Υπήρξαν πολλοί στην Ελλάδα που παρακολούθησαν όλη τη διαδικασία της φετινής Eurovision και μάλιστα με αγωνία, ή με ενθουσιασμό άλλοι, για τη δική μας συμμετοχή, για το “ζάρι”. Λες και η αξία της χώρας θα κρινόταν απ’ αυτήν τη συμμετοχή!
Δε θα αναφερθούμε τώρα στο “ζάρι” και στις ενστάσεις μας που διατυπώθηκαν τότε, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το σχετικό video. Το θέμα είναι άλλο και πολύ πιο σοβαρό.
Η ποιότητα κάθε χρόνο είναι χειρότερη, αυτό είναι γνωστό. Καμιά μελωδικότητα στα τραγούδια, στίχος ανύπαρκτος έως ανόητος και ο ρυθμός κι αυτός επιλεγμένος, για να ξεσηκώνει συναισθήματα όχι θετικά αλλά αρνητικά. Η επιθετικότητα είναι μια έντονη διάθεση, που διακρίνει τα τραγούδια. Και μέχρι εδώ γνωστά όλα τα παραπάνω.
Αυτό όμως που είδαμε φέτος και το κάναμε για λίγο, ίσα-ίσα για να έχουμε άποψη, ξεπέρασε όλα τα προηγούμενα! Για παράδειγμα η Ιρλανδία, μια χώρα με αγώνες αιματηρούς κατά της κοσμοκράτειρας Αγγλίας, στέλνει ένα τραγούδι που ούτε λίγο ούτε πολύ παραπέμπει σε σατανιστικά εφέ.
Η Σλοβενία στέλνει το δικό της με ομάδα που το ντύσιμό της παραπέμπει στους πρωτόπλαστους, με τατουάζ !
Γιατί τόση γύμνια; Και γιατί τόση επιμονή σε κάτι που τρομάζει;
Και το χειρότερο, η Ελβετία κερδίζει το πρώτο βραβείο με τα πλήθη στο Μάλμε να παραληρούν, αλλά και τους ψηφοφόρους αργότερα να ψηφίζουν, βλέποντας τα ακροβατικά του, ή της, ή που έκανε το… Nemo!
Ντυμένο αυτό σαν κοτοπουλάκι από τη μέση και πάνω, με φουστίτσα από τη μέση και κάτω, με καλσόν και στα πόδια με πατούμενα που κατέληγαν σε στρογγυλές ευτραφείς φουντίτσες, με πρόσωπο μάλλον αντρικό, κουνιόταν πάνω κάτω, ακροβατούσε και διακήρυττε πως είναι άφυλο. Είναι “το” και όχι “ο” ή “η”.
Η διαφορετικότητα είναι κάτι που υφίσταται. Αυτό είναι δεδομένο. Και κάθε υγιής νους δέχεται την ύπαρξή της και τα δικαιώματά της.
Από κει, όμως, μέχρι να θέλουν να σου την επιβάλλουν με κάθε τρόπο, καταντά εξοργιστικό. Και εμείς, η παλιότερη γενιά, που οι νέοι σίγουρα μάς θεωρούν συντηρητικούς, (όπως κι εμείς κάποτε θεωρούσαμε συντηρητικούς τους γονείς και τους παππούδες μας), δεν καταλαβαίνουν την επικινδυνότητα τέτοιων πρακτικών, που εφαρμόζονται συστηματικά σήμερα.
Γιατί την Ελβετία την εκφράζει ως χώρα το συγκεκριμένο τραγούδι; Γιατί το επιλέγει και το στέλνει;
Κι αν στα 15 ή στα 20 κάποιος έχει κάπως προσανατολιστεί στις όποιες επιλογές του, τι θα γίνει με τα μικρά παιδιά, που βλέπουν το “Αυτό” να γίνεται όχι αντικείμενο υπεράσπισης από τους διώκτες του, αλλά σύμβολο των αυριανών καιρών;
Κατάφεραν συστηματικά, ο “Πολιτισμένος Κόσμος”, να στρέψουν τους νέους στα ναρκωτικά, τώρα τους στρέφουν και σε άλλους δρόμους.
Και όσο οι νέοι δεν σκέφτονται, τόσο γίνονται εύπλαστο υλικό στα χέρια όσων θέλουν να κατευθύνουν τη μοίρα τους.
Η φετινή Eurovision δεν πρέπει να προκαλεί γέλιο. Πρέπει να προκαλεί φόβο για όσα μεθοδικά ετοιμάζονται πίσω από ανάλογες εκδηλώσεις.
far
.………………………
………………………………
