Πενήντα πέντε χρόνια πίσω περίπου… Στην οδό Γράμμου οι αδελφοί Κούσιου είχαν ένα μικρό γιαουρτάδικο. Ακόμα θυμάμαι τη βιτρινούλα του και τα φρέσκα γιαουρτάκια, που για μας τα παιδιά τότε ήταν χαρά να μας στείλουν από το σπίτι να τ’ αγοράσουμε. Γενικά ήταν χαρά να μπορούμε ν ’αγοράσουμε οτιδήποτε, κυρίως μπισκότα «Μιράντα» Παπαδοπούλου από το μπακάλη, χύμα, με μια δραχμή. Πανηγύρι η αγορά τους.
Πίσω από τον πάγκο του γιαουρτάδικου ο κύριος Μανώλης, ο μεγαλύτερος, και ο κύριος Γιάννης, ο μικρότερος, είχαν μια ξεχωριστή ευγένεια με όλους αλλά και με μας τα παιδιά. Και μάλιστα σε μια εποχή που η γειτονιά έβραζε από τα θορυβώδη παιχνίδια μας.
Ήμασταν η τελευταία τυχερή γενιά που έπαιξε πολύ και που έπαιζε ομαδικά παιχνίδια, που αναπτύσσουν έντονα την κοινωνικότητα. Η γειτονιά αντηχούσε από τις φωνές μας. Κυνηγητό, κρυφτό, τσιλίκι, τζαμί… Βράδιαζε και μεις εκεί, επί το έργον… Διακόπταμε μόνο για να φάμε τη βρεγμένη φέτα με τη ζάχαρη και, κρατώντας την μισοφαγωμένη στο χέρι, συνεχίζαμε.
Οι αδελφοί Κούσιου ήταν εκεί, έξω από το μαγαζάκι τους. Μόλις είχαν βρέξει το δρόμο για να μη σηκώνεται σκόνη απ’ τα παιχνίδια μας. Αθόρυβοι και καλοσυνάτοι μας παρατηρούσαν… Και συνεχίζαμε.
Πέρασαν τα χρόνια. Κάποιοι αλλάξαμε γειτονιά, κάποιοι έφυγαν από την πόλη και οι αδελφοί Κούσιου άνοιξαν το ζαχαροπλαστείο Lido, που μας έκανε να το επισκεπτόμαστε στη Μητροπόλεως, για την περίφημη πουτίγκα του και για την κρέμα βανίλια του, τότε.
Οι αδελφοί Κούσιου, το ίδιο ευγενικοί και αθόρυβοι, μας ήξεραν με τα μικρά μας ονόματα και μας φώναζαν μ’ αυτά. Το μαγαζί τους και οι ίδιοι ανέδιδαν σ’όλη του την έκταση τον όρο «επαγγελματισμός». Και δε μιλάμε με τη σημερινή έννοια του όρου που έχει στενέψει αρκετά και έχει συνδεθεί κυρίως με το κέρδος. Η έννοια τότε ήταν πλατύτερη έκλεινε μέσα της και την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και την εντιμότητα, κι αυτό που λέγανε παλιά «κιμπαρλίκι».
Πριν χρόνια μάθαμε για τη δωρεά των αδελφών Κούσιου στην πόλη του τεράστιου ποσού των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ! Ξαναήρθε στο μυαλό μας το μαγαζάκι της Γράμμου. Για φαντάσου! Τι μεγάλο άλμα!
Μάθαμε μάλιστα πως η αρχική τους σκέψη ήταν να χαρίσουν στην πόλη με τα χρήματα αυτά ένα σχολείο. Τελικά τα χρήματα θα γίνονταν γέφυρα. Η γέφυρα δεν τέλειωσε ακόμα. Ο τελευταίος όμως Κούσιος, ο κύριος Γιάννης, σήμερα εγκαταλείπει τη Βέροια και ξεκινά για το άλλο ταξίδι. Εκεί δεν έχει ούτε γειτονιές, ούτε γέφυρες, ούτε παιδικές φωνές…
Απλά, ο Ιωάννης καθώς και ο Εμμανουήλ Κούσιος γράφονται μετ’ επαίνων και ευχαριστιών στον κατάλογο των ευεργετών της πόλης μας, αφήνοντας το όνομά τους στη γέφυρα, για να τους θυμίζει.
Για μας, τα παιδιά της τότε γειτονιάς, οι αδελφοί Κούσιου είναι ένα όμορφο κομμάτι της μνήμης μας και αυτό αποχαιρετούμε σήμερα.
Καλό ταξίδι, λοιπόν, κύριε Γιάννη, μαζί με τα πιο όμορφα παιδικά μας χρόνια…
Δήμητρα Σμυρνή
