία ήταν το μόνο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που ψήφισε κατά και, εξαιτίας του δικαιώματος βέτο που διαθέτει, εμπόδισε το σχέδιο.
Όταν λοιπόν έχεις αυτό το ιστορικό βάθος σχέσεων με μια μεγάλη δύναμη, όταν έχεις αυτή την εμπειρία, προσπαθείς να τις διαφυλάξεις, δεν κοιτάς να δημιουργήσεις λόγους στον άλλο να σε εχθρεύεται.
Είπαμε να μην έρθουμε σε ρήξη με τους Αμερικανούς, με το ΝΑΤΟ και με την Ε.Ε. Δεν είπαμε όμως και να αυτοκτονήσουμε ως κράτη και ως λαοί.
Κυπριακό: ένα αποικιακό πρόβλημα
Η βάση των στενών σχέσεων Μόσχας και Λευκωσίας είναι αντικειμενική. Το Κυπριακό πρόβλημα είναι πρωτογενώς και παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα αποικιακό πρόβλημα. Πρόκειται για την προσπάθεια ενός μικρού λαού να ασκήσει το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση. Είναι οι ΗΠΑ, η Βρετανία και το Ισραήλ που προαιωνίως δεν το θέλουν αυτό, γιατί θέλουν να ελέγχουν όσο πιο ασφυκτικά γίνεται το νησί, το θέλουν για πάρτη τους. (Ο πιο απόλυτος τρόπος ελέγχου μιας περιοχής είναι να διώξεις τον πληθυσμό της. Κάτι που επιτυγχάνεται άλλωστε σταδιακά και μόνο με τις ασκούμενες οικονομικές πολιτικές, που διώχνουν τους Έλληνες νέους μακριά από την Κύπρο και την Ελλάδα).
Είναι οι δυτικές δυνάμεις που έβαλαν την Τουρκία στην Κύπρο, σε συνεργασία με τις υποτελείς στους Αγγλοαμερικανούς μετεμφυλιακές κυβερνήσεις της Αθήνας, προκειμένου να χτυπήσουν το δικαίωμα των Κυπρίων στην αυτοδιάθεση και, εν συνεχεία, να σκοτώσουν τον ηγέτη της Κυπριακής Δημοκρατίας και να τη διαλύσουν.
Η ΕΣΣΔ στο παρελθόν και η Ρωσία σήμερα είναι φυσικό να μην θέλουν να πραγματοποιηθεί η δυτική επιδίωξη αποικιοποίησης της Κύπρου που θα μετέβαλε άρδην τη στρατηγική ισορροπία δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο και αυτός είναι ο λόγος που στήριξαν στο παρελθόν την Κύπρο.
Χωρίς αμφιβολία στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα υπάρχουν, μαζί με ότι έχει απομείνει από την παράδοση μεγάλων εθνικών, δημοκρατικών και κοινωνικών αγώνων της ιστορίας μας και μεγάλα αποθέματα ραγιαδισμού, που σήμερα κυριαρχούν. Αλλά δεν θα μπορέσει ο ελληνικός λαός να επιβιώσει επί μακρόν των πολιτικών του ηγεσιών και στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
