Γιώργης Έξαρχος: Διαδρομές… αυτογνωσίας…5 / Η αναπόδεικτη “πρώιμη κάθοδος Σλάβων” εν Ελλάδι…

ΓΙΩΡΓΗΣ Σ. ΕΞΑΡΧΟΣ – ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ… ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ… 5

ΑΠΟ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΛΑΛΑ (~491-578), ΑΓΑΘΙΑ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟ (~530-581/82), ΣΥΝΕΚΔΗΜΟΥ ΡΟΚΛΕΟΥΣ (535), ΦΛΑΒΙΟΥ ΜΑΥΡΙΚΙΟΥ ΤΙΒΕΡΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ (539-602),ΙΟΡΔΑΝΗ (6ος αι., 551), ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙ-ΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (605-630), ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ ΣΙΜΟΚΑΤΤΗ (6ος – 7ος αι.), ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΛΗΘΟΣ ΆΛΛΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΩΝ ΣΥΝΑΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΣΚΛΑΒΗΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΤΕΣ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΙΣ ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΙ ΤΩΝ ΔΑΚΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ…

 ————-

Η ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΗ «ΠΡΩΙΜΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΛΑΒΩΝ» ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ…

Γιώργης Σ. Έξαρχος*

Πριν περάσουμε στις κύριες πηγές, θα καταχωρίσουμε εδάφια και χωρία ιστορικών συγγραφέων και χρονογράφων που αναφέρονται στους Σκλάβους ή Σκλαβήνους/Σκλαβινούς κ.λπ., οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν ή έχουν με τους Σλάβους, όπως έχει επιβληθεί τούτη η αναπόδεικτη δοξασία!

• «οι πλείστοι Ούννοί τε ήσαν, και Σκλαβηνοί, και Άνται, οι υπέρ ποταμόν Ίστρον ου μακράν της εκείνης όχθης ίδρυνται.» (Μαλάλας, έκδ. Βόννης 1831, σ. 659).

• «τας τε των Ούννων επιδρομάς, ως δη εν τω τότε τον Ίστρον ποταμόν περαιωθέντες, μέγιστα οία την Ρωμαίων αρχήν ελυμήνατο, Ιλλυρίους τε και Θετταλούς και τα πλείστα της Ευρώπης ληϊσάμενοι, μέρος δε τι και της Ασίας, τον Ελλήσποντον διαβάντες.» (Αγαθίας, έκδ. Βόννης 1828, σ. 12). – «Σουαρούνας τις όνομα, Σκλάβος ανήρ…» (Ό.π., σ. 249). [Βλαχιστί Σουâρούνâ και Σâρούνâ = (η πόλη) Θεσσαλονίκη. Επίσης: σοάρι ή σουάρι = ήλιος, και σοαρίνου ή σουαρίνου ή σουρίνου, ως και σοαρούνου ή σουαρούνου ή σουρούνου = προσήλιο, «ανατολικό». Και: σάρε = άλας, αλάτι, σâρούνου και σâρούνâ = αλαταριά, αλατότοπος, αλυκή. Ως γνωστόν, κατά τις αρχαίες ιστορικές πηγές, η Θεσσαλονίκη κτίστηκε πάνω στην Αλία (πόλη) πάνω από τον νυν «Λευκό Πύργο», όπου στην αρχαιότητα υπήρχαν οι αλυκες της πόλης Αλία, όνομα που χρησιμοποιούσαν έως πρόασφατα για τη Θεσσαλονίκη η Βλάχοι του Πισοδερίου!…].

• «Αι υπό την Θεσσαλονίκην επισκοπίαι: α΄ ο Κίτρους, β΄ ο Βερροίας, γ΄ ο Δρουγουβιτείων, δ΄ ο Σερβίων, ε΄ ο Κασανδρίας, ς΄ ο Καμπανείων ήτοι Καστρίου, ζ΄ ο Πέτρας, η΄ ο Ερκούλεον ήτοι Αρδαμερέως, θ΄ ο Ιερισσού ήτοι Αγίου όρους, ι΄ ο Λίτης, ια΄ ο Βαρδαριωτών ήτοι Τυρίων.» (Συνέκδημος Ιεροκλέους, έκδ. 1866, σ. 100-101). – «Ο πρώτος θρόνος του κορυφαίου των αποστόλων Πέτρου, … άχρι | Ραβέννης και | Λογγιβάρδων και | Θεσσαλονίκης, | Σκλάβων και | Αράβων και | Αβάρων και | Σκυθών και | Δανουβίου του ποταμού, τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις οροθεσίας των επισκόπων περιέ-χουσα·» (Ό.π., σ. 138-139). – «ις΄ τη Θεσσαλονίκη της Θεσσαλίας: ο του Κιτρους | ο Βερροίας | ο Δουργαβιτίας | ο των Σερβίων | […] | ο Βαρδαριωτών Τούρ-κων· ομού ια΄.» (Ό.π., σ. 208).

• «Ει γε και πλείους εισίν, αλλ’ ουν άτακτοι και άναρχοι ώσπερ Σκλάβοι, και Άνται, και τα τοιαύτα άναρχα και άτακτα έθνη·» (Μαυρικίου, Στρατηγικόν, έκδ. 1664, σ. 212). – «Τα έθνη των Σκλάβων, και Αντών, ομοδίαιτά τε και ομότροπα εισί και ελεύθερα, μηδαμώς δουλούσθαι ή άρχεσθαι πειθόμενα, και μάλιστα εν τη ιδία χώρα, πολύανδρά τε, και τληπαθή, φέροντα ραδίως και καύσωνα, και ψύχος, και βροχήν, και σώματος γυμνότητα, και την των δαπανημάτων ένδειαν. … και βίον ζώντα ληστρικόν, φιλούσιν εν τοις δασέσι και στενοίς και κρημνώδεσι τόποις, τας κατά των εχθρών αυτών εγχειρήσεις εργάζεσθαι.» (Ό.π., σ. 272-275). [Άνται και Σκλαβήνοι, κατά το Στρατηγικόν του Μαυρικίου είναι ένα και το αυτό.]

• «Quorum nomina licet nunc per varias familias et loca mutentur, princi-paliter tamen Sclaveni et Antes nominantur. …». Και σε υποσημείωση αναφέρεται: Sclaveni = Scaveni, Sclavani, Sclavini, Sclavi, Sclavoni. (Ιορδάνη, έκδ. 1861, σ. 26-28).

• «12. Μαυρίκιον είχεν ο τότε καιρός τα των Ρωμαίων σκήπτρα χειρίζοντα. Τούτω ο των Άβάρων αρχηγός πρεσβείαν εστείλατο περί συμμαχίας, συγκλήτου δε ψήφω ταύτης αποτυχών, μέγα μηνίων απηλλάττετο τη αποτυχία. Έτερον δε τρόπον οίκοι των επαναστάντων κρατήσας βαρβάρων, ον ώδινε κατά Ρωμαίων βασιλίσκον αποκρουσθείς, απέτεκε της οργής κατ’ αυτών τα όπλα τρεψάμενος. Καιρίαν δε τούτοις εντεΐναι βουλόμενος την πληγήν, άθλον ή λάφυρον Θεσσαλονίκην προύθετο τω πολέμω· Μακεδόνων αυτή και Ιλλυριών η μητρόπολις, εις ην τα πανταχόθεν άκρα συντρέχοντα, των μεγίστων τε είναι και δοκεΐν, ου τοις άλλοις μόνον, αλλά και βασιλεύσιν αυτοίς πείθει ως και περί πλείστου ταύτην ποιείσθαι. Κατά ταύτης ο άλάστωρ και δυσμενής επεστράτευ-σεν Άβαρος, βαρύν ότι και μάλιστα στρατόν επαγόμενος· περί τας δέκα μυριάδας είναι τούτους είκασε τις των προ ημών όψιν τε κατιδών έκτοπον άλλος προείπεν ανήρ, το μέγεθος της πολιορκίας υποδηλών και προ της αφίξεως, Θεοδόσιος Επίσκοπος [Ευσέβιος Επίσκοπος, κατά P.G., τόμος 116, στ. 1240 καί 1296] ούτος εκείνος ην ο τηνικαύτα της πόλεως· τραγωδόν δε τινα είναι την όψιν, ον και περιστάντα παρά το θέατρον εφεζομένω τραγωδήσαι, βούλεσθαι αν ειπείν αυτώ τε τω Επισκόπω καί θυγατρί, τον δε προς τούτο πολλάκις ορμώντα, πολλάκις αποτρεπόμενον εργωδέστερον οψέ και μόλις απώσασθαι. | Επί τοιούτοις μοχθηροίς οιωνοίς και προσδοκίαις δυσέλπισιν επιστρατεύσας ο Άβαρος, εν κύκλω πάσαν τω πλήθει περιβάλλει την πόλιν. Όρθρου δε και υπό ζόφον άπασαν τοις πολεμικοίς ταινιώσας, της αυγής ανισχού-σης προσήγε τας ελεπόλεις καί κλίμαξιν επαναβαίνειν επεχείρει τοις τείχεσι, κοντοίς τε και βέλεσι και σφενδόναις προ των κλιμάκων αμύνεσθαι παρεσκευαστο και συνελόντα ειπείν συνάμα πάσιν αυτού τοις στρατεύμασι και πανταχοϋ του τείχους παραβόλως και φοβερώς της πολιορκίας απήρξατο, και ταύτα των δυναμένων επεξιέναι μηδενός ένδον μήτ’ όντος, μήτ’ επαμύνοντος των μεν την ευθύ στειλαμένων Ελλάδος (οδόν), του καθ’ ημάς ηγεμόνος εφελκομένου, των δε την προς βασιλέα φέρουσαν τας θέμιδος χρόνω ήδη φυγούσας ιμειρομένων χάριτας τη πόλει καταγαγείν, των χερσί δε προσποριζομένων το ζην λοιμώδει νόσω πλην ολίγων προ βραχέος αποφθαρέντων.» (Ιωάννου, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, έκδ. 1780, σ. 339-340). «26. Το των Σκλαβηνών έθνος, Ίστρου δε τούτο την περί τας όχθας του ποταμού νέμεται γην, πλήθει τε πλείστον και ηθών αγριότητι, άσπονδον και ατίθασσον. Τούτο απροόπτως και πόσης αίτιας δήλης χωρίς μόνω τω εχθρώ στρατηγούμενον καταστρατεύει της πόλεως. Λάθρα δε και ασυμφανώς επήγε την στρατείαν λήσειν οιόμενον και αθρόον ανεπαίσθητους ταύτην ελεΐν ώς αφύλακτον. Βαρείαν δε άγων και αριθμού κρείττω την στρατιάν και παν είδος έχουσαν μετά χείρας πολεμικών, προ ολίγων σταδίων της πόλεως κατεστρατοπέδευσεν, όσον την αποσκοπήν αποκρούσασθαι και διασκεδάσαι την επιχείρησιν.» (Ό. π., σ. 352-353).

• [Έτος 528] «…και πάλιν Ρωμαίοις το των Αβάρων επιτίθεται φύλον, αλλ’ ουκ αναφανδόν, ραδιουργικώτερον δε πως και δολερώτερον. Το γαρ των Σκλαβηνών έθνος επαφίησι, και πλείστα των Ρωμαίων γης αποκείρε-ται, και των μακρών μέχρι καλουμένων τειχών, οία δη άττοντες, αθρόον προσβάλοντες ταις όψεσι, πολύν απεργάζονται φόνον. […] τότε Κομεντίολος ουκ άκομψον ταξιαρχίαν πιστεύεται, κατά δε την Θράκην επιών απελαύνει των Σκαλαβηνών πλήθη. Αφικνείται δε τα κατά τον Εργινίαν, ούτω καλούμενον ποταμόν [παραπόταμο του Έβρου], και αδοκήτως επί τοις Σκλαβηνοίς και καρτερώς επιτίθεται, και θάνατον πολύν τοις βαρβάροις απεσχεδίασε.» (Σιμοκάττη, έκδ. Βόννης 1834, σ. 46). – [Έτος 584] «Ο δε Ρωμαίων τε και Περσών πόλεμος εσφρίγα τε και εσφάδαζε. Το δε Γετικόν, ταυτόν δ’ ειπείν αι των Σκλαβηνών αγέλαι, το περί την Θράκην ες το καρτερόν ελυμαίνετο. Οι δε Μήδοι τοις Ρωμαίων στρατηγοίς συγκυρήσαντες παρανάλωμα φόνου εγίνοντο. Ρώμη δ’ η πρεσβύτις ταις των Λογγοβάρδων αντείχεν εφόδοις.» (Ό.π., σ. 119-120). – «Και ουν ο Χαγάνος τοις Σκλαβηνοίς προστάττει ακατίων πλήθη τεκταίνεσθαι, όπερ προς διάβασιν σχοίη τον Ίστρον πειθήνιον. Οι μεν της Σιγγηδόνος οικήτορες αθρόαις εφόδοις τισίν Σκλαβηνών τους πόνους ληΐζονται, και πυρί παραδίδουσι τας προς ναυτιλίαν τούτων επίχειρα. Η δε πόλις ες τούσχατον αφικομένη κακού ισχνάς επεφέρετο σωτηρίας ελπίδας. […] πλήθη Σκλαβηνών ξυλουργείν παρεσκεύαζεν, όπως τον ποταμόν τον λεγόμενον Σάον ναυτιλλόμενος διανήξηται.» (Ό.π., σ. 246). – «Οι δε Ρωμαίοι πεπλησιακότες τοις Γέταις (τούτο γαρ τοις βαρβάροις το πρεσβύτερον όνομα) ουκ εθάρρουν εις χείρας ελθείν·» (Ό.π., σ. 272). – «ηκηκόει γαρ ο Μαυρίκιος των Σκλαβηνών τα πλήθη ες Βυζάντιον τας ορμάς επιφέρειν.» (Ό.π., σ. 273).

• Το σημαντικότερο στον Σιμοκάττη, το οποίο δεν έχει προσεχθεί από τους ιστορικούς ή έχει παρερμηνευθεί ή έχει διαστραφεί το νόημά του, είναι αυτό που λέει με ξεκάθαρη διατύπωση, ότι οι Σκλάβοι ήταν Γέτες:

«Οι δε Γέται ήτοι Σκλάβοι τα περί την Θράκην ελυμαίνοντο, η Ρώμη δε προς τους Λογγοβάρδους ανθωπλίζετο, και Λιβύη των Μαυρουσίων περι-εγίνετο.» (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Copo-sior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Theophylactus Simocatta, Genesius, Bonnae MD CCCXXXIV [1834] – Theophylacti Simocattae Historiarum, Libri Octo, Recog-novit Immanuel Bekkerus, Bonnae MDCCCXXXIV – Photii In Theophylactum Summaria Cod. LXV, σ. 8).

Δηλ., οι Σκλάβοι ή Σκλαβήνοι ήταν Γέτες, ομόγλωσσοι και ομοεθνείς των Δακών. Πώς προέκυψε το ανιστόρητο ότι Σκλάβοι και Σκλαβήνοι σημαίνει Σλάβοι; Τούτη την άποψη ο Σιμοκάττης την επαυξάνει γράφοντας: «Το δε Γετικόν, ταυτόν δ’ ειπείν αι των Σκλαβηνών αγέλαι, το περί την Θράκην εις το καρτερόν ελυμαίνετο.» Και: «Μέχρι δε και Θεσσαλονίκης, εκδραμών πόλεως πολλά των εκείσε Σκλαβηνών γένη…», και έφτασαν έως την Πελοπόννησο.

• ΟMath. Petro Katancsich Pannonio επισημαίνει: «Ex his, mea quidem opini-one, perspicuum euadit, Getas tam parum ad Graecam spectasse originem, quam ad Latinam, utpote linguae ignaros vtriusque.» (Έκδ. 1793,, σ. 119). Με απλά λόγα: Οι Γέτες είναι Ελληνικής καταγωγής! Ψιλά γράμματα για τους σύγχρονους ιστορικούς! Για απόδειξη των ισχυρισμών του ο Math. Petro Katancsich Pannonio καταχωρίζει πίνακες με σχετικά γλωσσάρια, για τις αναγ-καίες συγκρίσεις:

Valach.                 Illyr.                       Slav.                      Latin.                     Ελλην.

bràna                     vrata                      brana                     porta                      πύλη

drum                     drum                     czeszta                  via regia               οδός

miloszt                 miloszit                                moloszt                                gratia                     χάρις

medelya               nedilya                 needle                   dominica             κυρία

neveszta               neviszta                neveszta               sponsa                  νύμφη

palamàr               palamàr               provaz                  rudens                  καλαμάρι

pitta                       kruh                       hleb                        panis                     άρτος

plug                       plug                       pluh                       aratrum                άροτρον

szluga                   szluga                   szluxebnik           seruus                   δούλος

szluxba                 szluxba                 szluxba                 seruitus                                σκλαβιά

szlanina               szlanina               szlanina               lardum                 λαρδί

temnicze              tamnicza              vezeny                  carcer                    φυλακή

xupuny [zupan] xupan                   pan                        dominus              κύριος

Κατόπιν ο Math. Petro Katancsich Pannonio καταχωρίζει διάφορα αποσπάσματα αρχαίων συγγραφέων: «ομόγλωττοι δ’ εσίν οι Γέται τοις Δάκοις» (Στράβων). «Μεσημβρία, Μεγαρέων άποικος, πρότερον δε Μενεβρία, οίον Μενάπολις. του Κτίσαντος Μένε καλουμένου, την δε πόλεως βρίας καλουμένης Θρακιστί.» (Στράβων). «ως και η του Σήλυος πόλις Σηλυβρία προσηγόρευται, ήτε Αίνος Πολτιοβρία ποτέ ωνομάζετο» (Στράβων). «βρίαν, την επ’ αχροίς κώμην» (Ησύχιος). «Βρίγα λέγεσθαι ελεύθερον» (Ησύχιος). «Σαρμάτας δε φωνή διαχρώντας παραπλησία τη Ιλλυριών, των ες τον Ιόνιον παροικούντων ες τους Ενετούς, οποτεροί μεν τούτων παλαιότεροι, και την ετέρων οπότεροι τούτων χώραν επινέμονται, ή Ιλλυριοί, επένεικα της Ευρώπης διαβάντες, Πολανίαν τε και Σαρματίαν ώκησαν, ή Σαρμάται δη επί τάδε του Ίστρου γενόμενοι, την τε Μυσίαν, και Τριβαλών χώραν, και Ιλλυριών, των προς Ιόνιον άχρι δη Ενετών ώκησαν, ούτε άλλου τινός επυθόμην των παλαιοτέρων δεξιόντος, ούτ’ αν έχοιμι πάντη ως αληθή διασημήνασθαι.» (Χαλκοκονδύλης). Λέει ότι οι Βούλγαροι πέρασαν κάτω από τον Δούναβη στη Θράκη το έτος 559, και επικαλείται τα γραφόμενα από τον Μένανδρο και τον Αγαθία, έχοντας τότε άλλη ονομασία. (Ό.π., σ. 156). «οι εκείθεν του ποταμού Σκλάβοι, οι και Άβαροι καλούμενοι» (Κ. Πορφυρογέννητος). «Baldom seu Blachinam …» (Annal. Aur., p. 231). Αναφέρει και την άποψη ότι η λ. Σέρβοι μπορεί να προέκυψε έτσι: Τριβαλλούς à Σριβαλλούς à Σρβλους (Srblos), με την τροπή του Τ σε Σ κατά το θάλαττα à θάλασσα! Καταχωρίζει και έναν ακόμα χρήσιμο πίνακα λέξεων, για ανάλογες χρήσιμες συγκρίσεις (ό.π., σ. 220):

Latin.                     Graec.                   Illyr.                       Νεοελλ.               Αρμάν.

acetum                  όξος                       ocet                        ξύδι                        πούσκâ

abdere                   κρύπτειν              kriti                        κρύψιμο      ασκουντιάρε

admonere            νουθετέειν           nudity                   νουθεσία              τâμπίχι

adulor                   πολακεύω           polagivam           –                               –

aro                          αρώ                        orem                      οργώνω       φάκ’ άγκρου

adurere                 πυρόειν                piriti                      περικαίω              άρντου

crepito                   πέρδω                   perdim                  κλάνω                   μπέσου

expellere               απαελαύνειν      izpelyati               απέλαση              αγουνίρε

fundamentum    θεμέλιον              temely                   θεμέλιο                θιμέλjιου

mensa                   τράπεζα               trpeza                    τραπέζι                μεάσâ

mille                      χίλια                     hilyada                 χίλια                     νjίλjιε

mus                       μυς                         mish                      ποντίκι             σhιοάρικου

nato                       πλέω                     plivam                  πλέω                     –

ungo                      αλείφω                 lipim                     αλείβω                 αούγκου

(Ό.π., σ. 220).

Από τα δάνεια εδάφια από τον Math. Petro Katancsich Pannonio, να πω ότι συνάγεται ότι οι Σκλάβοι και οι Σκλαβήνοι δεν ήταν Σλάβοι αλλά Γέτες και ομόγλωσσοι των Δακών.

• Ο Mátyás Péter Katancsich (1750-1825) ήταν Φραγκισκανός μοναχός, αρχαιολόγος, ιστορικός, καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Ζάγκρεμπ και στην Πέστη καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, το 1777, στο Τμήμα Αρχαιολογίας. Μετέφρασε από τα γερμανικά στα λατινικά και ένα εγχειρίδιο νομισματικής με συλλογή από ρωμαϊκά ευρήματα, το δε όνομά του συνδέεται με τις πρώτες αρχαιολογικές ανασκαφές στην Ουγγαρία. Πάντως, η μελέτη του αξίζει τον κόπο να μεταφραστεί στη νεοεελληνική μας γλώσσα…

Αλλά όχι μόνο οι Σκλάβοι και Σκαλβήνοι ήταν Γέτες, οι οποίοι ήταν ομόγλωσσοι με τους Δάκες, αλλά και οι Γέτες ήταν Έλληνες! Αυτό διακηρύσσει ο Οβίδιος (43 π.Χ. – 17 μ.Χ.), γράφοντας: «Graii apud Getas»! Και επιβεβαιώνει έτσι τον Σκύμνο τον Χίο (185 π.Χ. – 2ος π.Χ. αι.), που έγραψε (Αποσπάσματα): «Εν μεθορίοις δε της Κροβύζων και Σκυθών / Χώρας, μιγάδας Έλληνας οικητάς έχει». Είναι οι «Γραικοσαρμάται»!

• ΡΗΧΙΝΟΙ, ΒΛΑΧΟΡΡΗΧΙΝΟΙ, ΣΑΓΟΥΔΑΤΟΙ (726-780) – Πηγή: Порфирий, епископ Чигиринский, Афон. История Афона. Ч. 1-3, Тип. В.Л. Фронцкевича, Киев 1877.

«No 16. Λόγος ιστορικός της μονής Κασταμονίτου: Κατά τας ημέρας των εικονομάχων βασιλέων [726-780], τα έθνη από τα παραδουνάβια μέρη, ευρόντα καιρόν αναρχίας, διότι οι βασιλείς των Ρωμαίων είχον πόλεμον κατά των αγίων εικόνων οι ασεβείς, τότε δη τότε οι λεγόμενοι ρηχίνοι, και απλούστερον Βλαχορηχίνοι και σαγουδάτεοι, εξουσιάσαντες την Βουλγαρίαν, και απλώσαντες από ολίγον κατ’ ολίγον εις διάφορα μέρη εκυρίευσαν και την Μακεδονίαν, τέλος ήλθον εις το άγιον όρος με όλα τους τα γυναικόπαιδα. Διότι δεν ήτο τινάς να τους αντισταθή και να τους πολεμήση. Οίτινες με τον καιρόν επειδή εκατηχήθησαν από τους αγίους πατέρας, επίστευσαν και έγιναν τέλειοι χριστιανοί. Όμως ο καρκίνος δεν συνηθίζει να περιπατή ορθά, αλλά πλαγίως εις ένα και άλλο μέρος περι-τριγυρίζει· ούτω και αυτοί οι δόλιοι επίστευσαν και εβαπτίσθησαν, και μετά ταύτα υπετάχθησαν και εις τους βασιλείς Κωνσταντινουπόλεως, και διά τούτο επροχώρησαν εδώ εις το αγιώνυμον όρος του Άθωνος, τάχα να κατηχηθούν καλλίτερον με τον καιρόν… αλλ’ είχον οι πατέρες του και-ρού εκείνου πειρασμούς πολλούς, από τους εικονομάχους, λέγω, και αιρε-τικούς, και από άλλα έθνη βάρβαρα.» (Ό.π., τ. 3, σ. 311).

Αυτός ο «Λόγος ιστορικός της μονής Κασταμονίτου», γράφει για «ρηχίνους και απλούστερον Βλαχορηχίνους και σαγουδάτεους», που τους συναντούμε και στα Θαύματα του Αγίου Δημητρίου (Acta S. Demetrii). – Βλ. σχετικά και W. Tomashek, Zur Kande der Hamus – Halbinsel, Sitzungsberichte der Wiener Academie der Wissenschaften, Phil.-Hist. Classe, 99, 1881, p. 476-477· και M. Lascaris, Les Vlachorynchines. Une mise au poiant, RHSEE 20, 1943, p. 182-189.

.Ο Πορφύριος Ουσπένσκυ (1804-1885) έγραψε την Ιστορία του Άθωνος, συγκεντρώνοντας μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων και ανέκδοτα έγγραφα και στοιχεία διαφυλασσόμενα στις μονές του. Η ιστορία του Άθωνος, εν σχέσει προς τους κατοίκους και το θρήσκευμά τους, μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις γενικά περιόδους: Άθωνας των μοναχών, Άγιον Όρος (943 μέχρι σήμερα), και προμοναστικός Άθωνας, που διακρίνεται σε προχριστιανικό και χριστιανικό. Δηλ. υπήρξε: Ειδωλολατρικός Άθως, Χριστιανικός – προμοναστικός Χριστιανικός – μοναστικός.

Το ανωτέρω ντοκουμέντο, δεν είναι το μοναδικό στις μονές του Άθωνος που αναφέρεται στους Βλάχους, οι οποίοι για κάποιο χρονικό διάστημα έζησαν συν γυναιξί και τέκνοις στην αθωνική πολιτεία. –  Βλ. P.G., τόμος 116, S. Demetri Martyris Acta – Miracolorum Liber II – Auctore Anonymo, σ. 1325-1376, για σκλαβινούς, βλαχορηχίνους, σαγουδάτειους κ.ά., τους οποίους οι σύγχρονοι τους εκλαμβάνουν για Σλάβους!…

• Κάνω «άλμα» στις παλαιές πηγές, που όλες μιλούν μόνον για Σκλαβήνους, και έρχομαι στην πηγή: ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ (760-818) – Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borussicae Continuata, Theophanes, Volumen I, Bonnae MDCCCXXXIX – Theophanes Chronographia, Ex Recensione Ioannis Classeni, Vol. I, Bonnae MDCCCXXXIX [1839] – Θεοφάνους Χρονογραφία – Του εν αγίοις πατρός ημών Θεοφάνους ηγουμένου του αγρού και ομολογητού. Χρονογραφία ετών ΦΚΗ΄ [528], αρχομένη από πρώτου έτους Διοκλητιανού έως δευτέρου έτους Μιχαήλ και Θεοφυλάκτου υιού αυτού· τούτ’ έστιν από ,εψοζ΄ [5877] έτους του κόσμου έως έτους ,ςτε΄ [6305] κατά τους Αλεξανδρείς, κατά δε Ρωμαίους ,ςτκα΄ [6321] – Χρονογραφία από Διοκλητιανού έως Μιχαήλ και Θεοφυλάκτου του υιού αυτού βασιλέων.

Δανείζομαι τα εξής συναφή με το θέμα μας χωρία:

• [Έτος 5931 ή 431 μ.Χ.] «Ήσαν δε τότε Γότθοι και έθνη πολλά τε και μέγιστα πέραν του Δανουβίου εν τοις υπερβορείοις τόποις κατωκισμένα. Τούτων δε αξιολογώτερά εισι τέσσαρα, Γότθοι, Υπογότθοι, Γήπαιδες και Ουανδήλοι εν ονόμασι μόνω και ουδενί ετέρω διαλλάττοντες, μία διαλέκτω κεχρημένοι· πάντες δε της Αρείου υπάρχουσι κακοπιστίας. Ού-τοι επί [αδελφών] Αρκαδίου [377-408, βασ. 395-408] και Ονωρίου [384-423, βασ. 395-423] τον Δάνουβιν διαβάντες, εν τη Ρωμαίων γη κατωκίσθησαν. Και οι μεν Γήπαιδες, εξ ων ύστερον διηρέθησαν Λογγίβαρδοι και Αβάροις, τα περί Σιγγιδόνα και Σερμείον χωρία ώκησαν. Οι δε Υπογότθοι μετά Αλάριχον την Ρώμην πορθήσαντες, εις Γαλλίας εχώρησαν και των εκεί εκράτησαν. Γότθοι δε Παννονίαν έσχον πρώτον, έπειτα τω ιθ΄ έτει της βασιλείας, Θεοδοσίου του νέου [Θεοδόσιος Β΄,γνωστός και ως Θεοδόσιος ο Νεώτερος ή Θεοδόσιος ο Καλλιγράφος: 401-450, βασ. 408-450.] επιτρέποντος, τα της Θράκης χωρία ώκησαν, και επί νη΄ χρόνους εν τη Θράκη διέτριψαν, και της Εσπερίου βασιλείας εκράτησαν. Οι δε Ουανδήλοι Αλανούς εταιρισάμενοι και Γερμανούς, τους νυν καλουμένους Φράγκους, διαβάντες τον Ρήνον ποταμόν…» (Ό.π., σ. 145-146).

• [Έτος 6050 ή 550 μ.Χ.] «εισήλθεν έθνος εν τω Βυζαντίω παράδοξον των λεγομένων Αβάρων, και η πάσα η πόλις συνέτρεχεν εις την θέαν αυτών, ως μηδέποτε εωρακότες τοιούτον έθνος. Είχον γαρ τας κόμας όπισθεν μακράς πάνυ δεδεμένας πρανδίοις και πεπλεγμένας. Η δε λοιπή φορεσία αυτών ομοία των λοιπών Ούννων. Ούτοι φυγόντες εκ της ιδίας χώρας ήλθον εις τα μέρη Σκυθίας και Μυσίας, και έπεμψαν προς Ιουστινιανόν πρέσβεις δεχθήναι αυτούς.» (Ό.π., σ. 359).

• [Έτος 551 μ.Χ.] «Τω δε αυτώ έτει επανέστησαν Ούννοι και Σκλάβοι τη Θράκη πλήθη πολλά, και επολέμησαν αυτήν, και πολλούς εφόνευσαν και ηχμαλώτισαν.» (Ό.π., σ. 360).

• «Ιουστίνος ο ανεψιός Ιουστινιανού […] ην δε τω γένει Θράξ, μεγαλόψυχός τε και εις πάντα επιδέξιος, φιλοκτίστης…» (Ό.π., σ. 373).

• [Έτος 576 μ.Χ.] «Ο δε Χαγάνος την ειρήνην διαλύσαι δόλω έσπευδεν. Το γαρ Σκλαβίνων έθνη κατά της Θράκης εξώπλισεν· α τινα παρε-γένοντο μέχρι των Μακρών τειχών πολλήν άλωσιν ποιούμενα. Ο δε βασιλεύς τα του παλατίου στρατεύματα εξαγαγών της πόλεως και τους δήμους, φυλάττειν τα Μακρά τείχη εκέλευσεν. Και Κομεντίολον στρατηγόν χειροτονήσας και εξοπλίσας, κατά βαρβάρων απέστειλεν. Ο δε αδοκήτως τοις βαρβάροις περιπεσών, πολλά πλήθη ανείλεν και τούτους απήλασεν. Παραγενόμενος δε εν Αδριανουπόλει περιέτυχεν Ανδραγάστω πλήθη Σκλαβίνων μετά αιχμαλωσίας επιφερομένω· και τούτω επιπεσών την τε αιχμαλωσίαν διέσωσεν, και νίκην μεγάλην περιεβάλετο.» (Ό.π., σ. 391).

• [Έτος 579 μ.Χ.] «Ο δε Κομεντίολος εν ταις ύλαις του Αίμου κρυπτόμενος, εξήλθεν συν τω Μαρτίνω· και καταλαβών τον Χαγάνον ανετοιμότατον διά το την πληθύν των βαρβάρων περικεχύσθαι τη Θράκη, πρώτη φυλακή κατ’ αυτού χωρεί. Και ην αυτώ μέγα των επί χειρών το κατόρθωμα, ει μη τύχη τινί παρεσφάλη του επιχειρήματος. Ενός γαρ ζώου τον φόρτον διαστρέψαντος, εταίρος του δεσπότου του ζώου προσφωνεί τον φόρτον ανορθώσας τη πατρώα φωνή· τόρνα, τόρνα, φράτρε. Και ο μεν κύριος του ημιόνου την φωνήν ουκ ήσθετο. Οι δε λαοί ακούσαντες, και τους πολεμίους επιστήναι αυτοίς υπονοήσαντες, εις φυγήν ετράπησαν, τόρνα, τόρνα μεγίσταις φωναίς ανακράζοντες. Ο δε Χαγάνος μεγάλην δειλίαν περιβαλόμενος, ακρατώς έφυγεν. Και ην ιδείν Αβάρους τε και Ρωμαίους αλλήλους διαδιδράσκοντας, μηδενός διώκοντος.» (Ό. π., σ. 397-398).

• [Έτος 585 μ.Χ.] «Τούτω τω έτει ο αυτοκράτωρ Μαυρίκιος [Φλάβιος Μαυρίκιος Τιβέριος Αύγουστος – Flavius Mauricius Tiberius Augustus: 539-602, βασ. 582-602] τον Πρίσκον συν πάσαις ταις Ρωμαϊκαίς δυνάμεσιν επί τον Ίστρον ποταμόν έπεμψεν, ώστε τα Σκλαβινών έθνη διαπεράσαι κωλύση. Τούτου δε ελθόντος επί τον Δορόστολον, ο Χαγάνος μαθών πρέσβεις εξέπεμψεν προς αυτόν· και κατητιάτο Ρωμαίους έναρξιν τω πολέμω διδόντας. […] Αλλά προς τα Σκλαβινών έθνη υπό του αυτοκράτορος απεστάλην. […] Οι δε Ρωμαίοι ανελόντες πλήθη Σκλαβινών, και περί τον Αρδάγαστον διατεμόντες χώραν, αιχμαλωσίας τε κρατήσαντες πολλάς εις το Βυζάντιον έπεμπεν διά Τατήμερος.» (Ό.π., σ. 417).

• «Ο δε Πρίσκος θαρρήσας, εις τα εσώτερα μέρη των Σκλαβινών εχώρει. Γήπαις δε ανήρ της θρησκείας των Χριστιανών υπάρχων αυτομολεί προς Ρωμαίους, και την είσοδον τοις Ρωμαίοις υπέδειξεν, και των βαρβάρων εκράτησαν·» (Ό.π., σ. 418).

• «Τούτοις οι Ρωμαίοι κρυπτώς επιπεσόντες, μέγιστον φόνον απεργάζονται· τριάκοντα γαρ χιλιάδας Γηπαίδων και ετέρων βαρβάρων απέκτειναν· και πλείστην αιχμαλωσίαν λαβόντες προς τον Πρίσκον υπέστρεψαν. Ο δε Χαγάνος πάλιν δυνάμεις συναθροίσας επί τον Ίστρον παραγίνεται. Και συμβαλόντες πόλεμον ηττώνται οι βάρβαροι, και εις τα ρείθρα του ποταμού αποπνίγονται. Συναπόλλυνται δε τούτοις και Σκλαβινοί πολλοί. Ζώντας δε εκράτησαν Αβάρους μεν τρισχιλίους διακοσίους, και βαρβάρους δισχιλίους.» (Ό. π., σ. 436).

• [Έτος 617] «στρατώ κατά Κωνσταντινούπολιν απέστειλεν, όπως τους εκ Δύσεως Ούννους, ους Αβάρους καλούσιν, Αβάρεις τε και Σκλάβους και Γήπαιδας συμφωνήσας κατά της πόλεως χωρήσωσι και ταύτην πολιορκήσωσι. […] το δε τρίτον μέρος αυτός λαβών επί Λαζικήν εχώρει· και εν ταύτη διατρίβων τους Τούρκους από της εώας, ους Χαζάρους ονομάζουσιν, εις συμμαχίαν προσεκαλέσατο.» (Ό.π., σ. 485).

• [Έτος 683] «Τούτω τω έτει Ιουστινιανός απελέξατο εκ των μετοικισθέντων υπ’ αυτού Σκλάβων, και εστράτευσε χιλιάδας λ΄ και οπλίσας αυτούς επωνόμασεν αυτούς λαόν περιούσιον, άρχοντά τε αυτών Νέβουλον τούνομα.» (Ό.π., σ. 559-560).

• [Έτος 775] «Τούτω τω έτει ειρηνεύσασα Ειρήνη μετά των Αράβων […] κατά των Σκλαβίνων εθνών. Και κατελθών επί Θεσσαλονίκην και Ελλάδα, υπέταξε πάντας και υποφόρους εποίησε τη βασιλεία. Εισήλθεν δε και εν Πελοποννήσω, και πολλήν αιχμαλωσίαν και λάφυρα ήγαγεν τη των Ρωμαίων βασιλεία. | Τούτω τω έτει [776] μηνί Ιανουαρίω ινδικτιώνος ζ΄ κατέλαβεν Σταυράκιος ο προρρηθείς εκ των Σκλαβίνων, και εθριάμβευσε τα επινίκια επί ιπποδρομίας.» (Ό.π., σ. 707).

• [Έτος 791] Τω δε Μαρτίω μηνί της ζ΄ ινδικτιώνος, ηβουλήθη Ακάμηρος, ο των Σκλαβίνων της Βελζητίας άρχων νυχθείς υπό των Ελλαδικών εξαγαγείν τους υιούς Κωνσταντίνου, και προχειρίσασθαι εξ αυτών βασιλέα.» (Ό.π., σ. 734).

Τούτη η «πατρώα φωνή· τόρνα, τόρνα, φράτρε.», κατανοητή από Σκλαβήνους και Αβάρους, μαρτυρεί τη γλώσσα την οποία μιλούσαν αυτοί, ενώ επίσης είναι γνωστό από τις «βυζαντινές πηγές, ότι με τον όρο «Ελλαδικοί» και «Σικυώνιοι» ήταν τότε γνωστοί «Οι εν Ελλάδι Βλάχοι!», των οποίων απόγονοι οι σημερινοί «Ελληνόβλαχοι – Αρμάνοι»

Περνάμε σε μια άλλη σπουδαία πηγή, που περιέργως αποσιωπάται ή παραβλέπεται:

ΦΩΤΙΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ (810 ή 820-893) – Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Τα ευρισκόμενα πάντα – Photii Constantinopolitani Patriarchae Opera Omnia . . . Tomus Tertius [Saecolum IX, Annus 891] . . . Excudebatur et Venit apud J.-P. Migne Editorum . . . Parisina 1860 – Φωτίου Μυριόβιβλον ή Βιβλιοθήκη – Photii Myriobiblon sive Bibliotheca.

• Επί Μαυρικίου [Flavius Mauricius Tiberius Augustus: 539-602, βασ. 582-602] οι Άβαροι πολιορκούν το Σίρμιον για δύο έτη «και αλίσκεται υπό βαρβάρων Σιγγηδών η πόλις και Αυγούστα και το Βιμινάκιον, πολιορκείται δε και Αγχίαλος πόλις. Και πρεσβεύονται Ελπίδιος και Κομεντίολος Ρωμαίων πρέσβεις προς των Αβάρων Χαγάνον διαπρεσβεύσαι επί τω και τας είκοσι χιλιάδας προστεθήναι, και λαβών Ταργίτιόν τινα από των Αβάρων εις Βυζάντιον ήκεν. Επεί δε οι βάρβαροι πολλά των Ρωμαίων εληΐζοντο, Ταργίτιος εις Χαλκίδα νήσον εξορίζεται, μηνών έξ τη εξορία παραταθέντων. Στρατηγός δε αιρεθείς Κομεντίολος κατά Σκλαβήνων ηνδραγάθησε. Και όπως πάλιν ο Χαγάνος τας σπονδάς συγχεί. Και περί Βουγολόβρα του μάγου· πόρθησίς τε πλείστων πόλεων Ρωμαίων υπό των βαρβάρων.» (Ό.π., σ. 141).

• «Και Κομεντιόλου διάσκεψις ει χρη επιτίθεσθαι τοις Αβάροις, και δημηγορία επί το δειν επιτίθεσθαι, και αντιδημηγορία. Όπως φωνή εμπεσούσα τω στρατώ των Αβάρων άπρακτον την του Κομεντιόλου επίθεσιν την του Χαγάνου ειργάσατο. Και περί Βουσά του στρατιώτου, όπως τε κυνηγών εάλω υπό των Αβάρων, και όπως υπό των ομοφύλων υπεροφθείς πρώτος διά τούτο τους Αβάρους πολιορκητικά όργανα εδίδαξε κατασκευάζεσθαι.» (Ό.π., σ. 145).

• «Αλίσκεται δε υπό Περσών η Μαρτυρόπολις διά Σίττα δόλω, και αποχειροτονείται Φιλιππικός, και Κομεντίολος αντ’ αυτού τον Περσικόν από του αυτοκράτορος πιστεύεται πόλεμον. Οι δε Γέται ήτοι Σκλάβοι τα περί την Θράκην ελυμαίνοντο, η Ρώμη δε προς τους Λογγιβάρδους ανθωπλίζετο, και Λιβύη των Μαυρουσίων περιεγίνετο.» (Ό.π., σ. 148).

• «Περί των τριών Σκλαβηνών των κιθάρας επιφερομένων, οι εκ των μερών του Ωκεανού ελέγοντο προς τον Χαγάνον απεστάλθαι· οι και ενεφανίσθησαν Μαυρικίω τω βασιλεί.» (Ό.π., σ. 152).

• «Στρατεία Αβάρων κατά Ρωμαίων και πολιορκία Σιγγιδόνος της πόλεως, χειροτονία τε Πρίσκου του στρατηγού, και όπως του κατά την Ευρώπην πολέμου τούτον προεστήσατο. […] Πρεσβεία τε Αβάρων προς Ρωμαίους […] Ανδραγαθία τε του Ρωμαίων ταξιάρχου Αλεξάνδρου, και ανδραγαθία Ρωμαίων, και Σκλαβηνών αναίρεσις, έφοδός τε Σκλαβηνών κατά Ρωμαίων.» (Ό.π., σ. 153).

• «περί της γεγενημένης αταξίας ταις Ρωμαίων δυνάμεσιν, αριστείαν τε Ρωμαίων κατά Σκλαβηνών ήτοι Γετών· Γέται γαρ το παλαιόν εκαλούντο. […] Και ως Πιράγαστος ο της των Σκλαβηνών δυνάμεως φύλαρχος ανήρηται· και ανδραγαθία Ρωμαίων. Περί της ανυδρίας της παρακολουθησάσης ταις Ρωμαίων δυνάμεσι. Και όπως του Πέτρου καταπολεμηθέντος υπό Σκλαβηνών Πρίσκος αύθις γίνεται στρατηγός.» (Ό.π., σ. 153).

• «εδουλώσατο δε και Αβάρους. Διέξεισι δε και περί των κατά την Ταυγάς εθνών και περί του Μουκρί, εν οις οι Άβαροι ηττηθέντες διεσπάρησαν. Και περί του Ουάρ και Χουνί των εθνών, εξ ων επί Ιουστινιανού απόμοιρα τωνδε των εθνών ενδημεί τη Ευρώπη, οι και Αβάρους εαυτούς επεφήμισαν.» (Ό.π., σ. 156).

• «Μάχη Ρωμαίων και Αβάρων, στρατηγούντος Πρίσκου και Κομεντιόλου…» (Ό.π., σ. 157).

• «Τετάρτη μάχη, και νίκη πάλι Ρωμαίων λαμπρά, και αναίρεσις Αβάρων άμα Γηπαίδων χιλιάδων τριάκοντα. Πέμπτη μάχη, και νίκη Ρωμαίων, και αναίρεσις Αβάρων, και άλωσις των μεν ζωγρηθέντων Αβάρων τρισχιλίων, άλλων δε βαρβάρων τετρακισχιλίων, και ετέρων δισχιλίων και διακοσίων, και Σαβήνων χιλιάδων οκτώ· εξ ων ο Χαγάνος απατήσας τον αυτοκράτορα τους ζωγραθέντας Αβάρους ανέλαβε. Περί της Κομεντιόλου μελαγχολίας, και όπως τη τούτη αβουλία πλήθος Ρωμαίων, προς Φιλιππούπολιν απαίροντος, τω κρύει διώλοντο.» (Ό.π., σ. 157).

Ο Πατριάρχης Φώτιος (810 ή 820-893) διέσωσε στο έργο του ειδήσεις και πληροφορίες προηγούμενων συγγραφέων, κάποιων δε που τα έργα τους χάθηκαν πιο μετά, με περιεχόμενο ιστορικό, φιλολογικό, θεολογικό κ.λπ., και από το οποίο μαθαίνουμε: i) ότι οι Μασσαγέτες ήταν Τούρκοι και ονομάζονταν από άλλους Πέρσες· ii) ότι οι Άβαροι εγκαταστάθηκαν στην Παννονία· iii) ότι ο στρατηγός Κομεντίολος των Ρωμαίων κατενίκησε σε μάχες Σκλαβηνούς και Αβάρους, και κάνει μνεία σε «φωνή εμπεσούσα τω στρατώ των Αβάρων…», ήτοι το γνωστό «ρετόρνα» ή «τόρνα τόρνα» ή «τόρνα τόρνα φράτερ/φράτρε»· iv) ότι οι Σκλάβοι ή Σκλαβήνοι ήταν Γέτες.

Επανέρχομαι, λοιπόν, στο θέμα Γετών και Σκλαβηνών/Σκλαβίνων, διότι οι Σιμοκάττης και Φώτιος είναι ξεκάθαροι ως προς τη Γετική καταγωγή και γλώσσα των δεύτερων.

Ο Σκύμνος ο Χίος (185 π.Χ. – 2ος π.Χ. αι.), Αποσπάσματα, έχει γράψειι:

«Εν μεθορίοις δε της Κροβύζων και Σκυθών

Χώρας, μιγάδας Έλληνας οικητάς έχει.»

και ο Θεοφύλακτος Σιμοκάττης έχει γράψει:

«Οι δε Γέται, ήτοι οι Σκλάβοι, τα περί την Θράκην ελυμαίνοντο»,

ενώ ο Στράβων έχει επισημάνει ότι:

«ομόγλωττοι δ’ εσίν οι Γέται τοις Δακοίς»!

Μήπως, αυτοί οι Σκύθες, που ονομάζονται Γέτες, μέσα στους οποίους περιλαμβάνονται οι Σκλάβοι και οι Σκλαβήνοι/Σκλαβινοί, ήταν Έλληνες και Ελληνόγλωσσοι;

Να τι μας λένε δύο λατινόγλωσσες πηγές:

• Ο Βιργίλιος (70 π.Χ. – 19 π.Χ.):

«Sed et Virgilius, vatum Latinorum princeps, id ipsum pluribus insuir locis. Quale est illud Aeneae ad Polydori in Thracia sepulcrum:

Multa mouens animo Nymphas venerabar agresteis,

Gradiuumque patrem, Geticis qui praesidet aruis.»

Θυμίζω και την Ευρυδίκη με τον Ορφέα. «Item de sublata Euridice, Orphei vxore, locutus:

At chorus aequalis Dryadum clamore supremos

Implerunt montes: flerunt Rhodopeiae arces,

Altaque Pangaea, et Rhefi Mauortia tellus,

Atque Getae, atque Hebrus, atque Actias Orithyia.

• Ο Οβίδιος (43 π.Χ. – 17 μ.Χ.). In Georgicis autem, vbi ad incenses aestus auertendos venam in pede ferisse proficuum docet,

Bisaltae quo more solent, acerque Gelonus,

Cum fugit in Rhodopen, atque in deserta Getarum.»

«Sed quorsum haec, si Graii apud Getas aduenae uerunt? Pluribus id locis ipse testator Naso; quails est, quo de Tomitanae vrbis origine dsser-turus, incipit:

Hic quoque sunt igitur Graiae (quis crederet) vrbes,

     Inter inhumanae nomina barbariae.

Huc quoque Mileto missi venere coloni,

     Inque Getis Graias constituere domos.

Atque ita sunt heic versati Graeci, vt eos Getas tam numero quam lingua erent, coactos suam barbaris miscere vocibus. De quo sic Poeta, turbam ibens Tomitanam:

Mixtasit haec quamuis inter Graiosque Getasque,

     A male pacatis plus trahic ora Getis.

Et alibi:

Nesciaque est vocis quod Barbara lingua Latinae,

     Graiaque quod Getico victa loquela sono.

Rursum:

In paucis remanent Graiae vestigial linguae,

     Haec quoque iam Getico Barbara facta fono.

Denique:

Hos quoque, qui geniri Graia creduntur ab vrbe,

     Pro patrio cultu Persica bracca regit.

Exercent illi sociae commercial liguae (Geticae)

     Per gestum res est significanda mihi.

Barbarus hic ego fum; quia non intelligor vlli:

     Et rident stolidi verba Latina Getae.

Ex his, mea quidem opinione, perspicuum euadit, Getas tam parum ad Graespectasse originem, quam ad Latinam, vtpote linguae ignaros vtrin-sque…» (Matija Petar Katančić, De Istro eivsqve adcolis commentatio: in qva avtochthones Illyrii ex genere Thracio advenae item apvd Illyrios… Bvda, Typis Regiae Vniversitatis Pestinensis, MDCCXCVIII [1798], σ. 126-127, 119 κ.ε.).

     Λένε οι δύο Λατίνοι ποιητές ότι οι Γέτες ήταν Έλληνες άποικοι από τη Μίλητο (κατά Σκύμνο «μιγάδες Έλληνες»), οπότε και οι Σκλάβοι ή Σκλαβηνοί/Σκλαβίνοι (ως Γέτες) ήταν βεβαιότατα και αυτοί «μιγάδες Έλληνες», όπως προφανώς ήταν και οι Δάκοι, τους οποίους αναφέρουν οι μεγάλοι ποιητές μας σε πολλές από τις τραγωδίες και κωμωδίες τους, ως Δάους, Γέτες και Σκύθες της Αθήνας!

Να μη λησμονηθεί ότι: «Οι δε Ρωμαίοι πεπλησιακότες τοις Γέταις, τούτο γαρ τοις Βαρβάροις το πρεσβύτερον όνομα» (Σιμοκάττης), και ότι αυτοί –οι Γέτες– κατοικούσαν στον Ίστρο. Ακόμα, «φασί τον Ίστρον ρέοντα εκ των Ερκυνίων καλουμένων δρυμών σχίζεσθαι, και της μεν ες τον Πόντον ρειν, τη δε ες τον Αδρίαν» (Θεόπομπος), «γεγονός» που εξηγεί το ταξίδι των Αργοναυτών –μετά την αρπαγή του χρυσόμαλλου δέρατος– στη θάλασσα της Αδριατικής. Τούτο το αμισβητεί ο Στράβων, γράφοντας: «τό κεν φυγάδων τις ἐνίσποι Γραικός͵ ἀτὰρ κείνων γλῶσσ᾽ ὀνόμηνε Πόλας. τινὲς δὲ καὶ τὸν Ἴστρον ἀναπλεῦσαί φασι μέχρι πολλοῦ τοὺς περὶ τὸν Ἰάσονα͵ οἱ δὲ καὶ μέχρι τοῦ Ἀδρίου· οἱ μὲν κατὰ ἄγνοιαν τῶν τόπων͵ οἱ δὲ καὶ ποταμὸν Ἴστρον ἐκ τοῦ μεγάλου Ἴστρου τὴν ἀρχὴν ἔχοντα ἐκβάλλειν εἰς τὸν Ἀδρίαν φασί· τάδε οὐκ ἀπιθάνως οὐδ᾽ ἀπίστως λέγοντες.» (Γεωγραφικά, 2,39).

Στον Ίστρο κατοικούσαν οι Γέτες. Μα, τι είδους πληθυσμός ήταν; Τι αναφέρουν οι αρχαίες πηγές; Το Περίπλους Ευξείνου Πόντου γράφει: «Ίστρον πόλιν Μιλήσιοι κτίζουσιν», ο Σκύμνος ο Χίος ότι «η πόλις Ίστρος από του ποταμού έλαβε τούνομα . . . Και ταύτην την πόλιν Μιλήσιοι κτίζουσιν». Το επιβεβαιώνει και ο Στράβων: «Έστιν από του ιερού στόματος του Ίστρου εν δεξιά έχοντι την συνεχή παραλίαν, Ίστρος πολίχνιον εν πεντακοσίοις σταδίοις, Μιλησίων κτίσμα.»

Αρχαιοελληνιστί η λ. Ίστρος = γάμος!

Στις εκβολές του Ίστρου είναι η νήσος Πεύκη, με κατοίκους Πευκίνους ή Πευκίτες, κι όπως λέει ο Γεωφράφος «Πενταπόρις προχοήσιν ελισσόμενος περί Πεύκην» (Διονύσιος ο Περιηγητής), ο δε Στράβων διευκρινίζει; «γίνονται μεταξύ των στομάτων νησίδες. τα μεν δη τρία στόματα εφεξής τω ιερώ στόματι εστί μικρά. τα δε λοιπά του μεν πολύ ελάττονα, των δε μείζονα».  Σε άλλο σημείο γίνεται πιο σαφής: «Προς δε ταις εκβολαίς μεγάλη νήσος εστίν η Πεύκη. κατασχόντες δ’ αυτήν Βαστάρναι, Πευκινοί προσηγορεύθησαν. εισί δε και άλλαι νήσοι πολύ ελάττους, αι μεν ανωτέρω ταύτης, αι δε προς τη θαλάττη». «Νήσος δε, η Πεύκη τρίγωνος, μεταξύ κειμένη των του Ίστρου στομάτων». Στην Πεύκη έκτισε γέφυρα ο Δαρείος να καθυποτάξει τους εκεί Σκύθες, το ίδιο και ο «βυζαντινός» αυτοκράτορας Κωνσταντίνος: «Τούτω τω έτει Κωνσταντίνος ο ευσεβής τον Δανούβιν περάσας, γέφυραν εν αυτώ λιθίνην πεποίηκε, και τους Σκύθας υπέταξε.» (Θεοφάνης).

Οι λαοί του Ίστρου – του Δούναβη, και μέχρι τον ποταμό Βορυσθένη (βάσει των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, και των «βυζαντινών» χρονογράφων και ιστορικών), και ανάμεσά τους οι Σκύθες, οι Γέτες και οι ομόφυλοί τους Σκλάβοι ή Σκλαβήνοι/Σκλαβινοί και άλλοι, ήταν «δίγλωσσοι» ή «μιγάδες Έλληνες». Δεν ανήκαν σε αυτή την «κατηγορία» μόνον ο Άβαρις, ο Ζάμολξις, ο Ανάχαρσις, ο ρήτορας των Αθηνών Δημοσθένης, η Μήδα – μία από τις συζύγους του βασιλιά των Μακεδόνων Φίλιππου (383/82-336 π.Χ., βασ. 359-336 π.Χ.), κόρη του βασι-λιά των Γετών Κοθήλα (Gudila), άλλα και άλλοι!

———————-

Σε επόμενες  ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ… ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ…, και άλλα για το θέμα: ΣΚΛΑΒΟΙ, ΣΚΛΑΒΗΝΟΙ ή ΣΚΛΑΒΙΝΟΙ – Η ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΗ «ΠΡΩΙΜΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΛΑΒΩΝ» ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ…

——————

*Γιώργης Σ. Έξαρχος /  Συγγραφέας – Ερευνητής / Βιογραφικό

———————

Σημείωση Φαρέτρας: Όλα τα κείμενα / εργασίες του Γιώργη Έξαρχου μπορείτε να τα διαβάζετε κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο ΕΔΩ

————————————-