“Μια διαφορετική TSAKMPAM έκθεση στο Prismatique, στη Βέροια!” / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη
Πώς θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε τον όρο funky στα ελληνικά; Αν ακολουθούσαμε τον αυστηρό ορισμό της λέξης θα λέγαμε ότι είναι “αυτός που έχει μέσα του τον ρυθμό”. Την ίδια στιγμή, όμως, όπως μας συμβουλεύουν τα καλύτερα online λεξικά, είναι και “ο μοντέρνος και στιλάτος, με έναν αντισυμβατικό όμως τρόπο”.
Αυτή την προσέγγιση προσπαθεί εδώ κι επτά χρόνια, από το 2017, να προσδιορίσει μια ομάδα νέων ανθρώπων.
Όλοι τους ζουν την πόλη τους, αναγκαστικά ή εκούσια με εσωστρέφεια και τους αρέσει να την εξερευνούν, να ανακαλύπτουν νέες ομάδες, ξεχασμένες κάποιες φορές, που έχουν να προσφέρουν κάτι καινούργιο, να το παρουσιάσουν σε φίλους και γνωστούς , αλλά και ευρύτερα, και να το προτείνουν στις παρέες τους.
Το λοιπόν η funky αυτή έκθεση της 14ης Σεπτεμβρίου, στήθηκε σ’ έναν χώρο αντισυμβατικό, αλλά συγχρόνως λειτουργικό, και φιλόξενο.
Λειτουργεί ως χώρος πολιτιστικός όπου οργανώνονται διάφορα events, από το 2017…
Είναι το Prismatique (Prismatique. Project), που βρίσκεται στην τοποθεσία Πιερίων 3.
Μία ομάδα νέων ανθρώπων της πόλης που αγαπάνε την Τέχνη σε όλες τις μορφές της, είχαν την ιδέα να προσφερθούν, γιατί είναι προσφορά, όπως υποστηρίζουν αυτό που κάνουν, αφού εργάζονται για αυτόν τον στόχο εθελοντικά, χωρίς ο στόχος τους να είναι το κέρδος…
Αυτό το επιβεβαίωσε και η υπεύθυνη αυτής της ομάδας, η κ. Αναστασία (Σάσα) Δίγκα, που δεν θεωρεί παρόλα αυτά τον εαυτό της υπεύθυνο, γιατί δεν της αρέσει αυτός όρος, αφού θέλει όλη η ομάδα να είναι συνεργάτες και συνοδοιπόροι σε αυτήν την προσπάθεια.
Για αυτό εναλλάσσονται τα μέλη που αναλαμβάνουν ευθύνες πιο ουσιαστικές, για παράδειγμα την οργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων, καθώς όλοι είναι εργαζόμενοι κι ο ελεύθερος χρόνος είναι για τον καθένα διαφορετικός χρονικά.
Μιλώντας μαζί της και ρωτώντας την να μου πει ποιος είναι ο στόχος του Prismatique,
είπε πως ο βασικός στόχος είναι να μαζεύει κόσμο ο οποίος είτε ασχολείται επαγγελματικά με την Τέχνη, είτε ερασιτεχνικά και του αρέσει η Τέχνη γενικότερα.
Το Prismatique γίνεται τότε ένας κοινός χώρος, μία κυψέλη που φιλοξενεί τους καλλιτέχνες οι οποίοι εκφράζονται ελεύθερα.
Έτσι και εγώ, συνέχισε η κ. Δίγκα, προσπαθώ συνέχεια όπως και άλλοι στην ομάδα με διάφορες εκδηλώσεις, κάπως να τους ωθήσουμε τους καλλιτέχνες να έρχονται, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν, αν δεν έχουνε μία ώθηση ένα κίνητρο…
Υπάρχουν καλλιτέχνες ανένταχτοι που δεν ξέρουν που να πάνε να εκθέσουν τα έργα τους.
Γιατί πολλές φορές είναι σαν να μην υπάρχουν.
Στη Βέροια επίσης δεν υπάρχουν πολύ χώροι, και πολλές φορές απαιτούνται 200, 300 ευρώ για να πάρεις ένα χώρο… και πάλι δύσκολα τα πράγματα…
Για μας δεν είναι το κέρδος, το κίνητρο, είναι η αγάπη για την Τέχνη και μόνον αυτό.
Προβάλλονται όμως οι καλλιτέχνες διαμέσου αυτού του χώρου, τους μαθαίνει ο κόσμος, γνωρίζονται και μεταξύ τους οι καλλιτέχνες, γνωρίζουν τον χώρο, εμπνέονται από αυτόν για επόμενη δουλειά…
Καθώς εδώ τη διέκοψα για να της πω ότι είναι λίγο καταχωνιασμένος ο χώρος, υποστήριξε ένθερμα ότι πρέπει να είναι λιγάκι καταχωνιασμένος ένας τέτοιος χώρος.
Δηλαδή να είναι ένα κέντρο απόκεντρο.
Η άποψή μου, συνέχισε, είναι ότι οι καλλιτέχνες, ανεβάζουν μία περιοχή…
Πάντα γινόταν αυτό σε όλη την Ευρώπη.
Δηλαδή καλλιτέχνες ψάχνανε μία περιοχή, όπως έχει συμβεί στο Παρίσι, στο Λονδίνο στη Βουδαπέστη στην Κωνσταντινούπολη, η οποία να μην είναι κεντρική για να μην ενοχλούν και επειδή ήταν πιο οικονομική, πιο φθηνή και έτσι ανέβασαν αυτές τις περιοχές με την πάροδο του χρόνου, αφού τις έκαναν γνωστές και έγιναν πόλοι έλξης…
Εκεί που πηγαίνουν οι καλλιτέχνες και δρουν, δημιουργούν μία ενδιαφέρουσα διαμονή.
Πηγαίνουν μετά και άνθρωπου της μεσαίας τάξης και στη συνέχεια άνθρωποι με μεγάλη οικονομική ευχέρεια και έτσι ανεβαίνει πολύ μία περιοχή…
Παράδειγμα η Μονμάρτη στο Παρίσι…
Αυτή η διαφορετική έκθεση funky όπως την χαρακτηρίσαμε, ήταν μία ιδέα δική μου επειδή για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είχε γίνει κάτι στο Πρισμάτικ και αυτό με απασχολούσε και δεν μου άρεσε.
Στην έκθεση συμμετέχουν αξιόλογοι εικαστικοί, απόφοιτοι της Σχολής Καλών Τεχνών, ερασιτέχνες ζωγράφοι, καλλιτέχνες που ασχολούνται με τη φωτογραφία, την Digital Art, με το Graffiti και το Στένσιλ, τον σχεδιασμό πρωτότυπων εικόνων με διάφορα υλικά και πάνω σε διαφορετικά μέσα, με τη μουσική, με το Art Video, με τη φωτογραφία.
Φιλοξενούμε επίσης την Εύα Σαρίδου, η οποία μας έχει φέρει εδώ ωραία και ενδιαφέροντα ρούχα, τσάντες, παπούτσια, διάφορα αξεσουάρ, όλα Vintage και καλής ποιότητας αξεσουάρ που έχουν μία άλλη γοητεία για τον επισκέπτη της έκθεσης.
Ο Μιχαλόπουλος ο Νίκος παρουσιάζει ξεχωριστά, χειροποίητα πλεκτά που κάνει με βελονάκι, κι ασχολείται εδώ και 20 χρόνια περίπου.
Πουλόβερ, κιμονό, εσάρπες, τσάντες και λοιπά.Οι συμμετέχοντες είναι από τη Βέροια, ή εργάζονται στη Βέροια και ο τόπος καταγωγής τους είναι άλλος.
Είναι σημαντικό να γνωρίζονται μεταξύ τους.
Στο Prismatique, έχουμε, επίσης, μία ιδιαίτερη ευαισθησία με τα ζώα .
Υπάρχει ένας κουμπαράς, όπου αν θέλει κάποιος, αφού ενημερωθεί, αφήνει κάποια χρήματα…
Πάντα στηρίζουμε το καταφύγιο αδέσποτων ζώων Ark of Hope (Κιβωτός της Ελπίδας), που βρίσκεται εδώ στη Βέροια…
Παρουσίαση καλλιτεχνών
Ο Βαλάντης Κοτσάμπασης(Oval) .
Aπό μαθητής ασχολήθηκε με το Γκράφιτι και παρουσίασε στην έκθεση έργα με ουσιαστικά μηνύματα που δουλεύτηκαν με διάφορους τρόπους, για παράδειγμα με stencil , με σπρέι…
Ο ίδιος ασχολείται και με την ηλεκτρονική μουσική και δηλώνει κυρίως μουσικός.
Ήταν αυτός που μετά τις 9:00 ως Dj κράτησε συντροφιά με τη μουσική του, τους επισκέπτες της έκθεσης…
Mισεί το γκρίζο που αντιπροσωπεύει γι’ αυτόν το απλοϊκό, το συνηθισμένο, το Βαρετό, αλλά και τον πόλεμο, τα πυρηνικά, το κακό που περνά με διάφορους τρόπους και λατρεύει το μοβ…
Ο Γιάννης ο Αυγολούπης, που είναι από τη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει στη Βέροια όπως με πληροφόρησαν, εντυπωσίασε όλους τους επισκέπτες με τα δύο γεμάτο φωτεινά, διαχεόμενα χρώματα, μεγάλα έργα, που τα χαρακτηρίζουμε Digital Art αφού ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί την ψηφιακή τεχνολογία ως μέρος της δημιουργικής διαδικασίας ή της διαδικασίας προβολής.
Η Κατερίνα Ζδράγκα, η πολυπράγμων illustrator, η οποία έκανε και παρουσίαση της δουλειάς της, στις 5:00 το απόγευμα, μας μύησε στον δικό της κόσμο .
Κρατώντας, όπως είπε, την παιδικότητά της, σχεδιάζει συνεχώς εικόνες…
Μούσα της, αρχικά, ήταν η γιαγιά της από την οποία εμπνεύστηκε πολλές φόρες και πρόσφατα με έργο εμπνευσμένο από αυτήν, πήρε μέρος σε μια καλλιτεχνική οργάνωση στη Βάρνα της Βουλγαρίας.
Εμπνέεται από θέματα κοινωνικού περιεχομένου, την ισότητα, την έμφυλη βία, το Body Shaming(η πρακτική του να κάνεις κάποιον να ντρέπεται για το σώμα του), κ.α.
Ζωγραφίζει επίσης βιτρίνες, κούπες μεταλλικές, φτιάχνει προσκλητήρια για γάμους και βαφτίσεις, ημερολόγια, αυτοκόλλητα …
Το όνειρό της είναι να εικονογραφήσει ένα βιβλίο.
Γι αυτήν δε φτάνει κάτι να είναι μόνο αισθητικά ωραίο, με ωραία χρώματα και λοιπά.
Είναι αρκετά ρηχό, όταν δεν υπάρχει κάτι που να σε βοηθήσει, να σου δώσει ώθηση, παρηγοριά και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, να σε προβληματίσει, να σε εκπλήξει…
Στον κύκλο των εικαστικών η Βεροιώτισσα
Ελπίδα Καλογερίδου , η Μαρία Τσαραμπουλίδου, η Δόμνα Σαριτσόγλου και η Μαριέλα Μπιλίτσα, επαγγελματίες εικαστικοί, απόφοιτες της Σχολής Καλών Τεχνών …
Διδάσκουν στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση η Μαρία, η Δόμνα, η Μαριέλα, και η Ελπίδα που έχει μεταπτυχιακό στην Ειδική Αγωγή διδάσκει στο ΕΝΕΕΓΥΛ ( Ενιαίο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο – Λύκειο) Βέροιας.
Τα έργα τους συνομιλούσαν υπέροχα καθώς διάφορα ρεύματα της ζωγραφικής διαφαίνονταν και δημιουργούσαν ένα ενδιαφέρον, νοηματικό, χρωματικό και ξεχωριστό κολλάζ, όπου το ταλέντο της κάθε μιας άγγιζε διαφορετικές πτυχές του πνεύματος και της ψυχής.
Η Ειρήνη Κωστοπούλου (Δασκιωτάκη), ερασιτέχνης, που “συνομίλησε” ζωγραφικά με τη δασκάλα της την Ελπίδα, προβάλλοντας και την Κυριώτισσα, έδωσε έμφαση και στα εγκλωβισμένα, υπηρετούντα τον άνθρωπο ζώα…
Συμμετείχε με ένα ιδιαίτερο, ζωγραφικό έργο του και ο DeM, ο γνωστός και βραβευμένος για δουλειές του, κατά κόσμον Θέμης Κωνσταντινόπουλος( street artist), o οποίος στο Νοσοκομείο της Βέροιας, δημιούργησε μια τεράστια τοιχογραφία που διακοσμεί πλέον τον πλαϊνό τοίχο του Νοσοκομείου…
Η Έλλη η Κουθούρη, και Θοδωρής Χριστοφορίδης παρουσίασαν δύο εντυπωσιακά, φωτογραφικά έργα…
Σε μία τέτοια έκθεση δεν θα μπορούσε να παραλειφθεί το Video Art…
Μία ενδιαφέρουσα προβολή, πάνω σε λευκό ημιδιαφανές πανί, του Ρομάν Φίλιεβ.
Ο Ρομάν Φίλιεβ, γεννήθηκε στη Γεωργία, έζησε για ένα χρονικό διάστημα στη Ρωσία και από το 1995 ζει στην Ελλάδα .
Εργάζεται ως Κάμεραμαν, κι έχει συνεργαστεί με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Πέτρο Μαλλιάρα.
Το θέμα του βίντεο που παρουσίασε ήταν η μέδουσα!
Από το αρχικό βίντεο που τράβηξε στην Επανωμή, κράτησε μόνο τη μέδουσα, αφού απομόνωσε το υγρό στοιχείο της θάλασσας που όπως είπε του αρέσει πολύ κι εμπνέεται από αυτήν, τα χρώματα εξαφανίστηκαν και έμειναν μόνο το άσπρο και μαύρο….
Ήταν μία αέρινη μέδουσα που αιωρούνταν διαρκώς… σα να πετούσε…
Ήρθε αρκετός κόσμος θα έλεγα…
Μεταξύ αυτών, ο συγγραφέας Γιάννης Καισαρίδης, ο διευθυντής της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Βέροιας κ. Γιάννης Τροχόπουλος , ο Τάσος ο Πρωτοψάλτου, διεθνής σκηνογράφος / ενδυματολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, καθώς και αρκετοί και καλοί φίλοι των συμμετεχόντων στην έκθεση.
Θα τελειώσω με αυτό που είπε ο Βαλάντης όταν παρουσίασε τη δουλειά του…
Το μεγαλύτερο concept της Τέχνης είναι ότι στην Τέχνη ό,τι και να ακολουθεί κάποιος , να γίνει αυτός που την ακολουθεί, προϊόν έμπνευσης.
Ακόμη κι αν βγάλει τα μεγαλύτερα του σκοτάδια από μέσα με όποιον τρόπο επιθυμεί…
Ο καμβάς μου με το χάος δείχνει πόσο χαοτικά και τυχαία μπορεί να είναι όλα μέσα στη ζωή μας.
Δεν είναι όλα ρόδινα και ευχάριστα και είναι καλό να είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό .
Η Τέχνη είναι το πιο ισχυρό μέσο έκφρασης για να περάσεις ένα μήνυμα που μπορεί να επηρεάσει θετικά τον άνθρωπο, ώστε να διώξει κι αυτός το γκρίζο ή τουλάχιστον να προσπαθήσει…
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
——-
—
