“Θεσσαλονίκη – Αθήνα 2024: Αναπαράσταση της Οδύσσειας” / γράφει ο Γιώργος Μαργαρίτης

Καθώς ολοκλήρωσα τις υποχρεώσεις μου στην πόλη της Θεσσαλονίκης σκέφτηκα να επιστρέψω στην Αθήνα την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου -ημέρα εορταστική καθώς η πόλη της Θεσσαλονίκης είχε πλέον το λαμπερό μετρό της, αλλά και καταστροφική λόγω της θεομηνίας που οι πολλοί απέδωσαν στην επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πόλη.

Θεωρούσα το ταξίδι διαδικαστική υπόθεση. Αμ δε! Στον σταθμό με πληροφόρησαν ότι τα τρένα θα έχουν τρεις ώρες καθυστέρηση καθότι υπάρχουν προβλήματα στη γραμμή. Θεώρησα σκόπιμο να αναβάλω την αναχώρησή μου κατά 24 ώρες ελπίζοντας στη βελτίωση των συνθηκών.

Την επομένη, Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου, οι συνθήκες μάλλον βελτιώθηκαν, οι σιδηροδρομικές υπηρεσίες όμως συνέχισαν να παρακμάζουν. Οι επιβάτες οδηγήθηκαν σε λεωφορεία για να μεταφερθούν στη Λάρισα καθώς στις σήραγγες των Τεμπών είχαν εισβάλει νερά και μπάζα.

Μόλις επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία ο υπεύθυνος της Hellenic Train (Ferrovie Italiane dello Stato), ανακοίνωσε και σε εμάς και στον οδηγό του λεωφορείου ότι το δια του λεωφορείου ταξίδι θα τελείωνε στην Αθήνα, στον Σταθμό Λαρίσης. Από ακριτομυθίες πληροφορήθηκα ότι κάτι είχε βουλιάξει στα Παλαιοφάρσαλα -μάλλον η σιδηροδρομική γραμμή!

Παστωθήκαμε 46 άτομα, ένα μωρό και μερικά σκυλάκια στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε για το ταξίδι. Οι όποιες διαμαρτυρίες περιορίστηκαν γρήγορα χάρη στην ευγένεια και τη διπλωματική δεινότητα του οδηγού ο οποίος μας έπεισε ότι ήταν «ένας από εμάς». Η όλη συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την οφειλόμενη αποζημίωση όσων είχαν εισιτήριο πρώτης θέσης και βρέθηκαν τα ταξιδεύουν σε κατάσταση χύδην φορτίου.

Η περιπέτεια όμως μόλις άρχιζε. Εκτός από τις γραμμές του τρένου στα Παλαιοφάρσαλα ή όπου αλλού είχαν βουλιάξει και άλλα πράγματα στη διαδρομή μας. Μετά από μικρές παρακάμψεις στην περιοχή της Κατερίνης, το λεωφορείο οδηγήθηκε μαζί με την υπόλοιπη κυκλοφορία στην παλαιά εθνική οδό από την οποία περάσαμε την κοιλάδα των Τεμπών. Οι σήραγγες της νέας εθνικής οδού στα Τέμπη «έμπαζαν νερά» ή «είχαν τρυπήσει» και η κυκλοφορία μέσα από αυτά είχε διακοπεί.

Το γραφικό πέρασμα από τα Τέμπη μου έδωσε την ευκαιρία να παρατηρήσω τον Πηνειό ελπίζοντας να προσμετρήσω το μέγεθος της θεομηνίας. Ο ποταμός όμως κυλούσε λασπιασμένος μεν πλην όμως ολότελα ήρεμος και νωχελικός χωρίς να παραπέμπει σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης».

Μετά τη Λάρισα ο οδηγός εκτίμησε και εμείς ευχηθήκαμε ότι οι όποιες αμαρτίες μας είχαν πλέον συγχωρεθεί από τα προηγούμενα βάσανά μας και ότι πλέον όλα θα πήγαιναν καλά. Αμ δε! Στο ύψος της Στυλίδας νέα έξοδος από την εθνική και νέα παράκαμψη. Γνωρίσαμε και το γραφικό λιμάνι της πόλης! Δεν γνωρίζω τι συνέβη στα εκεί τούνελ ή τις γέφυρες ή το οδόστρωμα της νέας εθνικής οδού.
Εντυπωσιακό πάντως το γεγονός ότι το μόνο που λειτουργούσε στον αυτοκινητόδρομο Θεσσαλονίκη-Αθήνα ήταν οι σταθμοί των διοδίων -στα τμήματα όπου υπήρχε αυτοκινητόδρομος φυσικά…..

Τελικά, φτάσαμε στην Αθήνα μετά από ταξίδι οκτώ ωρών και κάτι λεπτών. Επίδοση η οποία νομίζω αντιστοιχούσε στις αντίστοιχες της μακρινής δεκαετίας 1960-1970. Έκτοτε έχει μεσολαβήσει μισός αιώνας συνεχούς ανάπτυξης και επιτυχίας της χώρας.

Η αντίθεση ανάμεσα στο χλιδάτο και «επικοινωνιακά λαμπερό» μετρό της Θεσσαλονίκης, που μόλις εγκαινιάστηκε, και στο περιπετειώδες ταξίδι μας για την Αθήνα, προϊδέαζε για την τύχη του τελευταίου. Χωρίς να είμαι προφήτης εκτιμώ ότι το «τεχνικό θαύμα» του υπεραυτόματου μετρό δεν θα κρατήσει πολύ. Η «επικοινωνία» και οι φιέστες δεν δημιουργούν μηχανισμούς στήριξης και συντήρησης πολύπλοκων συστημάτων. Σε λίγους μήνες η απουσία σοβαρών υπηρεσιών συντήρησης θα φανεί με καταλυτικό τρόπο. Ήδη με την πρώτη βροχή βραχυκύκλωσαν οι κυλιόμενες σκάλες!

Οι παλαιότεροι έλεγαν ότι τα μεταξωτά βρακιά….. κλπ.