Κώστας Αρώνης
Ακόμη μια εξεταστική περίοδος πέρασε. Έδωσαν τα παιδιά τις εξετάσεις τους και τώρα, εν μέσω πυρκαγιών και απύθμενου ανθρώπινου πόνου, περιμένουν τα δικά τους αποτελέσματα.
Φέτος οι δυσκολίες από την αρχή φάνταζαν ανυπέρβλητες.
Η πανδημία, ο εγκλεισμός, η νόσηση, οι απώλειες δικών μας ανθρώπων, οι δουλειές που χάθηκαν, τα οικονομικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση βάρυναν τις ψυχές και το μυαλό, γκριζάρισαν τα όνειρα.
Όμως μέσα στο ζοφερό αυτό τοπίο, κάποια παιδιά, παιδιά με δυνατές επιθυμίες, με συγκρότηση, με οράματα, κράτησαν την ελπίδα τους ζωντανή και δώσαν τον αγώνα τους. Κάνανε τους γονείς τους περήφανους.
Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και τα παιδιά του εργαστηρίου μας. Πάλεψαν με αξιοπρέπεια, με πάθος και για ακόμη μια φορά τα κατάφεραν. Υποστήριξαν και αξιοποίησαν κάθε δευτερόλεπτο της διαδικτυακής μας επικοινωνίας.
Είναι χαρακτηριστικό, πως επτά μήνες τηλεδιασκέψεων, εξάωρης διάρκειας κάθε φορά, δεν έλλειψε από το μάθημά μας καμία και κανένας τους παρά μόνον σε ελάχιστες περιπτώσεις. Κι αυτό το έκαναν όχι μόνον τα παιδιά που έδιναν φέτος και είχαν την άμεση ανάγκη, αλλά και τα παιδιά μικρότερων τάξεων του λυκείου, που ετοιμάζονται για του χρόνου και που αξίζουν κι αυτά συγχαρητήρια!.
Αυτό έδειξε πως το μάθημα του σχεδίου λειτούργησε για αυτά σαν μια ευχάριστη καταφυγή και όχι σαν μια υποχρέωση.
Πέτυχαν έτσι στις Πανελλήνιες εξετάσεις, επιδόσεις που τους τιμούν και τώρα έχουν τη δυνατότητα να ελπίζουν.
Εκτός όμως από την πανδημία, είχαν να αντιμετωπίσουν και ένα κύμα εκπαιδευτικών αλλαγών στο σύστημα εισαγωγής, που εντελώς αψυχολόγητα αν σκεφτεί κανείς τις συνθήκες της πανδημίας, οι υπεύθυνοι του σχετικού υπουργείου επέμειναν να εφαρμόσουν από εφέτος.
Μια απο τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις ήταν η θέσπιση της ελάχιστης βάσης προαγωγής.
Μια βάση που θα έπρεπε τα παιδιά να την διεκδικούν στη φάση της αποφοίτησης ώστε να μην προσέρχονται στην φάση των εξετάσεων ως υποψήφιοι, εάν δεν έχουν κάποιες ελάχιστες δυνατότητες για την προαγωγή τους στα πανεπιστήμια.
Προσωπικά είμαι υπέρ της αναβάθμισης του επιπέδου επίδοσης των εισακτέων.
Θα έπρεπε όμως αυτό να γίνει με την αυστηροποίηση των αξιολογήσεων κατά την διαδικασία αποφοίτητης από το Λύκειο.
Δεν μπορεί όλα τα παιδιά να αποφοιτούν με βαθμούς απολυτηρίου 18, 19 και 20 και να γράφουν μετά στις εξετάσεις 3000 μόρια.
Το έκαναν όμως και με λάθος τρόπο.
Επινόησαν μια κειμενόμενη βάση, συναρτώντας την με τον μέσο όρο επίδοσης των παιδιών την κάθε χρονιά. Δηλαδή, αν σε κάποια χρονιά τα παιδιά γράψουν καλά (ενδεχομένως πιο εύκολα θέματα) τότε αυτοί θα διαμορφώσουν ψηλότερη βάση και θα είναι καλύτερα τα πανεπιστημιακά τμήματα της χρονιάς αυτής.
Αν πάλι την επόμενη τα παιδιά δεν γράψουν καλά, θα είναι αυτή μια χρονιά με κατώτερου επιπέδου τμήματα.
Θα φτάσουμε έτσι στο σημείο, τα παιδιά μας να δηλώνουν αύριο στο βιογραφικό τους και την χρονιά εισαγωγής. Κάτι σαν τα κρασιά ας πούμε.
“Μμ, αυτός έχει ημερομηνία εισαγωγής 2020! ΟΚ, να τον προσλάβουμε” για παράδειγμα. Αστεία πράγματα.
Πρέπει όμως να μπει μια βάση.
Όμως μια δεδομένη, σταθερή βάση. Γνωστή από πριν.
Άποψή μου (το αυτονόητο), το μισό του βαθμού άριστης επίδοσης.
Κι αν πρόκειται για μια ταλαιπωρημένη χρονιά (λόγω ίσως μιας νέας πανδημίας) αυτό να λαμβάνεται υπο όψιν στην φάση επιλογής των θεμάτων από τους αρμόδιους.
Αυτό στην αρχή θα δυσαρεστήσει κάποιους που θα δυσκολευτούν, όμως θα βάλουν τα δυνατά τους. Σε δυο τρια χρόνια, τα παιδιά θα αναπροσαρμόσουν τους στόχους τους.
Τα παιδιά, δίνοντας έναν αγώνα στις Πανελλήνιες ΠΟΤΕ δεν στοχεύουν στη βάση προαγωγής. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΡΚΕΙ.
Πάντα προσπαθούν και παλεύουν για το καλύτερο.
Άλλωστε μια βάση προαγωγής δεν σου δίνει τίποτε παραπάνω από το να έχεις το δικαίωμα να διεκδικήσεις την εισαγωγή σου ξεπερνώντας την βάση εισαγωγής που ανακοινώνεται τον Αύγουστο!
Ούτως ή άλλως, λοιπόν, επειδή στο τέλος περνούν οι υψηλότερες βαθμολογίες, τα παιδιά εκπαιδεύονται στο να αναρριχηθούν ανάμεσα σ’ αυτές.
Στον τομέα μας, τα παιδιά μας της αρχιτεκτονικής, δεν φοβηθήκαμε ποτέ τις βάσεις.
Πάντοτε αντιμετωπίζαμε βάση προαγωγής στα ειδικά μαθήματα, μια για κάθε μάθημα.
Και ήταν η βάση μας το 10, το μισό δηλαδή της άριστης επίδοσης. Λογικό.
Ποτέ μας όμως δεν στοχεύσαμε στο 10.
Ξεκινώντας την διαδρομή μας, ακόμη και με παιδιά που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το αντικείμενο του μαθήματος, η ελάχιστη επιδιωκόμενη επίδοση είναι ας πούμε το 14 και δουλεύουμε συνεχώς στοχεύοντας το 20.
Με λάθος υπολογισμούς και επιλογές από τους υπεύθυνους, φέτος ανέβηκαν κατακόρυφα οι βάσεις προαγωγής, πχ. 15 στο ελεύθερο σχέδιο και 17,5 στο γραμμικό δημιουργώντας ένα τσουνάμι διαμαρτυριών από παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικούς αλλά και από τους συλλόγους των επιστημόνων του κλάδου που κατέθεσαν οργισμένα ψηφίσματα διαμαρτυρίας.
Τον Σεπτέμβρη, αναμένονται αλλαγές, πως εξαγγέλθηκε, που ελπίζουμε να αποκαταστήσουν, ΑΠΟ ΦΕΤΟΣ, αδικίες και παράλογα δεδομένα που δημιουργήθηκαν.
ΟΚ, δεν θέλουμε στο μέλλον παιδιά που να τους αρκεί να παλεύουν με τις βάσεις. Όμως πρέπει να χειριστούνε οι υπεύθυνοι το θέμα σωστά και με ευαισθησία, αξιοποιώντας έμπειρους και σχετικούς επιστημονικούς συμβούλους και να μην απογοητεύουν τα παιδιά στο ξεκίνημα κιόλας της διαδρομής της επιλογής τους.
Σε κάθε περίπτωση από του χρόνου τα πράγματα φαίνεται να δυσκολεύουν, κι αν δεν δυσκολέψουν οι βάσεις, μάλλον θα δυσκολέψουν τα θέματα. Πράγμα που το βρίσκω πιο τίμιο και πιο αποτελεσματικό.
Ας δυσκολέψουν, όσο θέλουν.
Τα παιδιά του εργαστηρίου μας θα ωφεληθούνε από αυτό.
Τα δικά μας παιδιά είναι μαθημένα στα δύσκολα.
Γιατί απλώς για τα παιδιά μας δεν υπάρχουν δύσκολα θέματα.
Ένα δύσκολο θέμα είναι μια ευκαιρία γι’ αυτά να δημιουργήσουν μια διαφορά επίδοσης σε σχέση με τους άλλους υποψήφιους και να ωφεληθούν.
Μια τέτοια εκδοχή θα είχε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα, την γενική άνοδο του επιπέδου της ικανότητας στο σχεδιασμό, μια ικανότητα που θα προσφέρει μια άνεση χειρισμού των ειδικών προγραμμάτων που θα τους απασχολήσουν μέσα στο πανεπιστήμιο.
Ας ευχηθούμε μια καλή χρονιά για όλους, με υγεία, απαλλαγμένη από την κατάρα της πανδημίας.
Κι ας ευχηθούμε και καλή επιτυχία στα παιδιά που τώρα θα μπουν στην τελική ευθεία.
Κι ας τους δείξουμε πως όσο εκείνα προσπαθούν, εμείς οι μεγάλοι είμαστε ικανοί, με τις επιλογές μας, τις αποφάσεις και τους προγραμματισμούς μας, να τους εξασφαλίσουμε μια ζωή και ένα μέλλον καλύτερο, περισσότερο δίκαιο, με περισσότερες ευκαιρίες δημιουργίας και απασχόλησης.
Ας κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους.
Αν δεν τα καταφέρουμε τα αποτελέσματα θα είναι τραγικά!
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=6061837550523277&id=100000912750792
ΣΣ. Τα έργα που απεικονίζονται στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο είναι έργα που δημιουργήθηκαν από τους μαθητές μας στο πλαίσιο των διαδικτυακών μαθημάτων του εργαστηρίου μας.
