Μουσικές του Κόσμου / Ευανθία Ρεμπούτσικα: Το κόκκινο βιολί της μια πολύχρωμη μουσική παλέτα της Μεσογείου – (video)

01/12/2024, 14:22

Η λέξη μελωδία ταυτίζεται με το όνομά της. Τα ηχοχρώματα που αναδίδουν οι συνθέσεις της είναι ποτισμένα με μνήμες, ιστορίες και συναισθήματα, που πλανιούνται πάνω από τη Μεσόγειο.

Ποια είναι, όμως, η Ευανθία Ρεμπούτσικα; Ένα ξανθό μικρό κοριτσάκι που ποτίζεται από ήχους και εικόνες στη σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου, που ιδιοκτήτης του είναι ο πατέρας της, στην Πάτρα. Και δεν περνά μόνο στο δικό της DNA η μουσική και η γοητεία της, αλλά και στα τρία άλλα αδέλφια της, που όλα την σπουδάζουν και κάνουν μαζί της αργότερα ένα κουαρτέτο.

Στην Αθήνα, όπου μετακομίζει η οικογένεια, οι μουσικές σπουδές της γίνονται πλήρεις πια, με διακρίσεις και η επιστροφή της από το Παρίσι, όπου αυτές παίρνουν την τελική τους επιστημονική ολοκλήρωση, την κάνουν να αισθάνεται δυνατή και στον τομέα της σύνθεσης και στον τομέα του οργάνου.

Για το κόκκινο βιολί της, με το οποίο έχει ταυτιστεί, λέει: «Το βιολί είναι ένα κομμάτι του σώματος μου, η προέκταση της ψυχής μου. Ο τρόπος να ξεπερνώ τα προβλήματα μου, να συνομιλώ με τους ανθρώπους και την φύση, να εκφράζω την χαρά και την λύπη μου. Να αναπολώ και να ονειρεύομαι. Σε κάθε άνθρωπο, τα χρώματα έχουν έναν ιδιαίτερο και θεραπευτικό ρόλο. Το κόκκινο είναι ένα χρώμα που με ακολουθεί στην ζωή μου, μαζί με άλλα χρώματα, ιδίως τα χρώματα της φύσης που μου δημιουργούν το φως της ανάτασης και της ψυχικής μου διάθεσης.»

Ξεκινά με μουσική για την τηλεόραση, αλλά εκείνο που την κάνει γνωστή και αγαπημένη στο πλατύ κοινό είναι η μουσική που γράφει για την ταινία “Πολίτικη κουζίνα”. Σπάνια ένα soundtrack μπορεί να αποδώσει την νοσταλγία και την ατμόσφαιρα ενός τόπου με τόση ευστοχία, προκαλώντας τόση συγκίνηση! Εντωμεταξύ ο πρώτος της δίσκος με τον Γιάννη Κότσιρα, “Το αστέρι και η ευχή” αγαπιέται από το κοινό και τραγουδιέται από τη νεολαία.

Η μουσική της πλανιέται πάνω από τη Μεσόγειο και αγκαλιάζει ήχους από τον Πόντο, την Τουρκία, την εβραϊκή μουσική παράδοση, τη δημοτική ελλαδική, σαν ενωτικός κρίκος πολιτισμών και αναμνήσεων.

Τα τραγούδια της αγαπιούνται, αλλά τα ορχηστικά της είναι εκείνα που αναδεικνύουν τη μουσική της ταυτότητα ακόμη περισσότερο. Και φυσικά ο δρόμος για το Ηρώδειο ή το Μέγαρο έρχεται σαν φυσική συνέχεια του ταλέντου της.

Δε διστάζει να δέχεται προσκλήσεις και να παίζει και σε μικρότερους χώρους. Η σχέση με το κοινό της κάθε φορά είναι αμφίδρομη. Εκείνο γοητεύεται από τη μουσική της κι αυτήν τη συνεπαίρνει η μέθεξη του κοινού του και την κάνει να πάλλεται πάνω στη σκηνή μαζί με το κόκκινο βιολί της σαν μια μουσική φλόγα.

Ευανθία Ρεμπούτσικα. Η μουσική της μνήμης, η μελωδία του άχρονου χρόνου…

……………………..