Γεράσιμος Καλλιγάς. Ο άνθρωπος, ο συνειδητοποιημένος πολίτης, ο πετυχημένος επιχειρηματίας / συνέντευξη στη Δήμητρα Σμυρνή

31/05/2024, 13:03

Ο Γεράσιμος Καλλιγάς είναι μια προσωπικότητα της Βέροιας. Και ο όρος προσωπικότητα στη συγκεκριμένη περίπτωση καλύπτει πρώτα απ’ όλα τον άνθρωπο, στη συνέχεια τον πολίτη και τέλος τον επιχειρηματία.

Αν και ο όρος “επιχειρηματίας” ενέχει και αποχρώσεις όχι πάντα συμπαθείς σε όλους, ο Γεράσιμος Καλλιγάς κατορθώνει να συγκεράσει τους τρεις όρους σε έναν, στη λέξη “Γεράσιμος”. Γιατί έτσι, με το μικρό του όνομα, τον αναφέρουν όλοι με απεριόριστη συμπάθεια.

Γιατί; Επειδή ξεκίνησε εντελώς μόνος και έκανε μια επιχείρηση στην οποία έδωσε δουλειά αποκλειστικά σχεδόν σε Βεροιώτες. Επειδή με όλες του τις δυνάμεις ενεργοποιείται σε θέματα που αφορούν στην πόλη ως συνειδητοποιημένος και ευαίσθητος πολίτης.

Οι δωρεές του σε συλλόγους και σε πάσης φύσεως ανάγκες της πόλης είναι γνωστές σε όλους. Όλοι προστρέχουν σ’ αυτόν κι εκείνος βοηθά όχι μόνο χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με συστολή, όταν αναφέρονται οι άλλοι σ’ αυτόν.

Και η αγάπη του για την πόλη εκφράζεται και με δωρεάν εκδόσεις βιβλίων πολλών Βεροιέων, πιστεύοντας πως έτσι βοηθά στην καταγραφή της Ιστορίας της και του πολιτιστικού της προσώπου.

Κάποιοι τον ονόμασαν “Μαικήνα” για τη σχέση του με τον Πολιτισμό. Ο ίδιος είναι πολύ μακριά από υπερβολές, δεν τις δέχεται, και το σημαντικότερο χάρισμά του, πέρα από τη συνεχή διάθεση προσφοράς που τον διακρίνει, είναι η σεμνότητα.

Στο χώρο των εκδόσεων Super Course, όπου υποδέχεται τη Φαρέτρα, εντυπωσιάζει η υψηλή αισθητική και η οργανωτικότητα που χαρακτηρίζουν έναν τέτοιο χώρο.

Μιλά με αυθορμητισμό για την αγάπη του στην πόλη του, τη Βέροια, για τα παιδικά του χρόνια, που καθρεφτίζουν και την πόλη, για το ξεκίνημά του από μια οικογένεια Μικρασιατών προσφύγων, που ήρθαν στην Ελλάδα δουλεύοντας αρχικά σαν καλλιγάδες, (πεταλωτήδες), για το ξεκίνημά του με τη Γαλλική Φιλολογία, που τον οδήγησε στο να στήσει το πρώτο του φροντιστήριο και στη συνέχεια σε αλλεπάλληλες επιτυχίες και τέλος στην ίδρυση ενός εκδοτικού οίκου ξενόγλωσσων βιβλίων με απήχηση σε όλη την Ελλάδα.

Μιλά και για την ενεργοποίησή του στην “Κίνηση Ενεργών Πολιτών” της Βέροιας, με το όραμα μιας καλύτερης πόλης.

Ανήσυχος, ακούραστος και σεμνός, με διάθεση αδιάκοπης προσφοράς σε μια πόλη, που την αγαπά και τον αγαπά…

………………………………

…………………………..

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μας διαμορφώνουν κατά ένα μεγάλο μέρος το χαρακτήρα μας και προσδιορίζουν ίσως και τις επιλογές μας. Πώς ήταν αυτά τα πρώτα χρόνια στη Βέροια, οι δεκαετίες του ’50 και του ’60; Η οικογένεια, το σπίτι, η πόλη, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα;

Πιστεύω πως εμείς που γεννηθήκαμε στη δεκαετία του ’50 είμαστε η πιο τυχερή γενιά. Δε γνωρίσαμε πόλεμο, ούτε τον Εμφύλιο. Μόνο από αφηγήσεις μάθαμε για όλα αυτά, που σφράγισαν τους γονείς μας. Γνωρίσαμε την πόλη της Βέροιας, που έμεινε επί έναν αιώνα ίδια. Διώροφα σπίτια, από πίσω η αυλή, Μεγάλου Αλεξάνδρου, Κωττουνίου, Άγιοι Ανάργυροι κι όλοι οι δρόμοι ήταν αλάνες! Δεν υπήρχαν αυτοκίνητα! Μόνο στη Μητροπόλεως και στη Βενιζέλου περνούσε από κανένα. Μετά το ’70 άλλαξαν πολύ τα πράγματα.

Η οδός Μ. Αλεξάνδρου στη δεκαετία 1960

Η οικογένεια, η πόλη κι αυτό που λέμε περιρρέουσα ατμόσφαιρα έπαιξε μεγάλο ρόλο. Αγαπήσαμε, τους δρόμους, τις γειτονιές την πόλη μας. Κάναμε φίλους παίζοντας, που τους βλέπουμε σήμερα να μεγαλώνουν, όπως κι εμείς… Φίλοι αδελφικοί… Θυμόμαστε αυτά που κάναμε παιδιά! Τα τζερνίκια και τα κεράσια που κλέβαμε, τους καβγάδες μας…

Αλλά και η εκκλησία μας, οι Άγιοι Ανάργυροι, “η Άγια Ανάργυρη”, όπως τη λέγαμε τότε παιδιά, έπαιξε το ρόλο της. Ντυθήκαμε σχεδόν όλοι με τα άμφια της εκκλησίας «παπαδάκια». Περάσαμε από κει. Θυμάμαι το λάβαρο της Αναστάσεως που κρατούσα έφηβος στην πλατεία της Εκκλησίας το Μεγάλο Σάββατο, τις πασχαλιές που ευωδίαζαν, το “Έρανον τον τάφον”… Άλλη ατμόσφαιρα τότε…

Αγαπώ τόσο πολύ την πόλη μου που, όταν μου προτάθηκε αργότερα στη Γαλλία, να μείνω εκεί, διάλεξα τη Βέροια. Για μένα είναι αναντικατάστατη. Είναι η πόλη των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων!

Όσο για την οικογένεια… Η οικογένεια ήταν η μάνα μου. Ο πατέρας δούλευε όλη μέρα. Όταν ήρθαν από τη Μικρά Ασία η οικογένεια του πατέρα ήταν καλλιγάδες, πεταλωτήδες. Μ’ αυτό το επάγγελμα ασχολήθηκε αρχικά κι εδώ. Λίγο αργότερα έγινε τυροκόμος. Ο πατέρας δούλευε ακόμη και σαββατοκύριακα. Σκληρή η ζωή.

Κακά τα ψέματα, η μάνα διαμορφώνει. Και η δική μας μάνα ήταν αυστηρή, ζόρικη, δεν το κρύβω. Έτρωγα και ξύλο καμιά φορά. Το ξύλο στην παιδική μας ηλικία ήταν το κυριότερο μέσο διαπαιδαγώγησης, το τρώγαμε απ’ τους δασκάλους και από τους καθηγητές.

“- Μάνα, γιατί με δέρνεις;” “- Γιατί τα δέντρα πρέπει να ισιώσουν από μικρά!” “- Εγώ δέντρο είμαι;” ήταν ο συνηθισμένος μας διάλογος.

Ήταν μια γυναίκα, που καταλάβαινε την αξία της μόρφωσης και μας ωθούσε να σπουδάσουμε, αλλά η εποχή ήταν τέτοια, που αυτή ήταν η παιδαγωγική της. Πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα, όταν πήγα φοιτητής στη Γαλλία… Νόμιζα πως ήμουν σε άλλο πλανήτη!

Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη στη Γαλλική Φιλολογία. Γιατί επιλέχθηκε η συγκεκριμένη γλώσσα, με ποιες αφετηρίες και ποιο στόχο;

Οφείλεται καθαρά στην τύχη. Μια ανιψιά της μητέρας μου, η Ανθούλα, φοιτήτρια της Γαλλικής Φιλολογίας, με βοηθούσε στα γαλλικά του σχολείου, ώστε να γίνω καλύτερος, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαιράκι. Έτσι άρχισαν να μου αρέσουν τα Γαλλικά και να ετοιμάζομαι για τη Γαλλική Φιλολογία.

Κανένας μαθητής στο γυμνάσιο εκείνη την εποχή δεν αγαπούσε την ξένη γλώσσα. Αλλά και ο τρόπος διδασκαλίας ήταν απωθητικός. Παπαγαλία την ορθογραφία και γραμματική, καμία ουσιαστική επικοινωνία με τη Γαλλική γλώσσα.

Για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο κάναμε χρονική αντικατάσταση στο τάδε γαλλικό ρήμα! Μια ορθογραφία γράφαμε, πρωτόγονα πράγματα.

Βέβαια στο πανεπιστήμιο έπεσα στα βαθιά, γιατί ήμουν και ο μόνος άντρας ανάμεσα σε 40 κοπέλες, που η πλειοψηφία τους προερχόταν από τα Γαλλικά κολέγια της Θεσσαλονίκης Καλαμαρί και το Δελασάλ! Άτυχος, ανάμεσα σε τόσες κοπέλες και όχι τυχερός, όπως θα έλεγαν οι νέοι σήμερα! Τον πρώτο χρόνο φοιτητής αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες στα Γαλλικά. Δεν είχα ακούσει στο παρελθόν Γαλλικά αλλά ούτε είχα μιλήσει. Όμως δεν έχανα καμία παράδοση στη σχολή και τις διακοπές του καλοκαιριού τις περνούσα στη Γαλλία σαν ομαδάρχης σε Γαλλικές κατασκηνώσεις μιλώντας και ακούγοντας συνεχώς Γαλλικά. Έτσι βελτίωσα πολύ τα Γαλλικά μου και παράλληλα διαπίστωσα πως τα πήγαινα πολύ καλά με τα παιδιά και θα γινόμουν ένας καλός καθηγητής.

Ιούλιος 1973. Ομαδάρχης σε γαλλική κατασκήνωση στις χιονισμένες Άλπεις με την ομάδα μου.

Το 1979, στην κεντρική οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Βέροια, αποφασίζεται η ίδρυση Φροντιστηρίου Γαλλικών. Πώς ξεκινά η προσπάθεια; Τι καινούριο φέρνει στην εκμάθηση της γλώσσας; Πώς πολλαπλασιάζονται οι μαθητές και μέσα σε 8 χρόνια γίνονται 300;

Πραγματικό άλμα! Πρέπει να ξεκινήσω από τα γυμνασιακά μου χρόνια που συνέπεσαν με τα χρόνια της Χούντας . Η διδασκαλία τότε ήταν απαράδεκτη. Ξεκινούσαν οι καθηγητές μας με τον κατάλογο, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς να καλλιεργούν την κρίση, χωρίς να σε κάνουν να αγαπήσεις το μάθημα τους. Και η παράδοση; “Πάρτε το παρακάτω και ασκήσεις”. Τραυματικές εμπειρίες από τον τρόπο διδασκαλίας! Δεν το αγαπήσαμε εκείνο το σχολείο. Αποβολές για το τίποτα. Θυμάμαι πως με βγάλανε στην αυλή και με απέβαλαν μπροστά σε όλα τα παιδιά, γιατί κάποιος καθηγητής με είδε 8.30 το βράδυ να κυκλοφορώ στην πόλη! Όλα ήταν απαγορευμένα για τους μαθητές. Το σινεμά, η διασκέδαση, η κυκλοφορία των μαθητών μετά τις 8 το βράδυ.

Πολλοί από τους καθηγητές μας, όχι όλοι, ήταν όργανα της Χούντας, της 21ης Απριλίου. Έτσι συμπεριφέρονταν.

Δεν είχα, λοιπόν, καμιά διάθεση να πάω να διδάξω στο Δημόσιο Σχολείο. Το ’76 που τελειώνω φεύγω αμέσως φαντάρος και δεν ορκίζομαι στο Πανεπιστήμιο. Θα το έκανα με την απόλυσή μου από τον στρατό. Τελειώνοντας και, καθώς θέλω να καταθέσω πια το πτυχίο μου στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ανακαλύπτουν στη Γραμματεία του πανεπιστημίου πως δεν βρίσκουν το φάκελό μου. Τελικά – είναι κωμικοτραγικό – τον βρίσκουν στους… αποθανόντες!!!

Αν και μου λέγανε να διοριστώ, πράγμα εύκολο εκείνη την εποχή, εγώ προτίμησα να ανοίξω φροντιστήριο Γαλλικών με το όποιο ρίσκο μιας πιθανής αποτυχίας.

Έθεσα, όμως, έναν πρωταρχικό όρο, πώς θ’ αγαπήσουν οι μαθητές μου τη γλώσσα! Πρώτη κίνηση: Αλληλογραφία των μαθητών με συνομήλικους σε γαλλικά γυμνάσια. Είχα επιλέξει, θυμάμαι, ένα σχολείο στο Βορρά (στη πόλη Laon)και ένα στο Νότο (στην πόλη Rognac). Και στο δεύτερο χρόνο έχουμε τις ανταλλαγές μεταξύ των μαθητών. Φιλοξενούσαμε Γάλλους μαθητές κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα στα σπίτια μας και μας φιλοξενούσαν τον Ιούνιο στα σπίτια τους. Αυτό γίνεται από το 1982 ως το 1990. Πάνω από 500 μαθητές της Βέροιας φιλοξένησαν και φιλοξενήθηκαν από Γάλλους μαθητές.

Χώρια τα ταξίδια στη Eurodisney! Γι’ αυτήν το ’88- ’89 μιλούσε όλη η Ευρώπη. Ήταν κάτι μαγικό για τα παιδιά! Πήγαμε τρεις φορές στον ίδιο χρόνο. Μας λάτρευαν οι μαθητές και οι γονείς. Κανένα άλλο φροντιστήριο Γαλλικών στην Ελλάδα δεν σημείωσε παρόμοια πορεία με τόσο μεγάλων αριθμό μαθητών.

1984. Άλσος Παπάγου. Μαθητές Γαλλικού Φροντιστηρίου με τους μαθητές του Γυμνασίου της Laon

Δεύτερο βήμα το γαλλικό τραγούδι. Και τα γαλλικά τραγούδια ήταν τότε στη μόδα, αλλά και με την είσοδο στην τότε ΕΟΚ οι ξένες γλώσσες προχωρούσαν. Το γαλλικό τραγούδι συνάρπαζε τα παιδιά. Και παράλληλα έβλεπαν και γαλλικά περιοδικά, στα οποία ήμουν συνδρομητής. Εδώ, στα τραγούδια, τα παιδιά ήξεραν μεταφρασμένους τους στίχους, οπότε καταλάβαιναν το νόημα και τα λατρεύαν.

Τρίτο σημαντικό βήμα ήταν η δημιουργία του Complément, κάτι που κάναμε αργότερα και στα Αγγλικά. Ήταν ένα συγκεντρωτικό βιβλίο που περιλάμβανε την αντιγραφή, το λεξιλόγιο, τις ασκήσεις γραμματικής, τις εκθέσεις και άλλα. Συγκεντρωμένα όλα στο Complément . Το παιδί δε χανόταν σε πολλά βιβλία και τετράδια.

Κάτι ακόμη σημαντικό. Στα φροντιστήρια το μάθημα διαρκούσε 45 – 50 λεπτά. Πώς να προλάβεις να εξετάσεις , να παραδώσεις και να μιλήσεις Γαλλικά. Ενώ στο Γαλλικό Φροντιστήριο διαρκούσε το μάθημα μιάμιση ώρα. Με το να αυξήσω την ώρα διδασκαλίας, κατάφερα αντίστοιχα να μειώσω το χρόνο σπουδών. Από 6 χρόνια που διαρκούσε η φοίτηση για το certificate τη μείωσα σε 4.

Με τους μαθητές μου στο Γαλλικό Φροντιστήριο

Και το 1992 δίπλα στη Γαλλική προστίθεται η Αγγλική, η Γερμανική, η Ιταλική Γλώσσα, με παράλληλη την μετονομασία του Φροντιστηρίου της Γαλλικής σε Κέντρο Ξένων Γλωσσών με τον τίτλο “Λέξις”. Τι οδηγεί σ’ αυτήν την επιλογή; Το επιχειρηματικό δαιμόνιο μόνο ή και η αλλαγή της εποχής, που ζητά μεγαλύτερη γλωσσομάθεια και το “Λέξις” την προσφέρει;

Το ’90 αρχίζουν να πέφτουν τα Γαλλικά. Βγαίνει ο υπολογιστής, όλα στα Αγγλικά και τα Αγγλικά γίνονται πια μονοπώλιο στις ξένες γλώσσες. Μεγάλη πτώση στα Γαλλικά.

Το 1988 άνοιξα στο Ρολόι δεύτερο φροντιστήριο στα Γαλλικά . Στην αρχή γράφτηκαν στην πρώτη τάξη 30 μαθητές, το 1989 γράφτηκαν 15 και το 1990 μόνο 8. Μεγάλη πτώση και κατάλαβα πως έπρεπε να μπω στο χώρο των Αγγλικών. Πώς όμως να το κάνω, όταν δεν ξέρω ούτε μια λέξη Αγγλικά;

Έπρεπε να κάνω το ίδιο, όπως με τα Γαλλικά. Να αυξήσω τις ώρες διδασκαλίας και να μειώσω τα έτη σπουδών από τα 8 σε 5 χρόνια. Παράλληλα να δημιουργήσω ένα βιβλίο companion, (που να περιλαμβάνει, γραμματική, ασκήσεις , έκθεση κλπ. ). Επειδή δεν γνώριζα Αγγλικά βρήκα συνεργάτες και μειώσαμε και πάλι τα χρόνια διάρκειας σπουδών, αυξάνοντας τις ώρες διδασκαλίας, 1 ώρα και 30 λεπτά και πάλι αντί για 45 λεπτά. Πρώτη μας καινοτομία, λοιπόν, τα πέντε χρόνια Lower! Για να πάρεις όμως πτυχίο δεν επαρκούσαν οι συγκεκριμένες ώρες. Σε όσους έφταναν στην τάξη του πτυχίου κάναμε Χριστούγεννα και Πάσχα περισσότερα μαθήματα χωρίς παραπάνω δίδακτρα. Ήταν δική μας προσφορά.

Εγκαίνια στο Κ.Ξ.Γ. Λέξις στην οδό Μ. Αλεξάνδρου

Η προσφορά αυτών των ωρών οδηγούσε πραγματικά στην επιτυχία. Το 2000 είχαμε 300 μαθητές επιτυχόντες στο Lower και 100 στο Proficiency των πτυχίων Cambridge – Michigan. Πιστεύω πως κανένα άλλο φροντιστήριο στην Ελλάδα δεν είχε παρόμοιες επιτυχίες. Μας προτιμούσαν οι μαθητές αλλά και οι γονείς. Στα 8 παραρτήματα του “Λέξις” το 2000 φοιτούσαν 1500 μαθητές.

Η επιτυχία είναι τεράστια. Γιατί τα παιδιά και οι γονείς τους επιλέγουν το “Λέξις”; Τι προσφέρει με δυο κουβέντες;

Για να ολοκληρώσω όσα είπα παραπάνω α) οι γονείς βλέπανε με ικανοποίηση τη μείωση στη διάρκεια σπουδών, β) τις πολύ μεγάλες επιτυχίες μας, γ) μιλώντας για το οικονομικό μέρος, τότε ο γονιός δε σκεφτόταν τα χρήματα που θα έδινε για την επιτυχία του παιδιού του. Υπήρχε ευημερία. Τα χρόνια δεν ήταν δύσκολα, όπως τα σημερινά.

Εγκαίνια στο Κ.Ξ.Γ. Λέξις στον Προμηθέα, στην οδό Θερμοπυλών

Τότε μετρούσε η λέξη “επιτυχία”, τώρα μιλά η λέξη “δίδακτρα”. Έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Ο κόσμος δυσκολεύεται οικονομικά. Προτιμούσαν εμάς με τα πέντε χρόνια σπουδών και την τελική επιτυχία από τα οχτώ χρόνια και μια πιθανή αποτυχία. Ερχόταν στο φροντιστήριο μαθητές όχι μόνο από τη Βέροια, αλλά και από τα γύρω χωριά Μακροχώρι , Σταυρός, Μελική, κ.α.

Η μεγάλη επιτυχία του “Λέξις” γίνεται το 2001 πανελλήνια γνωστή και το αποτέλεσμα της επιτυχίας είναι η ίδρυση των εκδόσεων Pioneer Publishing. Το 2004 ιδρύονται οι εκδόσεις Super Course, βασισμένες στο καινοτόμο σύστημα του “Λέξις”. Αν πάρουμε υπόψη μας την επιτυχία που είχαν οι εκδόσεις, με τη συγγραφή πάνω από 100 ξενόγλωσσους τίτλους βιβλίων και την καταξίωσή τους σ’ έναν από τους 3 επικρατέστερους πανελλαδικά εκδοτικούς οίκους, αναρωτιέται κανείς ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας και σ’ αυτόν τον τομέα, τον εκδοτικό;

Δεν είχα καμιά σχέση με τα Αγγλικά ούτε με εκδόσεις. Έγιναν έτσι τα πράγματα.

Το 1999 οι μαθητές μας αγόραζαν το course book, εμείς είχαμε δημιουργήσει στο Λέξις το activity. Είχαμε 300 μαθητές στη Junior τάξη. Παίρνω, λοιπόν, έναν εκδότη από την Αθήνα, το Σωτήρη τον Μπουλντούμη και του παραγγέλνω 300 βιβλία course book. Στη συνέχεια άλλα 20. Με παίρνει τηλέφωνο παραξενεμένος με τον μεγάλο αριθμό των βιβλίων και φυσικά των μαθητών και έρχεται στη Βέροια να με γνωρίσει.

Ζητά την καινοτομία μας , “5 χρόνια Lower”, να την κάνουμε πανελλήνια, μοιράζοντας στα δύο τα κέρδη. “Εσύ θα προωθείς τις καινοτομίες του φροντιστηρίου σου κι εγώ θα εκδώσω τα βιβλία που απαιτούνται”, μου προτείνει. Έτσι κάνουμε μια συνεργασία και μπαίνω στον εκδοτικό χώρο.

Το 2001 ιδρύουμε την Pioneer Publishing με έδρα τον Πειραιά.

Ήμασταν οι πρώτοι στην Ελλάδα που συμπτύξαμε τις δύο Junior σε μία . Έπρεπε να βγάλουμε και τα υπόλοιπα βιβλία μέχρι το 5ο έτος του Lower. Εν τω μεταξύ τον ίδιο καιρό αρχίζουν οι μαθητές να δίνουν εξετάσεις στο νέο πτυχίο, το Michigan, που συναγωνίζεται το Cambridge και θεωρείται ευκολότερο. Εγώ προτείνω στο Σωτήρη να βγάλουμε βιβλία για το πτυχίο Michigan. Ο συνεργάτης μου όμως επιμένει πως αν δε βγάλουμε Cambridge δε θεωρούμαστε εκδοτικός οίκος. Το πτυχίο όμως αυτό δεν μπορούσε να το αποκτήσει εύκολα ένας μέτριος μαθητής.

Pionner Publishing στο Περτούλι

Διαφωνούμε και μετά από τρεις μήνες ζητά να συναντηθούμε. Προτείνει να μου πουλήσει όσα βιβλία έχουμε στην αποθήκη, στη μισή τιμή και να αποχωρήσει. Ήταν μεγάλο το ποσό και το δέχτηκα μόνο με επιταγές εξοφλητέες σε πέντε χρόνια. Έτσι, με μεγάλο ρίσκο, ιδρύω νέα εταιρία την Super Course, με έδρα την Βέροια. Ήταν τολμηρό, αλλά πίστευα πολύ σ’ αυτό που ήθελα να κάνω. Να μειώσω και τη διάρκεια σπουδών στα Αγγλικά σε όλη την Ελλάδα.

Μια μέρα φεύγω για την Καλαμάτα, να προωθήσω βιβλία σ’ ένα φροντιστήριο που μου τα ζήτησε, ξεκινώντας για εκεί 4 η ώρα το πρωί και ξαναγυρνώ στην Βέροια τα μεσάνυχτα. Ένα μικρό παράδειγμα ακαταπόνητης προσπάθειας. Πίστευα με πάθος στα 5 χρόνια Lower και το προωθούσα παντού με όλες μου τις δυνάμεις. Η δουλειά ήταν μέρα-νύχτα, αλλά πέτυχα το στόχο μου.

Super Course – Σαμψούντος στην Βέροια

Μην ξεχνάμε ότι η Βέροια ήταν και είναι επαρχία. Στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη οι ιδιοκτήτες των ΚΞΓ μάς έβλεπαν υποτιμητικά. Δεν είχαμε και έμπειρους συγγραφείς εδώ. Πώς να μας εμπιστευτούν; Παρόλα αυτά προχωρούσαμε και ποτέ δε μειώθηκαν οι πωλήσεις μας μέχρι σήμερα. Ήμασταν καινοτόμοι και τώρα ανέβηκε και η ποιότητά μας με την είσοδο των παιδιών μου της Νέλης και του Γιώργου στην επιχείρηση. Και τα δύο της Αγγλικής Φιλολογίας και ειδικά η κόρη μου στη συγγραφή είναι εξαιρετική και συνεργάζεται περίφημα με την ομάδα των 20 συγγραφέων της Super Course.

Ένα βιβλίο δεν γράφεται σήμερα από 3-4 συγγραφείς, όπως γραφόταν στο παρελθόν. Για να καταλάβει κανείς τη σοβαρότητα της δουλειάς μας το Hobbyville για την A Junior τάξη το δημιούργησαν 40 άτομα επί 4 χρόνια! Είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο και είμαστε βέβαιοι ότι είναι το καλύτερο από όσα κυκλοφορούν στην Ελλάδα για τις Junior τάξεις. Ξεπεράσαμε τους Άγγλους, που κυριαρχούσαν τη δεκαετία του ’90 στο χώρο του ξενόγλωσσου βιβλίου στην Ελλάδα.

Ιανουάριος 2024. Παρουσίαση της νέας σειράς βιβλίων “Hobbyville” στο προσωπικό της Super Course

Αλλά και κάτι ακόμη. Στις εκδόσεις δουλεύουν 130 άνθρωποι. Πώς όλο αυτό το σύστημα προχωρεί αρμονικά, ώστε να παράγεται έργο αλλά και να μην διαταράσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις εργοδότη και εργαζομένων; Ομολογουμένως είναι σπάνιο…

Τα παιδιά μου, εδώ και 10 χρόνια, έχουν μοιράσει τις αρμοδιότητες. Η Νέλη είναι υπεύθυνη για τη συγγραφική ομάδα και ο Γιώργος για τις νέες τεχνολογίες που συνοδεύουν τα βιβλία (VR , ibook, Διαδραστικό υλικό διδασκαλίας κ.α.). Ο συντονισμός είναι εξαιρετικός.

Εγώ σιγά-σιγά αποχωρώ από την Super Course. Μπορεί τώρα να εργάζονται στην επιχείρηση 130 άτομα, αλλά και τώρα και τότε, που είχα μόνο 20 άτομα, η επαφή με τους εργαζόμενους μας βασίζεται στο ότι τους βλέπουμε ως συνεργάτες. Αυτοί είναι, οι συνεργάτες μας, που ανεβάζουν την επιχείρηση. Πρέπει να σέβεσαι τη δουλειά του εργαζόμενου. Κανένας εργοδότης δεν πρέπει να το βλέπει αλλιώς.

Εκδήλωση Super Course

Αν, λοιπόν, έβλεπε κανείς μόνο τον επιχειρηματία Γεράσιμο Καλλιγά και τον ρωτούσε ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας, τι θα απαντούσε με δυο λόγια;

Καινοτομία και δημιουργική διάθεση! Αν δε φέρεις κάτι καινούριο, δεν μπορείς να προχωρήσεις. Και προπαντός αμέριστη αγάπη γι’ αυτό που κάνεις! Αν δεν το αγαπάς, μην το κάνεις, δε θα πετύχεις!

Το περίεργο, όμως, είναι πως ο Γεράσιμος Καλλιγάς δεν είναι μόνο ένας πετυχημένος επιχειρηματίας. Η φήμη του δε σταματά εκεί. Είναι το ίδιο γνωστός, και περισσότερο ακόμη, για τη φιλανθρωπική του δράση σε συλλόγους, κοινωφελή ιδρύματα και αθλητικά σωματεία της Βέροιας. Χωρίς να το δηλώνει ο ίδιος, μέσα από τα ευχαριστήρια όλων αυτών φαίνεται η συγκεκριμένη προσφορά του. Λοιπόν, τι τον ωθεί στη συγκεκριμένη συμπεριφορά;

Θα πω μόνο μια φράση της Μάνας μου. Έλεγε συχνά “Παιδί μου, τα λεφτά δεν τα παίρνουμε μαζί μας… Βοήθα τον κόσμο, όσο μπορείς”. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Αυτό που έχω να προσθέσω είναι πως εγώ προσφέρω μια οικονομική βοήθεια σε συλλόγους και κοινωφελή ιδρύματα. Αυτοί, όμως, που δουλεύουν σε αυτά εθελοντικά προσφέρουν 100 φορές περισσότερο απ’ όσο εγώ. Είναι δυνατόν να μου ζητούν βοήθεια και να μην τους τη δίνω, όταν αυτοί προσφέρουν πολύ περισσότερα με τον εθελοντισμό τους; Για μένα αυτοί είναι οι ήρωες, οι εθελοντές της προσφοράς.

Πέρα από τη στήριξη όλων αυτών των φορέων, η έκδοση από την Super Course βιβλίων, που γράφονται από ανθρώπους του τόπου, που αναφέρονται στον τόπο, είναι μια ακόμη σημαντική προσφορά. Κάποιοι σας χαρακτήρισαν “Μαικήνα” της Πόλης! Η προσφορά η εκδοτική, βέβαια, δε γίνεται στην ουσία σ’ αυτούς, αλλά στον ίδιο τον τόπο, τη Βέροια και την Ημαθία γενικότερα. Τι είναι ο τόπος για τον πολίτη Καλλιγά και πώς η σχέση γίνεται στην πορεία ανταποδοτική;

Ορισμένα βιβλία Βεροιέων συγγραφέων που εκτυπώθηκαν δωρεάν από τον εκδοτικό οίκο “Super Course”

Το ότι από τα 130 άτομα που δουλεύουν εδώ τα 120 είναι Βεροιώτες είναι μια πρώτη σχέση με την πόλη μου. Βγάζουμε λεφτά και τα επιστρέφουμε στην πόλη. Γιατί τα αποκτούμε με την βοήθεια των κατοίκων της πόλης.

Όσο για τον χαρακτηρισμό “Μαικήνας”, τον θεωρώ υπερβολικό. Ειδικά σε σχέση με τις εκδόσεις βιβλίων, που γράφτηκαν από Βεροιώτες συγγραφείς πώς θα μπορούσα να αρνηθώ και να μην τους προσφέρω δωρεάν την εκτύπωση του συγγραφικού τους έργου.. Ένα βιβλίο για τον τόπο μου, που κόπιασε να το γράψει ένας άνθρωπος του τόπου μου;

Μια ακόμη στάση ζωής είναι σημαντικό να καταγραφεί, η συμμετοχή στην “Κίνηση Ενεργών Πολιτών” της Βέροιας. Η “Κίνηση” είχε ως καρπό στο ξεκίνημά της την αποκατάστασης της Παλαιάς Μητρόπολης Βέροιας, ενός μνημείου τεράστιας ιστορικής και αρχαιολογικής σημασίας. Αλλά και τώρα, μετά από χρόνια, η “Κίνηση Πολιτών” ξεκίνησε να ενεργοποιείται δυναμικά. Με ποιο όραμα για την πόλη; Ποιο είναι οι στόχοι της “Κίνησης”;

Η αλήθεια είναι πως αν δεν υπήρχε η “Κίνηση Πολιτών” δε θα υπήρχε η ανακαινισμένη Παλαιά Μητρόπολη. Ο Θόδωρος Πολυχρονιάδης, ένας φοβερά δυναμικός άνθρωπος, ήταν η εμπροσθοφυλακή μας.

Η “Κίνηση” ξεκίνησε με τρία πύρινα άρθρα του Θωμά του Γαβριηλίδη, για το ποια θέση έχει το μνημείο στην πόλη και το ποια θέση έπρεπε να έχει.

Η “Κίνηση” είχε επικεφαλής τον Θόδωρο Πολυχρονιάδη, τον Παύλο Πυρινό και τον Αλέξανδρο Τρομπούκη. Έφτασαν μέχρι τον Αντώνη Σαμαρά με τη βοήθεια του Κώστα Ζιώγα, φέρνοντας κονδύλια στην πόλη για την αποκατάσταση του μνημείου.

Με 3,5 εκατομμύρια απαλλοτριώνεται ο χώρος, αλλά η αποκατάσταση του μνημείου δε γίνεται, όπως θα έπρεπε, με λάθη, τελικά, που προσπαθούμε να διορθωθούν και σήμερα με την ενεργοποίησή μας.

Μάρτιος 2024. Από την διαμαρτυρία της κίνησης ενεργών πολιτών για την αποκατάσταση της Παλαιάς Μητρόπολης

Προσπαθούμε, όπως και οι “Φίλοι του Τριποτάμου”, που είναι ένας σύλλογος δυναμικός, να βοηθήσουμε το Δήμο. Παράδειγμα, πέρα από το θέμα της Παλαιάς Μητρόπολης, προσπαθούμε να βοηθήσουμε στη μετάφραση των Κωδίκων της Μουφτείας της Βέροιας, (οι Κώδικες είναι γραμμένοι στα αραβικά), που είναι ένα κομμάτι της Ιστορίας της πόλης άγνωστο.

Γιατί να μην ξέρουμε τι γινόταν στην πόλη μας επί Τουρκοκρατίας τους περασμένους αιώνες; Δεν θα είναι εντυπωσιακό, αν το καταφέρουμε; Προσπαθούμε να το πετύχουμε.

Το Μουσείο Τσολάκη! Ένας θησαυρός εκπαιδευτικής και ιστορικής σημασίας, που χαρίστηκε από τον Χρίστο Τσολάκη στην πόλη και μένει ανεκμετάλλευτος. Η πρώτη του εγκατάσταση έξω από τη Βέροια ήταν ατυχής. Το υλικό κινδύνευε. Πρέπει να υπάρξει άμεσα στέγαση. Μακάρι να καταφέρουμε να το εγκαταστήσουμε στα Παλιά Δικαστήρια, σε χώρο που του ταιριάζει και είναι άμεσα επισκέψιμος.

Το παλιό ρολόι της πόλης, που ήταν το σήμα κατατεθέν της πόλης και έδωσε και το όνομά του στην “Πλατεία Ωρολογίου”, δεν πρέπει να ξαναστηθεί μετά το γκρέμισμά του; Γι’ αυτά και πολλά άλλα προσπαθούμε.

Τρεις λέξεις προσδιορίζουν τον Γεράσιμο Καλλιγά: επιχειρηματικότητα, πολίτης, πόλη. Πώς θα έδινε το περιεχόμενό τους; Πώς θα τις όριζε σύμφωνα πάντα με τη δική του οπτική;

Επιχειρηματικότητα, πολίτης, πόλη; Μα είναι τρεις λέξεις αλληλένδετες! Η μία υποστηρίζει την άλλη.

Επιχειρηματικότητα. Τι ωραίο να κάνεις αυτό που θέλεις και να βλέπεις ότι έχει επιτυχία! Με ποιον όμως την κάνεις; Με τον πολίτη, που μένει στον ίδιο χώρο με σένα και με την πόλη, που τη λάτρεψες και τη λατρεύεις ακόμα…