“Πετρολούκας Χαλκιάς – Σκηνές Ηπείρου κάλλους στη Βέροια” γράφει η Πόπη Φιρτινίδου
Πολλές είναι οι φορές που ένιωσα ευγνώμων στην τύχη μου που ήρθαν έτσι τα πράγματα και η μουσική έγινε ο κόσμος μου, που γέμισα τη ζωή μου με την ομορφιά της και με τους ανθρώπους που αυτή έφερε δίπλα μου, γύρω μου, μπροστά μου. Μα όλες σχεδόν οι αφορμές είχαν και έχουν να κάνουν με την μουσική που σπούδασα, που παίζω και διδάσκω. Όλα τα άλλα είδη μουσικής μπορεί συχνά να τα απολαμβάνω, να τα παρακολουθώ με ευχαρίστηση και να θαυμάζω ή να ζηλεύω το ταλέντο, την γνώση και την έμπνευση των ανθρώπων που καταθέτουν τον εαυτό τους μπροστά στο κοινό, αλλά η απόσταση ανάμεσα σε ό,τι νιώθω δικό μου και σ’ αυτό που βλέπω και ακούω με αφήνει συνήθως στο τέλος της συναυλίας ενθουσιασμένη μεν, άθικτη δε.
Γι’ αυτό βιώνω τις εξαιρέσεις σ’ αυτόν τον γενικό κανόνα σαν δώρο ζωής, σαν κόσμημα που ξεπερνάει το πεπερασμένο και το ανταλλάξιμο: το the Wall, ο Πάολο Κόντε, οι Τρύπες, ο Άστορ Πιατσόλα, το κουαρτέτο Κρόνος και, τώρα, ο Πετρολούκας Χαλκιάς. Πραγματικά η συναυλία της Δευτέρας 10 Φεβρουαρίου στον Χώρο Τεχνών της Βέροιας είναι από εκείνες που στο τέλος της ήμουν άλλη απ’ ό,τι ήμουν μπαίνοντας στην αίθουσα. Η απόλυτη αίσθηση μέτρου και ισορροπίας, ο έλεγχος του ηχητικού υλικού που, όμως, την ίδια στιγμή δεν οδηγούσε σε κάποιο είδος έκπτωσης της αισθητικής, η λελογισμένη και μόνο για να υπηρετήσει κάποιον μουσικό σκοπό χρήση της δεξιοτεχνίας, η σχεδόν εικαστική χρήση του ήχου που περιγράφει αλλά και γεννάει στο μυαλό εικόνες, με γοήτευσαν σε βαθμό που δεν υπερβάλω αν πω πως με άλλαξαν.
Η τέχνη του ανθρώπου αυτού πάει πολύ πίσω, πολύ μακριά και είναι γεμάτη από την ειλικρίνεια της φύσης και τα πάθη του ανθρώπου. Είτε φορμάρει μια φράση στο αγαπημένο του όργανο, είτε γέρνει λίγο τον κορμό προς το κοινό για να ευχαριστήσει για το χειροκρότημα που προηγήθηκε, τα πάντα είναι γεμάτα από μια παλλόμενη, κρουστή ευγένεια ενός ανθρώπου που είναι μάστορας, άρχοντας και μερακλής. Με μάτι ξυπνό, και κουστούμι κυριακάτικο, ξεπερνάει το εύρος και το μέγεθος του μουσικού λεξιλογίου που χρησιμοποιεί, ξεπερνάει το επίκαιρο, ξεπερνάει το τοπικό και απλώνει το χέρι, ένα χέρι που σημάδεψαν τόσο η σοφία και η δουλειά όσο και το ένστικτο, προς τον ακροατή, για να τον οδηγήσει, μαγεμένο, σε πετάγματα του νου και της ψυχής ατόφια, κρυστάλλινα, πανανθρώπινα και παντοτινά.
Φεύγοντας ένιωθα πως η τύχη μ’ έφερε ξανά να κάτσω για λίγο στον ίσκιο ενός δέντρου με πολύ πολύ βαθιές ρίζες που γεννοβολάει και μοσχοβολάει αλήθεια και ομορφιά. Σ’ ένα κλαδί του η Τζάνις Τζόπλιν, σε άλλο ο Άβο Περτ, σε άλλο ο Μπομπ Μάρλεϊ, σε άλλο ο Φριντερίκ Σοπέν, σε άλλο ο Μάρκος Βαμβακάρης, σε άλλο ο Γιούρι Μπασμέτ, σε άλλο ο Νίκος Ξυλούρης, σε άλλο ο Ζακ Μπρελ, σε άλλο ο Κιθ Τζάρετ, σε άλλο ο Πετρολούκας Χαλκιάς.
Ήταν ένα καταλυτικό βράδυ.
———————————
Σημείωση Φαρέτρας: Η Πόπη Φιρτινίδου είναι μουσικός, δασκάλα πιάνου, φυσικός και συγγραφέας.
Στη συναυλία της Βέροιας, δίπλα στον Πετρολούκα Χαλκιά, έπαιξαν οι: Βασίλης Κώστας λαούτο, Ανδρέας Παππάς κρουστά και Θανάσης Βόλλας λαούτο.
Αναλυτικό ρεπορτάζ της Φαρέτρας για τη συναυλία, μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ
Φωτογραφίες: faretra.info
