Το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και η ΚΕΠΑ της Βέροιας έφεραν σε επαφή το κοινό της πόλης με το ιδιαίτερο αυτό είδος κινηματογράφου

30/09/2024, 16:16

Η ΚΕΠΑ Δήμου Βέροιας, σε συνεργασία με το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, από την περασμένη, Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου άνοιξε την Αντωνιάδεια Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της πόλης στο κοινό για να παρακολουθήσει με ελεύθερη είσοδο ντοκιμαντέρ.

Η δράση αυτή αποκέντρωσης από τη μεριά του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σαφώς και προσδιορίζεται από τη διάθεση να έρθει όσο περισσότερος κόσμος σε επαφή με τις νέες τάσεις και τον προβληματισμό των καλλιτεχνών του σινεμά, που δεν μπορεί να το κάνει στη Θεσσαλονίκη.

Το ντοκιμαντέρ, όσο κι αν φαίνεται εύκολο είδος, είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί πρέπει να ισορροπήσει κάποιες φορές ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα και φυσικά πρέπει να προϋπάρχει της δημιουργίας του η απαραίτητη έρευνα.

Με ντοκιμαντέρ που αναφερόταν στους Αρμάνους Βλάχους ξεκίνησε η πρώτη μέρα με μεγάλη επιτυχία και κόσμο, αφού στηρίχτηκε κι από τον Σύλλογο Βλάχων της Βέροιας, για να δώσει στη συνέχεια κι άλλες ενδιαφέρουσες καταθέσεις του είδους που συζητήθηκαν, όπως πληροφορηθήκαμε.

Παρακολουθήσαμε τη χθεσινή, τρίτη μέρα, με τα δύο ντοκιμαντέρ “Εκείνη τη μέρα” και “Λώξη”. Και τα δύο επιπέδου!

Το “Εκείνη τη μέρα”, των Στρατή Βογιατζή και Δημήτρη Κούρτη ήταν παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που μετέτρεψε ένα γεγονός φυσικής καταστροφής και πόνου, την πυρκαγιά στην Εύβοια το 2021, σε γόνιμη μνήμη των κατοίκων και συνειδητοποίηση της σχέσης τους με το περιβάλλον, μέσα από την Τέχνη.

Διέξοδος και φυγή, αλλά χωρίς να υποβιβάζεται το γεγονός. Αντίθετα η μνήμη να γίνεται δράση και ίσως αισιοδοξία και αγώνας για το μέλλον.

Εξαιρετική δουλειά, πρωτότυπη και ευρηματική στη στοχοθεσία της, αλλά και στην αντιμετώπιση ενός τέτοιου θέματος.

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=PzUt61nXQ_o

……………….

Η δεύτερη ταινία, το “Λώξη”, των Θανάση Καφετζή και Δημήτρη Ζάχου, προσέγγισε με ιδιαίτερη ευαισθησία το σύνδρομο Down, το οποίο βιώνουν πολλά άτομα στην καθημερινότητά τους, παιδιά, ενήλικες και φυσικά οι γονείς τους, με όλες τις δυσκολίες που τους συνοδεύει με την εμφάνισή του από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.

Με βαθιά τομή στο πρόβλημα οι δύο σκηνοθέτες κατάφεραν να δώσουν μέσα από το πορτρέτο της Λώξης, της Λωξάνδρας, που ήταν η ηρωίδα του ντοκιμαντέρ, όχι μόνο τις δυσκολίες, που αντιμετωπίζουν τα άτομα αυτά και οι γονείς τους, αλλά και τον συγκινητικό αγώνα τους, που στέφεται με επιτυχία, όταν τον χαρακτηρίζει η δύναμη ψυχής και η αισιοδοξία.

Ισοπεδωτική ως προς την αλήθεια της η ταινία, αισιόδοξη ως προς τη γωνία με την οποία αντικρίζει το ίδιο το πρόβλημα!

Δύο ταινίες ποιότητας και προβληματισμού, που δικαιώνουν την επιλογή τους.