«Για πόσο θα αφήνουμε το αίμα να απλώνει προς το μέρος μας;» / Σκέψεις και αναστοχασμοί από την παράσταση «Το Μαιευτήριο»

Της Δέσποινας  Παπαγιαννούλη*

Μια ακόμη παράσταση είναι μια ακόμη ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί. Έτσι, στο δεύτερο όροφο του Χώρου Τεχνών, συναντηθήκαμε και ξαναβιώσαμε αυτό το πολύτιμο και συχνά ξεχασμένο στις μέρες μας, «όλοι μαζί». Ανυποψίαστοι θεατές οι περισσότεροι, καθόμαστε, ο ένας πλάι στον άλλο, μπροστά σε ένα χώρο αναμονής μαιευτηρίου, «νοσηλευτικό ίδρυμα για γυναίκες ετοιμόγεννες και λεχώνες», όπως αναφέρεται στο λεξικό της ελληνικής γλώσσας.

Καθόμαστε γύρω από έναν απλωμένο, πάλλευκο χώρο που προσφέρεται ιδανικά, στο απολαυστικό άπλωμα των λέξεων. Αισθάνεται ο ένας την ανάσα του άλλου, την πολύτιμη ανθρώπινη παρουσία. Οι δύο λευκές, φωτεινές στήλες, όρια της θεατρικής σκηνής που ορίζουν τη γέννηση και το θάνατό μας, εκπέμπουν τα ερωτηματικά και τις αναζητήσεις των θεατών. Ο Θανάσης Τριαρίδης, ο μάγος μιας αιχμηρής, διαπεραστικής γλώσσας επιχειρεί τη δυνατή επιστροφή της ρητορικής  δεινότητας, καθώς εγείρει από το μακρινό μας παρελθόν, τη δοκιμασμένη  μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη. Έτσι, καίρια ερωτήματα που εκμαιεύουν καίριες απαντήσεις αναδύονται,  από τη σιωπή του αναστοχασμού των λέξεων και της συνειδητοποίησης της απάνθρωπης εικόνας του κόσμου μας.

Ο χώρος, το μαιευτήριο, όλα τα μαιευτήρια του κόσμου, εμπλέκεται με το χρόνο που αναδίνει το φόβο και τις αβεβαιότητές μας και παίρνει τη μορφή ενός θεατρικού εδώ και τώρα που γεννιέται από ένα τρομακτικό μέλλοντα χρόνο, όπου χειραγωγούν τις ζωές μας, τη γέννηση και το θάνατό μας. Πέντε σκηνές, πέντε λεκτικές εικόνες, όπου πρωταγωνιστούν μέλλοντες γονείς, όλοι οι μέλλοντες γονείς του κόσμου που εναλλάσσονται μεταξύ τους σε ένα πρόσωπο , σε μία περσόνα, ανοιχτή στον καθένα από μας, μέσα σε μέλλοντα χρόνο που αναδύεται μπροστά μας, στο θεατρικό παρόν. Όλα είναι ελεγχόμενα από τον «προγραμματιστή», έναν αρρωστημένο  μηχανισμό σύγχρονου ναζισμού, που εξατμίζεται ύπουλα από τα καζάνια μιας μελλοντικής κόλασης του ζοφερού μας μέλλοντος. Στήνεται, προγραμματισμένα, ένα νέο Άουσβιτς.

Στην παράσταση, οι λέξεις του Τριαρίδη που εκτοξεύονται από τα στόματα των μελλοντικών γονιών, στην αίθουσα αναμονής ενός Μαιευτηρίου του Κόσμου, δε μένουν επιδερμικά, δε σκορπίζει και διασπά την ουσία τους η εικόνα. Είναι λέξεις που αφήνονται πλέριες να μας φιλτράρουν δημιουργικά, μέσα από το μαύρο χιούμορ του συγγραφέα.

Για τους θεατές της παράστασης, για όλους εμάς που βρεθήκαμε εμπλεκόμενοι σε αυτό το χωροχρόνο της μαιευτικής μεθόδου των ερωτημάτων και απαντήσεων που εγείρονται, μέσα μας,  ποια είναι η θέση μας; Τι κάνουμε, μπροστά σε όλο αυτό το επερχόμενο έγκλημα; Μήπως είμαστε χαμένοι στην παραμυθία των ψεύτικων ιστοριών που πλάθουμε, όλο έπαρση,  για το ποθητό και μεγαλειώδες αλλά ανύπαρκτο μέλλον των παιδιών μας; Πώς θα σταματήσουμε το βιασμό του μυστήριου της ύπαρξης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που παραβιάζονται ασύστολα από τους ιθύνοντες;

 Αυτό το αίμα της ανθρώπινης ψυχής που βλέπουμε και ακούμε να  αιμορραγεί, πότε θα μαζευτούμε, «όλοι μαζί» να το σταματήσουμε; Πότε θα κατανοήσουμε τον εαυτό μας και τη θέση μας στον κόσμο; Πότε θα αφυπνιστούμε, επιτέλους, να διασαλεύσουμε αυτή την εγκληματική τάξη του κόσμου, όπου η επιστήμη γίνεται όπλο εναντίον μας και είναι πάνω από την αυτογνωσία; Γιατί όλα αυτά μας τα παρουσιάζουν σαν κανονικότητα; Έχουμε το δικαίωμα, απέναντι στα παιδιά μας, να αργήσουμε κι άλλο να αντιδράσουμε, σε αυτή τη διεστραμμένη τάξη πραγμάτων;

Για την ευχαρίστηση και τον αναστοχασμό της παράστασης, σαν ελάχιστη οφειλή ευχαριστίες στους:

Βάσω Ζώκου, σκηνοθεσία

Παπαδοπούλου Κορνηλία, βοηθό Σκηνοθέτη

Δημήτρη Γεωργόπουλο, επιμέλεια σκηνικού, κοστουμιών

Δημήτρης Γεωργόπουλο, Βάσω Ζώκου, Φωτισμοί

Γιώργο Βέγκο, ηλεκτρολογικά

Αλέξανδρο Καροτσέρη,  ηχοληψία:

Ισαβέλλα Κωνσταντούδη, Creative / Art Αφίσας

Δάφνη Τσολάκη, Δημήτρη Γεωργόπουλο, Φωτογραφίες

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας, Οργάνωση Παραγωγής – Προβολή

Τους επί σκηνής (αλφαβητικά): Αμπατζόγλου Δημήτριο, Βλαχοπούλου Αθανασία, Γρηγοριάδου Παρασκευή, Καραβασιλειάδη Σουμέλη, Κουτζάμπαση Τάσο, Παλουκίδου Έρρικα, Παπαδοπούλου Βικτώρια, Παπαδοπούλου Κορνηλία, Σερεμέτα Σάνυ, Τσατσάνη Δανάη, Χατζίδη Γιάννη.

*Η Δέσποινα Παπαγιαννούλη είναι Εκπαιδευτικός Γαλλικής γλώσσας, Διδάκτορας του ΑΠΘ στο Σύγχρονο Θέατρο.

…………….